Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2022

Θεολόγος: τρία χρόνια από την εκδημία του

 

Τό κακό ἐντός τῆς τοπικῆς  ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας

  Τρία χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Θεολόγου Πλυτᾶ

Ἦχος βαρύς, ἀργοσύντομος.

Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου

 

«Ἡ σιωπή ἐνώπιον τῆς ἀδικίας, εἶναι ὁ  διάβολος χωρίς γλῶσσα». (παροιμία Γορτυνίας)

 

 Ὡς γνωστόν στόν  κανόνα τῆς  Παλαιάς Διαθήκης περιλαμβάνεται καί τό βιβλίο τοῦ Δανιήλ, τό περιεχόμενο τοῦ ὁποίου ὁρίζει τήν ἰουδαϊκή εὐσέβεια  ὡς ἀντίσταση στόν ἐχθρό  καί τό κακό, πού ἀπειλεῖ τήν θρησκευτική κοινότητα ἀπ’ ἔξω. Ἐνσωματωμένα στό ἐν λόγω βιβλίο, διαβάζουμε καί τήν ἱστορία τῆς Σωσάννας, πού  καταγράφει τό ἀντίθετο. Ἡ ὕπουλη κακία ἀκμάζει  καί ἐντός τῶν  τειχῶν. «ἐξῆλθεν ἀνομία ἐκ Βαβυλῶνος ἐκ πρεσβυτέρων κριτῶν, οἳ ἐδόκουν κυβερνᾶν τὸν λαόν» (Σωσσάνα 1,5).

 Ἡ ἱστορική προσομοίωση στό σήμερα, μᾶς λέει καθαρά ὅτι τό κακό ἐδράζεται, ὄχι σπάνια, καί ἐντός τῆς  ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, μέ τίς προκλήσεις νά ἔρχονται ἀπό μέσα, πιό συγκεκριμένα ἀπό  κληρικούς, ἐπισκόπους και πρεσβυτέρους, οἱ ὁποίοι σέ ρόλο κοσμικῶν ἀρχόντων, μετέτρεψαν τήν διακονία σέ κοσμική ἐξουσία,  ἐν ἀσυλίᾳ   αὐτόνομη, καί τοῦτο μέ τήν ἀνοχή, τόν ὑπολογισμό τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος,  ἤ τήν  ἀδιαφορία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.  

  Ἡ τραγωδία τῆς Σωσάννας ὁρίζεται καί ἀπό τήν μοναξιά της, ἀπό τήν ἀπουσία δηλαδή δυνατότητας νά ἀκουστεῖ ἡ ἀλήθεια της καί νά γίνει ἀποδεκτή ἡ ἐγκυρότητα τῆς μαρτυρίας της ἀπό τόν λαό, ὁ ὁποίος ταυτίζεται ἄκριτα μέ τήν γνώμη τῶν Πρεσβυτέρων,  μέ τήν γνώμη τῶν ἰσχυρῶν: «καὶ ἐπίστευσεν αὐτοῖς ἡ συναγωγὴ ὡς πρεσβυτέροις τοῦ λαοῦ καὶ κριταῖς καὶ κατέκριναν αὐτὴν ἀποθανεῖν» (1,41). 

  Ὁ Δανιήλ, ὡς κριτής τῆς ὑπόθεσης, δράττεται τῆς  εὐκαιρίας νά ἀπευθύνει ξεκάθαρη νουθεσία στήν κοινότητα νά μήν θεωροῦν ὅτι ἐπειδή  κάποιος ἔχει τήν θέση τοῦ πρεσβυτέρου σημαίνει  ἀπαραίτητα ὅτι  διαθέτει καί τό ἀνάλογο ἦθος.  

 

    «Θά σᾶς ἀποκαλύψω τώρα τή νόσο τοῦ αφέντη. Λατρεύει τήν Ἡλιαία καί εἶν’ ἐρωτευμένος μέ τίς δίκες». Μιλάει ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ὑπηρέτες τοῦ Φιλοκλέωνος στό ἔργο τοῦ Ἀριστοφάνη «Σφῆκες».

  Φαίνεται πώς ἡ δικανική ἀκράτεια, πού ὡς  ἀσθένεια  συνοδεύει τήν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου ἀπό τά πρῶτα της κιόλας βήματα, ἔχει ἄμεση σχέση καί μέ τήν  ἐξουθενωτικά καταθλιπτική τοπική ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα. Δέν ἀρέσει στούς ἱερεῖς μας ὁ εὐαγγελικός Ὕμνος, Σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὁρίζει τήν Ἀγάπη ὡς κοινωνοῦσα ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν συμπεριφορῶν καί ἐκδηλώσεων τοῦ χριστιανοῦ,  καί  προτιμοῦν ὡς ἄλλοι Ἱεροεξεταστές τοῦ Ντοστογιέφσκυ  τήν ἀντικατάστασή του μέ τόν  ὕμνο τοῦ δικαστικοῦ τρόμου, τήν καταφυγή στήν βία.

  Γιά κάποιους ἀνθρώπους ἡ ἄσκηση  στήν μοχθηρία, στόν διωγμό τοῦ διπλανοῦ τους, δέν εἶναι καθόλου δύσκολη ὑπόθεση. Ὁ ἀπηνής δικαστικός διωγμός τοῦ κυροῦ Θεολόγου Πλυτᾶ, εἶναι ἡ ἐπιτομή τῆς ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης σαπίλας τοῦ τοπικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Φυσικά καί δέν ἀναφέρομαι μόνο στήν στάση τῶν κατ’  ἐπίφαση πνευματικῶν πατέρων. Τό μερτικό εὐθύνης ἀκουμπάει ἐξ ἴσου στίς πλάτες ὅλων μας, γιατί καί ἐμεῖς οἱ λαϊκοί ἐκκλησιαστικό σῶμα εἴμαστε καί μάλιστα τό κύριο. 

  Ἄν δέν χειροκροτήσαμε τόν ἐσμό μαύρων σφηκῶν πού κατηφόριζε πρός τό λιμάνι τήν ἀποφράδα ἡμέρα μέ προορισμό τήν Σύρο, ὅπου θά ἐνστάλαζαν στό δικαστήριο ὅλο τό δηλητήριό τους μέ ἀνατριχιαστική λύσσα,  τό λιγότερο κινούμεθα  ὑπνωτισμένα ἀλλά νευρικά, στά σκοτεινά μας μεσάνυχτα, κλείνοντας αὐτιά καί παράθυρα στόν ἀχό μίσους τῶν  δεσποτοπαπάδων μας.

 Δέν ἀνήκει στίς ἀρμοδιότητές μου νά κάνω τόν ντέντεκτιβ στήν ἀναζήτηση τοῦ ἐγκεφάλου αὐτοῦ τοῦ ἐπεισοδίου. Ἄν σκύβω πάνω στό ἀνερμήνευτο, τό ἠμιφωτισμένο καί τό εὐαγγελικά ζοφερό, τό κάνω μόνο καί μόνο γιά νά ἀναδείξω τήν παραδοξότητα τοῦ γεγονότος, θέτοντας  παράλληλα κάποια  ἐρωτήματα. Ποιός κινεῖ τά νήματα μίσους, ποιός κατευθύνει τήν ἱερατική κακία,  ποιός εἶναι τέλος πάντων ὁ ἠθικός αὐτουργός τῆς ἀπαγόρευσης ἀνάγνωσης τοῦ ὕμνου τῆς ἀγάπης;    

  Εἶναι Φανερός αὐτός ὁ νευρόσπαστος, κακότροπος, ἐγωπαθής φανατισμός στό ἀντηχεῖο τῶν ἐκκλησιαστικῶν μεγαφώνων. Τά καημένα τά προβατάκια τῶν ἐνοριῶν, ὅλοι ἐμεῖς,  κάνουμε λάικ μόνο στό συμφέρον μας. Σέ ὅποιον μᾶς λέει γενικότητες, γλυκόλογα, εὐφραδή ἠθικολογικά κλισέ τῆς στιγμῆς, σέ ὅποιον ὑποδαυλίζει τούς ψεκασμένους τρόμους μας– τήν ἀλήθεια τοῦ  παχνιοῦ μας.

  Πότε, ἐπιτέλους, θά ποῦμε στούς τοπικῆς ἐμβέλειας ἀγωνιστές μας: Σ’ ἀγαπῶ; Πρέπει νά τούς δοῦμε νά σέρνονται στά δικαστήρια, ξεχασμένοι, πεθαμένοι, γιά νά παραδεχτοῦμε ὅτι τά δῶρα πού μᾶς ἔδωσαν εἶναι σημαντικά;  Πότε θά ποῦμε στόν Θεολόγο: Εὐχαριστῶ; Πότε θά  τοῦ ποῦμε ὅτι ἡ ἀγάπη πού θέλαμε νά σοῦ δώσουμε  δέν σοῦ τήν δώσαμε, ὅταν ἔπρεπε. Ἡ ἐκτίμηση πού  θέλαμε νά σοῦ   ἐκφράσουμε, σοῦ τήν καταθέτουμε ἐκ τῶν ὑστέρων  (ἀπό δειλία, ἀδιαφορία ἤ ἐπειδή κάποιο τυχαῖο ἐμπόδιο τήν  ματαίωσε), ἔστω καί τώρα σοῦ τήν ψιθυρίζουμε ὅταν δέν μᾶς ἀκούς πιά. Τήν ἀγάπη μας, τήν συγγνώμη μας, τό εὐχαριστῶ μας δεν τά ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεολόγος οὔτε τά εἶχε· ἐμεῖς ὅμως τά  ἔχουμε.  

 Δέν εἶχα χημεία μέ τόν Θεολόγο in flesh. Ποιός ὄμως ἀμφιβάλλει ὅτι  ἦταν ἕνας ἀγωνιστικός χείμαρρος, ἕνας γενναῖος ὀρεσίβιος ἀκτιβιστής. Δέν εἶχε  χιούμορ, ὁ Θεολόγος, οὔτε πολλά χά χά χά… καί πῶς νά ἔχει; Ποιός τρώει ἄκυρο γιά τούς τοπικούς ἀγῶνες του  καί δέν φυλάγεται; Στό μικρό χωριό πού ζοῦμε αὐτό ἐκλαμβάνεται ὡς παραξενιά, ὡς ἀκαταδεξιά, ἐνῶ εἶναι πίκρα, μεγάλη πίκρα. Εἶναι κι αὐτό μιά νέα γελοιότητα: οἱ ἀγωνιστές  νά κρίνονται ἀπό τήν ἐπικοινωνιακή τους χάρη. (Τί  να ’λεγε κι ὁ Ντίλαν!).

 

  Μέ τοῦτα καί μέ τ’ ἄλλα,  «τ’ ἀγγειά γινήκαν θυμιατά, καί τά σκατά λιβάνι» (Γεώργιος Σουρῆς, ὁ εὐθύβολος), μέ  ἐμᾶς νά ἔχουμε ἐθιστεῖ στήν μπόχα καί νά μήν δυσανασχετοῦμε, νά μήν ἀηδιάζουμε. Ὅλα μᾶς εἶναι μοσχομυριστά, φυσιολογικά καί μάλιστα τεκμηριωμένα.   Γιά κάποιους   εἶναι ἀπλῶς οἱ παράπλευρες ἀπώλειες ἑνός τοπικοῦ μικροῦ ἀγῶνα, γιά ἄλλους μιά ὑπόθεση πού δέν τούς ἀφορᾶ. «Γύρευε τή δουλειά σου» πού λένε στούς μικρούς τόπους. Στό ἄκουσμα τῆς εἴδησης  τῆς καταδίκης τοῦ Θεολόγου, ἀπό λύπηση, κάποιοι θά πῆραν βαθιές ρουφηξιές τσιγάρου καί κάποιοι ἄλλοι θά εἶπαν «αὐτά παθαίνουν ὅσοι θέλουν νά κάνουν τόν ἔξυπνο».  

  Ἔτσι ἔχουμε μάθει νά διαγράφουμε ὡς μικρά τά ἐγκλήματα πού συμβαίνουν καθημερινά στήν Ἑλλαδική κοινωνία μας καί ὄχι μόνο στήν Τῆνο. Μιλῶ γιά αὐτά τά ἐγκλήματα πού ἴσως θά μπορούσαμε νά τά ἀποτρέψουμε ἀλλά δέν τό κάνουμε: Ὁ ξυλοδαρμός τῆς γυναῖκας στό διπλανό διαμέρισμα, οἱ σεξουαλικές κακοποιήσεις τῶν ἐφήβων στά αὐτοκίνητα μέ τά φιμέ τζάμια στίς βραδινές πλατεῖες,  τό μπούλινγκ τῶν παιδιῶν στά σχολικά προαύλια, οἱ βιασμοί στά ἀποδυτήρια ἤ στά σαλόνια VIP πολιτῶν, οἱ  σκλάβοι τῶν  νέων φεουδαρχῶν τῆς φράουλας, τά μαχαιρώματα στίς ποδοσφαιρικές ἐξέδρες… Θά μποροῦσα νά μιλήσω – μέρες πού εἶναι – καί γιά τήν σιωπή μας ἀπέναντι σέ αὐτούς πού κυκλοφοροῦν ὑπεροπτικά χωρίς μάσκα δίπλα μας, πού ἀρνοῦνται νά ἐμβολιαστοῦν… Γεγονότα πού συνεχῶς ἀνεχόμαστε καί δέν ἀντιδροῦμε, ἐθιζόμενοι σιγά σιγά στήν ἀπάθεια καί τήν αδιαφορία, ὡς θεατές τοῦ Κολοσσαίου. Ὅμως «ὅταν συνηθίζεις τό  τέρας, ἀρχίζεις νά τοῦ μοιάζεις», μᾶς ψιθυρίζει ὁ μεγάλος Χατζιδάκις. Κάποιοι τό ἀπολαμβάνουν, κάποιοι ἀποστρέφουν τό βλέμμα τους, κάποιοι ἀπλῶς δυσανασχετοῦν ἀλλά τελικά ἐλάχιστοι ἀντιδροῦν, μέ τήν  συντριπτική πλειοψηφία νά καταφεύγουμε στό «ἔχε με παραιτημένο».     

  Ἡ παραίτηση ἐπεκράτησε ὁλοκληρωτικά καί ἐκεῖνο τό πρωινό τῆς παπαδικῆς ξεφτίλας στό λιμάνι τῆς Τήνου. Καί πρέπει νά  παραδεχθοῦμε πώς ἄν δέν φωνάξουμε ὅτι κακῶς σιωπήσαμε καί κακῶς σιωποῦμε, τό ἔγκλημα αὐτό θά ντροπιάζει γιά πάντα τήν σύγχρονη – ἔτσι δέν λέμε; – τοπική κοινωνία μας. «…Δέν μπορεῖ κανείς νά μένει ἀδιάφορος μπροστά στίς ποικίλες μορφές καταδυναστεύσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν πολύτροπο ἀνθρώπινο ἐγωισμό, πού ἀκριβῶς αὐτός εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀνταρσία κατά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ». (Ἁναστάσιος  Ἀλβανίας).

  Ἀνατριχιαστικές περιγραφές, πικρές διαπιστώσεις πέρα ἀπό τά ὅρια στοιχειώδους ἀνθρωπιάς (γιά εὐαγγελική ἀνάγνωση δέν τό συζητάμε) πού θυμίζουν ἀτμόσφαιρα ἐργοστασίου θανάτου. Τί ἄλλο περιμένουμε νά συμβεῖ γιά νά ξυπνήσουμε καί νά ποῦμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους. Δυστυχῶς μπροστά σέ τέτοιου βεληνεκοῦς ἠθικά  ἐγκλήματα, ἡ τοπικῆς ἐμβέλειας κρίση – κριτική ἀχρηστεύεται. 

    Πατέρες!!!,

    Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἀδιάλειπτη φιλανθρωπία καί φιλοστοργία, ἀνεκτικότητα σέ προσωπικές προσβολές, ὑπομονή, ταπείνωση, ἔχει θυσιαστικό χαρακτῆρα, ὁδὐνη, μετάνοια, καθαρότητα, εἰλικρίνεια, εἶναι δρόμος καθημερινοῦ  σταυροῦ ἀγαπητικῆς σχέσης μέ τόν συνάνθρωπο καί τόν Θεό, εἶναι κλᾶμα καί πόνος γιά τόν ὁποιοδήποτε διπλανό, καί  γι’ αὐτόν πού θέλει νά «σοῦ  βγάλει τό μάτι», ἄσκηση στήν πνευματικότητα, στήν κατανόηση τοῦ στρεβλοῦ, δέν ἔχει σκοτεινές πλευρές, σημαίνει βίωση τῆς ἀγάπης μέ τά κριτήρια πού θέτει ὁ Χριστός, ὑπέρβαση προσωπικῶν συμφερόντων, νά βάλεις τόν Χριστό στό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου σου, εἶναι γονάτισμα μπροστά στόν κάθε ἐνορίτη… Πολύ ἁδρά αὐτή εἶναι ἡ σύνοψη τῆς Πατερικῆς παράδοσης περί Ἱερωσύνης. Ἐρώτηση εὐθεῖα: Κύριε Δωρόθεε ἐπίσκοπε Τήνου καί κύριοι ἱερεῖς τῆς Τήνου, ποιά εἶναι τά εὐαγγελικά σημάδια, ὡς  ἀποτυπώματα τῆς προσωπικῆς σας Πεντηκοστῆς, ποιά εἶναι ἡ δημόσια σχέση τοῦ προσωπικοῦ σας ἐκκλησιαστικοῦ βίου μέ τά παραπάνω; Ἀπάντηση ευθεῖα: Οὐδεμία, καμμιά, οὔτε στό ἐλάχιστο. Καλά, οἱ γωνίες σας δέν σκόνταψαν ποτέ στόν  Ἀποστόλο Παῦλο; «…καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι…παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε…». Ἡ εἰς ἐπίσκοπον ἤ εἰς πρεσβύτερον χειροτονία σας δέν σᾶς κάνει ἀπό μόνη της φορεῖς ἤ μετόχους τῆς Θείας Χάριτος, διαφορετικά θά μιλάγαμε γιά μαγεία. «Τό ράσο δέν κάνει τόν παπά». Δέν εἶναι λόγια θυμωμένα, εἶναι λόγια πικραμένα, πονεμένα, δακρυσμένα.

 Ὅπως ὁ ἱερέας εἶναι χαρισματοῦχος καί τό ἐκκλησιαστικό σῶμα τῶν πιστῶν εἶναι σύναξη χαρισματούχων, διακονία χαρισμάτων. « Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ὑπόθεση ἑνός ἀνθρώπου, τοῦ ἐπισκόπου, ἀλλά εἶναι ὑπόθεση ἑνός λαοῦ. Σᾶς καλῶ μαζι νά ἀναζωπυρώσουμε τήν λειτουργική αὐτή παράδοση, τήν οποία θέσπισε ἡ Ἐκκλησία μας, νά εἶστε συλλειτουργοί καί ὄχι ἀπλοί θεατές…» (Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, Μητροπολίτης Περιστερίου, λόγος ἐνθρονιστήριος ). Παράπλευρα, ἡ ἐνορία δέν εἶναι μόνο τόπος φιλοξενίας, ψυχολογικῆς ζεστασιάς, ἀλλά καί ἐργαστήρι θεολογικό. Ἐργαστήρι κατήχησης, ὅπου ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι παθητικός  ἀκροατής, ἀλλά συνδαιτυμόνας μιάς θεολογικῆς συζήτησης, ἀναζήτησης, κατανόησης, εἶναι ἡ γῆ τῆς Θεολογίας ὅπου  βλαστάνει  ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο καί ὄχι τοῦ ἀνθρώπου γιά τόν Θεό. Ὅταν λοιπόν µιλάµε γιά ἐκκλησιαστική παρακμή, ἀναφερόμαστε στήν ἀδυναμία μιάς ἐνορίας νά ὑπάρξει ὡς συλλογικότητα, ἐκτός ἀπό λατρευτικό  κέντρο, νά ὑπάρξει δηλαδή ὡς τάξη, ὡς ἁρμονία,  πού ἀναδεικνύουν τόν κόσμο τοῦ  Προσώπου   σέ «κόσμον»-κόσμημα λειτουργικῆς θελκτικῆς ὠραιότητας.

  Ἡ γλῶσσα μας διασώζει ἐτυμολογικά τά θεμελιώδη: κοινωνία σημαίνει μετοχή. Ἡ μετοχή προϋποθέτει, μεταξύ ἄλλων, ἀνθρώπους σωματικά καί ψυχικά διαθέσιμους  νά συμμετάσχουν ἔνθερμα σέ ἐνοριακές δραστηριότητες. Μιά ἐνορία ἀηδιασμένων λαϊκῶν,  μολυσμένων ἀπό  ὑποκριτικές συμπεριφορές κληρικῶν, καί ἀπό τίς διωκτικές τους τακτικές, παύει νά εἶναι κοινωνία προσώπων. Τό  ψυχικό ἔνστικτο τῆς ἀξιοπρέπειας ὑπερτερεῖ τῆς μετοχικῆς διάθεσης· ἡ ἐνορία-κοινωνία ἀποσυντίθεται. Ἀσυγκρίτως ὀδυνηρότερη ἀπό τήν πλημμυρίδα ἀνικανότητας καί φαυλότητας , εἶναι ἡ δική μας ἐνοριακή παραλυτική ἀτολμία τῆς ποιότητας.

  Τά οὐσιώδη καί μένοντα στήν Ἱστορία εἶναι συχνά αἰνιγματώδη, δέν κατέχονται σάν αὐτονόητα, ἀπαιτοῦν ἐμπειρική ἐπαλήθευση, ψηλάφηση. Τί μπορεῖ νά δηλώνει γιά ἕναν χριστιανό, ἡ εὐαγγελική φράση: «Εἰ τὶς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος». Δέν εἶναι ἀρχοντιά τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ, καί πρό παντός τοῦ κληρικοῦ,  τό φτιασίδι ἰσχύος, εἶναι ἡ πνευματικότητα ὡς ποιότητα πού βεβαιώνει τήν ἀκαταγώνιστη δύναμη τῆς αὐθυπέρβασης, τήν μεγαλοσύνη τῆς αὐταπάρνησης. Μέ αὐτή τήν ὀπτική, ἡ ὅποια ἐνορία  παύει νά εἶναι  ὑπόδουλη στά συμφέρονα τά ὑλικά καί κοσμικά τοῦ κάθε δεσπότη, ὅπως ἦταν κάποτε στούς Τούρκους,  καί μετασχηματίζεται σέ  Πρωτόθρονη τῆς   χριστιανικῆς Οἰκουμένης, δηλαδή ὑπηρετική τῆς Καθόλου ἑνότητας τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἄν ἡ ἐνορία τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Χατζηράδου, ἡ ταπεινότατη  ἐνορία  τῆς Τήνου, ἀλλά και ἡ μητρόπολις τῶν Ἀθηνῶν, χαμένες μέσα στό  χαοτικό διεθνές, δέν βεβαιώνουν ἀκαταμάχητα ὅτι ἡ πρωτοκαθεδρία στήν Ἐκκλησία εἶναι διακονία, ὄχι ἐξουσία, σταυρός ἀναστάσιμος, θριαμβικός, δέν εἶναι ἐνορίες.

  Κύριε Πολυκανδριώτη,

 Ἕχετε ἀναγάγει τήν πρωτοκαθεδρία σας σε πρώτιστη ἐπιδίωξη τοῦ προσωπικοῦ σας ἐκκλησιαστικοῦ βίου, προσποιούμενος πώς δέν γνωρίζετε ὅτι τά ἐπισκοπικά πρωτεῖα στήν Ἐκκλησία δέν δηλώνουν ἐξουσιαστική ἰσχύ, ἀλλά μόνο θυσιαστική διακονία. Πρῶτος εἶναι αὐτός πού πλένει τά πόδια τῶν ἄλλων, ὁ θρίαμβος τῆς ἐλευθερίας πού ἐλευθερώνει. Αὐτό τό πρωτεῖο τῆς  ἀγαπητικῆς αὐθυπέρβασης καί αὐτοπροσφορᾶς ὅλοι οἰ ἐπίσκοποι δέν χάνουν εὐκαιρία νά τό ἐπαινοῦν, αλλά μόνο λίγοι μετρημένοι στά δάκτυλα τό τιμοῦν καί τό  σαρκώνουν ἱστορικά. Μεταξύ αὐτῶν ὁ πάνυ ὡραῖος πολιός ταπεινός Μητροπολίτης Ἠλείας Γερμανός, καί ὁ  γλυκύτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος. Ἀπλοί, εὐγενεῖς, σεμνοί ἐκπέμπουν ἐδῶ καί χρόνια μιά πολύ διαφορετική εἰκόνα  ἐπισκόπου, καί γι’ αὐτό τό ἀποτύπωμά τους ἔχει γίνει εὐρέως ἀποδεκτό. Ἡ ἀρχοντιά τους δέν εἶναι δάνειο πρόσλημμα ἐξουσιαστικῆς ἀγερωχίας. Εἶναι ἡ εὐαγγελική τους ποιότητα πού ἀναδεικνύει τήν γονιμότητα τους στήν αὐθυπέρβαση, στήν διακριτική καί ἀθόρυβη δυναμική τῆς αὐταπάρνησης. Συνδιαλέγονται μέ ὅλους ταπεινότατα, γοητεύουν, σοφούς καί μεγιστάνες, ἄνετοι μέ ὅλους καί μέ ὅλες ἀνεξαιρέτως, συναρπαστικοί, ἐπειδή γνωρίζουν. Γνωρίζουν τήν  χαρά τῆς ἐλευθερίας, τήν ἀφοβία τῆς αὐταπάρνησης. Νά ‘ναι πάντα καλά καί νά ἀντέχουν. (Καμαρώνω πού τούς γνωρίζω προσωπικά).

  Ἕναν τέτοιο ἐπίσκοπο ἀναμένουν ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες: νά μήν  ξωκείλει στήν ξέρα τοῦ σατραπισμοῦ, ἐπίσκοπο χωρίς κοσμικές ἐκλύσεις, ψευτονάζια καί τσακίσματα τῆς κακιᾶς  ὤρας, μέ λόγο «ἀντρίκιο», ντόμπρο καί μπεσαλή, νά μήν μᾶς πικροζαχαρώνει, χωρίς ταρναρίσματα, ὁ λόγος του δίχα πολυγμικῆς κάλπικης μπριγιαντισμένης περιπάθειας,νά ἔχει τήν αἴσθηση τῆς φθαρτότητάς του, τῆς ἀμαρτωλότητάς του, νά νοιάζεται γιά τόν συνάνθρωπό του, ἕναν πατέρα πού νά μήν μπορεῖ νά κοιμηθεῖ μέ τόν καημό τῶν παιδιῶν του…

  Πῶς θά ἐπιστρέψει ἡ ἀγάπη  στήν ἐνορία  πού ἔχει μαγαριστεῖ ἀπό τίς δικές σας ἐνέργειες καί τήν δική μας ἀδιαφορία; Τά τρόλ εἶναι πλέον οἰκόσιτα σέ ὅλες τίς μικρές καί μεγάλες ἐνορίες, τά μικρά καί μεγάλα συστήματα ἐξουσίας. Λουφάζουν καί ἀντεπιτίθενται σέ χρόνο ἀνύποπτο. Ὅσοι προσπαθοῦν νά σταθοῦν ἀπέξω ἀπό ὅλα αὐτά, εἶναι οἱ πρῶτοι στόχοι, γιατί ὁ βοῦρκος δέν θέλει ἐξαιρέσεις. Αὐτή τήν πραγματικότητα πρέπει νά ἀντιμετωπίσουμε. Κι ἄν δέν τήν κοιτάξουμε συλλογικά κατάματα, ἱερεῖς καί λαϊκοί, δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά τήν ἀλλάξουμε.

  Ὁ δικαστικός διωγμός τοῦ Θεολόγου δέν ἔχει διαγραφεῖ ἀπό τό τοπικό συλλογικό μας ὑποσυνείδητο. Ἀφήνετε πίσω σας μιά φρίκη ζωντανή πού δέν  περιγράφεται. Ὁ δικαστικός διωγμός τοῦ Θεολόγου δέν εἶναι μόνο τό ἄθροισμα τῶν ἐπιμέρους  κακιῶν σας, ἀλλά καί  τό ὄνειδος καί ἡ ἀποτυχία τῆς  χειροτονίας σας, ἐπισκοπικῆς καί ἱερατικῆς, ὡς σύνολο. Ἡ ἀκρότητα τῆς συγκεκριμένης ἐνέργειάς σας καί  ἡ σιωπηρή συμμετοχή μας, ἀκόμη καί ὅσων καμώνονται ὅτι δέν γνώριζαν τίποτα, συνθέτουν μιά συλλογική ἐνοχή, τρανήτερη κι ἀπό τοῦ τραγικοῦ  Οἰδίποδα.

 

 Κύριε Πολυκανδριώτη  μέ τήν ὀμάδα κρούσης σας,

 Ἐσεῖς οἱ «δοκοῦντες ἄρχειν», ἐσεῖς πού τό νόημα τῆς εὐαγγελικῆς ὕπαρξης τό ἐκφέρετε μεταφράζοντάς το μέ γλωσσάρι κοσμικῆς ἐξουσίας, ὡς μέλος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, σᾶς μέμφομαι γιατί  μπερδεύετε τό χειρουργεῖο μέ τή νεκροψία. Σᾶς κατηγορῶ γιά τόν γλίσχρο Εὐαγγελικά λόγο σας, γιά τό ὅτι οἱ ἐνέργειές σας συρρικνώνουν τά  δικαιώματα τῶν ἐνοριτῶν. Μέ τά πνευματικά σας χασματικά μετέωρα, τίς ἐμμονές σας, τίς ἀγκυλώσεις σας, τίς ψυχώσεις σας, τίς προκαταλήψεις σας, βασανίζετε τό ποίμνιο, πού τρέχει στήν Ἐκκλησία νά βρεῖ γαλήνη στήν ψυχή του. Γίνεσθε  αἰτία, μέ τίς ἀδιακρισίες σας, νά βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καί μάλιστα σέ ἐποχή ἀμφισβητήσεως τῶν πάντων. (Ρωμ.2: 24).

  Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τά τῆς ἐποχῆς του, ἔγραφε: «Οἱ Ἐπίσκοποι ἐνεργοῦν μέ τέτοιο τρόπο, λές καί τό ποίμνιο εἶναι ντουβάρια... Καταστρέφουν τήν Ἐκκλησία πολύ χειρότερα ἀπό ὅτι θά τήν κατέστρεφαν οἱ ἐχθροί της…  Δέν ἀγαποῦν, δέν πονοῦν τήν Ἐκκλησία, πού ὑπηρετοῦν! Ἀγαποῦν τά προσωπικά τους συμφέροντα, καί αὐτά προωθοῦν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, (ἱεροσυλία...!), καί καμαρώνουν γιά τήν ἐπιτυχία τους...! Μπορεῖ τό στόμα τους νά λέει ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ἀλλά ἡ ψυχή τους τί λέει; Ὁ Ἅγιος κάνοντας λόγο γιά τά προσόντα τοῦ ὑποψηφίου Ποιμένος, ἀπαιτεῖ τήν  σύνεση τοῦ ὑποψηφίου. Ὁ Ποιμένας πρέπει νά εἶναι νηφάλιος, διορατικός καί τετραπέρατος, γιατί δέν ζεῖ  γιά τόν ἑαυτόν του, ἀλλά γιά τό λαό»  (Λόγος Γ, περί Ἱερωσύνης, 15 P.G. 48, 652).

  Ἡ Ἑλλάδα κυριάρχησε σέ ὅλο  τόν Κόσμο μέ τήν  γλῶσσα, τήν εὐγένεια, τήν αἰσθητική της, τήν ἀνεκτικότητα, καί τό Εὐαγγέλιο μέ τήν παραδειγματική Του ἀγάπη. «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει». Καί ἡ Ἑλλάδα καί τό Εὐαγγέλιο εἶναι οἱ βαθύτερες δυνάμεις τῆς Οὐσίας μας. Καί ἡ Ἑλλάδα καί τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ ἀκίνητη φλόγα τοῦ κεριοῦ πού καίει στά Καρούλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί στό Σημεῖο Μηδέν τῆς Νέας ‘Υόρκης. Καί ἡ Ἑλλάδα καί τό Εὐαγγέλιο, ἄφησαν παγκόσμια κληρονομιά, τά ἱστορικά ἀποτυπώματα τῆς ὀμορφιάς τοῦ Θεοῦ, στά ὁποῖα καθρεφτιζόμαστε  μοναδικά, μέ μεγαλοσύνη καλοσυνάτη, ταπεινή. «Συχνά τά στήθια ἐκούρασα, ποτέ τήν καλοσύνη», «Ἀνάξιε δοῦλε τοῦ Χριστού, κάτου τά γόνατά σου». (Οὐρανομήκης Σολωμός).

 

  Ἀν ήμουν σέ μιά νεότερη ἠλικία, τό γεγονός μπορεῖ νά τροφοδοτοῦσε μέ ἰσχυρότερη δόση ἐνθουσιασμοῦ τά ἐπαναστατικά μου ὄνειρα γιά μιά δικαιότερη κοινωνία, ὅπως γίνεται δηλαδή πάντοτε ὅταν εἶσαι εἰκοσάχρονο.

 Τώρα τό μόνο πού μοῦ ἔμεινε, ἔξ αὐτῆς τῆς μοχθηρίας, εἶναι ἕνα μόνιμο μελαγχολικό, εἰρωνικό χαμόγελο γιά τά αἰματηρά παιχνίδια πού παίζονται στήν ἐνοριακή ζωή καί στήν ἑλλαδική κοινωνία, καθὠς καί  ἡ συνειδητοποίηση πώς, πιό πολύ ἀπό τούς ἀνίκανους,   φοβάμαι αὐτούς πού εἶναι ἱκανοί γιά ὄλα.

 Οἱ μέ ἔκδηλη εὐαγγελική ὑστέρηση κληρικοί τῆς Τήνου κάποτε πρέπει νά πληροφορηθοῦν ὅτι οἱ πιστοί δέν εἶναι κοπάδι, ὥστε ν’ ἀκούνε σέ σάλαγο, εἶναι   Κοινότητα Προσώπων, πού ἀναμένει «Ὀλίγο φῶς καί μακρινό σέ μέγα σκότος κι ἔρμο» (Σολωμός) καί ἡ ὁποία Κοινότητα χρειάζεται ποιμένες μέ πνευματικές, καθοδηγητικές ἱκανότητες ἀντάξιες τοῦ χαρακτήρα της, τίς ὁποῖες δέν διαθέτουν στό ἐλάχιστο, γιατί εἶναι ἀναλφάβητοι εὐαγγελικά, καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ τοπικοῦ  δεσπότη καί ἀφέντη τους.

  Μᾶς κρύβουν τα γαλάζιο ἀπό τήν ὅρασή μας. Ἐπέβαλαν μόνο τίς ἀποχρώσεις τοῦ γκρί. Ὅλα τείνουν στό χρῶμα τῆς στάχτης και προοπτικά στό ἀπόλυτο μαῦρο. Ἀλλοίμονο ἄν κάποιος προσπαθήσει νά δώσει χρώματα. Μάταιος κόπος. Ὅλα βυθίζονται στό κενό. Συλλαμβάνεται καί μεταφέρεται στό βομβαρδισμένο τοπίο. Ἐκεῖ ὅλα εἶναι νεκροζώντανα. Ρακένδυτοι, πεινασμένοι πνευματικά καί χωρίς καμμιά φωνή, σεργιανοῦμε μοναχικά στό γκρεμισμένο λιμάνι, ἀναπνέοντες  ὀσμές δηλητηρίων καί ἀρώματα πένθους, πού ἄφησε ξωπίσω του ὀ μαῦρος κι ἄραχλος συρφετός, πλέοντας σέ ταξίδι ἀναψυχῆς πρός τά δικαστήρια τῆς  Σύρου.  Μόνος περιδιαβαίνει τά ἐγκαταλελειμμένα σπίτια καί τίς ἔρημες  ἀποβάθρες καί ὁ Θεολόγος, ἀναζητώντας πρόσωπα οἰκεῖα καί τρόπους διαφυγῆς, ὥσπου βλέπει τήν  πόρτα τῶν  Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν ἀνοιχτή καί μιά διακριτική σκέψη νά τόν ἀγκαλιάζει∙ ἦταν ὁ παπα- Γιώργης Τουφεκλῆς…

 

Κύριοι,

 λεβεντιά, τό φιλότιμο καί ἡ συγγνώμη,  εἶναι ἔννοιες τῆς ἑλληνικῆς  μεταφυσικῆς, ἔννοιες πού θεμελιώθηκαν ἐπίσης στήν πρώτη καί τελευταία ἀξία τῆς ἔνσαρκης εὐαγγελικῆς οἰκονομίας, τήν  ταπεινότητα.  Ὡς συντελεστές τής ἀνωμαλίας ὀφείλετε  νά άντιληφθεῖτε πόσο ξεφτισμένοι εἶναι οἱ  κάβοι πού δέσατε τό προσωπικό σας συμφέρον στήν θέση τοῦ ταπεινοῦ εὐαγγελικοῦ. Πρῶτος ὁ κ. Δωρόθεος ἄν αἰσθάνεται, στό ἐλάχιστο, ἐπίσκοπος καί ὄχι δεσπότης, καί ἀπό κοντά ὄλοι ἐσεῖς πού προσυπογράψατε τόν διωγμό τοῦ Θεολόγου, ὀφείλετε νά ζητήσετε δημόσια συγγνώμη ἀπό τόν μεταστάντα καί τήν οἰκογένειά του, ὡς ἀρχἠ   τοῦ  ξεμπαζώματος τῆς  τοπικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς ἀδρανεῖς κενόδοξες στιβάδες σας, πού μετέτρεψαν τήν μνήμη μας σέ βρυκόλακα τῆς ψυχικῆς μας ζωῆς.  Ἔτσι μόνο ἡ τοπική Ἐκκλησία μας, θά ξεπεράσει τό πνίγος, καί θά ἀναπνεύσει καθαρό εὐαγγελικό ἀέρα. Ἀνοίξτε ἕναν διάλογο μέ τόν ἑαυτό σας καί τούς ἄλλους, σέ ἕναν χρόνο πλατύτερο ἀπό τόν στενό τής χούφτας σας ορίζοντα.  Εἰδωλολατρία ἐν τέλει εἶναι νά  βιώνεις τήν πίστη σου ἐκτός ἑαυτοῦ, νά προβάλεις τίς ψευδαισθήσεις σου σέ χρυσωμένους τῆς τσέπης σου  μόσχους.

  Δέν αἰσθάνομαι ὠς  «…τρίτος καί δέκατος τῶν Ἀποστόλων καί κριτής τῆς οἰκουμένης…». Ἄν καί τολμῶ νά μιλῶ, νά κρίνω τόν δημόσιο  βίο ἀνθρώπων,  (ἐπ’ οὐδενί τόν ἰδιωτικό), δέν ἔχω πρόβλημα νά ἀναφερθῶ στόν κατ’ ἰδίαν, τόν  προσωπικό μου: Διακρίνω πολλές γωνίες νά προεξέχουν στήν ψυχή μου, μάλιστα ἀπό κάποια τρίγωνα δύστροπα σκαληνά, ἄλλες καμουφλαρισμένες, ἄλλες κεκαλυμμένες, ἄλλες καταπιεσμένες, ἄλλες πού κάνω ὅτι δεν τίς βλέπω, καί ἄλλες πού μυστικά μοῦ ἀρέσουν, (ἴσως καμαρώνω γιά δαῦτες),  ἔχω συλληφθεῖ  νά ζητάω ἀπό τόν  ἑαυτό μου λιγότερα ἀπ’ὅτι ἀπό τόν διπλανό μου,  χἀρηκα τό Ἐγὠ μου ἀντί νά τό πετάξω σάν μάσκα, καταξιώθηκα στόν τίτλο άντί στόν τρόπο ζωῆς μου, μέ κατάπιε τό μηδέν, πλήγωσα ἄλλους λίγο καί ἄλλους πολύ, γιά ὁρισμένες ἐνέργειές μου ἔχω τύψεις (ὄχι ἐνοχές), ἔχω μέσα μου μαῦρες τρύπες καί ἄδηλο ἑαυτό… Χρειαζόμαστε μιά κατακλείδα πνευματική, γιά νά βγοῦμε ὡριμώτεροι ἀπό τήν προσωπική τοῦ βίου μας περιπέτεια. Δέν ἔχει τόσο σημασία ἡ  παρελθοντολογική ἀναφορά, τῶν λαθῶν μας, τῶν σφαλμάτων καί κριμάτων μας, ὅσο ἡ παραγραφή-συγγνώμη στό παρόν τῆς ζωῆς μας, λαθῶν, σφαλμάτων καί κριμάτων τῶν ἀνθρώπων πού μᾶς ἀδίκησαν, μᾶς  πίκραναν, μᾶς μείωσαν, δέν ὑπολόγισαν, δέν σεβάστηκαν τήν προσωπικότητά μας, τήν ἰδιαιτερότητά μας.  Ὑπερβαίνοντες στήν συγγνώμη μας τό Ἐγώ καί τήν λογική τοῦ άνέφικτου τῆς συγχωρήσεως, κατορθώνουμε ἀκριβῶς τόν ἀναστάσιμό μας θάνατο, ἀντίδοτο ἰσχυρότατο κατά τῆς ἀδικίας, τῆς ἐκμετάλλευσης, τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἄσκησης σέ μία διορατική κατανόηση τῶν κοινωνικοπολιτικῶν ἐξελίξεων, τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ καί τῶν ποικίλων ἐπιλογῶν μας, ἀλλά καί τῶν βαθύτερων αἰτιῶν κάθε μορφῆς βίας. Κάθε ψυχή καί κάθε ἐποχή ἔχει τόν δαίμονά της, τήν σκοτεινή ἐκείνη εὐχαρίστηση πού μεταβάλλει σέ τέρατα εἰρηνικούς καί ἀγαθούς, ὑπό ἄλλες συνθῆκες,  ἀνθρώπους.  Τό κακό βρίσκεται μέσα μας, σέ ὅλους μας, καί ὅλοι μας πρέπει νά προσπαθοῦμε ὄχι νά τό ἐξαλείψουμε ἀλλά νά τό μειώσουμε ἀποτελεσματικά, δραστικά.  «Ὅ,τι κάνεις νά  σοῦ δώσει μιά ρυτίδα περισσότερο στό πρόσωπο, μιά ρυτίδα λιγότερο στήν ψυχή». (Ἑλύτης)

 

 Διαβάστε παρακαλῶ αὐτές τίς γραμμές ὄχι μέ ρηχή ἀναπνοή μιάς περιδιάβασης ἑνός ἀκόμη πληκτικοῦ μου κειμένου, ἀλλά μέ τήν ἐπιτονισμένη «Κραυγή» τοῦ  Μούνκ, τήν  «’Ανθρώπινη Φωνή» τοῦ Κοκτώ, τήν ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήσουμε ἐπειγόντως μέ ὅλους καί μέ ὅλα γύρω μας, ἄν δέν θέλουμε νά  ἀφανιστοῦμε ὅλοι μαζί. Ἄν θέλουμε νά μήν προστεθεῖ στήν λίστα τῶν ἀπωλειῶν μας ἡ Ἐνορία, ἡ Δικαιοσύνη, ἡ Ἰσονομία, ἡ Δημοκρατία. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τό ἀπαράγραπτο δικαίωμά μας γιά Ἐλευθερία, γιά Εὐτυχία, γιά Εὐδοκία.  Τό  πιό  ἐπικίνδυνο Πρόσωπο γιά τήν Δημοκρατία, καί κατ’ ἐπέκτασιν γιά τήν Ἐνορία, εἶναι ἕνα σιωπηλό, χαμογελαστό Ἄτομο ἐνώπιον τῆς ἀδικίας. Ἡ λαϊκή ψυχή πού γνωρίζει ἀπό πάθη ἀνθρώπινα, θεολογεῖ εὔστοχα: «Ἡ σιωπή ἐνώπιον τῆς ἀδικίας εἶναι ὁ  διάβολος χωρίς γλῶσσα».

 

  ΥΓ.  Στίς 14 Όκτωβρίου 2021, τό κανάλι τῆς Σύρου ἔπαιξε τήν ἐνθρόνιση τοῦ ἡγουμένου Τουρλιανῆς, τήν ὀποία καί παρακολούθησα. «Εὐτυχῶς χαρούμενες ἀνοησίες δέν ὑπάρχουν» (Γκόρι). Κύριε Πολυκανδριώτη  ν ἐξιστορεῖ  κάποιος ἀνοησίες, καλύτερα νά εἶναι δυσάρεστες, άλλέως ποιό τό νόημα;

  Στέκομαι σέ δύο σημεία  τοῦ δεσποτικοῦ λόγου,  καί σέ ἕνα τρίτο  ἐμβόλιμο ἀπό Θεσσαλονίκη. 

  1. Ὁ δεσπότης, μέχρι δακρύων συγκινημένος,  ἔλεξε: «…ἕχεις τίς εὐχές τῆς μητέρας μου, ἡ ὁποία ἤθελε νά εἶναι παροῦσα ἀλλά δέν κατέστη δυνατόν, ὄχι πώς δέν μποροῦσε ἀλλά ἀπό τόν  φόβο τοῦ Κορωνοϊοῦ…».  Τόν  ἐρωτῶ: ἄκουσες πώποτε τό βουβό κλάμα πού προκαλέσατε οἱ  κληρικοί τῆς Τήνου στήν οἰκογένεια, στήν γυναῖκα, στά παιδιά καί τά ἐγγόνια,  τοῦ Θεολόγου;  

  2. Στήν συνέχεια περνᾶ ἀπτόητα ἀκάθεκτος  στίς νουθεσίες πρός τόν ἡγούμενο συνιστώντας του: « νά μήν ξεχνᾶς τρία πράγματα: νά εὐγνωμονεῖς  τόν Θεό, νά ἀγαπᾶς τό μοναστήρι καί νά  μεριμνᾶς γιά τήν σωστή ἀξιοποίηση τῆς περιουσίας του, καί  νά ἀγαπᾶς συγχωρητικά καί θυσιαστικά ὅλους τούς Ἁνωμερίτες καί ὅλους τούς Μυκονιάτες», ἔτσι χωρίς ἐνδοιασμούς, χωρίς νά κοκκινίζει. Τό μόνο πού δέν εἶπε εἶναι, «νά ἔχεις παράδειγμα ἐμένα καί τούς παπάδες τῆς γειτονικῆς Τήνου». Ὅποιος δέν ἔχει νά μοιραστεῖ κάτι προσωπικό, βιωματικό, ἐμπειρικό, εἰλικρινές εὐαγγελικά, πῶς  ἔχει τόση εὐκολία στήν ἀναίδεια νά  κηρύττει; Δέν καταλαβαίνει ὅτι προκαλεῖ βάναυσα; «Δάσκαλε πού δίδασκες καί νόμο δέν ἐκράτεις».

3.  Στίς 31 Ὀκτωβρίου ἔπεσα  στήν πληροφορία  τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας ἀπό τόν ἐπιχώριο, πού ἔλεγε καί ὁ Θεολόγος, στόν Ἅγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης. Ὁ κ. Πολυκανδριώτης σέ έπικίνδυνη κρίση μεγαλείου διάρκειας, ψιμυθιοποιημένος πλήρως ἐνδυματολογικά, ὐποδυόμενος  τόν αὐτοκράτορα,  μέ σάκο κεντητό,  καί σέ ἀκατάσχετη οἴηση, ἀναλύοντας τήν Εὐαγγελική περικοπή (ἀμετροέπεια, πομφολυγώδεις ρήσεις, σχοινοτενή φληναφήματα ὡς εἴθισται),  ὑπογράμμισε, σέ στυλιστικά  ἄψογο μελιστάλακτο ὕφος: «…τό μήνυμα πού ἐκπέμπει καί σήμερα ὁ Χριστός, εἶναι μήνυμα ζωῆς καί ἐλπίδας! Οὔτε ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ φτώχεια εἶναι ὁ δρόμος πρός τόν Παράδεισο, ἀλλά οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὅλων μέ τόν Θεό!». Βδέλυγμα εἰς τόπον μαρτυρικόν τοῦ Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου, οὔτε ἱερό οὔτε ὄσιο, ἔτσι ἀπροκάλυπτα χωρίς νά ὀρρωδεῖ. Ὑποθέτω βάσιμα πώς ὁ δεσπότης Τήνου, Σύρου κλπ, ποτέ δέν ἔπεσε σέ καμμιά φωτισμένη ἄγια σελίδα τῆς ψυχικῆς ἱστορίας τοῦ γένους μας, πού   θά τοῦ ἐπέτρεπε νά διαγνώσει τήν ἀνάγκη τῆς  ὀργανικῆς μετάλλαξης τοῦ παραδείγματος· τήν ζωτική καί ὄχι ἀπλῶς τήν χρηστική.

 

  «Τά ψεύτικα τά λόγια τά μεγάλα...» (Νίκος Γκάτσος). Φαίνεται ὅτι τό κήρυγμα στήν παρακμιακή ἐκκλησιαστική μας κοινωνία, ὑπάρχει  προκειμένου νά συντηρεῖται ὁ πρωτογονισμός τοῦ πάθους γιά ἐξουσία, δημοσιότητα, ἐκμετάλλευση, εἰδωλοποίηση τοῦ Ἐγώ. Ὑπάρχουν ἔντονες ἀποπνικτικές ἐκπομπές ρύπων ὑποκρισίας  στήν Ἐκκλησία μας, πιό ἀπλά, ψευτιάς, ἀπάτης. Αὐτή ἡ καφκική, ὑποβόσκουσα αἴσθηση τοῦ παραλόγου, τό ἀνησυχητικό συναίσθημα κάποιας ἀνεξήγητης κηρυκτικῆς ταρτουφικῆς συνθήκης πού ὑπάρχει διάχυτη ὅλο καί πιό ἔντονα ἐντός τῆς ἐνοριακῆς-ἐκκλησιαστικῆς μας καθημερινότητας,  ἀλλά ἀδυνατοῦμε, ἤ πιό καίρια ἀδιαφοροῦμε νά κάνουμε κάτι γι’ αὐτό, ἡ φευγαλέα  ἄν ὄχι ἡ μόνιμη  ἐντύπωση πώς, ὁ,τιδήποτε θεωροῦμε ἀσφαλές εὐαγγελικά, μπορεῖ νά ἀκυρωθεῖ ἤ νά ἀπομυθοποιηθεῖ μονομιᾶς μέ τρόπο περιπαικτικό, πρωταγωνιστούντων τῶν κληρικῶν,   κραυγαλέα ἐπιτομή δηλαδή τῆς  ὑποκρισίας, μήν μοῦ πεῖτε ὅτι δέν εἶναι αἰτία σιωπηρούς ἐξοργιστικῆς ἀγανάκτησης γιά ὅλους μας, ἀλλ’ ἰδίως γιά τούς νεολαίους.

 Φαινόμενα τέτοιων παραποιήσεων καί μεταλλαγῶν ἐθιστήκαμε νά τά θεωροῦμε σχεδόν φυσιολογικά. Συντηρεῖται τό ρητορικό κέλυφος τῶν ἀρχικῶν σημαινόντων, ἀκόμα καί ὅταν τά σημαινόμενα ἔχουν βιασθεῖ. Σκεφθεῖτε, ὀνομάζουμε «πατρότητα» τήν ἐξιδανίκευση τοῦ αὐταρχισμοῦ τῶν κληρικῶν. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιχειρηματολογήσει κανείς ὅτι οἱ συμπεριφορές τους διαφέρουν ἀπό τήν γνωστή ἀγωνιστική τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσο ὁ ἔρωτας ἀπό τήν ἐπαγγελματική ἐμπορία τῆς ἡδονῆς, καί ὁ ἐπίσκοπος ἀπό τόν  δεσπότη.

  Παρά ταῦτα πιστεύω ἀκράδαντα, ὅτι «ὑπάρχει ἔνας ἄλλος κόσμος, ὁ ὁποῖος εὐρίσκεται  μέσα σ’ αὐτόν ἐδώ». (Πώλ Ἐλυάρ, σουρεαλιστής Γάλλος ποιητής). Εἶναι ὁ Ἕλλην Λόγος, ὁ Φιλόσοφος, ὁ Τραγικός, οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς  Πατρίδας μας, ἡ λεβεντιά, τό φιλότιμο, ἡ συγγνώμη, ἡ ταπεινότητα, καί κυρίως εἶναι ὁ ὁρισμός τοῦ Ἀγαθοῦ  καὶ τῆς Ἀλήθειας,  ὄχι  μὲ ὅρους λογικῆς ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδια τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Θεοῦ Λόγου, τήν Ὑπαρξη. «Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή».

  Ἡ ἱστορία τοῦ Εύαγγελίου προχωράει με κριτήρια, ὄχι δυνάμεως, ἀλλά παραίτησης ἀπό τήν ἰσχύ γιά χάρη τῆς ἀγαπητικῆς ἐλευθερίας. Ὅταν εἴμαστε ἐρωτευμένοι πολλές φορές ἀντί σ’ ἀγαπῶ λέμε: «σοῦ ἔχω ἀδυναμία». Τὸ συναρπαστικότερο στὸ Εὐ-αγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὅτι μένει πάντοτε ἀνυπότακτο στὶς θωρακισμένες ἀπαιτήσεις τῆς ἰδεολογίας καὶ στὰ ψυχολογικὰ τεχνάσματα, τῆς πολιτικῆς, τῆς σατραπείας, τῆς δεσποτείας καί τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ. Τό  Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ φανερώνεται  στὴν ψυχὴ σὲ μιὰν ἱδρωμένη ἀποκάλυψη. Ἀφορᾶ διηνεκῶς τὸν τρόπο τῆς ὕπαρξης, ὄχι τήν  συμπεριφορά. Ὅπως ὁ ἔρωτας.

 

42 σχόλια:

  1. Η βία είναι σταθερή σύντροφος μας. Είναι η αντίστιξή της, η δυνατότητά μας να σκοτώσουμε αντί να γεννήσουμε, να αφανίσουμε αντί να δημιουργήσουμε.
    Η βία και η έκφρασή της δηλώνει την έχθρα προς τη ζωή και τα υλικά της, αυτά τα φθηνά και τόσο πολύτιμα, αυτά τα εφήμερα και τόσο επαναληπτικά αιώνια, ζητάει να τα καταλύσει. Με σημαία και λάβαρό της τον θάνατο καταστρέφει και καταργεί ό,τι περνάει από το χέρι της. Αλλά αυτό το χέρι που απειλεί τη ζωή, αυτήν ακριβώς την οποία το ίδιο δεν αντέχει, έχει ανάγκη τον λόγο ως χειροπέδη, ως οριστικό όριο και χαλινάρι της βίας, όποια μορφή και να παίρνει αυτή.
    Η βία είναι εκείνο που περισσεύει, εκείνο που μένει πάντα εκτός λόγου.
    Γιατί εκεί όπου αναδύεται η βία παραμονεύει ο ολοκληρωτισμός, και αυτό τη διακρίνει από κάθε μορφή επιθετικότητας. Η δεύτερη έχει συνήθως λόγο και αιτία· όταν εκτρέπεται σε βία μεταπίπτει στο ά-λογο, σε εκείνο που ενίοτε δεν θέλει, και δεν γίνεται ποτέ, να αποτελέσει μέρος του λόγου.
    Η βία, όποια μορφή και να πάρει, αφορά μια σύγκρουση η οποία επιθυμεί και ζητάει να καταλύσει τον άλλον: να του αφαιρέσει κάθε υπόσταση υποκειμενικότητας, να τον καταρρίψει από κάθε συστατική θέση άλλου. Αποτελεί μια έσχατη απόπειρα να σταθεί ο εκφραστής της στα ερείπια αυτού του άλλου και με αυτά ως βάση να πάρει μορφή.
    Από το νταηλίκι με την απειλή βίας ,που έχει χάσει το βιωματικό του βάθος, καθώς μετονομάστηκε νεοελληνιστί σε bullying, μέχρι τον βίαιο λόγο και την καταφυγή στα δικαστήρια, που καταφέρνει την εισαγωγή της βίας εκεί όπου κανονικά εκείνη δεν χωράει. Μπορεί να χωρέσει η βία στην Ἐκκλησία; Πως το χωράει νους κληρικού και μάλιστα επισκόπου; Αλλά τουλάχιστον ο βίαιος λόγος προειδοποιεί, όσους μπορούν να ακούσουν, ότι βρισκόμαστε μια ανάσα δρόμο από το ξέσπασμα της πράξης της φυσικής βίας. Γιατί συνήθως η απειλή που εκτοξεύεται δεν γίνεται πράξη, μολονότι μερικές φορές μπορεί να πραγματοποιηθεί και να επιτελέσει το βίαιο έργο της, που δεν είναι άλλο από την καταστροφή.
    Το ζήτημα είναι προς τα πού θα στραφεί το ζωτικό δυναμικό του καθενός: προς τον θάνατο ή προς τη ζωή; Αμείλικτο και σταθερό το ερώτημα συναγελάζεται κάθε γενιά. Μίσος ή αγάπη, ή αγάπη και μίσος; Οι κληρικοί της Τήνου επέλεξαν το μίσος χωρίς περιστροφές. Επέλεξαν την βία που σκίζει και ξεσκίζει τον ενοριακό καμβά. Εχθρεύονται όχι μόνο το σχέδιο που με αίμα σχηματίστηκε πάνω αυτόν τον καμβά από τον Ιησού, τους μάρτυρες και τους αγίους, αλλά και αυτό επάνω στο οποίο αρχίζουν να αναδύονται τα σύγχρονα σχήματα, από σύγχρονους αγωνιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπώ την ιαματική γραφή, αυτή που κάνει καλό στην ψυχή. Μπαίνεις στην εμβέλειά της και βιώνεις την αδικία που θες να ξεχνάς, τα τρέχοντα βάσανα, τον ζόφο της εποχής. Έχει κάτι άχρονο και βαθιά ανθρώπινο, Δημόπουλε, αυτή σου η συμπαράσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πώς η Εκκλησία από εκεί που θεωρείτο «ψυχής ιατρείο» μετατράπηκε σε «ψυχιατρείο»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι αν το ξάνεμο είχε την ευγένεια με ανακοίνωσή του έπρεπε να μας ειδοποιήσει «προσοχή ακολουθούν εξαιρετικά σκληρές σκηνές». (Για καλό και για κακό έχετε δύο τερματικά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχει ο καιρός, γυρίσματα λα λα λα λαααα λέει το λαϊκό το άσμα κι έχει απόλυτο δίκιο ο δημιουργός να ξέρεις.
    Γιατί είτε το λες κάρμα, είτε το λες μοίρα, είτε το λες θεό, η ουσία είναι πως ό,τι έδωσες, αυτό θα πάρεις στο ταμείο.
    Μόνο που το ταμείο της ζωής, είναι λίγο περίεργο.
    Καμιά φορά, καθυστερεί ή κρατάει χρεωστικά, πιστωτικά για μελλοντική χρήση.
    Όμως παπά μην γελιέσαι, ακόμα κι αν άργησε να σου ρίξει τη χλαπάτσα στα μούτρα για εκείνες τις αμαρτίες που προσποιείσαι ότι δεν θυμάσαι, δεν θα γλυτώσεις. (δωρόθεε εσύ την άρπαξες στα βοτσαλάκια της Παναγίας μας πριν κάποια χρονάκια και μυαλό δεν έβαλες. Κάποια στιγμή ο «ζαβοντηνιακός» θα σου την ξανακάτσει …).
    Κι αν σου αργεί εκείνο το καλό που έκανες, μην ανησυχείς ρε φίλε, θα στο γυρίσει η ζωή.
    Μην κοιτάς που για καιρό οι παπάδες μπορούν και χαίρονται.
    Είναι για να δουν και αυτοί οι κακόμοιροι της ζωής πως θα μπορούσε να είναι η ζωή τους.
    Είναι για να πάρουν μια γεύση από το πώς αξίζει η ζωή.
    Είναι για να ξέρουν πώς είναι η ζωή που δεν θα ζήσουν.
    Γιατί στο τέλος, κανένας, ούτε ο τύπου καλός, τύπου ψυχοπονιάρης και ευαίσθητος (με τις ευλογίες του σεβασμιωτατου μοιράστηκαν τρόφιμα… έτσι για το μη γνώτω η αριστερά τι ποιεί η δεξιά.. χωρίς να βάζει το χέρι στην τσέπη… ή μάλλον το βάζει γεμάτο και το βγάζει άδειο..από το άγιο όρος έρχονται και οι παπάδες απλά τα μοιράζουν για να ελέγχουν τον ψυχισμό των αναγκεμένων… με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο…) με το μαχαίρι στο ζωνάρι, (…ανύστακτα εργαζόμενος…) για κάθε Θεολόγο, και με τα άγρια συμπλέγματα, κατωτερότητας ή ανωτερότητας κατά περίπτωση, να τον πνίγουν δεν μπορεί να επιβιώσει, όσο και να προσποιείται το παγόνι με διαφορετικά φτερά κάθε φορά. (προφητικός ο Αντρέας «η φτερού»… πανέξυπνος… και με κρίση ακράτητη… αν υπάρχει θεός να τον ανταμείψει, μας δίδαξε πάρα πολλά…)
    Και ξέρεις γιατί;
    Γιατί η ζωή γουστάρει τους γνήσιους και τους τολμηρούς.
    Εκείνους που κάνουν λάθη και λένε μια συγγνώμη που την εννοούν.
    Εκείνους που υποκλίνονται σε ένα καθαρό χαμόγελο.
    Εκείνους που δουλεύουν και δημιουργούν.
    Με τους άλλους, μην ασχολείσαι.
    Τους άλλους Γιώρ’ , τους φτύνει η ζωή χωρίς να χρειαστεί να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι, ούτε στο διάολο δεν αξίζει να τους στείλεις, γιατί ήδη είναι αγκαλιά μαζί του, για αυτό μην ξαναασχοληθείς με παπάδες, άκουσέ με. Καταπιάσου με άλλα θέματα αφού σ’ κόβ’. Μόνο ο λόγος σου να είναι πιο απλός, και προ παντός πιο μικρά σε έκταση τα κείμενα σου, χωρίς να τους λείπει η ένταση και η ευθύτητα.
    Το ευχάριστο για σένα είναι ότι γέρνεις ωραία, ( αντί του γερνάς, έρχεται πιο ποιητικό, για ρώτα τους φίλους σου Ντίνο Σιώτη, τον Αντώνη Μαραγκό) ότι μιλάς και με τα μάτια, ότι γράφουν ήσυχα πάνω σου οι ρυτίδες, ότι διατηρείς το στυλ σου και ένα απαράμιλλα αγορίστικο χαμόγελο, ότι ο κυριακάτικος καφές σου στον Χατζηράδο (δεν τον έχω πιει, ακούσματα έχω καλά) και προ παντός η Αναστασία σου θα μείνει στην ιστορία… την έχω διαβάσει αρκετές φορές… Τι άλλο να ζητήσει ένας άνδρας στο τέλος της 7ης δεκαετίας του;
    Υστερόγραφα 4
    1 Ευτυχώς που δεν υπέκυψες στο δέλεαρ προτάσεων για υποβολή υποψηφιότητας στην Παναγία. Βλέπεις την βρωμιά.
    2 Αληθεύει ότι πρότεινες στον δεσπότη να σε ορίσει παπά στον Χατζηράδο και ακόμη περιμένεις απάντηση;
    3 Κάπου κάπου καφές παραλιακά καλό κάνει, γιατί αποφεύγεις το καφενείο;
    4 Στα αρνητικά μου το ανυπόγραφο… υπάρχουν πολλοί λόγοι εκ των οποίων ένας…






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μήπως τά λόγια μας, τά κηρύγματά μας βγαίνουν ἀπό τό κεφάλι μας καί ὄχι ἀπό τήν καρδιά μας;!
    Χωρίς νά ἔχουμε συναίσθηση, γι' αὐτά πού λέμε;! Χωρίς νά μᾶς ἐκφράζουν;! Μήπως μιλᾶμε, μέ τήν ἴδια συναίσθηση (ἀσυναισθησία!) πού θά μιλοῦσε καί ἕνας παπαγάλος;!
    «Μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλ. 2:12), λέει ὁ Παῦλος.
    Δέν λέει ἁπλῶς νά ἀσχολούμαστε μέ τή σωτηρία μας, ἀλλά προσθέτει «μετά φόβου (!) καί τρόμου...!».
    Μόνο ἔτσι, τηρώντας, τήν σωτήρια ἐντολή τοῦ Κυρίου, περί ἀγάπης, τά λόγια μας θά ἀναβλύζουν ἀπό τήν καρδιά μας, συνοδευόμενα μέ πόνο, καθηλώνοντας καί ὠφελώντας μέ τή «γλῶσσα τοῦ σώματος», τόν ἀκροατή μας.
    Κάνουμε τά πάντα γιά νά ἀποκοιμίζουμε τούς χριστιανούς, ὥστε νά μήν ἀσχολοῦνται πιά μέ τήν ψυχή τους!
    Τά ἔχουμε καταφέρει τέλεια...! Τό καυτό θέμα σωτηρίας τῆς ψυχῆς τό ἔχουμε θέσει στόν καταψύκτη.
    Μέ ἀποτέλεσμα, ὅταν μιλᾶμε, ἄν μιλᾶμε, γιά σωτηρία, νά μιλᾶμε, ὅπως μιλάει τό ἄψυχο κομπιούτερ ἤ τό μαγνητόφωνο!
    Καί φυσικά, δέν χολοσκᾶμε γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδερφοῦ μας, πού γιά μᾶς τούς Ποιμένες, εἶναι ἡ κύρια ἀποστολή μας!
    Σπαταλᾶμε τή φαιά οὐσία τοῦ ἐγκεφάλου ἐνασχολούμενοι ἐπιμελῶς μέ ξένα πράγματα (π.χ. περί τοῦ ἐμβολίου...), παρουσιάζοντας στόν κόσμο μιά Ἐκκλησία χωρίς Χριστό!
    Οἱ λέξεις «ἁμαρτία», «μετάνοια», «Κόλαση», ἔχουν τεθεῖ στό περιθώριο! Ὅλα ὡραῖα! Καί Χριστός καί ἁμαρτία! Ἀλλοτρίωση! Λιμός...! (Ἀμώς 8:11). Θρίαμβος τοῦ «ἀναισθησιολόγου!» πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος.
    «Μιά στρατιά ἀπό λιοντάρια, μέ ἀρχηγό μαϊμού, δέν εἶναι ποτἐ στρατιά ἀπό λιοντάρια!». (Μ. Ναπολέων). Καί ὁ νοῶν, νοείτω...
    Ἄν καί οἱ ἀπόψεις σου διχάζουν, ἀπό τήν περίοδο πού δίδασκες στό πανεπιστήμιο, παραμένεις ταπεινά, ἀπό τούς κορυφαίους σκληρά καίριους διανοητές, στοχαστές πού διαθέτει αὐτός ὁ ἔρμος ἐκκλησιαστικός, καί ὄχι μόνο, χῶρος, Ἀποκρυπτογράφος νοημάτων, διαμορφωτής σκέψεων, ἰδεῶν, ἐρμηνειών… καί μελισσοκόμος. Ὅλοι σέ ἕνα πράγμα συμφωνοῦμε: μέ τόν Δημόπουλο ἡ σκέψη θά ἐρεθιστεῖ, θα καλλιεργηθεῖ, θά συγκρουστεῖ, θά ταυτιστεῖ, θά ἐκτοξευτεῖ…
    Δέν συμβαίνουν μόνο στήν Τῆνο… Θυμίζω στούς ἀναγνῶστες σου, τί μᾶς εἶπε στήν παρέα ἀπευθυνόμενος σέ σένα, ὁ παπα-Γιώργης Μεταλληνός, γιά τά κηρύγματα τῶν κληρικῶν, τίς σκέψεις πού κάνει, ὅταν μᾶς ἀκούει νά κηρύττουμε… «Γιωργάκη, ντρέπομαι πού διετέλεσαν φοιτητές μου…».
    Εὐλογημένη χρονιά, στούς ἀναγνῶστες τοῦ «ξάνεμο». π. Δ.





    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μια αγέλη κωφάλαλων ευαγγελικά νάρκισσων εκδικητών ντυμένων ράσα με άρνηση στις ευαγγελικές μυρουδιές, μια κλάκα που λατρεύει τρέμοντας τον αρχηγό της, ένας αρχηγός που μονοπωλεί το σόου, οι υποτελείς κολλητοί του παρευρισκόμενοι σαν απαραίτητο σκηνικό κλακα-δώρων, σιγοντάρουν και επικροτούν, σαν μια γροθιά, το νέο είδος του παπαδίστικου αμοραλισμού, που η κοινωνία μας ονομάζει «αποδυτηριακό» γιατί υπακούει στους κώδικες –και στις ορμόνες– του περίκλειστου κόσμου των ανεγκέφαλων φανατικών οπαδών.
    Δεν περιμένουμε από αυτούς ψαγμένο σαρκασμό. Για τα στάνταρ του κλάδου, οι παπάδες μας είναι στιβαροί επαγγελματίες, Σοβαροί πωλητές φτηνών διαλυτικών ψυχοφθόρων ματζουνιών.
    Η σκιά όμως του Θεολόγου που τους βαραίνει από προχθές τούς χαλάει τη σούπα. Αντικειμενικά, το πρόσωπο του τοπικού παπα έχει συνδεθεί συνειρμικά με κάτι πολύ βάναυσο. Πώς να ηρεμήσει η ψυχή σου όταν πλέον βλέποντας τους σου θυμίζουν το έγκλημα που συντελέστηκε εντός σκηνής από κάποιους που μπορεί να μην ένιωθαν την άνεση να το διαπράξουν, όμως το έκαναν
    Ντόπα οίηση της «κουλ» ξινισμένης πνευματικότητας, Ξεχειλωμένη από την πολυχρησία, η φόρμα είχε πια ανάγκη από πολλά διαλείμματα ηθικολογικής κοινοτοπίας.
    Πώς διαθέτουν το κεφάλαιο αυθεντικότητας και επιρροής που συσσωρεύουν τόσα χρόνια; Η εμπειρία, το να μαθαίνεις ότι στον θίασό σου έχει φωλιάσει ο σαδισμός, δεν είναι «εξωσωματική» ούτε «εξωγήινη». Ενδημεί στην ενορία.
    Όταν τελειώσει αυτό το πανηγύρι», λέμε και ξαναλέμε, το λέει και το ξαναλέει με πράξεις και με έργα ο μιτροφόρος καφρύλαρχός μας. Το πανηγύρι σχόλασε με παπαδικούς σπασμωδικούς δικαστικούς καταδιωκτικούς Θεολογικούς εξορκισμούς. Ξημέρωσε το εκκλησιαστικό μας χανγκόβερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ναυτικός γαρ: κείμενο που ναυπηγήθηκε με τα υλικά ενός ψυχαναλυτή στις δεξαμενές ενός οραματιστή αγωνιστή.
    Ο Δημόπουλος ιερουργεί βέβηλα, και μεγαλουργεί ανατρεπτικά, στην εργώδη του προσπάθεια να απεικονίσει την έριδα, τη βία και την ασυναρτησία της βαρέως ασθενούσας τοπικής εκκλησιαστικής ιστορίας- αυτό που ο Καρυωτάκης ονόμασε «άβυσσο του νου»-, μέσα από απείρως εύγλωττες συζεύξεις, φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές, ευαγγελικές, πατερικές, λαϊκές και μάγκικες. Χαίρομαι που έχουμε μια ένθερμη καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρόκειται για μια συγκλονιστική αποτύπωση της ανεπάρκειας όσων διαχειρίζονται τοπικά την τύχη της εκκλησίας. Πολύ σωστά ο κ. Δημόπουλος τους εντάσσει στο πάνθεον των ωμών, κυνικών της ιστορίας. Ένα συναξάρι αυτογνωσίας, μια καλειδοσκοπική ματιά στα γεγονότα μέσα από κυρίως τις προσωπικές κακίες των κληρικών μας, από πρωτογενείς πηγές, δικαστικές μηνύσεις, που είναι και οι πλέον αξιόπιστες και καθόλου αμφισβητήσιμες. Όλοι τα βλεπουμε αλλά κανένας δεν μιλάει δημόσια.
    Φαίνεται ότι, επιτέλους, έρχεται η ώρα των «στοιχειωμένων» ἐκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων και στη Εκκλησία. Καμία αλλαγή όμως δεν θα τελεσφορήσει αν προσκρούσει στα αντανακλαστικά της ακινησίας και σε «συνδικαλιστικούς αυτοματισμούς» των κληρικών, ἰδια των δεσποτάδων. Η αξιολόγηση και η ιεράρχιση θα έπρεπε να είναι αίτημα πρωτίστως των λαικῶν. Οχι μόνο για λόγους θεσμικούς. αλλά επειδή είναι και προς το δικό τους συμφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είσαι ο επίμονος κηπουρός, σκαλίζεις βαθιά για να φτάσεις στις ρίζες και τις διακλαδώσεις της, πεισμωμένα, αναλυτικά, μοναχικός, παραβατικός, αιρετικός, εκτός συστήματος, ιδιοπρόσωπος, αταίριστος, ανήσυχος, αναστοχαστικός μας κλεβεις το μυαλό!
    Και πού ’σαι... Η κουβέντα καθόλου απλοϊκή. Πολύ μακριά από εύπεπτα, πρόχειρα και καθημερινά. Επιτέλους, μια συζήτηση για καλύτερη, υγιεινή τροφή. Η οποία κλιμακώνεται. Από το προσωπικό στο συλλογικό. Από το όνειρο το ατομικό μέχρι το θεραπευτικό πολιτισμικό. Πώς το λέμε στα αγγλικά; Food for thought!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κύριε Δημόπουλε έχετε κακία για τον δεσπότη μας. (ειρωνικά τα λέω). Αφού εμείς οι ίδιοι τον λιβανίζουμε. «Τον θείο λόγο εκήρυξε συγκινητικώτατα και πνευματικότατα ο Πρωθιερεύς του Μητροπολιτικού Ναού Πρωτοπρ. Εμμανουήλ Συρίγος, ο οποίος τόνισε την σημασία της σημερινής επετείου για την Ιερά Μητρόπολη Σύρου, τον ιερό Κλήρο και το λαό της, καθώς συμπληρώνονται 20 χρόνια Αρχιερατείας του Σεβασμιωτάτου κ. Δωροθέου Β’, του οποίου την ανεξικακία, τη μακροθυμία, τη φιλανθρωπία και την χωρίς όρους και όρια προς όλους αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κύριε διευθυντά διαβάστε σας παρακαλώ και μια ομιλία που εκανε ο σεβασμιώτατος Τήνου στην Αμοργό στην ενθρόνιση του δικού μας δεσπότη. Μιλάει για αγαπη και εδώ. Ο μόνος που του τα λέει κατάμουτρα όπως αυτός μας κορόιδευε κατάμουτρα. Ή χαζός είναι ή μας περνάει για χαζούς. Τι καλό μας εκανε και ειμαστε αχάριστοι. Για ποιες παλιές υποθέσεις μιλάει. Διαβάστε σας παρακαλώ την απάτη. Όλη η ομιλία του απάτη και κόρδωμα. «Το υπούργημα της αρχιερωσύνης περικλείει ποικίλους κινδύνους, θλίψεις, στενοχώριες, ύβρεις, καθώς και πολλές απογοητεύσεις από την αχαριστία των ανθρώπων. Είναι πολλοί εκείνοι που θα κακολογήσουν, θα συκοφαντήσουν και θα κατηγορήσουν έναν αρχιερέα σε ό,τι και αν κάνει. Είναι πολλοί εκείνοι που θα θυμηθούν παλιές υποθέσεις. Όλοι εκείνοι δηλαδή που δεν αγαπούν τίποτα, δεν τους αρέσει τίποτα και δεν ικανοποιούνται με τίποτα. Το αντίδοτο σε όλες αυτές τις στιγμές της αρχιερατείας σου και της ζωή σου είναι μόνο μία λέξη και θα σε παρακαλέσω να την κρατήσεις στο αρτοφόριό σου που λέγεται αγάπη. Η ποιμαντορία σου αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού καλείσαι να μπολιάσεις το ποίμνιο σου με την αγάπη του Χριστού στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ως ανθρωπότητα. Αυτό μπορεί να επιτευχτεί μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, την αγάπη και το χριστιανικό πνεύμα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να εκπληρώσουμε τον ανθρώπινο προορισμό μας. Εύχομαι να καλλιεργήσεις σε αυτόν εδώ τον τόπο το λόγο του Κυρίου και η αγκαλιά σου να είναι ανοιχτή για όλους», Λόγια αρλουμπες του δεσπότη Σύρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θα κοτσάρω και ένα πρόσφατο τοπικό. Ανακοινώνεται στους ευλαβείς Χριστιανούς της Ιεράς Νήσου Τήνου ότι, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δωρόθεος Β’ αφουγκραζόμενος τις ποιμαντικές και άλλες ανάγκες και ανύστακτα εργαζόμενος για την ωφέλεια (διάβαζε αφέλεια) των πιστών, με μέριμνά του θα πραγματοποιηθεί διανομή κατεψυγμένων κοτόπουλων την Τρίτη 21, Τετάρτη 22 και Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου, και ώρα 12 – 3 μ.μ. στους χώρους της πρώην Εκκλησιαστικής Σχολής Τήνου σε άπορες και εμπερίστατες οικογένειες στα πλαίσια του προγράμματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως «ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»,
    Φαντάσου να μην είμαστε μια οικογένεια… όντως είναι ανύστακτα αδίστακτοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΚΑΤΕΚΟΣΜΗΘΗ
    ΚΑΙ ΤΗΝ 14ΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021
    ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΥΚΟΝΟΥ
    ΑΡΧΙΘΥΤΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΥ Β΄
    ΕΙΚΟΣΑΕΤΕΣΙ ΛΑΜΠΟΝΤΟΣ
    ΑΥΓΕΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑΣ
    ΤΙΜΙΑΙΣ ΧΕΡΣΙΝ
    ΕΝΕΚΑΙΝΙΑΣΘΗ
    τόσο πολύ λάμπει η δεσποτία σου, τόσο θεοφιλής είσαι; τα χέρια σου τόσο τίμια; εμείς γιατί βλεπουμε το αντίθετο;
    για ακουσε τα σοκάκια της Μυκόνου τι λενε για σένα
    σταύρο εγώ και όλοι οι μυνονιάτες γνωρίζουν
    χάνεις τα μυαλά σου, λωλαίνεσαι, καβαλάς το καλάμι και νομίζεις ότι καβαλάς τον Βουκεφάλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οι ενορίες κατάντησαν δεσποτικά παραταξιακά παραμάγαζα, και μάλιστα γωνιακά, τα οποία απολαμβάνουν δωρεάν γραφεία, γραμματέα, υπάκουα επαγγελματικά στελέχη και φίλους, που κάθε Κυριακή προσέρχονται εθελοντικά για την καθοδήγησή τους, από επαγγελματίες ινστρούχτορες, (καθοδηγητές), οι οποὶοι απεργάζονται την ανελευθερία των πιστών, και την ολοκληρωτική υποταγή στους νόμους της δἠθεν αποταγῆς του προσωπικού θελήματος, πιο απλά στην τυφλή υπακοἠ στα θελήματα και κελεύσματά τους, εξαναγκάζοντας τους πάντες σε υποτέλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η θρησκεία συνήθως είναι θεσμοποιημένη αγοραπωλησία: κάποιοι πουλάνε, κάποιοι αγοράζουν. Πωλούνται χρηστικά ωφελιμοθηρικά προτάγματα, αγοράζονται παρηγορητικές ψευδαισθήσεις. Το κράτος κατοχυρώνει τη συναλλαγή, διότι του εξασφαλίζει λιγότερο φόρτο δουλειάς για την αστυνομία και τα δικαστήρια. Στη θέση της τολμηρής απελευθερωτικής ανατροπής, το κράτος αντιτάσσει ένστολους υπαλλήλους της δημόσιας τάξης: αστυνομία, δεσποτάδες και παπάδες του καθωσπρεπισμού.
    Αλλοτριώνει θεσμικά σε θρησκεία (σε ατομοκεντρικό νομικισμό και ηθικοπλαστική προπαγάνδα, δηλαδή σε «κήρυγμα» φευτιάς) την ανατροπή της θρησκείας, που είναι ο εκκλησιαστικός γιορτασμός της ζωής. Παραβλέπουν οἱ παπάδες ότι μπροστάρηδες στη Γιορτή της Εκκλησίας είναι ο ληστής, η πουτάνα, ο άσωτος, ο τελώνης…
    Συχνά διαχειρίζεται χρήματα πολλά, αλλά τον άνθρωπο τον αλλάζει κυρίως η δύναμη, η εξουσιαστική ισχύς, το ακαταμάχητο κύρος του αξιώματος. Και μαζί, το αιφνίδιο της ριζικής μεταβολής. Ο φτωχός, χιλιοταπεινωμένος στις σημερινές συνθήκες παπάς, που τον έχει λιώσει η μοναξιά και η περιθωριοποίηση, εξαίφνης γίνεται οικοδεσπότης δεσποτικής έπαυλης, συχνά διώροφης ή τριώροφης, με κήπο, ανθοκομική ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή οδηγούς, μάγειρα, οικονόμο.
    Το μεγαλωμένο συνήθως στην ένδεια, συμπλεγματικό χωριατόπουλο, χωρίς εμπειρία και εθισμούς στην αστική συμπεριφορά, μεταφυτεύεται σε συνθήκες και όρους άρχοντα. Επίσημα δείπνα, συνεχής συγχρωτισμός με τους σκληροπετσωμένους της εξουσίας, αλισβερίσια μυθικών κονδυλίων, περίγυρος αδίστακτων κερδομανών, αλλά και διψασμένων για εξουσία επαρχιωτών αντί πινακίου φακής.
    Και όταν «λειτουργεί», τα παραισθησιογόνα κορυφώνονται: Ο χθεσινός Σταύρος, ντύνεται ακέραιη τη στολή τού άλλοτε απόλυτου μονάρχη της «οικουμένης»: Σάκο αυτοκρατορικό και μανδύα με «ουρά», μίτρα και σκήπτρο επίσης του «άρχοντος και δεσπότου βασιλέως», με τον διάκονο να του κρατάει την «ουρά». Αυτά όλα, με καταιγιστικούς τους πολυχρονισμούς και άφθονο το θυμίαμα, όχι στον καθεδρικό, της πρωτεύουσας του κράτους ναό, αλλά και στο τελευταίο κουτσοχώρι όπου τρελετουργεί ως «δεσπότης» και όχι ιερουργεί ως επίσκοπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν είναι άρθρο είναι μανιφέστο ενοριακό.
    Αλλη μία κορυφή παγόβουνου ξεσκεπάστηκε σε πανελλήνια θέα, φέρνοντας στην επιφάνεια τον βορβορώδη πολτό της παπαδικής κακοποίησης στην Τήνο, της διαπόμπευσης, μέσω δικαστικών μηνύσεων όπερ μεταφράζεται σε καλυμμένες απειλές και εκφοβισμούς προς τρίτους. Όμως δεν περίμεναν την ύπαρξη ενός απτόητου, χωρίς να αγνοούμε το ξανεμο.
    Ζωηρά και ιλαρά.
    Το να μείνει κανείς με σταυρωμένα τα χέρια δείχνει έλλειψη σοφίας. Τελικά μήπως είμαστε πολύ ανόητοι;
    «Τα πιο καυτά καζάνια της κολάσεως είναι κρατημένα γι’ αυτούς που σε καιρό σήψης και ηθικής κατάπτωσης της Εκκλησίας δεν πήραν θέση». Ποιος το’πε;
    «Δεν καλοξέρω» «δεν καλάκουσα». Τελικά κάποιος και γνωρίζει και άκουσε. Συγχαρητήρια στο ξάνεμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η αλλοτρίωση της Ενορίας, δεν είναι φαινόμενο τοπικό αλλά πανελλαδικό, συντελείται δε με ταχύτητα φωτιάς που κατακαίει κατάξερο δάσος. Σπιθαμιαίοι παπίσκοι-δεσποτάδες, τόσο ασήμαντοι όσο και ημιπαράφρονες δασοεμπρηστές, κατακαίνε την Δημοκρατικότητα της Ενορίας και κατ’ επέκτασιν της Εκκλησίας, παραδίδοντάς την στον αυταρχισμό, σαν να δαιμονίζονται που ακόμα επιζεί.
    Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός, που επιβίωσε ιστορικά για τέσσερις ολόκληρους αιώνες, υπόδουλος σε κατακτητή διαφορετικής γλώσσας, ριζικά διαφορετικής θρησκείας, νοοτροπίας, ηθών, εθίμων, πολιτισμού, χάρη στην Εκκλησία, την Ενορία, με τους ταπεινούς παπάδες στων Ελλήνων τις Κοινότητες
    Δυστυχώς, στην ιστορική μας εξέλιξη, απωλέσαμε ως λαός την πολιτιστική μας συνείδηση, αδυνατούμε να διακρίνουμε την καισαρική διαφορά της δημοκρατικής διαχείρισης της Εκκλησίας, της Ενορίας, από τον αυταρχισμό, τον ετσιθελισμό των κληρικών μας. Δεν έχουμε πια τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες και παραστάσεις ως πιστοί, για να αντιληφθούμε την αγεφύρωτη διαφορά που χωρίζει το Ευαγγέλιο, “Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”, και την Δημοκρατία από την αυταρχικότητα, από την απολυταρχική εκκλησιαστική διοίκηση και μύρια ανάλογα.
    Υπάρχει δυνατότητα να ζήσει ο σύγχρονος πιστός την χαρά του κοινοτικού αθλήματος, των σχέσεων κοινωνίας, ελευθερωμένος από την των κληρικών λοιμική της αυταρχικότητας; Είναι δυνατό να διδαχθεί και να μεταλαμπαδευθεί στους πιστούς ὁ έρωτας για την Ελευθερία, την αυθυπέρβαση, την κοινωνούμενη μεταφυσική ελπίδα; Φυσικά και η απάντηση είναι θετική. Στον στίβο της παντοδαπής εκφραστικής, η Δημοκρατία στην Ενορία μπορεί να επιβιώσει. Όχι με οργανωμένη πυρόσβεση, αλλά στις «υπόγειες στοές» που αινιγματικά τραγουδάει ὁ Σαββόπουλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δημόπουλε από πού τους κρατάς; Ο Θεολόγος τι είπε και τον σακατέψανε στις μηνύσεις; Ο Σανταμούρης που κάνει τον μάγκα έκανε δύο κωλοτούμπες και την γλύτωσε φτηνά. Εκτιμώ και σέβομαι τον πατέρα Γεώργιο Φανερό Εσύ τους ξεχέζεις πατώκορφα ουτε γάτα ουτε ζημιά …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μοιάζει οριστικά χαμένη η συνείδηση, τουλάχιστον, της εκπληκτικής, ζωτικής δυναμικής των όσων η Εκκλησία επαγγέλλεται. «Οι δοκούντες άρχειν» των θρησκευτικών θεσμών μάς αφήνουν κατάπληκτους με την ανάγκη που έχουν να μεταφράζουν την οντολογία (μεταφυσική) σε φτηνό ψυχολόγημα, το νόημα της ύπαρξης σε γλώσσα κοσμικής εξουσίας, σε χρυσοστόλιστες στολές, μακρυμάνικους τσουμπέδες αγάδων, καλυμμάχια αναγεννησιακών «νοταρίων», μεγάφωνα στο φουλ, εκζήτηση φαινομενικής «ιερότητας» στη γενειάδα, στα μαλλιά, σε λιμουζίνες με θυρεούς και εμβλήματα αυτοκρατορικά. Δίχως αυτή τη βιτρίνα δεν μπορούν να πουν τι επαγγέλλονται, χρειάζονται την εξουσιαστική σκηνοθεσία όπως αυτή των Θεοφανείων χθες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Γαγγραινιασμένες ψυχές… αρχιδάτο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καμια συλλογική μηνυτήρια παπαδική απάντηση στον ορίζοντα ψήνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Πρόκειται για μια εκκλησιαστική μετάλλαξη που αφορά τους πάντες. Και αυτούς που προσδιορίζονται σαν πιστοί και αυτούς που προσδιορίζονται σαν άπιστοι. Ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός αποστερεί τους ανθρώπους από την ανθρωπιά τους, αφήνοντάς τους μόνους, χωρίς αναφορές, με παραλυμένους τους συγγενικούς και τους φιλικούς δεσμούς, χωρίς κοινότητα, χωρις ενορία, χωρίς ιστορική συνείδηση και χωρίς μεταφυσικό κέντρο. Τους αφήνει μόνους, κατάμονους τους ανθρώπους… Οσο αδιαφορούμε για τέτοια γεγονότα, τόσο παραβλέπουμε ότι από την πίσω πόρτα έχει εισβάλει η προσχηματική δημοκρατία, η περιστολή ελευθεριών, η λογοκρισία και αυτολογοκρισία – νέες μορφές εξουσίας που ελέγχουν την καθημερινότητα, χωρίς να επιτρέπουν εναλλακτικές προτάσεις. Οι παπάδες θέλουν να έχουν το προβάδισμα στον διωκτικό εκφοβισμό.
    Έμπειρος συγγραφέας ο Γιώργος Δημόπουλος, με πλούσια συγγραφική παρέμβαση, ιχνηλατεί και πάλι τις σκιές εκείνες που μαραζώνουν την ψυχή μας και ετεροκαθορίζουν τη μοίρα μας, την κοινωνική μας πορεία, υπογράφοντας ένα κείμενο απόλυτα θαρραλέο και διαχρονικό.
    Με εντιμότητα, απαράμιλλη αφηγηματική μαεστρία και ηδυσμένο λόγο ο συγγραφέας αναπλάθει και ανασυσταίνει τον γνώριμό μας Θεολόγο δίνοντάς του μεταθανάτια φωνή, ώστε να αναφανούν οι αρχαίοι εκκλησιαστικοί συμβολισμοί και να συντελεστεί η ξεκάθαρη σύνδεσή τους με τη σημερινή εποχή.
    Το δίπολο των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων που δημιουργούν ο Θεολόγος και οι κληρικοί γίνεται η αφορμή για να αναδυθεί στο κείμενο η δύναμη του Ευαγγελίου, η εξελικτική πορεία μιας λησμονημένης εκκλησιαστικής σχέσης που διαποτίζεται εξακολουθητικά από το αίμα των μαρτύρων της Εκκλησίας μας.
    Πώς άνθρωποι μετατρέπονται σε αθύρματα της εξουσίας του κάθε δεσπότη, της μισαλλοδοξίας και των προσωπικών τους παθών, αφού «μόνο πάθη καθορίζουν τον ρυθμό των βημάτων τους». Πάθη σκοτεινά, δυσοίωνα, απειλητικά.
    Για ακόμη μία φορά ο συγγραφέας κρίνει το ενοριακό παρόν μέσα από την αναγωγή του στο παρελθόν, στηριζόμενος στον μαρτυρικό εκκλησιαστικό παρελθόν, εξετάζοντάς το στο πλαίσιο μιας τοπικής στοιχειωμένης οπτικής. Και αγκαλιάζει τους μάρτυρες με τις αξίες που διαχρονικά φέρουν για να τους τοποθετήσει στις σύγχρονες κοινωνίες και να στηλιτεύσει την παρακμή μας. κληρικών και λαϊκών υπογράφοντας ένα εξαιρετικό ιστόρημα



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εμείς κανέναν δεν μισούμε.
    Αφήστε μας
    ν’αγαπάμε τον κόσμο,
    να σας αγαπάμε.
    Εμείς άλλον εχθρό
    δεν έχουμε παρά μονάχα
    εκεινον που δεν σέβεται τον άνθρωπο.
    Γιάννης Ρίτσος

    Παπάδες της Τήνου ολισθήσατε, ὀχι στιγμιαία, στήν ἀκμαῖα ρουτίνα της πολιτικής βίας και της νόμιμα κοσμικής αλλά ακραίας παραβατικής εκκλησιαστικά. Στην ιστορική τοπική πραγματικότητα, το πνεύμα του χριστιανισμού ζει τα χρόνια του δεσποτη πολυκανδριώτη ανέστιο, άσαρκο, αμετάφραστο σε πράξη.
    Μεταχειριστήκατε τον Θεολόγο με απάνθρωπο τρόπο ακριβώς για να τρομάξετε όποιον διανοείται να βγει μπροστά. Αλλά δεν μπορειτε να μην ξέρετε ότι τον έχετε μετατρέψει σε πρόσωπο-πόστερ για κάθε σοβαρό, μετριοπαθή επικριτή της παραβίασης του σεβασμού του άλλου.
    Δεν σας νοιάζει όμως γιατί έχετε μπει στη φάση της ύβρεως, εκεί που η άρνηση γίνεται πραγματικότητα και οι αυλικοί λαικοί και κληρικοί υψώνουν τα τείχη της παράνοιας και της κολακείας για να πνίξουν τις φωνές που ακούγονται έξω από τα τείχη του παλατιού του Πολυκανδριωτη.
    Για κάθε, όμως, άνθρωπο που ανησυχεί ότι οι αυταρχικοί κληρικοί παίρνουν στην Τήνο το πάνω χέρι και που θέλει μια σύγχρονη δημοκρατική τοπική κοινωνία δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τύχη του Θεολόγου πρέπει να τον νοιάζει. Μέχρι την ημέρα που οι παπάδες θα άναγνωρισουν δημόσια την κακία τους θα είμαστε λοιπόν όλοι, όπως λέει το κλισέ, Θεολόγοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Συνταγματική δυνατότητα να εκφράσουν οι πιστοί οι ενορίτες την αποδοκιμασία τους για τη σύνθεση μιας μητρόπολης μιας ενοριας δεν υπάρχει. Ακόμα και η περίπτωση ιερέων δεσποτάδων με εξόφθαλμο πρόβλημα διανοητικής ανεπάρκειας ή προκλητικής απαιδευσίας ή ανάγωγου χαρακτήρα, είναι αδύνατο να καταγγελθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Σαπίλα μιντιακή με TV-σκουπίδια και με κληρικούς σούργελα Σαπίλα πολιτική με «επιτελικές» υποκοσμιακές διασυνδέσεις. Σαπίλα αστυνομική με “αριστες” προτεραιότητες και αντανακλαστικά. Σαπίλα “πετσοδημοσιογραφική” που όταν μπουκώνεται ούτε ακούει ούτε βλέπει. Σαπίλα οικονομική με “υγιή” επιχειρηματικότητα του τύπου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ενα βρέφος που κλαυθμηρίζει στη φάτνη των αλόγων είναι η πρόκληση της διαφοράς: του Θεού από τον άνθρωπο, του μεγαλείου από την εξουσιαστική ισχύ, της διακονίας από την επιβολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κληροδοτούνται τα χαρακτηριστικά του σώματος ή του προσώπου, όμως οι αρετές και τα ελαττώματα πλάθονται ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και την κοινωνική τριβή. Γενναιότητα εξ αίματος δεν γίνεται να υπάρχει∙ την κερδίζεις με τη στάση σου απέναντι στα προβλήματα της ζωής, με τη συμπεριφορά σου απέναντι στον Άλλον, με το κατά πόσο η τιμιότητα και η αξιοπρέπεια θέλεις να χαρακτηρίζει την προσωπική και τη συλλογική σου ζωή. Δημόπουλε δεν γνώρισα τους δικούς σου, αλλά υποθέτω ότι δικαιολογημένα καμαρώνουν για σένα.
    ‘Αγιοι πατέρες,(ἡ ἀγιοσύνη τρέχει ἀπό τα πατζάκια σας), αντί να στήνετε ευήκοον ους στον διπλανό σας, (όλοι μας φυσικά)…άντί να ασκείσθε στην ικανότητα νά ακούτε τον πλησίον σας, αντί νά μαθητεύετε, να ανατρέφεσθε και να ανατρέφεται ως πραγματικοί μαθητές Ιησού ικανοί μόνο για δίκαιη κρίση εντός της ενορίας, ακόμη και όταν εἶναι νά κριθεῖτε οἱ ἴδιοι «εν αφελότητι καρδίας», εσείς χαίρεστε τους μικρούς εμφυλίους… θυσιάζετε την ηθική στις προσωπικές σας φιλοδοξίες… επιλέγετε τον λαϊκισμό αντί της γνώσης… σπέρνετε το χάος εις βάρος της ίδιας της Εκκλησίας μας.
    Κύριοι και κυρίες αυτή είναι η Ορθοδοξία! Συνειδητοποιήστε το!
    Ό,τι έγινε, έγινε. Ας προσέξουμε από δω και μπρος τους λίγους Δημόπουλους που απόμειναν και αξίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Η Ελλάδα είναι μετέωρη πάνω από την τάφρο του σκοταδισμού και κινδυνεύει να χαθεί μέσα της. Οσα συμβαίνουν στην κοινωνία εκκλησια της τηνου δεν είναι τυχαία γεγονότα και οι συντηρητικές απόψεις που καρφώνονται σαν εικονίσματα πάνω από τους συντηρητικούς ανθρώπους δεν είναι περιστασιακές αντιλήψεις. Η εξουσιαστική συντηρητική παράταξη της εκκλησιας έχει επιλέξει ως όχημα προς την εξουσία τον ευτελισμό των ανθρώπινων αξιών και τον ερεθισμό των ενστίκτων. Επενδύει σε αυτό από ιδεολογική πεποίθηση αλλά και γιατί έτσι δεν χρειάζεται να απαντήσει για τις πολιτικές της. Φταίνε απλώς, οι «παρίες» σαν τον Θεολόγο. Βαράτε τους.
    Η τραγική κατάληξη του Θεολόγου δεν είναι ένα περιστατικό, είναι κοινωνική και πολιτική επιλογή που θέλει την Τήνο αμφιθεατρικά τοποθετημένη μπροστά στη βαρβαρότητα, να φιλάει το χέρι παπάδων αίματος και υποκρισίας και να θαυμάζει δωρόθους χρυσοστόλιστους, πάνω σε αυτοκρατορικούς δικαστικούς θρόνους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Και μετά είναι και αυτός της διαλειμματικής δίαιτας. Οκτώ ώρες τρώει και 4 δεν τρώει. Αποφεύγει δια ροπάλου την γλουτένη και «τρελαίνεται» για φρούτα, ξηρούς καρπούς, φρέσκο ψάρι.
    Σπεύδω να τα γράψω όλα αυτά για να μπορώ στην συνέχεια χωρίς ενοχές να γράψω για τον «άλλο εαυτό» του δεσπότη Δωρόθεου. Αυτόν που δυσφημεί την ταλαίπωρη τοπική εκκλησία και βάζει στην κάθε ενορία από μια μαύρη πινέζα.
    Κάποιο πουλάκι κάποια στιγμή του σφύριξε ότι ο εαυτός του δεν είναι αυτό που λένε ότι είναι.
    Τι συμβαίνει λοιπόν στο μυαλό του Δωρόθεου;
    Αν και ο παιδικός του κόσμος, αλλά και αυτός του λαϊκού, προέρχεται από το «τίποτα» και τα «ερείπια», πιστεύει ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να τον αναγνωρίζουν ως άρχοντα για αυτό καταφεύγει στους προσποιητούς αρχοντικούς ακκισμούς.
    Ανέκαθεν αλλά ιδίως στο σημερινό μας κόσμο η επιτυχία σε κάποια εκκλησιαστικά αξιώματα συνεπάγεται χρυσό. Γιατί επιμένω στα λεφτά; Γιατί δεν πιστεύω ότι η δόξα από μόνη της είναι αυτό που τρελαίνει τους ανθρώπους. Το φωτοστέφανο – που νομίζεις ότι φοράς – θέλει και εις πολλά έτη, ζητωκραυγές και ευρώπουλα μαζί.
    Όμως όταν η δόξα σε κάνει δεσπότη στα μάτια μιας ανόητης ψυχής και οι χρυσοκέντητες στολές σε κάνουν να ίπτασαι πάνω από ανάγκες και επιθυμίες του φτωχού, τότε η άρνηση του σεβασμού της προσωπικότητας του Θεολόγου, και η καθ’ υπόδειξη απαιτητική τιμωρία του όχι μόνο μοιάζει επιτρεπτή αλλά είναι και αυτή που επιβεβαιώνει την ανωτερότητά σου.
    Το κονκλάβιο των παπάδων – για να μην ξεχνιόμαστε – είπε «ότι πεις εσύ αφεντικό»! Ε, δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά ένα «φέρτε να υπογράψουμε εναντίον του Θεολόγου, εναντίον Σανταμουρη». Τα ερωτήματα που πλανώνται: Γιατί δεν απαντάτε ή γιατί δεν διώκετε δικαστικά τον Δημόπουλο;
    Γιατί είσαστε τόσο άξεστοι, τόσο άξεστοι αρνητές του Ευαγγελίου; Δεν κατανοείτε ότι έτσι αποχαιρετάτε τους αγίους και μάρτυρες και δένεστε με αλυσίδες με τον διάβολο; «Όχι» είναι η απάντηση. Η έπαρση του δεσπότη και αφέντη σας καταλήγει σε τύφλωση - βοηθούντος και δικού σας οπισθοδρομικού «yes man» περίγυρου. Η «κατανόηση» δε που επιδεικνύουν οι παπάδες οι ασκούντες εξουσία απέναντι στις «ιδιοτροπίες» των «προϊσταμένου τους», γεννά συνεχώς νέα πεδία «ανυπακοής» στο ευαγγέλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. ευχαριστημένος Δημόπουλε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Λένε ότι το πυκνότερο σκοτάδι είναι λίγο πριν φωτίσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Τελικά, πόση σοφία ἐμπεριέχει ἡ ποντιακὴ παροιμία ποὺ λέει: «Τὸν λύκον τετραβαγγέλιζαν κι’ ἀτὸς ἔλεεν· τῇ ποπᾷ τ’ ἀρνίᾳ μέρ’ εἶν;» (τὸν λύκο ἐξόρκιζαν κι αὐτὸς ἔλεγε· τοῦ παπᾶ τ’ ἀρνιὰ ποῦ εἶναι;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Η εξέλιξη της υπόθεσης Δωρόθεου ακολουθεί την αιώρηση ενός νοερού εκκρεμούς, σε ό,τι αφορά στη συμπάθεια του κοινού: Πολύ σχηματικά και κατ' ανάγκην αυθαίρετα, εκτιμάται πως η εντύπωση, όχι η αρχική, είναι γενικώς εναντίον του δεσπότη, καθώς στην περίπτωση του Θεολόγου θεωρήθηκε ότι αποπειράθηκε να «παίξει με τον όγκο του», δηλαδή να εκφοβίσει το τοπικό εκκλησίασμα με το status του ως αυτοκράτωρ σούπερ σταρ και να εισέλθει στην Τήνο, καβάλα σε ελέφαντα, επί της ουσίας δηλαδή παρατύπως.
    Δεν περίμενε όμως την άρνηση του Δημόπουλου να υποκύψει στο υποτιθέμενο εκφοβιστικό θράσος του και στην προνομιακή μεταχείρισή του η οποία του επιφυλάχθηκε από την στιγμή που φόρεσε το ράσο, αποσπώντας άκριτα την επιδοκιμασία του μεγαλύτερου μέρους της ανόητης κοινής εκκλησιαστικής γνώμης.
    Φυσικά ο Δωρόθεος, έτσι του σφύριξε στ’ αυτί ο πανάγιος πάναγνος αρχιερατικός, θα περίμενε την ίδια στιγμή με την δημοσίευση (του λιβελογραφήματος όπως αρέσκονται να λένε μεταξύ του οι παπάδες ενώ πρόκειται περί μανιφέστου) την συσπείρωση των απανταχού τηνιακών οπαδών του, το ξεκίνημα δηλαδή αμέσως ηχηρών διαμαρτυριών, έξω από το σπίτι του Δημόπουλου, ακόμη και βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, με κεντρικό σύνθημα κάψτε τον στην πυρά. (πιστεύω τουλάχιστον να αναγνωρίσετε την σκηνοθετική μου δεινότητα).
    Δυστυχώς όμως οι πιο σκοτεινές και δυσώδεις πτυχές της υπόθεσης δικαστικής δίωξης Θεολόγου απλώνονται όλο και περισσότερο: Τώρα, εκτός από την Τήνο και τις Κυκλάδες οι κληρικοί είναι κατά τον ευαγγελικόν νόμον υπόλογοι και στην υπόλοιπη Χώρα, όπου το αφεντικό τους σουλατσάρει αμέριμνος και πρόσχαρος, διασπείροντας γενναιόδωρα τον κορωνοϊό του σατραπισμού, δια βολικών ψεμάτων συμπεριφοράς, ως προαπαιτούμενο εξασφάλισης μιας νομότυπης άδειας εισόδου στην Μητρόπολη Αθηνών. (Μεταξύ μας μόνο την δική του ψήφο θα βρει αν τολμήσει να υποβάλει υποψηφιότητα. Στα αυτιά μου ακόμη η έκρηξη θυμού της ματαιοδοξίας του από τα τηλέφωνο στο Ίδρυμα επειδή η Σύνοδος δεν τον όρισε τοποτηρητή στην Παροναξία και όρισε τον Σάμου)
    Είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Δωρόθεος προσπάθησε να κτίσει έναν πύργο από μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις, και να σταθεί στην κορυφή αυτού του νοερού οικοδομήματος, το οποίο στέκεται, επισφαλώς, στον αέρα. Το κείμενο του Δημόπουλου τον άφησε ξαφνικά χωρίς πύργο, χωρίς θρόνο, κυρίως όμως χωρίς υπόληψη. Στην πραγματικότητα γκρέμισε ο ίδιος ό,τι φαντασιακό είχε δημιουργήσει προηγουμένως, καταστρέφοντας μόνος του μια φαντασμαγορική σταδιοδρομία στην κορυφή.
    Είτε του αρέσει είτε όχι, ο Δωρόθεος είναι παράδειγμα προς αποφυγήν, όπως εύστοχα απεφάνθη ένας ταπεινός λευίτης. Υπ' αυτή την έννοια, τα πνευματικά παραπτώματα έχουν πολλαπλάσια βαρύτητα γι' αυτόν εν συγκρίσει με κάθε άλλον λαϊκό κοινό θνητό. Γι' αυτό και, αν κάποια στιγμή κριθεί ένοχος για απόπειρα ευαγγελικής εξαπάτησης (δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιος εκκλησιαστικός νόμος) οι νομικές συνέπειες θα ήταν μόνο ένα μικρό μέρος της τιμωρίας του. Η πραγματική συντριβή θα έρθει με την απαξίωσή του στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον της Τήνου. Στην καλύτερη περίπτωση, στο μέλλον θα μιλάμε για έναν Δωρόθεο «πριν και μετά τον Θεολόγο 2019». Στη χειρότερη θα μείνουμε με την ανάμνηση ενός αλαζόνα κληρικού, στον οποίον αποδόθηκε αυτό που άρμοζε στην ύβρη που διέπραξε: Η Νέμεσις του στιγματισμού του ως ανύσταχτα ασκούμενου στην υποκριτική. Ενός ηθοποιού που σήμαινε σκοτάδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Tο πιο «ευγενές αυθάδες» κείμενο που έχω διαβάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Στο πέμπτο απόφθεγμα της αμμάς Θεοδώρας, διαβάζουμε. « …Ο δάσκαλος οφείλει είναι ξένος φιλαρχίας και αλλότριος κενοδοξίας, μακράν υπερηφανίας, μη υπό κολακείας εμπαιζόμενος, μη υπό δώρων τυφλούμενος, μη υπό γαστρός νικώμενος, μη υπό οργής κρατούμενος, αλλά μακρόθυμος, επιεικής, υπέρ πάντα ταπεινόφρων, διακριτικός, ανεκτικός, φιλόψυχος».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Κάθε παραμικρή πτυχή της εσωτερικής και εξωτερικής ενοριακής πολιτικής, βεβαιώνει πειθαρχημένη συμμόρφωση σε δεδομένη ή αυτονόητη ντιρεχτίβα. Οποιαδήποτε έκφραση ελευθερίας από τις απόλυτες προτεραιότητες και προδιαγραφές είναι αδιανόητη ή λησμονημένη ως ενδεχόμενο.
    Κάποτε η ανθρωπότητα φοβόταν τον ολοκληρωτισμό: τη μονοδιάστατη «πληροφόρηση», την «πλύση εγκεφάλου» με την υποταγή της είδησης στην προπαγάνδα, της διαφήμισης στον ψυχολογικό εκβιασμό, της ιδεολογίας στο μονοδιάστατο πείσμα, της ψυχαγωγίας στη χυδαιότητα. Σήμερα πια ο ολοκληρωτισμός είναι το αφιόνι που μας «φτιάχνει», είμαστε ευφραντικά εξαρτημένοι, αποδιοργανωνόμαστε οδυνηρά αν στερηθούμε την ψευτιά που μας κολακεύει, την ανελευθερία που μας «προστατεύει».
    Στα ρετιρέ της τοπικής δημοσιότητας αλλά σιγά σιγά και στα υπόγεια της πανελλαδικής συναντήθηκαν ο Θεολόγος, ο Δωρόθεος και οι παπάδες της Τήνου. Ο καθένας τους στο μέτρο του πρόσφερε εκουσίως μια υπηρεσία. Ο μεν πρώτος το αγωνιστικό του παρόν, ο δε δεύτερος και οι τρίτοι τον δημόσιο διασυρμό τους κτυπημένοι από την αλαζονεία της κοσμικής τους εξουσίας, με τους κληρικούς να ακυρώνονται ως άνθρωποι, γιατί ως κληρικοί δεν διαθέτουν το ελάχιστο παπαδικό χαρακτηριστικό, και να στροβιλίζονται μέσα στο βέρτικο που τους πέταξε ο Δημόπουλος, αφού οι ίδιοι δεν διαθέτουν την ελάχιστη τσίπα προς τούτο.
    Οι κληρικοί πνίγηκαν μέσα στις ευαγγελικές ανακολουθίες τους, καθώς ο ένας ισχυρισμός τους αναιρούσε τον άλλον. Το σαθρό οικοδόμημα που έκτισαν, με δικαιολογητικά που αυτοδιαψεύδονται, τους έχει ήδη καταπλακώσει, μόνο και μόνο επειδή οι δικηγόροι τους μπόρεσαν να πετύχουν την καταδικαστική απόφαση του Θεολόγου. Όσες συγγνώμες και να ζητήσουν από την οικογένεια και την κοινωνία της Τήνου, παραμένουν θλιβερά έκθετοι και εκτεθειμένοι απέναντι στην τοπική κοινωνία, στους πολίτες της χώρας τους, στο αξίωμά τους, στους θεσμούς.
    Οι ζωές όσων κατέχουν μια κάποια μορφή εξουσίας, αποκτούν μια αξιοσημείωτη διαφάνεια στους σκληρούς πανδημικούς καιρούς μας. Παρήγορο ακούγεται.
    Όσο καχύποπτος και να μην είναι κανείς με τη δύναμη των ισχυρών, μην μου πείτε ότι την ώρα τουλάχιστον ενός από τους αγιασμούς στα δικαστικά μέγαρα δεν σφύριξε στ αυτί της θεούσας δικαστίνας βαράτε του στ’ αυτιά του Θεολόγου. Ο κ. Δημόπουλος δεν μπορεί να μην αισθάνεται άνετος για τα γραφόμενά του ως ελεγκτικούς μηχανισμούς που διαθέτουν οι δημοκρατίες. Όσο για μας μαζί με την αποκάλυψη της ευθύνης έρχεται και η λογοδοσία μας και η απότομη «ενηλικίωση» μας.
    Είναι εντυπωσιακή η ασυλία που προσφέρει η επωνυμία στην άρνηση της πραγματικότητας. Ο δεσπότης και οι κληρικοί συμπεριφέρθηκαν σαν κακομαθημένα παιδιά. Νόμιζαν πως τους έχει παραχωρηθεί «ελευθέρας» χωρίς κόστος, ως ανταπόδοση των έμμισθων υπηρεσιών που προσφέρουν στην τοπική κοινωνία. Θεωρούσαν σχεδόν αυτονόητο ότι μπορούν να πορεύονται με τον δικό τους τρόπο, ότι δικαιούνται να διαφεύγουν, να «πλαστογραφούν» την αλήθεια, να γυρίζουν την πλάτη στους «κανόνες του παιχνιδιού» περί αγάπης που απαιτούν από τους άλλους να ακολουθούν πιστά και με συνέπεια.
    Το μήνυμα είναι αμφίδρομο. Στην επιτάχυνση των αλλαγών που φέρνουν οι καταστροφές συμπεριλαμβάνεται και η ταχεία ωρίμανση κοινωνίας και πολιτείας. Η ανάληψη ευθύνης είναι μονόδρομος. Είτε ανήκεις στους Θεολόγους είτε στους παπάδες αυτού του τόπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Είναι γεγονός πως ο Δημόπουλος είναι ένας αταξινόμητος στοχαστής με ένα ενθουσιώδες συγγραφικό πρόγραμμα κι ένα ύφος που θυμίζει κεραυνό από κρύσταλλο. Η αιτία κάθε φορά είναι διαφορετική: εκκλησία, κοινωνία, ιστορία, ψυχολογία, φιλοσοφία, τέχνη… όλα πολύ βαθιά, κοντά στη ρίζα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφθώ ένα άλλο γραπτό που να κουβαλάει επίμονα και με ανάλογη ένταση μια τέτοια αβάσταχτη ποσότητα πόνου, και ταυτόχρονα να διαχειρίζεται την πληγή μέσα από ένα βηματισμό απελπισμένης ψυχραιμίας. Λες και όλα έχουν χαθεί ή πρόκειται να χαθούν στην επόμενη στροφή και μόνο οι λέξεις έχουν τον τρόπο να αποτρέψουν τη διάλυση, να τη συνοψίσουν. Οι κατά καιρούς σελίδες του στο ξάνεμο τσαλακώνονται, σφηνώνονται στις ρωγμές της καθημερινότητας, φρακάροντας τη δίοδο σε μια ακατανόητη ζωή που ποτέ δεν ζητήσαμε, αν και η σποραδική της γλύκα μάς επιβάλλει να συνεχίσουμε.
    (Οι κριτικές μου γραμμές είναι το πρόσχημα για να αντιδράσω σε μια επιφυλλίδα που θα ήθελα να είχα γράψει, μάλλον να είχα υπογράψει).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Η κακία είναι προστατευμένο είδος από τον δεσπότη και τους παπάδες της Τήνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Η κεντρική ιδέα της υπόθεσης Θεολόγου βρίσκεται στον τρόπο που οι παπάδες με τον αρχιπαπά τους, αντιλαμβάνονται τον «λαό» του Θεού, τους λαϊκούς αλλά και τον εαυτό τους. Πρωτόγονα πλάσματα πρόθυμα να τσαλαπατήσουν όχι μόνο τους εκκλησιαστικούς κανόνες αλλά και τις συνθήκες της συνύπαρξής μας τοπικά. Με ένα ψώνιο αρχηγό τι περιμένεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Όντως υπέγραψα εναντίον του Θεολόγου, και δυστυχώς αν δεν υπήρχε ο δημόσιος διασυρμός μας από τον Δημόπουλο δεν θα έδινα σημασία. Στην αρχή σκέφθηκα ότι είναι υπερβολικά, ίσως έτσι με βόλευε, αλλά τώρα σκέπτομαι ότι έχει δίκιο. Γνωρίζει όμως ότι τα πρόσωπα που μας διοικούν είναι ανάλγητα και μας πιέζουν καθημερινά. Πότε θα εκραγώ άγνωστο, αλλά ήδη είμαι στα όριά μου. πολλοί από εμάς έχουμε γίνει υπηρέτες του ακόμη και για τον γιό του. Πονάμε πολύ πάρα πολύ. κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα για το κείμενο. με την παπαδιά μου μόνο τα συζητάμε. Και σκάμε τι να πουμε στον κόσμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Ζούμε το τρεμόπαιγμα της φλόγας ενός κόσμου που σβήνει.
    Πατέρες κακίες και μίση είναι συναισθήματα ανθυγιεινά, ακόμα κι όταν πιστεύεις ότι έχεις του κόσμου τα δίκια.
    Πάνω απ' όλα εκτιμώ την καλοσύνη, που θεωρώ πολύ σημαντική για τον επιπλέον λόγο ότι κανείς δεν συζητά γι' αυτή, βρίσκεται εντελώς έξω από τον δημόσιο λόγο. Είναι μια τελείως «καμένη» έννοια, ένα συναίσθημα που κανείς πια δεν αξιολογεί, λες και πέθανε μαζί με τον χριστιανισμό που την ύμνησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή