Αυθόρμητη αναμονή

Αθήνα. Μια πόλη ζωντανή που δεν το ξέρει. Μια πόλη που όλο περιμένει, που όλο κάπου φτάνει.

Στις 15 του Νοέμβρη το “ΟΧΙ” γίνεται ακριβώς 500 ημερών! Την πρώτη μέρα της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στην Αθήνα, το “ΟΧΙ” έχει βγάλει πια δόντια και στραβοσυλλαβίζει τις πρώτες του λέξεις.

Ο Δεκέμβρης του '08 πλησιάζει στα οκτώ χρόνια, παιδί πια, έχει μάθει να ζητά, να διεκδικεί, να χάνει και να σωπαίνει. Σωπαίνει μήνες τώρα, τόσο, που είναι βέβαιο πως όταν αυτό δεν θα μπορεί πια να συμβαίνει, δεν θα βάλει τα κλάματα αλλά τις φωνές. Πάλι χωρίς στρατηγική, μόνο από ανάγκη.

Χωρίς να γίνεται προσπάθεια πρόβλεψης, αλλά αντίθετα ερμηνείας της παρούσας κατάστασης, είναι πλέον προφανές ότι η κοινωνία σιωπά ύποπτα για καιρό, όταν μέσα στον ίδιο αυτό καιρό συνεχίζεται απρόσκοπτα η επίθεση που ξεκίνησε ήδη από το 2009 και εντάθηκε με την ψήφιση των μνημονίων. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διάλυση των εργασιακών, η λεηλάτηση των ασφαλιστικών ταμείων, η υποδούλωση της εθνικής οικονομίας στις τράπεζες και στις αγορές και όλα αυτά μπροστά σε μια κακοπαιγμένη παράσταση από την εγχώρια νομενκλατούρα. Κι ενώ στα τιβί ασχολούνται με τα τιβί και τις άδειες των τιβί, η CETA ψηφίζεται αποδεκτή καθολικά σε όλη την Ε.Ε. με τις όποιες εξαιρέσεις/διαφωνίες να έχουν ήδη καμφθεί.

Ο Αμερικάνος πρόεδρος επισκέπτεται την χώρα σε μια καμπή. Το “ΟΧΙ” του Ιουλίου του '15 δεν έχει ακόμη βρει εκφραστές (κι ούτε πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά αυτό είναι μια αφορμή για άλλη συζήτηση). Την ίδια ώρα η χώρα καταστρέφεται σε κάθε επίπεδο και η γενιά μας αφήνεται να παρακολουθεί μέσα από οθόνες κινητών. Ενίοτε φωτογραφίζει την καταστροφή. Παραμονές της επετείου της εξέγερσης στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας αναφορικά με την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και των μυστικών ή μη υπηρεσιών τους στα εσωτερικά της χώρας μας, η επίσκεψη δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο από την πρόκληση/σπίθα που ίσως αρκεί να πυροδοτήσει για τρίτη φορά μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια μια αλληλουχία απρόβλεπτη. Ακόμη και αν δεν εκδηλωθεί ξέσπασμα στους δρόμους της πόλης, θα είναι επιπλέον πίεση στις συνειδήσεις. Η καταπίεση των μνημονίων από μόνης της δεν αρκεί, καθότι η ελληνική κοινωνία αποδέχτηκε σιωπηλά την συνενοχή της για την παρούσα κατάσταση. Κοινώς το “μαζί τα φάγαμε” έπιασε τόπο. Αρκεί όμως μόλις μια στιγμή που θα μείνει η πραγματικότητα γυμνή και που θα πυροδοτηθούν εξελίξεις. Η ησυχία και η ηρεμία δεν είναι καν συγγενείς για όσους δύσπιστους. Άλλωστε, και χωρίς σε καμία περίπτωση να κάνω τέτοιες συγκρίσεις, ο Κ. Καστοριάδης συνήθιζε να λέει πως ο Μάρτης του '68 δεν μύριζε Μάη...

Ούτε είμαι σίγουρος αν αυτή που έρχεται θα είναι μια “πετυχημένη” εξέγερση, με όποιον ορισμό μπορεί κάποιος να προσδώσει στην λέξη “πετυχημένος” σε αυτή τη φάση. Σίγουρο είναι όμως ότι έρχεται με κάποια μορφή αναπόφευκτα. Το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού, απερίσκεπτο ή αυθόρμητο, παρά την πίεση από κάθε πλευρά για το αντίθετο τότε, ωριμάζει πλέον και από ξέσπασμα γίνεται συνειδητή επιλογή. Ακόμη και αν τίποτε δεν γίνει τώρα, θα αρκεί μια μόνο “κακή στιγμή” να γίνει απαρχή για τα μελλούμενα. Κι ότι είναι δεύτερη φορά αυθόρμητο δεν σταματά σε ακτές, αλλά βγαίνει σε στεριές και πνίγει τα βουνά.

Χωρίς ίχνος κρυφής ελπίδας, παρά μόνο με την βαθιά πίστη στην συνείδηση της κοινωνίας κάτω από την πόλη που είναι ζωντανή και δεν το ξέρει.

Η τοπογραφία του τρόμου

Σημ. Ξ: Την πιο κάτω ανάρτηση την είχεμε δανειστεί τον Οκτώβρη του 12 απο 

πολύ καλό  μπλογκ του «Πιγκουίνου».  Εμείς θα επιμένουμε να το θυμίζουμε για να γνωρίζουμε και να μην ξεχνάμε τις κτηνωδίες και τις φρικαλεότητας των ναζιστών και φασιστών.

Ο φασισμός, με όποιο ένδυμα και αν τον ντύσεις είναι ένας. Η βία και ο εξευτελισμός του ανθρώπου.

Ας τον αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο και να μην κάνουμε ότι δεν ξέρουμε.

Πηγή:pigkouinos.blogspot

Το ότι εβδομηντατόσα χρόνια μετά, πρέπει να εξηγήσεις εξ αρχής τι σημαίνει φασισμός, δεν το λες και μεγάλη πρόοδο. Ένα μίγμα αμορφωσιάς, απόγνωσης και καφρίλας έχει καθηλώσει ένα αδικαιολόγητα ευμέγεθες κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην ευκολία των παράλογων επιχειρημάτων. Των βολικών γενικεύσεων. Των ασυνείδητων επιλογών.

Μεθαύριο είναι 28η Οκτωβρίου και λέω να σε πάω μία βόλτα. Έρχεσαι;



Στο κέντρο του Βερολίνου, υπάρχει μία μεγάλη έκταση που μετά το τέλος του πολέμου, παρέμεινε γιαπί. Βλέπεις, σε ετούτο το σημείο υψώνονταν κάποτες τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες. Ακριβώς εδώ βρισκόταν το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων ισοπέδωσαν το μέρος, που εν συνεχεία υπάχθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και σχεδόν γιαπί παραμένει μέχρι τις μέρες μας.

ΚΟΙΝΟ ΤΗΝΙΩΝ: ΟΧΙ στην "εθνική ιδιαιτερότητα"

28 Οκτώβρη 2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την 28η Οκτωβρίου, την επέτειο του ΟΧΙ, μνημονεύεται η άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στον Έλληνα Δικτάτορα Μεταξά. Είναι δηλαδή η ημέρα που ουσιαστικά η χώρα εισήλθε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του '40. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες που γιορτάζει την έναρξη αυτού του καταστροφικού πολέμου και δεν γιορτάζει την λήξη του και την νίκη των λαών κατά του ναζισμού και του φασισμού (στις 8 Μαΐου γιορτάζεται σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η λήξη του πολέμου ή θα μπορούσε να εορτάζεται συμβολικά η 12η Οκτωβρίου ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας)

Αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα την περίοδο που τελείωνε ο Β' Παγκόσμιος ένας άλλος πόλεμος επρόκειτο να ξεκινήσει. Στην ύπαιθρο παραστρατιωτικές ομάδες είχαν ήδη εξαπολύσει ένα κύμα βίας και τρομοκρατίας κατά των μελών της Εαμικής Αντίστασης, ενώ στην Αθήνα η τότε δικαιοσύνη και ο τότε αστικός πολιτικός κόσμος είχε δείξει σκανδαλώδη ευμένεια απέναντι στους δωσίλογους. Κάτι που μέσες άκρες επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας με τους πολιτικούς απογόνους τους.

Αυτοί, οι μετέπειτα νικητές του εμφυλίου έχουν καθιερώσει τις εθνικές επετείους στην Ελλάδα ως γιορτές που καλλιεργούν την αντίληψη της “εθνικής ιδιαιτερότητας” ακόμη κι όταν πρόκειται για γεγονότα που αφορούν την ιστορία των λαών όλης της Ευρώπης και του Κόσμου, ακόμη κι όταν αφορούν την νίκη των λαών ενάντια στον ίδιο τον εθνικισμό.

Η Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση “Κοινό Τηνίων” διαφωνώντας με την αντίληψη αυτή επιμένει να θυμίζει ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε με την μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών, ενώ τέτοιες αντιλήψεις για εθνικές ιδιαιτερότητες ή ανωτερότητες οδήγησαν στα πιο φρικιαστικά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας. 

25 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού

Από τη Ζαχαρία Πηνελόπη και το imommy.gr

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην πρόληψη, στη σωστή ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση. Υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα εκδηλώσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της. Παρά τη συχνότητά του, εάν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. Γι’ αυτό και η ενημέρωση είναι απαραίτητη...

Η έγκαιρη διάγνωση επιτυγχάνεται με την αυτοεξέταση, τη μαστογραφία και την κλινική εξέταση από ειδικό γιατρό. Ο καρκίνος αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους θανάτου, το δεύτερο μετά τις καρδιαγγειακές νόσους, στις αναπτυγμένες χώρες. Στην Ευρώπη, κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται 3,2 εκατομμύρια νέα περιστατικά καρκίνου, κυρίως του μαστού, του πνεύμονα, του παχέος εντέρου και του ορθού.

Η νίκη της μάχης κατά του καρκίνου του μαστού μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ιατρική έρευνα, την ενημέρωση και κυρίως την πρόληψη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρόληψη σώζει ζωές! Το οφείλουμε στον εαυτό μας…

Σε αυτό το πτώμα ακουμπάει όλη η Ελλάδα

pitsirikos  21 Οκτ, ’16,

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τον θόρυβο που έχει προκαλέσει η περιφορά του νεκρού παλαιοημερολογίτη μητροπολίτη Καλλίνικου στους δρόμους της Λαμίας, πριν τον θάψουν.

Σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας γίνεται κάθε χρόνο η περιφορά του σκηνώματος διάφορων αγίων, και όλοι κοιτάνε τις μούμιες με σεβασμό, κατάνυξη, ευλάβεια και ιερό δέος, ενώ χαρτζιλικώνουν και το λείψανο για να τους συγχωρέσει τις αμαρτίες.

Τι τους πείραξε το πτώμα του μητροπολίτη Καλλίνικου;

Μήπως τους πείραξε που ήταν πολύ φρέσκο;

Μήπως το ήθελαν κάπως πιο σάπιο;

Σοκάρονται οι άνθρωποι με τους φρεσκοπεθαμένους γιατί τους θυμίζουν πως θα πεθάνουν κι αυτοί και δεν θα μπορούν πια να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ.

Δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από τον νεκρό μητροπολίτη πάνω στον θρόνο του, για να περιγράψει την εικόνα της Ελλάδας.

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας σήμερα.

Ένα πτώμα που υποδύεται τον ζωντανό και πρέπει να το σεβόμαστε.

Για να παραφράσω τον Άγγελο Σικελιανό, «σ’ αυτό το πτώμα ακουμπά η Ελλάδα!».

Για την ακρίβεια, αυτό το πτώμα είναι η Ελλάδα.

Ούτε νεκρός δεν αποχωρίζεται ο Έλληνας την καρέκλα. Θα την πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο.

Βέβαια, ο Καλλίνικος ήταν μητροπολίτης των παλαιοημερολογιτών, οπότε μπορεί οι άνθρωποι με το παλαιό ημερολόγιο να μην έχουν φτάσει ακόμα στον Διαφωτισμό.

Πάντως, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε όλες αυτές τις μοναδικές ατραξιόν που έχει η χώρα μας και να τις μετατρέψουμε σε συγκριτικό πλεονέκτημα.

Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να σκάσει μύτη στις Βρυξέλλες παρέα με το πτώμα του Καλλίνικου πάνω στον θρόνο, να τους πει πως αυτό προβλέπεται από το Σύνταγμα της Ελλάδας και να διαπραγματευτεί για το χρέος.

Ποια ρύθμιση του χρέους και ανοησίες;

Με το πού θα έβλεπαν εταίροι και δανειστές το πτώμα του Καλλίνικου, θα διέγραφαν το χρέος της Ελλάδας και θα μας έδιναν και 300 δισεκατομμύρια χαρτζιλίκι.

Αλλά δεν είναι έξυπνοι οι Έλληνες πολιτικοί.

Όλα εγώ πια;

(Για τους φίλους αναγνώστες που ζουν εκτός Ελλάδας: Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να φύγω από την Ελλάδα. Το πτώμα έχει αρχίσει να μυρίζει. Σας ευχαριστώ, καλοί μου άνθρωποι.)

Έλξη ομοφυλόφιλη

Του Γιώργου Δημόπουλου

  Ποιος από μας δεν γνωρίζει ή δεν έχει στους κύκλους του γυναίκες που έλκονται από γυναίκες και άνδρες που έλκονται από  άνδρες; Η ομοφυλόφιλη έλξη είναι καθημερινή πραγματικότητα ορισμένων συνανθρώπων μας. Η πολιτική, η δημοσιογραφία, ο αθλητισμός, η εκκλησία, ο στρατός, τα σώματα ασφαλείας, η τέχνη, όλες οι σύγχρονες μορφές δράσης, τοπικά, πανελλαδικά, παγκόσμια,  έγγαμοι, άγαμοι, άνδρες γυναίκες, χωρίς αναστολές δεν κρατούν πλέον την ομοφυλοφιλία στο σκοτάδι.

  Οι ομοφυλόφιλες διεκδικήσεις άνθισαν και γιγαντώθηκαν στην καρδιά μιας πολιτισμικής στροφής. Το πέρασμα από την νεωτερικότητα στην μετανεωτερικότητα σημάδεψε την μετατροπή της ομοφυλοφιλίας σε δημόσια γιορτή.  Το μεταμοντέρνο κλίμα καθιέρωσε εκδηλώσεις ‘ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας’, στις    οποίες επέτρεψε την συμπερίληψη των διαφυλικών ή  μεσοφυλικών (ερμαφρόδιτων, intersexed), των διεμφυλικών (τρανς, transsexual), των παρενδυτικών ( τραβεστί,transvestive) και εν τέλει των ακαθορίστου φύλου ατόμων  (queer κουήρ). Τα αρχικά του  LGBT κινήματος μετετράπησαν σε LGBTQ. Με  άλλα λόγια ο χώρος των ομοφυλόφιλων  αποφάσισε να δεξιωθεί ολόκληρη την προβληματική περί φύλου.

  Συνειδητοποιούμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, η παραπάνω ομάδα φιλοδοξεί μαχητικά να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, την ώρα που η κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη. Από την σιωπή στην οποία επί αιώνες είχε καταδικαστεί αυτή η ανθρώπινη  κατάσταση τώρα έχει βγει στο προσκήνιο. Ο ομοφυλόφιλος ακτιβισμός εργάζεται δραστήρια προς αυτή  την κατεύθυνση.

  Η πλοήγηση ωκεάνια, η βιβλιογραφία αχανής, οι τομείς του επιστητού αναρίθμητοι: ιατρική, φιλοσοφία, ψυχολογία, κοινωνιολογία, βιολογία, γενετική, θεολογία, πολιτισμική θεωρία…  Πώς να τα βγάλεις πέρα με αυτό το εύρος χωρίς να προδώσεις την συνθετότητά του;  Πώς να δαμάσεις ένα υλικό με ένα τρόπο που  να παράγει νόημα;

Τα τρία ψέματα για τις ανεμογεννήτριες.

Πηγή:  sagini3.

Πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο το πρόβλημα της ''πράσινης απάτης''.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες . Πολλές ομοιότητες υπάρχουν για το πρόβλημα, μεταξύ Μ. Βρετανίας και Ελλάδας.

Το παρακάτω άρθρο της έγκυρης DAILY MAIL είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό .

ΓΒΜ

Daily Mail Christopher Booker

Τα.... 250 δισ. λίρες , για την βιομηχανία αιολικής ενέργειας είναι η μεγαλύτερη απάτη της εποχής μας .

Εδώ είναι τα τρία «ψέματα» που το αποδεικνύουν .

Καθημερινά όλο και περισσότερες αποδείξεις μας δείχνουν, γιατί οι κυβερνήσεις της Μ. Βρετανίας, εμμένουν στις ανεμογεννήτριες, στο επίκεντρο της εθνικής πολιτικής μας για την ενέργεια , που είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά λάθη της εποχής μας.

Σύμφωνα με το στόχο που συμφωνήθηκε με την ΕΕ, η Μ. Βρετανία έχει δεσμευθεί εντός δέκα ετών - σε αστρονομικές δαπάνες - για να παράγει σχεδόν το 1/3 της ηλεκτρικής της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, κυρίως μέσω της δημιουργίας χιλιάδων ανεμογεννητριών.

Όμως είναι πλέον ξεκάθαρο για όλους - εκτός από τους πολιτικούς μας - πως το να βασίζεσαι σε ανεμόμυλους για να κρατήσεις αναμμένα τα φώτα μας , είναι μια κολοσσιαία και πολύ επικίνδυνη πράξη της αυταπάτης.

The most visible windmill in the world…?

10 Οκτώβρη 14, 15, 16

Τι άλλαξε; Τι έμεινε ίδιο;

Μεταφέραμε τον Οκτώβρη του 14, κείμενο,  από το  μπλοκ enas1983, που σχολίαζε την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί  στον ΠΙΙΕΤ με την αλλαγή του καθεστώτος . Λέγαμε τότε:

«Πολυκανδριώτες υπάρχουν πολλοί και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και προσωπικά διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για το αν η μελλοντική κυβέρνηση πρόκειται να πολεμήσει τα συμφέροντά τους. Το ζήτημα πρέπει να τεθεί σε διαφορετική βάση, και να τεθεί άμεσα. Δεν μπορεί να ενοχλούμαστε από την συγκέντρωση εξουσίας και δύναμης σε ένα πρόσωπο όταν εμείς είμαστε εκείνοι που του την παραδίδουμε. Δεν μπορούμε να αναθέτουμε την υπεράσπιση της διαφάνειας και την πάταξη της διαπλοκής στους ίδιους που μετά κατηγορούμε για διαπλοκή. Δεν γίνεται να μας ενοχλούν οι νόμοι και οι τροπολογίες που ψηφίζονται από βουλευτές που εμείς εκλέξαμε, να μας βγάζει από τα ρούχα μας η αδράνεια των δημοτικών συμβούλων που εμείς επιλέξαμε, και τελικά το μόνο που κάνουμε για να αντιδράσουμε να είναι ... ένα ανώνυμο σχόλιο!

Αν θέλουμε να αλλάξουμε όντως κάτι στον τρόπο που εξουσιαζόμαστε από κάθε λογής Πολυκανδριώτες, παπάδες και ρηγάδες πρέπει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα, φανερά και δημόσια την εξουσία τους. Πρέπει να πάρουμε πίσω την δύναμη που εκούσια τους έχουμε παραδώσει».

Τι έμεινε ίδιο από εκείνη την εποχή;

Το νομικό καθεστώς του ΠΙΙΕΤ. ΟΙ προσωπικές φιλοδοξίες και τα συμφέροντα του Πολυκανδριώτη και των ακολούθων του. Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών.

Τι άλλαξε;

 Η στάση του κόσμου.. Ξεχνάμε γρήγορα και γρήγορα συμβιβαζόμαστε και προσκυνάμε.

Τι άλλο άλλαξε;

Η στάση του Δήμου.

Κουράστηκε;

Απογοητεύθηκε;

Εκβιάστηκε;

Τι άλλο ακόμα άλλαξε;

Η στάση της νέας κυβέρνησης.

Άστους αυτούς. Να ήταν η μόνη αλλαγή;

Τον Οκτώβρη του 15 πάλι, είχαμε δημοσιεύσει δελτίο τύπου της ανεξάρτητης δημοτικής κίνησης «Κοινό Τηνίων» για το χάλι του κέντρου υγείας Τήνου. Έλεγε τότε το ΔΤ του ΚΤ :

«Επειδή η υγεία μας είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, δεν χωράνε εντυπωσιασμοί, πολιτικές σκοπιμότητες, ανούσιες αντιπαραθέσεις ή μικροπολιτικές και προκειμένου να πιεστεί η κεντρική πολιτική ηγεσία του τόπου η οποία φέρει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τα προβλήματα αυτά,  η Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση "Κοινό Τηνίων", προτείνει την διοργάνωση νέας γενικής λαϊκής συνέλευσης από τον Δήμο για το θέμα της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης στο νησί και ιδιαίτερα του Κέντρου Υγείας.» 

Μερικές μέρες αργότερα, τη Δευτέρα 26 Οκτώβρη, το νοσηλευτικό προσωπικό του Κέντρου Υγείας Τήνου, ξεκίνησε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας μεταξύ άλλων:

Την άμεση επίλυση των οικονομικών αιτημάτων μας.

Την πλήρη και άμεση στελέχωση σε ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό.

Προσωπικό καθαριότητας και την πλήρη στελέχωση του ΕΚΑΒ.

Κάλυψη όλων των αναγκών σε αναλώσιμα και λοιπά αναγκαία υλικά.

Κλείνοντας έλεγαν:

Για   αποκλειστικά   Δημόσια  και  Δωρεάν  Υγεία

Το ζήτημα της υγείας είναι υπόθεση όλων μας

Τι έμεινε ίδιο;

Η υποστελέχωση σε ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό συνεχίζεται. Στο Κ.Υ. Τήνου, υπηρετεί ένας παθολόγος! Οι βάρδιες «βγαίνουν» με την αυταπάρνηση των εργαζομένων.

Το θέμα της καθαριότητας. Εξακολουθεί να μην υπάρχει προσωπικό καθαριότητας.

Αναλώσιμα κλπ υλικά υπάρχουν ανά περιόδους.

Η δωρεάν δημόσια υγεία αιμορραγεί  προς τον ιδιωτικό τομέα.

Γενική Λαϊκή συνέλευση δεν έγινε.

Τι άλλαξε;

Πληρώθηκαν τα δεδουλευμένα του νοσηλευτικού προσωπικού.

Έφυγε κι άλλος γιατρός.

Και το 14 και το 15 και το 16, η μακαριότητα αυτού του κόσμου έμεινε  ίδια.

Αντώνης Σουρούνης: "απ το Φαλατάδο της κραιπάλης στο τέρμα της οδού Μουσών"

Ο Αντώνης Σουρούνης γεννήθηκε το 1942 στην Θεσσαλονίκη και έζησε εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Όταν τέλειωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι οι συγγενείς του. Μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας.

Εργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος (και στην Αγροτική Τράπεζα Τήνου) μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.

Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Ο χορός των ρόδων».

Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζω με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα».

Γνωστότερα έργα του: «Μερόνυχτα Φραγκφούρτης», Εκδόσεις Καστανιώτη (1982), «Το μονοπάτι στη θάλασσα», Εκδόσεις Καστανιώτη (2006),  «Γκας ο γκάνγκστερ», Εκδόσεις Καστανιώτη (2000), «Ο χορός των ρόδων», Εκδόσεις Καστανιώτη (1994),   «Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι», Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), «Μισόν αιώνα άνθρωπος», Εκδόσεις Καστανιώτη (1996)  κ.α.

Ο Αντώνης έφυγε από τη ζωή στις 6 Οκτωβρίου 2016 ξημερώματα.

Στο Στύλο με την Αλίκη 1-11-2004

 Για τον Αντώνη

Με ένα άδειο ποτήρι στο χέρι κοιτάς τη μπίλια.

Μα δε γυρίζει πια. Έκατσε…

Μαύρο ή κόκκινο καμιά σημασία

Ο χορός των ρόδων 

Απ τη Φρανκφούρτη ως τα στενά του  Κουλέ Καφέ με τις άγριες παρέες.

Κι απ το Φαλατάδο της κραιπάλης στο τέρμα της οδού Μουσών.

Κι όμως πίσω από τα τείχη απλώνεται απέραντη η Σαλονίκη

Και τα μονοπάτια αυλακώνουν τις θάλασσες

 Αντίο φίλε

Γ.Ι.Κ.

Ο Αντώνης Σουρούνης πέρασε ένα μέρος της ταραχώδης ζωής του στην Τήνο.

Από τον Φαλατάδο, στην Χώρα, από τον Χατζηράδο στον Άγιο Φωκά.

Μέρος του μυθιστορήματος του «Το μονοπάτι στη θάλασσα» γράφτηκε πλάι στην θάλασσα στον Αγιο Φωκά, πάνω από την «Μαραθιά».

Τον Ιούνη του  2003 ο Αντώνης Σουρούνης έγραψε για το τότε τηνιακό περιοδικό «Τηνιακή Ενδοχώρα» το διήγημα «Ένας απογοητευμένος  άνθρωπος» διακωμωδώντας με το ανεπανάληπτο γλυκόπικρο χιούμορ του,  την τότε επικαιρότητα.

Στην φωτογραφία που συνόδευε το κείμενο ο Σουρούνης με τον Μπάμπη Περπινιά «τα πίνουν» σε σπίτι φίλων στο Φαλατάδο. 

 Ένας απογοητευμένος άνθρωπος

Του [Αντώνη Σουρούνη] Συγγραφέα.

Γιατί το χαμόγελο πρέπει να γίνει η κινούσα δύναμη αυτού του τόπου

Αρχικά ας τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως η γενεσιουργός αιτία της φυσιογνωμίας και της παράδοσης του τόπου χάθηκε ή έστω χάνεται μη αναστρέψιμα. Ας το παραδεχτούμε όχι μοιρολατρικά, ως μία αναπόφευκτη πραγματικότητα, αλλά ως ελεύθεροι συναισθημάτων εξωτερικοί παρατηρητές. Δεν αναζητάμε σε αυτή την φάση αντικειμενικότητα, παρά μόνο αποστασιοποίηση, έστω και για λίγες μόνο γραμμές.

Οι αλλαγές που βιώνουμε καθημερινά, στην επαρχία που δεκαετίες τώρα πλήττεται από «αστυλαγνεία», ως καθόλα μη στατική κατάσταση, βοηθούν στην κατεύθυνση κατανόησης της παραπάνω άσκησης.

Προτρέχοντας θα σημειωθεί μόνο το παράδοξο για τον ελληνικό αστικό τρόπο ζωής που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει και παραμένει προσδεμένος γραμμικά στις προκαταλήψεις του προ-αστικού τρόπου ζωής. Ο εξαστισμός, δηλαδή, δεν επέφερε τον αναμενόμενο «εκσυγχρονισμό» (αναφορικά με την κοινωνική εξέλιξη πάντα), με συνέπεια να μην μπορεί να καρπωθεί η κοινωνία και κανένα όφελος από αυτή την μετάβαση.

Εδώ θα πρέπει να δηλωθεί κατηγορηματικά επιπλέον, ότι ή παραπάνω παραδοχή δεν υπονοεί ούτε και αδυναμία να σωθεί το γνήσιο και σαν συνέπεια να οδηγεί σε συμπεράσματα παραίτησης. Το γνήσιο μπορεί να σωθεί, αλλά σε μουσειακή έκταση πλέον. Είναι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες άλλωστε που διατηρούν ακόμη το γνήσιο και όχι το δημιούργημά τους. Ολοένα και μειούμενοι οι ντόπιοι, του παρελθόντος αχθοφόροι, ολοένα και λιγότερο ανοικτή η επικοινωνία, πιο διστακτικοί, σαν σε διαρκή άμυνα οι άνθρωποι, χάνουν την αυθεντικότητά τους και οδηγούν σταδιακά στην αποψίλωση του αυθόρμητου και του ανοικτού χαρακτήρα τους.

Το κείμενο αυτό ίσως θα ήταν περισσότερο επίκαιρο καταμεσής  καλοκαιριού, στην εποχιακά πιο αυξημένη τουριστική κίνηση στο νησί. Βέβαια τότε κινούσα δύναμη είναι η κερδοφορία. Για την πλειοψηφία, είτε λόγω κόπωσης είτε λόγω κερδών οι ευαισθησίες πάνε περίπατο. Θα κατέληγε συμπερασματικά, πιστολιά στον αέρα, χρεώνοντας κατά την προσφιλή συνήθεια, στον συντάκτη την ιδιότητα του μονίμως αντιδραστικού. Άμυνα είναι και για τις δύο πλευρές: τόσο η αντίδραση όσο και ο χαρακτηρισμός αντίστοιχα.

Σήμερα λοιπόν που απέχουμε μόλις 2-3 Σαββατοκύριακα από την χειμερινή ανάπαυλα, ίσως να είναι μια καλή στιγμή για προβληματισμό. Καταφέραμε να σώσουμε λίγο από γαστρονομία, λίγο από αρχιτεκτονική, ελάχιστο από μουσική παράδοση. Δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε την ουσία όμως σε εμάς τους ίδιους. Πιστεύουμε τους εαυτούς μας φορείς και συνεχιστές σε διάφορες δράσεις «πολιτισμού» μα τα μιμίδιά(*) μας είναι αλλοιωμένα, περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από τον χρόνο. Δεν βρίσκουμε ενδιαφέρον στο να προστατεύσουμε το ήθος των τόσων γενεών που περπάτησαν στις πέτρες και στα βράχια.

Ίσως, η σταδιακή αυτή αλλοίωση να οφείλεται απλά στο ότι η γεωγραφική απομόνωση έχει περιοριστεί στο ελάχιστο και έτσι τα επικρατή μιμίδια άλλων τόπων (κυρίως της αστικής ζωής) εισέβαλαν στον ζωτικό χώρο της παράδοσής μας και μαζί με πολλαπλές άλλες συνθήκες, επανακαθόρισαν την γενεσιουργό αιτία και την κινούσα δύναμη του χαρακτήρα του νησιού: της ανάγκης για επιβίωση. Έτσι καταλήξαμε στο παρόν να αποθεώνουμε για παράδειγμα τα τηνιακά τυριά αλλά να μην έχουμε δει ποτέ ανατολή, πριν την οποία οι πρόγονοί μας άρμεγαν το γάλα ή να μην έχουμε ποτέ ξενυχτήσει σε κακή γέννα ζώου. Λατρέψαμε τις ξερολιθιές μα δεν γνωρίζουμε από τον ιδρώτα που χρειάζεται κάτω από τον ήλιο για να χτιστεί μια «β’λίστρα».  Αγαπήσαμε τα μάρμαρα και ξεχάσαμε τα νταμάρια. Φωτογραφίσαμε το τοπίο που ισοπεδώσαμε με άναρχη δόμηση. Περιγράψαμε τα μονοπάτια μα δεν ήμασταν εκεί για τους πυλώνες και δεν θα είμαστε ούτε για τις ανεμογεννήτριες. Έτσι που όλα έγιναν βιτρίνα πολυκαταστήματος και εξώφυλλο σε περιοδικά ή αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Βλογάμε τα γένια μας με επισημότητα χωρίς ίχνος συστολής για την αλλοτρίωσή μας, αναδεικνύοντας ωφελιμιστικά και μόνον το μεγαλείο της άγνοιάς μας.

 

Στο τέλμα πλέον και με μη αναστρέψιμα αποτελέσματα ας αρκεστούμε σε ότι μας έχει απομείνει και μπορεί να μας συνδέσει με το παρελθόν. Ας αφήσουμε τους διαφημιστές και ας διαφημίσουμε εμείς τον τόπο μας. Ας υποδεχόμαστε τους επισκέπτες με χαμόγελο και συστολή. Όπως έκαναν για αιώνες εκείνοι που πάλευαν νυχθημερόν για να κτίσουν το μεγαλείο που σήμερα καπηλευόμαστε… Και να κερνάμε και κανένα ρακί δεν βλάπτει αρκεί να μην το κάνουμε μονόπρακτο.

Γιάννης Βιδάλης (Μπελεγρίνος)

(*) μονάδα πολιτισμικής πληροφορίας, επίκτητη μη ενστικτώδης πληροφορία, κατά τον αντίστοιχο όρο "γονίδια", από το Wiki-λεξικό (περισσότερα εδώ)

Κοινό Τηνίων: Τοπική Συνέλευση στα Δύο Χωριά

Η Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση
"Κοινό Τηνίων"
συνεχίζει τις τοπικές συνελεύσεις
στα Δύο Χωριά

Κυριακή 9 Οκτώβρη
στις 11.00 το πρωί
στην αίθουσα του συλλόγου

Συζητάμε, συναποφασίζουμε
ανοικτά, δημόσια και επώνυμα.

Χαλασμένο τηλέφωνο

Η είδηση ότι το περιοδικό UNFOLLOW εξαγοράστηκε από τον Βαγγέλη Μαρινάκη μας έπεσε κάπως βαριά. Όταν ρωτήσαμε πως τεκμηριώνεται κάτι τέτοιο η απάντηση ήρθε αποστομωτική. “Μου το είπε ο ... που είναι μέσα στον εκδοτικό χώρο και ξέρει. Τι να κάνουμε δεν είναι όλα όπως φαίνονται.”

Τι να κάνουμε κι εμείς... ψάξαμε, προκειμένου να δούμε πως είναι και πως φαίνονται.

Και ιδού πως φαίνονται...

Παναγιώτης Σωτήρης και λοιποί του UNFOLLOW μεταβάλλονται σε δημοσιογραφικές πόρνες του Μαρινάκη. (Φράση από άρθρο στο blog ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ)

Οι διανοούμενοι -άσπιλοι -αμόλυντοι -ασυμβίβαστοι συντελεστές του UNFOLLOW ... θα σπονσοράρονται από τον “σύντροφο” Μαρινάκη. (Φράση από άρθρο του TVXS)

Το αριστερό UNFOLLOW έγινε ένθετο στα δεξιά ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ. (Σύμφωνα με το PERIODISTA)

UNFOLLOW και Μαρινάκης ένωσαν τις δυνάμεις τους. (Τιτλος στο TVXS)

και πως είναι...

Τελικά η αλήθεια δεν άργησε να βρεθεί. Τρία άτομα από την δημοσιογραφική ομάδα του UNFOLLOW (Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, Παναγιώτης Σωτήρης και Αυγουστίνος Ζενάκος) συνεργάζονται και σε ένα ακόμη έντυπο με το όνομα REPORT το οποίο είναι ένθετο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ της οποίας ο εκδότης έχει στενή σχέση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Η συνεργασία αυτή αποτελεί σίγουρα αντικείμενο κριτικής. Όμως όταν φτάνουμε στο σημείο να υποβαθμίζουμε εμμέσως μέχρι και τα ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου επειδή αρθρογραφεί κι εκείνος στο UNFOLLOW λόγω του υποτιθέμενου ξεπουλήματος του περιοδικού στον εφοπλιστή κάτι δεν πάει καλά.

Να θυμίσουμε απλά ότι ο Άρης Χατζηστεφάνου κάνει εκπομπές και στο ραδιόφωνο ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ. Μάλλον αποδεικνύεται ότι τελικά πίσω από την εξαγορά του UNFOLLOW κρύβεται ο ΣΥΡΙΖΑ...

Για συνέλθετε...