Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Άρχισε ο πόλεμος; Ποιοι με ποιους όμως πολεμούν;

Με πρόλαβε ο Αλέξης και επανήλθε με δεύτερη επιστολή του. Δεν θα γράψω περισσότερα πάνω στην οικονομική κρίση, στις αιτίες και τις πολιτικές που την γέννησαν και στα δεινά της αποτελέσματα. Λίγο-πολύ, αυτό προσπαθεί να αναδείξει και ο Αλέξης και το καταφέρνει.

Θα επιμείνω σε δύο άλλα θέματα:

1.       Η παρότρυνση να σκύψει κάποιος το κεφάλι δεν είναι προσβολή. Κάθε άλλο! Θα τιμούσε έναν πολίτη! Πολύ περισσότερο δε έναν δήμαρχο. Η απάντηση με ένα προεκλογικό κατάλογο δράσεων – λίβελο, με το πρώτο πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας να κόβει βόλτες φανερά ή κρυφά σε όλη την ανακοίνωση, είναι η ντροπή των αριθμών απέναντι στην πραγματικότητα και τους ανθρώπους με αρκετή δόση αυτοπροβολής. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που επεδίωξε ο Κυκλαδίτης πρώην υπουργός με επιστολή του που εξηγούσε γιατί δεν πρέπει αλλάξει ο κατώτατος μισθός χωρίς όμως να τολμήσει να κάνει αναφορά σε πραγματικές ανάγκες για διαβίωση. Κι ενώ θέλω να πιστεύω πως δεν στηρίχθηκε από τους γνωστούς μηχανισμούς, στις εκλογές του περασμένου μήνα, οι 911 ψήφοι που έλαβε στο νησί ο άνθρωπος που έκοψε μισθούς, θέσεις εργασίας και συντάξεις με προβληματίζουν… Οξύμωρο;

2.       Ο δήμος δεν είναι ιδιοκτησία. Δυστυχώς έτσι τον αντιλαμβάνονται. Το έργο και οι δομές του δήμου δεν αποτελεί έργο του δημάρχου με την λογική ιδιοκτησίας ή ευεργεσίας. Η δημοτική αρχή έχει διαχειριστικό ρόλο για την δημόσια περιουσία και τις δημόσιες δομές.
Αυτή η αντίληψη που προκρίνει την προσωποκεντρική και απόμακρη εικόνα της εξουσίας είναι απλά τα ξέφτια της πρόσφατης ιστορίας μας, ενώ παράλληλα διευκολύνει μια σχέση εξάρτησης, παρακαταθήκη για επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Αυτό, είναι ένα λάθος, που χρεώνεται ολόκληρη κοινωνία και θα συνεχίσει αν δεν κάνει κτήμα της κάθε δημόσια δομή, αν συνεχίσει να μένει θεατής μιας δορυφορικής δημοκρατίας…

Όλα τα παραπάνω δεν καταδεικνύουν τίποτε λιγότερο από δεσποτισμό… Ότι δηλαδή, ο κ. Ορφανός μας λέει ότι αντιπαλεύει. Η ίδια η απαντητική επιστολή είναι σε παρόμοιο ύφος γραμμένη με εκείνο που μας συνηθίζουν αντιπρόεδροι, επίτροποι, δεσποτάδες,  γραμματείς και φαρισαίοι τους τελευταίους μήνες. Δεν αναζητούμε πρόσωπο για να αντικαταστήσουμε τον δεσποτισμό. Να τον πετάξουμε στο Αιγαίο θέλουμε!
Ο πόλεμος πάλι που σημειώνεται στην κατακλείδα της επιστολής μάλλον προβληματίζει για την αντίληψη της πραγματικότητας. Ποιοι πολεμούν με ποιους τελικά;  Οι νουθεσίες και οι συμβουλές να  μην «αποσπόμαστε» -όχι ακριβώς με αυτές τις λέξεις- στον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη επιβεβαιώνει τα παραπάνω σχετικά με το αν έχει γίνει αντιληπτό ποιοι μάχονται και με ποιους…

Ο τόπος μας έχει ανάγκη το τέλος της οσφυοκαμψίας σε κάθε είδους αρχή, το τέλος της αντίληψης της υποταγής, το τέλος της ελεημοσύνης, το τέλος κάθε αλαζονικής συμπεριφοράς και ο κατάλογος είναι μακρύς...

Μην αναζητούμε εξωτερικό εχθρό σε αυτόν τον πόλεμο. Ίσως αυτό να είναι ένα στοιχείο για το πώς κάποιος μπορεί να βγει έξω από το πεδίο βολής…

 
ΥΓ: Μερικές φορές, απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας, απ’ το να απαντάμε με «θιγμένη υπερηφάνεια», είναι καλύτερα να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά σε έναν καθρέφτη…

17 σχόλια:

  1. Αυτάρεσκος, εγωκεντρικός και επηρμένος- με λίγα λόγια ο συντάκτης της σελίδας- Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις τι θα ψηφίσουμε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην αρπάζεστε! Μήπως το κείμενο δεν στοχεύει την λογική "Ποιος είναι εγώ"... Εγώ λοιπόν προσωπικά δεν είμαι τίποτε περισσότερο από μία γνώμη. Δικαίωμά σας να έχετε μια άλλη. Πιο έντιμο να την υπερασπίζεστε κιόλας.

      Διαγραφή
    2. Η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση είναι μεθοδολογία που η ίδια η ιστορία μας έδειξε ότι δεν είναι αποτελεσματική μετά απο λίγο καιρό και η τακτική της καμμένης γης πέτυχε μόνο στα Δερβενάκια.Βέβαια τώρα λένε πως δεν ήταν τελικά και τόσο καμμένη καθώς θα μείνουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα (αυτά που κάποτε οι ίδιοι αποκαλούσαν πλασματικά).Τώρα η πληρωμή των φόρων καλείται απο τους κυβερνώντες πατριωτικό καθήκον, παλιότερα οι ίδιοι διατράνωναν υπέρ του "Δεν πληρώνω".Τότε οι ίδιοι μιλούσαν για ονομαστικό κούρεμα του χρέους, τώρα ξεχνούν αυτη τους τη θέση....

      Διαγραφή
    3. Εσείς με ποιους είστε; Με αυτούς που θέλουν να πληρώσουν ή με εκείνους που δεν θέλουν;

      Διαγραφή
    4. Εμείς είμαστε υπέρ της συνεργασίας με τη Lazard, την ξεκίνησαν οι προηγούμενοι και την συνεχίζουν οι τωρινοί......

      Διαγραφή
    5. πολύ καλή στροφή για υπεκφυγή
      αλλά επειδή θέλετε να βάλετε ταμπέλες, κατατάξτε με σε εκείνους που δεν θέλουν ούτε Lazard, ούτε Παναρίτες

      Διαγραφή
  2. Μήπως θες να καταργηθούν και τα υπόλοιπα κόμματα? Τι φασισμός είναι αυτός απέναντι στην αντίθετη άποψη, στην αντίθετη ιδεολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η οποία αντίθετη άποψη είναι; Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακουστεί αν έχετε την καλοσύνη να την συμπληρώσετε.

      Διαγραφή
  3. Εγώ θέλω η Χώρα να βαδίσει με Ευρωπαϊκή προοπτική, να πάψει να είναι έρμαιο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, να βαδίσει σε στέρεες βάσεις μέσω της ανάπτυξης και να ειπώνονται αλήθειες και όχι παροχολογίες που είναι πρακτικά ανεφάρμοστες. Επιτέλους, να σταματήσει ο εμφυλιοπολεμικός διχασμός που η σημερινή κυβέρνηση έχει αναβιώσει μέσω της ρητορικής της και πολλοί συντηρούν μέσω ΜΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάντε κάτι γι' αυτό αν το νομίζετε σωστό! Μην αναλώνεστε σε ιστολόγια αυτάρεσκων, εγωκεντρικών και επηρμένων. Είναι χάσιμο χρόνου. Ειδικά όταν το κείμενο δεν έχει καμία αναφορά στα παραπάνω, εκτός αν ονομάζετε λαϊκισμό τον κατώτατο μισθό... Γι' αυτούς που δεν επηρεάζονται ονομάζεται λαϊκισμός για τους υπόλοιπους επιβίωση.

      Διαγραφή
    2. Επίσης Χώρα με κεφαλαίο είναι η πόλη της Τήνου - δεν συνηθίζω να διορθώνω λάθη γιατί κάνω πάρα πολλά - αλλά το συγκεκριμένο είναι θέμα τοπικό και μπορεί οι αναγνώστες μας να μπερδευτούν και να νομίζουν ότι θα σηκωθεί η Χώρα και θα αρχίζει να περπατά δυτικά...

      Διαγραφή
    3. Σε περίπτωση γενικής δήλωσης η λέξη γράφεται με μικρό αρχικό, ενώ σε περίπτωση ειδικής δήλωσης με κεφαλαίο. Επίσης, με κεφαλαίο μπορεί να γραφεί μία λέξη, όταν θέλεις να τονιστεί ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της λέξης. Όταν λοιπόν γράφω με κεφαλαίο τη λέξη Χώρα εννοώ την Ελλάδα. Για να σε καθησυχάσω ότι η Χώρα (της Τήνου) δεν θ' αρχίσει να κινείται προς τα δυτικά!

      Διαγραφή
    4. με έβαλες τέτοια ώρα να ψάχνω γραμματική γιατί μου ακούστηκε σωστό αλλά θα σε στεναχωρήσω, η μόνη εξαίρεση είναι η Πόλη που αναφέρεται στην Κωνσταντινούπολη. Δεν εφαρμόζει πουθενά αλλού και δεν υπάρχει κανόνας υποκειμενικός στην γραμματική μας που να έχει να κάνει με το πόσο θέλουμε να τονίσουμε κάτι

      Διαγραφή
  4. Μακάρι να μπορούσε να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ποιος πολίτης και ποιο κόμμα δεν θα το ήθελε αυτό. Όμως, οι ίδιοι οι βουλευτές του σύριζα (π.χ. Κώστας Λαπαβίτσας) έχουν δηλώσει τους προηγούμενους μήνες ότι είναι ανέφικτη η εφαρμογή αυτού του προγράμματος εντός της ευρωζώνης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Κώστας Λαπαβίτσας έχει πολύ απήχηση πάντως τελευταία. Ίσως εκείνοι που αντιπαλεύονται αυτές τις ιδέες τελικά να είναι ο λόγος που θα απλωθούν. Ολοένα και περισσότεροι αναγνωρίζουν έναν μέχρι πρότινος άγνωστο οικονομολόγο στο ευρύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας και γνωστό μόνο του πυρήνα της Αριστεράς.
    ΑΝαρωτιέμαι αν τελικά την κοινωνία θα την ριζοσπαστικοποιήσει η κυβέρνηση οι δυνάμεις εκτός από αυτή. Για την απάντηση είμαι σίγουρος, πάντα το δεύτερο συμβαίνει, έτσι και τώρα, απλά δεν θα συμβεί αυτό από την από δεξιά προερχόμενη κριτική.
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το πόσο πολύ μοιάζουν η οικονομία και η ιατρική, είναι ηλίου φαεινότερο.
    Στην πρόληψη τέλειες κι οι δυό.
    Στην διάγνωση εμβριθείς.
    Στη θεραπεία σκαλώνουν.
    Ο «ελληνικός καρκίνος» στην μέγγενη των ειδικών.
    Εγχείρηση κι ό,τι γίνει.
    Χημειοθεραπεία κι ό,τι βγει.
    Εναλλακτικές θεραπείες κι ό,τι προκύψει.
    Τελικά υπάρχει άλλη μέθοδος ή ευθανασία είναι ο τελικός κριτής;
    Ο ασθενής υποφέρει, αλλά αντέχει με την ελπίδα να βρεθεί ένα φάρμακο.
    Το φάρμακο, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν μπορεί να κάνει γρήγορα αναστρέψιμη την κακοτυχία.
    Η κόπωση και η ψυχολογία, είναι οι βασικές παράμετροι της κατάπτωσης.
    Η θεραπεία στηρίζεται στο κουράγιο του αποδέκτη.
    Αυτό στερεύει διαρκώς. Η έξωθεν θεόπνευστη παρέμβαση, φτάνει στα όρια της παράνοιας.
    Τελικά ποιος φταίει για όλη αυτή την τραγωδία;
    Εκείνος που από την αρχή είχε προτείνει: εδώ και τώρα αξιοπρεπής έξοδος.
    Ο άλλος που είχε προβλέψει: ότι όλα είναι μάταια;
    Ο τρίτος που έδινε κουράγιο: ότι όλα είναι θέμα κράσης;
    ΄Η ο ύστατος που πίστευε: ότι από μας θα ξεκινήσει η νίκη στον καρκίνο;

    Τελικά κολοτούμπα είναι να λες στον ασθενή, ότι όσα πίστευες για την υγειά σου, τελικά βλέπεις ότι διαψεύδονται εν τοις πράγμασι;
    Θα πρέπει λοιπόν ο ασθενής να βάλει τα κλάματα ή να προσαρμοστεί πέρα από τις επιθυμίες του;

    Αυτός λοιπόν ο ρεβανσισμός των παλαιών συνταγών (μνημονιακών), που οπαδοποιεί τις αντιδράσεις επί των γεγονότων είναι χαιρέκακος.
    Αυτός ο βολονταρισμός των ιδεοληψιών (αντιμνημονικών), αφιονίζει χωρίς λόγο την ατμόσφαιρα.
    Ο ασθενής (στο δυνατόν ψύχραιμος), πρέπει να προσανατολιστεί αναλόγως των στιγμών. Η σαλαμάνδρα δείχνει τον τρόπο της βιοπροσαρμογής. Αυτή είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά στις όποιες δυσκολίες μας.
    Ένα βήμα μπρος, δυό πίσω, που έμαθε και ο Λαφαζάνης.
    Τα υπόλοιπα περί νωπής εντολής, είναι απλώς οδοντόκρεμες.

    Μιχάλης Μιχελής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιος άλλος μιλούσε για ασθενή μωρέ; θυμίστε μου και δεν μου 'ρχεται!

      Διαγραφή