Σαν σήμερα πέθανε ο Κορνήλιος Καστοριάδης

Σαν σήμερα, στις 26 Δεκέμβρη του 1997, πριν 19 χρόνια,  έφυγε από την ζωή, ένας πολύ καλός φίλος, ένας πολύ καλός φίλος της Τήνου,  ο ΚορνήλιοςΚαστοριάδης.

Μετά την μεταπολίτευση, ο Κορνήλιος, περνούσε τα καλοκαίρια στη Τήνο,  στον Τριπόταμο. Υπεραγαπούσε την Τήνο και το τηνιακό τοπίο. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η φράση του για «το χειροποίητο νησί». 

Πέρσι, τέτοια μέρα, με αφορμή αυτή την θλιβερή επέτειο το Ξάνεμο είχε προτείνει να ανακηρυχθεί το 2017, από το δήμο "Έτος Καστοριάδη». Δεν κάναμε τίποτα σχετικά.

Την πρόταση αυτή την επαναλαμβάνουμε και φέτος.

 Να ανακηρυχτεί το 2017, "Έτος Καστοριάδη" και με επίκεντρο τον Τριπόταμο, ο δήμος να υλοποιήσει λαμπρές εκδηλώσεις για τον μεγάλο φίλο της Τήνου. 

 Του το χρωστάμε!

Το πιο κάτω κείμενο, της συζήτησης του Καστοριάδη με τον δημοσιογράφο Ντανιέλ Μερμε,  έγινε με αφορμή το βιβλίο του "Η Άνοδος της ασημαντότητας", στον ραδιωφωνικό σταθμό  France Inter, τον Νεκέμβρη του 1996.

Όπως γράφει και το «αντικλίδι» που το αντιγράψαμε: « Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις … είναι εντελώς συμπτωματική. Και σίγουρα το κείμενο δεν το γραψε μόλις χτες ο Καστοριάδης, όσο κοντινό κι αν μας φαίνεται»

Καστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις … είναι εντελώς συμπτωματική. Και σίγουρα το κείμενο δεν το γραψε μόλις χτες ο Καστοριάδης, όσο κοντινό κι αν μας φαίνεται

Απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας “εγώ θα κάνω κάτι άλλο” και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να “πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ’ αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη…

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς’ την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.

• Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).
• Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.

Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.

Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη “αντιπροσωπευτική δημοκρατία” δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  ‘Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: “οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια – την ημέρα των εκλογών».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: “Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί”.

Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι-πολιτική εκπαίδευση.  Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.

Στις νεωτερικές κοινωνίες -ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι “ο κόσμος δεν κάνει τίποτα… γι’ αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες…”.

Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι “δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε… φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω-κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;…” Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.

Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους- έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.

Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό -για να μην πω πολιτικάντη- της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά;

Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού -η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση- απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα -που θέλει να αλλάξει την κοινωνία- μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.

Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα.

Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι -αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς- πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει (θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη: “πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»).

Και πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο!

Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη – “δόξα”στα αρχαία ελληνικά- περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα…

Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα; Πώς το αντιμετώπισαν; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.

Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι’ αυτές -για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του πολέμου- χρειάζονται οι ειδικοί! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.

Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. ‘Εστω ότι κάνουν λάθος. ‘Εστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν. Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη -η «δόξα»- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη “δόξα” τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες; Μα βέβαια κυβερνώντας! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία -και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. (Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)

Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία… Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει “ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει”. Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει «ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός» ή «όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής… Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.

Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν… Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

Ας εξετάσουμε, τώρα, για λίγο, τη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση και με την πίστη. Στον 20ό αιώνα γνωρίσαμε την άκρατη κυριαρχία της ιδεολογίας -της ιδεολογικής πίστης- με την αυστηρή έννοια και, θα έλεγα, με την κακή έννοια του όρου.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του ’70. Ας πάρουμε τις μαοϊκές ομάδες. Το πρόβλημα με τους μαοϊκούς δεν έγκειται στην άγνοια τους για το τι πραγματικά συνέβαινε στην Κίνα. Οι μαοϊκοί, είτε είχαν μυηθεί στο δόγμα από τους καθοδηγητές τους, είτε το είχαν δεχτεί από μόνοι τους χωρίς την παρεμβολή τρίτων. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- αποδέχτηκαν μιαν τέτοιου τύπου χειραγώγηση. Γιατί; Για ποιον λόγο; Διότι ήταν ανάγκη να είναι χειραγωγημένοι. Διότι είχαν ανάγκη να πιστεύουν. Και αυτό ακριβώς το θέμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη πληγή του επαναστατικού κινήματος.

Η γνώση και η πίστη. Ο Αριστοτέλης, στον οποίο συνεχώς αναφέρομαι και για τον οποίο έχω απέραντο σεβασμό, έχει πει κάτι – δεν μπορώ να πω ότι είναι ανοησία, δεδομένου ότι πρόκειται για τον Αριστοτέλη, που δεν είναι σωστό: “ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση”. Δεν συμφωνώ.

Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης’ εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών.

Στο ξεκίνημα του, το εργατικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έντονα κριτική στάση. Θυμηθείτε τους δύο πρώτους στίχους από το δεύτερο κουπλέ της Διεθνούς, που εξ άλλου είναι ο ύμνος της Κομμούνας: “δεν υπάρχει υπέρτατος Σωτήρας ούτε Θεός” (άρα, εξοβελίζεται η θρησκεία), “δεν υπάρχει Καίσαρ ούτε Αρχηγός” (άρα, έξω κι ο Λένιν)! Είδαμε όμως τι επακολούθησε …. Είδαμε πού οδήγησε η ανάγκη για πίστη… Άραγε, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, γίναμε σήμερα τουλάχιστον λίγο πιο σοφοί; Νομίζω ότι η εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και η εξέλιξη γενικώς της κοινωνίας έχουν συμβάλει, ώστε να αποκτήσουν οι άνθρωποι κάπως πιο κριτική διάθεση. Βέβαια, η ανάγκη για πίστη παραμένει. Υ’πάρχει πάντα ένα ποσοστό που διακαώς αναζητεί την πίστη’ μιαν πίστη. ‘Ετσι, βλέπουμε σε άλλες χώρες -όχι τόσο στη Γαλλία- φαινόμενα και, κινήματα, όπως η σαϊεντολογία, οι διάφορες σέχτες, ο φονταμενταλισμός.

Χωρίς αμφιβολία, σήμερα, η στάση των ανθρώπων είναι πιο κριτική και πιο σκεπτικιστική από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Είναι όμως μια στάση που αναστέλλει τη δράση.

Στο σημείο αυτό θα θυμήσω ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει στους Αθηναίους πως μόνον αυτοί έχουν κατορθώσει, ώστε η σκέψη τους να μην αναστέλλει τη δράση τους! Καταπληκτικό! Και προσθέτει: “εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν». (Θουκιδίδου Ιστορίαι, μτφ. Ελ. Βενιζέλου, Βιβλίο Β’, κεφ. 38-41.)

Τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μιαν περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου. Πρόκειται για μια μορφή απελευθέρωσης, που υπό μιαν έννοια αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Πρέπει όμως επίσης να μάθουμε -και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία- να αυτοπεριοριζόμαστε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Η καπιταλιστική κοινωνία σήμερα είναι μια κοινωνία που από κάθε άποψη οδεύει προς την καταστροφή της’ μια κοινωνία ανίκανη να αυτοπεριοριστεί. Όμως μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία αυτόνομη, πρέπει να ξέρει να αυτοπεριορίζεται.

Ο αυτοπεριορισμός ισοδυναμεί με απαγόρευση, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Όχι. Δεν εννοώ απαγόρευση με την έννοια της καταστολής. Εννοώ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα επιθυμούμε ή που δεν πρέπει να τα κάνουμε.

Παράδειγμα, το περιβάλλον. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι τα θαύματα: το Αιγαίο Πέλαγος, τις χιονισμένες οροσειρές, την «όψη» του Ειρηνικού ωκεανού από μια γωνιά της Αυστραλίας, το Μπαλί, τις Ινδίες, την επαρχία της Γαλλίας που την ερημώνουμε. Όσα θαύματα, τόσες καταστροφές. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί του. Θα έπρεπε να τον θεραπεύουμε, δηλαδή να τον καλλιεργούμε και να τον φροντίζουμε έτσι όπως είναι. Μια τέτοια δραστηριότητα θα έπρεπε να αποτελεί βάση και προσανατολισμό της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι πολύ δύσκολη αποστολή.

Προφανώς όμως όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με το σημερινό σύστημα, ούτε με το σημερινό κυρίαρχο φαντασιακό. Το φαντασιακό της εποχής μας είναι το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων… Δηλαδή; Δηλαδή, μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε δωμάτιο και ούτω καθεξής. Σ’ αυτό το φαντασιακό στηρίζεται το σύστημα. Και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να καταστραφεί.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να προτείνει κανείς για τη σημερινή κατάσταση, δεδομένου ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε; (Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ζώον οκνηρόν.) θα καταφύγω και πάλι στους αρχαίους. Υπάρχει μια υπέροχη φράση του Θουκυδίδη: “πρέπει να δικλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία»! Αλλά και ο Περικλής, εάν δεν κάνω λάθος, έλεγε στους Αθηναίους: «εάν θέλετε να είστε ελεύθεροι, πρέπει να εργάζεστε»!

Η ελευθερία είναι δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα, η οποία ξέρει τα όρια της, ξέρει να αυτοπεριορίζεται. Η ελευθερία γνωρίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει, αλλά επίσης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα κάνει όλα. Αυτό είναι, για μένα, το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας και του ατομικισμού.__

**************

Τον Νοέμβριο του 1996, ο Κορνήλιος Καστοριάδης δέχτηκε τον δημοσιογράφο Ντανιέλ Μερμέ και συζήτησε μαζί του -με αφορμή το βιβλίο του Η άνοδος της ασημαντότητας (La montee de Γ insigni- Gance., εκδ. Seuil, 1996)- στο πλαίσιο της εκπομπής La-has si j’y suis του δημοσίου ραδιοφωνικού σταθμού France Inter. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Τον Δεκέμβριο του 1997, η France Inter επανέλαβε την εκπομπή με θλιβερή αφορμή τον θάνατο του. Τις επόμενες ημέρες πολλοί ακροατές τηλεφωνούσαν στον σταθμό και ζητούσαν το ((κείμενο της εκπομπής»’ το αίτημα τους ικανοποιήθηκε. Αυτή η η ραδιοφωνική συζήτηση δημοσιεύτηκε, με μορφή ενιαίου κειμένου, στην Ελευθεροτυπία (20.7.1998) και έναν μήνα αργότερα στη Monde Diplomatique (Αύγουστος 1998), ενώ το φθινόπωρο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε σε μια μικρή έκδοση με τίτλο Υστερόγραφο στην ασημαντότητα (Post–scriptum sur Γ insignifiance, εκδ. L’Aube, 1998).

Οι φάτνες του αιώνα μας

Του Δημήτρη Μύριλλα  στο  anemosantistasis

Πήραν τη ζωή τους, τα ρούχα που φορούσαν, το παιδί, το φόβο στο βλέμμα, την απελπισία στην ψυχή και κάπου στο βάθος μία ελπίδα. Είναι πολλοί οι … Ηρώδες που τους κυνηγούν. Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, 

σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια, 

σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του, 

σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς. (Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος)

Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά

… που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική (Οι πόνοι της Παναγιάς, Κώστας Βάρναλης)

Στις φάτνες του αιώνα μας κοιμάται ο ξεριζωμός

και ένα παιδί που είχε για κρεβάτι ένα παγωμένο κύμα που το ξέβρασε στο ξένο τόπο

και εκείνο το παιδί που δεν το βρήκαν οι μάγοι με τα δώρα μα οι «κακοί» με τις λόγχες

Μα, μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια… Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν τη δυστυχία. Το νου μας στο παιδί.

Αλλά, να, που στη λάσπη, στο σπίτι από χάρτινους τοίχους  υπάρχει ένας βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μία Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και χαμογελάει.

…Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη

σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο μιὰ παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων… (Συμφωνία αρ. 1, Τάσος Λειβαδίτης)

Αλλά να που στη λάσπη τρέχει και γελάει η ζωή, πιασμένη από τα χέρια των παιδιών. Κι αν κρατήσουν έτσι τα χέρια τους κρατημένα σφιχτά, κι αν μάθουν την αλήθεια, εκεί είναι η ελπίδα για ένα κόσμο που να αξίζει στα παιδιά.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος για τον κόσμο (Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος)

Αναζητώντας πληροφορίες για έναν κατά μεγάλη πιθανότητα (;) συντοπίτη μας

Σήμερα είναι μέρα που συνηθίζεται να ανταλλάσσουμε ευχές. Το Ξάνεμο, από μια σύμπτωση, επιλέγει να κινηθεί σε μια εντελώς άλλη κατεύθυνση και να βοηθήσει στην αναζήτηση πληροφοριών ενός μουσικοσυνθέτη με το όνομα Γιάννης Βιδάλης ή Βιτάλης.

Η Χριστίνα είναι αξιοσημείωτα ευγενική. Τυχαία, (από μια συνωνυμία - κοινή στο νησί ... αφού ο αριθμός των κατοίκων που φέρουν το όνομα Γιάννης Βιδάλης μάλλον ξεπερνά τους 50), ψάχνοντας για συγγενείς του εν λόγω συνθέτη, έπεσε πάνω μου.

Όποιος μπορεί ας στείλει οποιαδήποτε πληροφορία στην Χριστίνα:
1. Που μπορεί να απευθυνθεί
2. Που μπορεί να ψάξει να βρει σχετικό υλικό
3. Ποιον ν' αναζητήσει. κοκ

Οτιδήποτε μπορεί να φανεί πολύτιμο στην διατριβή της. Και ποιος ξέρει, ίσως να την δούμε στο μέλλον στο ΙΤΗΠ να μας μεταφέρει κι εμάς αυτά που κατάφερε να συγκεντρώσει. Για όποιους δεν έχετε facebook μπορείτε να στείλετε στην διεύθυνσή μας και θα το προωθήσουμε axanemos@gmail.com.

Παρακαλώ προωθήστε σε όσους νομίζετε ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Η Τήνος που αγαπάμε είναι πάντα δίπλα στην πολιτισμική κληρονομιά, την διαφύλαξή της και την ανάδειξή της.

Γεια σας, είμαι μια φοιτήτρια στο εξωτερικό και κάνω την διατριβή μου πάνω στο συνθέτη Γιάννη Βιδάλη/ Βιτάλη, του 20ου αιώνα. Οι πληροφορίες που έχω για αυτόν από βιβλιογραφία είναι ελάχιστες, και αυτήν τη στιγμή κάνω μια αναζήτηση για απογόνους του που ίσως να μπορούν να βοηθήσουν. Το μόνο που γνωρίζω, είναι ότι έχει γράψει τη μουσική υπόκρουση της ταινίας Αστέρω των αδελφών Γαζιάδη το 1944. Σας παρακαλώ πολύ, αν κάποιος έχει πληροφορίες για τον μουσικό αυτό, να επικοινωνήσει μαζί μου το συντομότερο στη σελίδα μου στο facebook, Christina Themistocli. Φιλικά, Χριστίνα.

Καλή επιτυχία Χριστίνα!

Κυριάκος Μητσοτάκης: Αθεράπευτα εθελόδουλος και πολιτικός βλάκας

Πηγή: anemosantistasis

 

Ο Τσίπρας είναι πολύ τυχερός......Εφαρμόζει το πολύ σκληρό τρίτο Μνημόνιο, χάνει μεν δημοσκοπικά, αλλά πολιτικά στέκεται άνετα αφού ο αρχηγός και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πραγματικά πολιτικοί συνέταιροι του!

Η σημερινή απόφαση του Κούλη να μην ψηφίσει τα ψίχουλα που δίνει ο Τσίπρα γιατί κάποιοι από τους δανειστές διαφωνούν (μιλάμε για την ισχυρή κλίκα Σόιμπλε) αποτελεί το απόλυτο δείγμα της εθελοδουλίας της Νέα Δημοκρατίας. Εθελόδουλος είναι και ο Τσίπρας που εφαρμόζει μνημόνιο απλά είναι έξυπνος λιγουλάκι ώστε να πουλάει και λίγο αντίσταση, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης το τερμάτισε. Η σημερινή στάση της ΝΔ είναι πράξη απόλυτης υποταγής της στο νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της ΕΕ, σε μία αρχή που θέλει να καταδικάσει εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ευρώπη (όχι μόνο στην Ελλάδα) σε εργασιακές συνθήκες "Κίνας". Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να γίνει πρωθυπουργός και δίνει τις καλύτερες εξετάσεις στους εξουσιαστές της αποικίας που λέγεται Ελλάδα.

Βέβαια είναι και πολιτικά βλάκας. Και ο χαρακτηρισμός δεν είναι ακραίος. Θα μπορούσε να υπερψηφίσει. Δεν μπορούσε καν να συννενοηθεί με το ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα ότι θα ψηφίσει υπέρ και μετά θα βγάλει τον Τσίπρα στη σέντρα ότι έκανε άλλο ένα όχι ...ναι όταν δεν θα το δέχονταν οι δανειστές; ή ακόμα και αν έδινε το επίδομα ο Τσίπρας να του καταλογίσει επιπλέον μέτρα;;;; Εκτέθηκε ο πανίβλακας σε μερίδα του εκλογικού σώματος προνομιακή για την Νέα Δημοκρατία.

Μέχρι και το ΚΚΕ που ψηφίζει σε όλα "όχι" γιατί μυρίζεται από το χιλιόμετρο τακτικισμούς και απατεωνιές, ψήφισε θετικά γνωρίζοντας πως θα εκτεθεί ο Τσίπρας μόνος του από τις εξελίξεις

Η Γερμανία αποφασίζει, η Ελλάδα ψηφίζει

Από τον: pitsiriko

Η πολιτική ζωή της χώρας έχει καταντήσει ένα βαρετό κι επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο. Πολιτική στην Ελλάδα είναι -εδώ και πολλά χρόνια- μόνο οι δηλώσεις και το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές.

Είπε ο τάδε πολιτικός αυτό, και του είπαν οι αντίπαλοι πως αυτό είναι απαράδεκτο, και αυτός είπε πως δεν εννοούσε αυτό αλλά εννοούσε το άλλο, και τότε οι άλλοι του είπαν πως, αν εννοούσε το άλλο, έπρεπε να πει από την αρχή το άλλο, και πάει λέγοντας.

Μετά τις δηλώσεις, έρχονται οι εκλογές.

Πότε θα γίνουν οι εκλογές;

Ποτέ!

Δεν έχουν καμία σημασία οι εκλογές στα προτεκτοράτα.

Όταν η χώρα σου έχει γίνει προτεκτοράτο, στις εκλογές κάνεις αποχή.

Εκτός αν είσαι κομματόσκυλο ή ολιγάρχης.

Αν είσαι κομματόσκυλο ή ολιγάρχης, έχουν μεγάλη σημασία για εσένα οι εκλογές.

Βέβαια, οι εκλογές στην Ελλάδα θα γίνουν όποτε το αποφασίσουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Αν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε βολεύονται με τον Αλέξη Τσίπρα, ξεχάστε τις εκλογές.

Αν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έχουν κάνει τη συμφωνία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη -γιατί θεωρούν αυτόν τώρα πιο βολικό και χρήσιμο για τα συμφέροντα της Γερμανίας-, θα πιέσουν κι άλλο τον Τσίπρα, οπότε ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές.

Η Γερμανία αποφασίζει, η Ελλάδα ψηφίζει.

Πριν ο Αλέξης Τσίπρας υπογράψει το Μνημόνιο και αποδειχτεί πολύ βολικός για την Γερμανία και τους εταίρους, του είχα γράψει -στις 15 Ιουλίου του 2015- αυτό:

«Αλέξη Τσίπρα, αυτή είναι η τελευταία μου προσπάθεια να σε πείσω να μην υπογράψεις το Μνημόνιο. Ακόμα κι αν το υπογράψεις, θα σε ρίξουν με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Δεν υπάρχει συμφωνία. Συμφωνία θα υπάρξει μόνο αν σε ρίξουν. Και θα σε ρίξουν σαν προδότη, αφού πρώτα περάσει το Μνημόνιο επί δικής σου πρωθυπουργίας. Αφού περάσεις εσύ το Μνημόνιο. Πρώτα θα σε εξευτελίσουν εντελώς, μετά θα σε ρίξουν και μετά θα γίνει η κανονική συμφωνία, με τους επόμενους. Αλέξη Τσίπρα, μην υπογράψεις.»

Από τότε, έχουν μεσολαβήσει ένα Brexit και ένα ΟΧΙ των Ιταλών στο δημοψήφισμα, ενώ ακολουθούν εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Ιταλία.

Αν γίνουν εκλογές και στην Ελλάδα, θα ψηφίζει όλη η Ευρώπη.

Βέβαια, στις άλλες χώρες έχουν κάποιο νόημα οι εκλογές.

Στην Ελλάδα δεν έχουν.

Πολλή φασαρία για το τίποτα.

Αυτά συμβαίνουν, όταν δεν έχεις την τύχη σου στα χέρια σου αλλά όλα εξαρτώνται από τις προθέσεις των άλλων.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια ευκαιρία για να εκβιάσει την Γερμανία στο διάστημα μέχρι τις γαλλικές εκλογές -η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως διαπιστώσαμε καλύτερα από όλους τους Ευρωπαίους εμείς οι Έλληνες, είναι πια μια υπόθεση αλλεπάλληλων εκβιασμών-, αλλά και πάλι όλα θα κριθούν από τις προθέσεις της Γερμανίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν η Γερμανία έχει αποφασίσει πως την συμφέρει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης -όπως τουλάχιστον είναι σήμερα-, έχει την δύναμη και τον τρόπο να το πετύχει.

Σε αυτή την κρίσιμη εποχή, οι Έλληνες έχουν να επιλέξουν -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν- ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Δηλαδή, ανάμεσα σε έναν άνθρωπο σε κατάθλιψη -αυτό είναι ο Αλέξης Τσίπρας- και σε έναν χαζοχαρούμενο, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ένας καταθλιπτικός και ένας χαζοχαρούμενος.

Η Ελλάδα των δυο άκρων.

Να, στα μούτρα σας!

Σημ. Ξ: Τι να πει κανείς; 

Καρτερός Θανάσης στην Αυγή της 7ης  Δεκεμβρίου

Τα ξινά γλυκά για την εικόνα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ αντάμα με συμμορίτες της Χρυσής Αυγής, υπό τη σκέπη της ελληνικής σημαίας, έκανε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. «Δεν θα σπουδαιολογήσω για μια επίσκεψη βουλευτών σε ακριτικά νησιά» είπε. Δεν είναι και σπουδαίο, δηλαδή, να επισκέπτονται ακριτικά νησιά ο υπουργός Εθνικής Άμυνας με τον Βίτσα στο πλευρό του. Με μια μούντζα, πέντε τον αριθμό, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά. Με τον Κασιδιάρη, τον Παππά και τον πώς - τον - λένε στα δεξιά. Και τα φανταράκια να ξελαρυγγιάζονται ασκαρδαμυκτί.

Τι να πει κι ο εκπρόσωπος, θα πεις. Τι να αφήσει και τι να μαζέψει. 153 είναι τα κουκιά, κι αν μερικά βγαίνουν... μπιζέλια, οι υπεύθυνοι της σοδειάς κάνουν τα στραβά μάτια. Εμείς όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να μη σπουδαιολογήσουμε. Όχι για τον Καμμένο -αυτός είναι ό,τι είναι και δεν τον χρεωνόμαστε. Ούτε και για τον Βίτσα -ουκ εσύ με λοιδορείς, αλλά η θέσις. Αλλά για τους δικούς μας, οι οποίοι φωτογραφίζονται ευθυτενείς και ελληνοπρεπείς επί της Ρω, αγνοώντας ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Μια τέτοια εικόνα, μάλιστα, θα έλεγα ότι αξίζει πολλές παραπάνω.

Διότι, τι δηλοί η εικόνα; Την εθνική ενότητα απέναντι στον εριστικό γείτονα, σου λέει το επίσημο συναξάρι. Να, στα μούτρα σας, λέει το ανεπίσημο. Διότι, από τους 55 της επιτροπής που κλήθηκαν, ανταποκρίθηκαν μόνο 9. Άρα, η εθνική ενότητα μάλλον έμεινε Αθήνα. Και διότι, επίσης, αν δόθηκε μια εικόνα ενότητας, και συναγελασμού θα λέγαμε, αυτή είναι: Αριστεροί με εγκληματίες, βουλευτές μας με νεοναζί. Που πάει να πει ότι αυτό που εισπράξαμε, και δεν μας αρέσει καθόλου, είναι σαφές: Η Αυλωνίτου μαζί με τους φασίστες και η Κασιμάτη μαζί με τους ναζί.

Αναρωτιέμαι πώς το αποφάσισαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Για το έθνος; Για τον σταυρό - της κάλπης; Επίτηδες, λέτε, αγνόησαν τις επιπτώσεις; Ή είναι τόσο ντιπ, ώστε να μην καταλάβουν το ανόητο, για να μην πω ανήθικο: Μπρος στα κάλλη της προβολής ΜΟΥ, τύφλα να 'χει ο Κασιδιάρης; Τελικώς: Εντάξει, το χωνέψαμε ότι δεν μας κάνουν και περήφανους ορισμένοι εκπρόσωποί μας. Αλλά αν είναι να μας κάνετε να ντρεπόμαστε, να το ξέρουμε, βρε παιδιά. Να τα χωρίσουμε τα τσανάκια μας...

Το "Χειμερινό Πακέτο" της Κομισιόν για την ενέργεια: ζούμε ιστορικές στιγμές, η ΕΕ αλλάζει πορεία!

Πηγή:greeklignite.blogspot.

Στα χρόνια του 21ου αιώνα είδαμε την ΕΕ να χαράζει μια καταναγκαστική για τις χώρες-μέλη ενεργειακή πολιτική, με πρόσχημα τη "σωτηρία του κλίματος", που κατέληξε να δημιουργήσει άλλη μια "φούσκα" του καπιταλισμού, τη "φούσκα" των συγκεκριμένων μορφών ΑΠΕ που παρήγαγαν κυρίως Γερμανοί και Δανοί. Μέρκελ με Γκάμπριελ με τα αιολικά & Φ/Β απ' τη μια, Ομπάμα με σχιστολιθικό φυσικό αέριο απ' την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έστησαν μια απίστευτη φαρσοκωμωδία, για τη δήθεν μείωση των εκπομπών CO2, προκειμένου να κυριαρχήσουν στο παγκόσμιο εμπόριο. Πλέον ωστόσο η ιστορία φαίνεται ν' αλλάζει ρότα, καθώς είναι πανθομολογούμενη η αποτυχία του "δωρεάν άνεμου και του τζάμπα ήλιου" να δώσουν αξιόπιστη και φθηνή ενέργεια. Το μόνο που κατάφερε η παρανοϊκή πολιτική ήταν να εκτοξεύσει τα τιμολόγια ηλεκτρισμού στη στρατόσφαιρα, να στείλει μεγάλο μέρος της βιομηχανίας της ΕΕ στις ΗΠΑ και την Ασία και να βυθίσει σημαντικό μέρος του πληθυσμού της ΕΕ σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας. 

Ένα Ίδρυμα από χρυσάφι

Του Θάνου Χατζόπουλου στην εβδομαδιαία εφημερίδα της αριστεράς   "Η εποχή" της Κυριακής 27 Νοέμβρη  

Ανάμεσα στους φακέλους που παρέλαβε από τον προκάτοχό του ο νέος υπουργός Παιδείας, θα πρέπει να υπάρχει και μια τροπολογία που υπογράφεται από τους βουλευτές που εκλέγονται στις Κυκλάδες (τρεις του ΣΥΡΙΖΑ και ο Γ. Βρούτσης της ΝΔ), δύο των ΑΝΕΛ, ενός από το Ποτάμι και ενός από την Ένωση Κεντρώων. Ας σημειωθεί ότι ο ένας από τους δύο βουλευτές των ΑΝΕΛ είναι ο νεοτοποθετηθείς υφυπουργός Παιδείας Κ. Ζουράρις.
Το θέμα της τροπολογίας αυτής ίσως να θίχτηκε και στη συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον Κ. Γαβρόγλου. Πρόκειται για μια τροπολογία που καταργεί άρθρα του νόμου 4301, που ψηφίστηκε το 2014, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Α. Λοβέρδος. Με εκείνα τα εμβόλιμα σε άσχετο νομοσχέδιο άρθρα άλλαξε το καθεστώς λειτουργίας του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου (Π.Ι.Ι.Ε.Τ.) που διαχειρίζεται εδώ και 200 χρόνια τα έσοδα από τις προσφορές των προσκυνητών του εικονίσματος της Παναγίας.

Η παντοδυναμία των ηλιθίων.

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ στην efsyn.gr

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Έτσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;

Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Είναι κατά κανόνα πομποί και καθόλου ή ελάχιστα δέκτες. Είναι σίγουροι πως ξέρουν, γι’ αυτό δεν κάνουν τον κόπο να ακούσουν τι λένε οι άλλοι, γιατί εκ των προτέρων είναι πεισμένοι πως οι άλλοι δεν ξέρουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι διαφορετικοί.

Αυτή η μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έλκεται από τα κόμματα εξουσίας και ψηφίζει σαν να παίζει τις οικονομίες της -αλλά με κομπίνα- στο Χρηματιστήριο.

Βασίλης Αλεξάκης: «Παραμένω αισιόδοξος επειδή αγαπώ την Ελλάδα»

  Ξ: Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του μυθιστορήματος με τίτλο «Το κλαρινέτο» (εκδ. Μεταίχμιο), ο καλός φίλος της Τήνου και του Ξάνεμου, Βασίλης Αλεξάκης, απάντησε στις ερωτήσεις της Παρή Σπίνου για «την εφημερίδατων συντακτών».

Το βιβλίο του, με λίγη Τήνο μέσα, θα μπορούσε να αποτελέσει εορταστικό δώρο. 

vasilis_alexakis

«Ο τρόπος μου να μιλάω είναι να γράφω», λέει ο Βασίλης Αλεξάκης | ΠΑΡΙ ΣΠΙΝΟΥ

Συντάκτης: 

Παρή Σπίνου

«Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερα ευφυής για να γράψεις ένα μυθιστόρημα. Χρειάζεται αθωότητα, να πιστεύεις στην ιστορία σου, να είσαι λίγο παιδί επειδή κάνεις ένα παραμύθι. Οι έξυπνοι άνθρωποι ας γράφουν δοκίμια... για την επανάσταση, πώς φτάσαμε στη χούντα, ή για τις βαθύτερες ρίζες της κρίσης.

Ισως θα πρέπει να δημιουργήσουμε το βραβείο του τελευταίου βιβλίου και να πούμε σε κάποιον σταμάτα να γράφεις...», λέει ο Β. Αλεξάκης, ο οποίος συγκρίνει τον συγγραφέα με τον μαραγκό.

Οποιο κι αν είναι το προσωπικό σου ερέθισμα, πρέπει να ξέρεις να φτιάχνεις ντουλάπες. Αν βάλεις συρταράκια και την κάνεις πιο περίπλοκη, εκεί θα βάλεις και τα πιο προσωπικά σου πράγματα. Τη δική μου ντουλάπα γεμάτη την παραδίδω

Ο Βασίλης Αλεξάκης κρατάει μια παράδοση. Την ημέρα που κυκλοφορεί κάθε νέο βιβλίο του καλεί φίλους στο υπόγειο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι για ένα ποτήρι κρασί. Ενα διαμέρισμα δύο δωματίων που εξακολουθεί να έχει μια φοιτητική αύρα, παρά το πέρασμα των χρόνων, κι ένας υπέροχος κήπος. Δύο κουκέτες, ένα μεγάλο τραπέζι του πινγκ πονγκ, ο πολυφωτογραφημένος πίνακας με τις δύο κάλτσες (δικής του έμπνευσης) αποτελούν τη λιτή διακόσμηση.

«Θα ακολουθήσει μετά αγώνας πινγκ πονγκ», είπε χαριτολογώντας ο αγαπητός συγγραφέας, που μας υποδέχτηκε ορεξάτος, χαμογελαστός, έχοντας αφήσει πίσω τη δύσκολη περιπέτεια με την υγεία του. Μάλιστα, έβαλε και τη μουσική της ταινίας «Επικίνδυνες αποστολές» για να δημιουργήσει... σασπένς για το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το κλαρινέτο», το οποίο από χθες βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων (εκδ. Μεταίχμιο).

Κοινό Τηνίων: Τοπική Συνέλευση στο Αγάπη

Κοσσίνι,  περιοχή στην οποία είναι εγκατεστημένος ο δεματοποιητής του δήμου

Τρίτη 22 Νοέμβρη, 2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Σάββατο 12 Νοέμβρη 2016 πραγματοποιήθηκε στο χωριό Αγάπη ανοιχτή συνέλευση και συζητήθηκαν δύο βασικά θέματα που απασχολούν τους κατοίκους. 

1. Ανεπιτήρητα ζώα

Σχετικά με τα αδέσποτα η κατάσταση περιγράφηκε τραγική. Καταστροφές γίνονται σε πάρα πολλές καλλιέργειες ακόμη κι όταν αυτές είναι περιφραγμένες με μάντρες 2,5 μέτρων. Γνωρίζουν γενικώς ποιανού είναι κάθε φορά τα ζώα που κάνουν τις ζημιές αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. 

Αναζητήθηκαν τα αίτια της κατάστασης με μια πολύ καλή τοποθέτηση που υποστήριξε ότι υπάρχουν πολλοί ιδιοκτήτες των οποίων ο αριθμός κατσικιών υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες των χωραφιών τους. 

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος ειπώθηκε καταρχάς ότι από τον νόμο υπεύθυνος είναι ο Δήμος, στο σημείο αυτό αναρωτηθήκαμε αν ο Δήμος πρέπει και να αποζημιώνει ως υπεύθυνος όσους έχουν ζημιές. Συζητήθηκε η επιστολή του Κου Αρμάου για σύσταση σε κάθε τοπικό μιας ομάδας εθελοντών για την συλλογή των ζώων αυτών. Υποστηρίχτηκε ότι ο νόμος δεν επιτρέπει να γίνεται η συλλογή από ομάδες εθελοντών αλλά μόνο από εξειδικευμένα άτομα ενώ στην αναφορά του προβλήματος εξεύρεσης χώρου συγκέντρωσης των ζώων ειπώθηκε ότι υπάρχει κάτοικος του χωριού ο οποίος παραχωρεί χώρο στον Δήμο δωρεάν για την δουλειά αυτή. Τέλος προτάθηκε να γίνει γενική συνέλευση στο χωριό στην οποία να συζητηθεί το θέμα και να βρεθεί μια λύση. 

2. Σκουπίδια – Δεματοποιητής

Η κατάσταση στο Κοσσίνι είναι ανεξέλεγκτη και χειροτερεύει μήνα με τον μήνα. Πλέον τα δέματα έχουν κατρακυλήσει και σκουπίδια πέφτουν στο ρέμα που οδηγεί στη θάλασσα. Αν βρέξει αρκετά θα μεταφερθεί ένας μεγάλος όγκος σκουπιδιών στην θάλασσα πίσω από την Αγαπιανή και με τον βοριά πιθανότατα θα μεταφερθούν προς τον κόλπο της Κολυμπήθρας. Για τον λόγο αυτό μέλος του συλλόγου της Αγάπης ανέφερε πως έχει έρθει σε επαφή με τους συλλόγους Κώμης κλπ. αλλά δεν βρήκε λέει ανταπόκριση. 

Επίσης ενημερωθήκαμε ότι πλέον οι σκουπιδιάρες αδειάζουν πλέον χύμα ανάμεσα στις μπάλες. Οι κάτοικοι υποστήριξαν ότι η τωρινή και η προηγούμενη δημοτική αρχή τους κορόιδεψαν καθώς τους διαβεβαίωναν ότι τα δέματα θα φεύγουν. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε ΧΑΔΑ και υπάρχει χαρτί της περιφέρειας που το αποδεικνύει και καλεί τον Δήμο να πληρώσει πρόστιμο. 

Συζητήθηκε ότι υπάρχει ένα γενικό σχέδιο παραχώρησης της διαχείρισης των απορριμμάτων σε ιδιώτες. Υπάρχει δηλαδή μεθόδευση να αποτυγχάνουν τα σχέδια διαχείρισης από τους Δήμους σε όλη την Ελλάδα προκειμένου να μείνει μόνη “ρεαλιστική” λύση η ιδιωτική διαχείριση. 

Οι προτάσεις που έγιναν για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού ήταν: 

α. Να δημιουργηθεί ένα Video για την κατάσταση στο Κοσσίνι προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι κάτοικοι όλου του νησιού

β. Να γίνει ένα Δημοτικό Συμβούλιο με μοναδικό θέμα την διαχείριση των απορριμμάτων

γ. Να κλείσει ο δρόμος το καλοκαίρι από τους κατοίκους του Αγαπιού για να πιεστεί ο Δήμος (έσχατη λύση)