Νέα μεγάλη πυρκαγιά στο σκουπιδότοπο του δήμου, στο Κοσσίνι

Για μια ακόμα φορά, μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε τις απογευματινές ώρες σήμερα, 27η Δεκέμβρη, στο δεματοποιητή-χωματερή του δήμου στο Κοσσίνι.

Ο γνωστός τρόπος της διαχείρισης των απορριμμάτων με την μέθοδο της καύσης, από τον δήμο.
Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση.
Η θερμοκρασία περιβάλλοντος  στο σημείο που τραβήξαμε τις φωτογραφίες (διασταύρωση του δρόμου μπρος Εκκλησία στα Βουρνά και προς Κάκια Σκάλα) στις 21.16 ήταν 10 C και μέχρι χθες ακόμα έβρεχε.

Τεράστιες ποσότητες καρκινογόγων αερίων, εκλύονται από την φωτιά και διαχέονται στην ατμόσφαιρα. Αυτή την ώρα η μυρουδιά καμένου πλαστικού έρχεται τουλάχιστον μέχρι τον Τριπόταμο.

Πως τολμάς;

 Με αφορμή συνεχόμενα σχόλια του ΑΠΕτεώνα Michael Difliff, CEO της Green Island Energy GmbH, σε δημοσιεύσεις στη  σελίδα Η Τήνος κατά των ανεμογεννητριών, οι διαχειριστές της σελίδας δημοσίευσαν το πιο κάτω κείμενο απάντηση στον Γερμανό ανεμογεννητριά:  

Μας ρωτάτε, επίμονα μάλιστα, πως TΟΛΜΑΜΕ να εμποδίζουμε τα σχέδια σας...

**Τολμάμε** για να παραμείνει το νησί μας αναλλοίωτο για τις επόμενες γενιές. 

**Τολμάμε** για να μην μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο στο όνομα μιας αμφισβητήσιμης, παρωχημένης τεχνολογίας και ελάχιστων ξένων οικονομικών συμφερόντων. **Τολμάμε** να διακινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε ως παραβάτες του νόμου βάζοντας τους εαυτούς μας μπροστά στα φορτηγά σας. **Τολμάμε** να μην πτοούμαστε και να παλεύουμε για το καλό του τόπου μας.

**Τολμάμε** να αφιερώνουμε τον χρόνο και την ενέργειά μας ώστε να ενημερωνόμαστε σωστά, αντί να επαναπαυτούμε και να πιστέψουμε τα παραμύθια περί "πράσινης" ανάπτυξης. Βλέπουμε με τα μάτια μας άλλωστε πόσο αρμονικά αυτή εφαρμόστηκε στα διπλανά νησιά μας, καταστρέφοντας άπληστα τα πάντα.

Απαντήστε μας όμως και εσείς, πως τολμάτε Mr. @Michael Difliff ..

**Πώς τολμάτε** να συνεχίζετε να διαδίδετε ψέμματα; Να παρουσιάζετε την συντριπτική πλειοψηφία ενός νησιού, που βρέθηκε στο λιμάνι ειρηνικά, με μοναδικό κοινό στόχο την προστασία του νησιού από τα επενδυτικά σας σχέδια, ως 40 "βίαιους" διαδηλωτές που μάλιστα απείλησαν τις ζωές αστυνομικών; Όπως οι 1500 που στις 22 Νοέμβρη συμμετείχαν στο μαζικότερο συλλαλητήριο στην ιστορία της Τήνου, έγιναν για εσάς 150;

**Πώς τολμάτε** να αγνοείτε τις θεσμικά ομόφωνες αρνητικές αποφάσεις, εδώ και 5 χρόνια; Πώς παραβλέπετε τον νομικό αγώνα εναντίων των συνεργατών σας, οι οποίοι με τις μπουλτόζες τους καταπάτησαν δημοτική έκταση για να ξεκινήσουν το επενδυτικό τους πλάνο;

**Πώς τολμάτε** να συνεχίζετε ακόμα και τώρα την προπαγάνδα; Πως τολμάτε να διατυμπανίζετε ότι είστε κατά των φαραωνικών αιολικών πάρκων και να επιμένετε ότι η δική σας "μικρή" επένδυση διαφέρει; Με ποιο κριτήριο συγκρίνετε τις βιομηχανικές κατασκευές ύψους 70 μέτρων με τους κατά 16 φορές μικρότερους παραδοσιακούς ανεμόμυλους;

**Πώς τολμάτε** να επιθυμείτε την καταστροφή ενός μοναδικού κυκλαδίτικου τοπίου που αποτελεί παγκόσμιο πόλο έλξης, στο οποίο το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος κτίσματος δεν επιτρέπεται να ξεπερνά τα 7 μέτρα; Πώς είναι δυνατόν να μην σαν ενδιαφέρει αν θα καταστραφούν ξερολιθιές, αναβαθμίδες και αγροτικά κτίσματα, αναγνωρισμένα πλέον μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco και έχετε το θράσος να μας μιλάτε για "πράσινο" τουρισμό;

**Πώς τολμάτε** να μας μιλάτε για προστασία του περιβάλλοντος; Με ποιον τρόπο προτείνετε να προστατευτεί το περιβάλλον από τις τόσες αποδεδειγμένα αρνητικές επιπτώσεις λόγω των επενδύσεων όπως η δική σας; Για ποιον λόγο επιμελώς ξεχνάτε να αναφέρετε τις συνέπειες που θα υποστεί η Τήνος εξαιτίας της δικής σας "μικρής" επένδυσης στον υδροφόρο ορίζοντα, στην υδρολογική λεκάνη από την οποία υδρεύονται σχεδόν όλο το νησί; Για ποιον λόγο αποφεύγετε να σχολιάσετε τον κίνδυνο πυρκαγιών, που έχει αποδειχθεί πως αυξάνεται κατακόρυφα σε περιοχές με αιολικούς σταθμούς;

**Πώς τολμάτε** να επιμένετε ότι κατέχετε την λύση για το ενεργειακό πρόβλημα; Αποκλείεται να μην γνωρίζετε τις εξελίξεις στην χώρα σας. Γιατί δεν σχολιάζετε το λεγόμενο German wind energy crisis; Τι έχετε να πείτε στους συμπολίτες σας που διαμαρτύρονται για τα μηδαμινά αποτελέσματα στην μείωση των εκπομπών ρύπων στην Γερμανία, παρά την αιολική φρενίτιδα που επικρατεί εκεί; Γιατί δεν απαντάτε επίσης σε όσους υποφέρουν και διαμαρτύρονται για ενεργειακή φτώχεια στην χώρα σας και τον υπερπολλαπλασιασμό της τιμής του ρεύματος ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών;

**Πώς τολμάτε** να προσπαθείτε εσείς, να κάνετε εμάς να νιώσουμε τύψεις; Να ισχυρίζεστε ότι κατέχετε την μοναδική αλήθεια που λύνει όλα τα προβλήματα παραβλέποντας τόσα γεγονότα και διαμαρτυρίες;

**Πώς τολμάτε εσείς, να ρωτάτε εμάς πώς τολμάμε;**

#save_tinos

Η κότα έκανε το αυγό , η….;

Πηγή: kolydas.eu

Το κλασσικό ερώτημα του τίτλου φαίνεται να μοιάζει και με το ερώτημα αν “οι αυξανόμενες συγκεντρώσεις CO2 στην ατμόσφαιρα προκαλούν αυξανόμενες παγκόσμιες θερμοκρασίες, ή θα μπορούσε να ισχύει το αντίστροφο” Αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που συζητούνται ευρέως σήμερα στην επιστημονική κοινότητα.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι το CO2 καθυστερεί κατά μέσο όρο περίπου 400-800 χρόνια και βρίσκεται πάντα πίσω από τις αλλαγές της θερμοκρασίας – επιβεβαιώνοντας ότι το CO2 δεν είναι η αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας. Κατά τη διάρκεια τουλάχιστον των τελευταίων 400.000 ετών όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε απο τα παραπάνω γραφήματα το κλίμα της Γης έχει σημειώσει διακυμάνσεις – σε χρονικές κλίμακες της τάξεως δεκάδων εκατομμυρίων ετών- μεταξύ παγετωδών και μεσοπαγετωδών περιόδων, ανάλογων με αυτήν που διανύουμε στις ημέρες μας. Οι πάγοι της Ανταρκτικής έχουν διατηρήσει μνήμες αυτών των μεγάλων κλιματικών διακυμάνσεων. Κι όμως, τα δεδομένα που παρέχει ο πάγος συνιστούν ότι η αύξηση διοξειδίου του άνθρακα (CΟ2 ) αρχίζει μερικούς αιώνες μετά την έναρξη της ανόδου της θερμοκρασίας που παρατηρήθηκε στην Ανταρκτική, στα τέλη της τελευταίας δημιουργίας παγετώνων. Η καλύτερη σημερινή εκτίμηση υπολογίζει αυτή την καθυστέρηση σε περίπου 400-800 χρόνια όπως αναφέραμε προηγουμένως , αλλά υπάρχει ακόμη μεγάλη αβεβαιότητα ως προς αυτό το στοιχείο.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 400.000 ετών το φυσικό ανώτερο όριο των συγκεντρώσεων CO2 στην ατμόσφαιρα θεωρείται από τα δεδομένα πυρήνα πάγου περίπου 300 ppm. Άλλες μελέτες , δείχνουν ότι αυτό μπορεί να είναι πιο κοντά στη μέση τιμή, τουλάχιστον τα τελευταία 15.000 χρόνια. Σήμερα, οι συγκεντρώσεις CO2 σε όλο τον κόσμο είναι περίπου 380 ppm. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες γεωλογικές περιόδους, οι συγκεντρώσεις του CO2 στην ατμόσφαιρα είναι ακόμα πολύ μικρές και μπορεί να μην έχουν στατιστικά μετρήσιμη επίδραση στις παγκόσμιες θερμοκρασίες. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της Ορδοβιακής Περιόδου πριν από 460 εκατομμύρια χρόνια, οι συγκεντρώσεις CO2 ήταν 4400 ppm ενώ οι θερμοκρασίες ήταν περίπου οι ίδιες με αυτές που είναι σήμερα.

Εκ πρώτης όψεως, η άνοδος των θερμοκρασιών εμφανίζεται να έχει προκαλέσει την αύξηση της περιεκτικότητας της ατμόσφαιρας σε CΟ2 . Για να κατανοήσουμε αυτό το προφανές παράδοξο, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες και αργές κλιματικές διακυμάνσεις του 1 εκατομμυρίου χρόνων που έχουν κυλήσει έκτοτε οφείλονται στις κυκλικές μεταβολές της τροχιάς της Γης και της απόκλισής της από τον άξονα περιστροφής της. Κατά τη διάρκεια μιας παγετώδους περιόδου, εφόσον υπάρχει ένας συγκεκριμένος συσχετισμός μεταξύ αυτών των παραμέτρων, οι θερμοκρασίες αυξάνονται αρχικώς ελαφρά, προκαλώντας το λιώσιμο των κρηπίδων πάγου και κατά συνέπεια έχουμε μεταβολές στα θαλάσσια ρεύματα. Αυτή ακριβώς η αναδιοργάνωση της ωκεάνιας κυκλοφορίας προκαλεί την εκπομπή CΟ2 . Η μεγέθυνση του φαινόμενου του θερμοκηπίου πυροδοτεί με τη σειρά της άνοδο της θερμοκρασίας, η οποία τονίζει τις εκπομπές CΟ2 . Η ανάλυση των πλεοναζόντων ισοτόπων άνθρακα στην ατμόσφαιρα δείχνει ότι πρόκειται για άνθρακα ο οποίος προέρχεται ως επί το πλείστον από ορυκτές πηγές. Επιπλέον, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σημειώθηκε μια πολύ μικρή μείωση του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα, η οποία επικυρώνει την άποψη ότι η αύξηση CΟ2 στην ατμόσφαιρα οφείλεται σε διαδικασίες αερόβιας καύσης.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Για όσους θέλουν περισσότερα μπορούν να δούν εδώ ή στην βιβλιογραφία στο τέλος του άρθρου .

Τήνος κατά των ανεμογεννητριών: είμαστε εδώ!

Και εδώ θα μείνουμε

Η Τήνος ενωμένη  αντιστέκεται

Από νωρίς το απόγευμα μάθαμε ότι οκτώ μπετονιέρες και μια πρέσα επιβιβάστηκαν στο "Θεολόγος" με προορισμό να ρίξουν τα μπετά για τις ανεμογεννήτριες  στα Πράσα.

Δεκάδες συμπολίτες μας, όσοι το έμαθαν,  μαζεύτηκαν στο λιμάνι και απέτρεψαν την αποβίβασή τους. Οι μπετονιέρες συνέχισαν το ταξίδι τους και πήγαν στην Μύκονο. 

Δώσαμε ραντεβού για αύριο το πρωί στις 7:45, με την υποχρέωση ο καθένας μας να ειδοποιήσει όσους από τους γνωστούς του δεν είδε σήμερα στο λιμάνι. 

Εγκαινιάστηκε η έκθεση: "Από τον κόσμο του Ομήρου. Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή" στο Μουσείο Μπενάκη

Έγιναν χθες 16 Δεκέμβρη, στο μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, τα εγκαίνια της έκθεσης «Από τον κόσμο του Ομήρου. Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή» . Η έκθεση που παρουσιάστηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας στον Πύργο και συγκέντρωσε 23.000 έλληνες και ξένους επισκέπτες είναι αποτέλεσμα της γόνιμης συνεργασίας του πολιτιστικού ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς και της εφορείας αρχαιοτήτων Κυκλάδων. Σ΄ αυτούς τους δύο προστίθεται τώρα και το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζοντας στο αθηναϊκό κοινό τα πάνω από 150 αντικείμενα από διάφορες θέσεις στο Αιγαίο, της μυκηναϊκής εποχής.

Τα εγκαίνια της έκθεσης, πραγματοποιήθηκαν από τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού κύριο Γιώργο Διδασκάλου, ο οποίος είπε στον χαιρετισμό του ότι η έκθεση είναι ευκαιρία να γνωρίσει το ευρύ κοινό μια λιγότερη γνωστή πτυχή του μυκηναϊκού κόσμου στις Κυκλάδες, εξήρε την συνεργασία των τριών φορέων και είπε ότι επισκέπτεται κάθε χρόνο την Τήνο και το μουσείο Μαρμαροτεχνίας και κάθε φορά οι εκθέσεις του μουσείου είναι ένας πόλος έλξης και από μόνες τους ένας επιπλέον λόγος για να επισκέπτεται κανείς το νησί.

Ο επιστημονικός διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, κύριος Γιώργος Μαγγίνης, είπε  ότι ο επισκέπτης  θα δει συγκεντρωμένα τεκμήρια του κόσμου του Ομήρου,  του μυκηναϊκού κόσμου από το κυκλαδικό σύμπλεγμα.

Ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, κύριος Γιώργος Χαντζηνικολάου, τόνισε από την πλευρά του την ιδιαίτερα δημιουργική χρονιά για το ΠΙΙΟΠ με διεθνείς και ελληνικές συνεργασίες όπως για παράδειγμα με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο για την έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου»(και αυτή η έκθεση παρουσιάστηκε από το μουσείο μαρμαροτεχνίας από 27 Ιουνίου -31 Αυγούστου 2018)  που περιόδευσε στο δίκτυο μουσείων του ΠΙΟΠ με πάνω από 80.000 επισκέπτες

Από την πλευρά του ο διευθυντής της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων,  κύριος Δημήτρης Αθανασούλης, τόνισε την «εξωστρέφεια» της εφορείας Κυκλάδων με συνεργασίες σε εκθέσεις και ανέφερε ότι η έκθεση είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Τηνιακού αρχαιολόγου Γιώργου Δεσπίνη που με την σκαπάνη του ανέδειξε  το σπάνιο για ολόκληρο το Αιγαίο μυκηναϊκό θολωτό τάφο στην Αγία Θέκλα, στη βόρεια Τήνο, τη μοναδική επιβεβαιωμένη μυκηναϊκή θέση στο νησί.

Ακολούθησε ξενάγηση από την κυρία Νατάσα Αγγελοπούλου αρχαιολόγο της εφορείας αρχαιοτήτων και υπεύθυνη για την Τήνο.

Παρευρέθηκαν ακόμα από το Πολιτιστικό Ίδρυμα ομίλου Πειραιώς η κυρία Αλεξάνδρα Ράπτη διευθύντρια του ΠΙΙΟΠ, ο κύριος  Ανδρέας Λαπούρτας προϊστάμενος της υπηρεσίας μουσείων του ΠΙΙΟΠ, η  κυρία Αλεξάνδρα Τράντα υπεύθυνη για το μουσείο μαρμαροτεχνίας,  πολλοί υπάλληλοι του ΠΙΙΟΠ και της εφορείας αρχαιοτήτων.

Στην κατάμεστη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη βρεθήκαμε μαζί πολλούς τηνιακούς της αθηναϊκής παροικίας,  όπως τον πρόεδρο της αδελφότητας Τηνίων κ. Μ  Σκαρή, τον πρόεδρο  του συλλόγου Μουντάδου κ. Η. Σιγάλα, τον κ.  Ιάκωβο Ρήγο, την κυρία Γιάννα Ρουκούνη- Μανιατάκου, τον κύριο Πραξιτέλη Τζανουλίνο, τον κύριο Γιάννη Αλεξόπουλο.

Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 19 Δεκεμβρίου-8 Μαρτίου στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς 138 και ώρες επίσκεψης Πέμπτη και Κυριακή 10:00-18:00 και Παρασκευή Σάββατο 10:00-22:00.

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κλειστό.

«Από τον κόσμο του Ομήρου. Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή» στο Μουσείο Μπενάκη

Από τον κόσμο του Ομήρου.

Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή

Μουσείο Μπενάκη / Πειραιώς 138
Εγκαίνια: Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019, ώρα 20:00
Διάρκεια: 19 Δεκεμβρίου 2019 –08 Μαρτίου 2020

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς και το Μουσείο Μπενάκη εγκαινιάζουν τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου και ώρα 20:00 την αρχαιολογική έκθεση «Από τον κόσμο του Ομήρου. Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή», στο Μουσείο Μπενάκη / Πειραιώς 138.

Η έκθεση αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ανάδειξη αυτής της περιόδου, ρίχνοντας φως σε άγνωστες όψεις του κυκλαδικού παρελθόντος: εκατόν πενήντα ένα επιλεγμένα αντικείμενα, αντιπροσωπευτικά έργα κεραμικής, μεταλλοτεχνίας, μικροτεχνίας, ειδωλοπλαστικής, κοσμηματοποιίας, συγκεντρώνονται για πρώτη φορά και αποκαλύπτουν στο κοινό μια ολοκληρωμένη εικόνα του Μυκηναϊκού πολιτισμού στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Την αφήγηση, πλαισιωμένη από οπτικοακουστικές παραγωγές, συνθέτουν ενότητες μέσα από τις οποίες ξεδιπλώνονται βασικοί άξονες της ζωής των ανθρώπων της εποχής, όπως ο καθημερινός βίος, η λατρεία, τα ταφικά έθιμα, ο πόλεμος. Αναδεικνύονται έτσι όψεις της θαυμαστής παρακαταθήκης των Μυκηναίων, οι οποίοι αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Στο επίκεντρο βρίσκονται τα ευρήματα του σπάνιου για ολόκληρο το Αιγαίο μυκηναϊκού θολωτού τάφου στην Αγία Θέκλα, στη βόρεια Τήνο. Το μικρών διαστάσεων μνημείο αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες διάνοιξης δρόμου και τα υπολείμματά του ερευνήθηκαν από τον αείμνηστο τηνιακό αρχαιολόγο Γεώργιο Δεσπίνη, το 1979. Πρόκειται για έναν από τους μόλις τρεις γνωστούς θολωτούς μυκηναϊκούς τάφους στις Κυκλάδες και αποτελεί τη μοναδική, προς το παρόν, επιβεβαιωμένη μυκηναϊκή θέση στο νησί. Τόπος ταφής ενός γένους «αριστοκρατών», ο τάφος της Αγίας Θέκλας (13ος-12ος αι. π.Χ.) είχε χρησιμοποιηθεί για πολλαπλές ταφές. Τα ευρήματά του (αγγεία, κοσμήματα, χάλκινα αντικείμενα) αποτελούν πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τις ταφικές πρακτικές, την κοινωνική οργάνωση και την τέχνη στις Κυκλάδες των τελευταίων αιώνων της 2ης χιλιετίας π.Χ.

Εκτός από την Τήνο, στην έκθεση περιλαμβάνονται αρχαία έργα και από άλλες σημαντικές προϊστορικές θέσεις στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα από τη Νάξο, τη Δήλο, τη Μύκονο, την Πάρο, τη Μήλο, τη Σίφνο, τη Θήρα και την Κέα, με αποτέλεσμα ο επισκέπτης να αποκτά πληρέστερη εικόνα της φυσιογνωμίας και της σπουδαιότητας του Μυκηναϊκού πολιτισμού στις Κυκλάδες. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζει η «Κυρά της Φυλακωπής» (περί τα μέσα του 14ου αι. π.Χ.), ένα από τα αριστουργήματα της μυκηναϊκής ειδωλοπλαστικής, το οποίο βρέθηκε στο ιερό της Φυλακωπής στη Μήλο. Η «Κυρά της Φυλακωπής», με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια, υποδέχεται τους επισκέπτες και εντυπωσιάζει με το μέγεθος και την ποιότητα της κατασκευής της αποτελώντας, αναμφίβολα, ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα της Μυκηναϊκής εποχής στο Αιγαίο.

Η έκθεση «Από τον κόσμο του Ομήρου. Τήνος και Κυκλάδες στη Μυκηναϊκή εποχή» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2019 στην Τήνο, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, ως αποτέλεσμα της γόνιμης συνεργασίας του Ιδρύματος με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον 23.000 Ελλήνων και ξένων επισκεπτών.

Πηγή:piop

Αντιστοιχία ήχου και χρώματος

Αντιστοιχία ήχου και χρώματος

Του Γιώργου Δημόπουλου

  Πρωτάρης σε όλα μου  στην Γαλλία, εκεί στο καταφύγιο ζωής, γνώσης,  προκοπής και  δημιουργίας, στις αρχές  τής δεκαετίας τού εβδομήντα, με την αίσθηση τής ελευθερίας κινήσεων και λόγου να με πλημμυρίζει, βρέθηκα στην Αβινιόν όπου    εξέθεταν έργα τους τα «θηρία» Πικάσο και Νταλί. Το εσπέρας, βιρτουόζος τού βιολιού εκτός από κάποια κλασσικά κομμάτια μας εισήγαγε στην κυριαρχούσα  στους καλλιτεχνικούς χώρους άποψη  ότι υπάρχει άρρηκτη  σχέση μεταξύ χρώματος και ήχου. Ελλείψει ανάλογης μουσικής παιδείας και ζωγραφικής ικανότητας όχι μόνο δεν κατάλαβα τίποτα αλλά και εξακολουθώ να μην έχω την δυνατότητα να συλλάβω την σχέση αυτή. Προσπαθούσα μήπως αρπάξω κάτι,  ένα τίποτα θα μου ήταν αρκετό,  αλλ’ εις μάτην.

  Κατάλαβα  μόνο κάποιες αναφορές στην ζωγραφική όπως, όταν ο ζωγράφος επί παραδείγματι  παραστήσει τον Σωκράτη για να μνημειώσει απλά τα εξωτερικά  χαρακτηριστικά τού προσώπου του, είναι κακός ζωγράφος· όταν όμως τον αποδώσει στον βαθύτερο  πνευματικό του χαρακτήρα, την βαθύτερη φύση του, τότε τα υλικά δεδομένα έχουν την θέση τους στην προσωπογραφία λιγότερο ή περισσότερο πιστά. Συν τω χρόνω εμπέδωσα την άποψη: η πραγματικότητά μου δεν είναι η υλικότητα μου αλλά η μοναδικότητά μου- ο ενεργός προσωπικός μου τρόπος να υπάρχω. Η συνείδηση υπερβαίνει το σύνολο των εγκεφαλικών κέντρων και η ακτινοβολία ενός προσώπου το σύνολο των χαρακτηριστικών  του. Έτσι ατομική ιδέα, ιδέα των καθέκαστα, είναι η νοητή αρχή, ο εσωτερικός χαρακτήρας μιας οντότητας· υλική αρχή είναι τα επιφανειακά και συμπτωματικά στοιχεία, τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Όσο επιμένουμε στην υλομορφική απόδοση ενός αντικειμένου, τόσο διασπούμε την νοητή αρχή του και βαθύτερη ενότητα, τον πνευματικό του χαρακτήρα, και αντί να υψώσουμε τον νου, τον ελαττώνουμε. Η φαντασία τού καλλιτέχνη ξεπερνά την παθητικότητα και λειτουργεί ποιοτικά.

  Πολύ αργότερα, κατά διαστήματα έπεσαν  στα χέρια μου κάποια  έργα τα οποία   βοήθησαν την σκέψη μου προς αυτή και άλλες τής τέχνης κατευθύνσεις. Ο Victor Zuckerkandl, επί παραδείγματι, διεισδυτικός  στοχαστής, μπόρεσε να αναδείξει στο πεδίο τής μουσικής την βαθύτερη αντιστοιχία ήχου και χρώματος. (Victor Zuckerkandl, Sound and Symbol, London 1950) Κατά την εκτίμησή του το στοιχείο που δημιουργεί την εντύπωση τού  χρώματος – λευκότητα τού λευκού, η φαιότητα τού φαιού κ.τ.ό. – δεν αποτελεί παθητικό δεδομένο στην  διάθεση τού παρατηρητή αλλά έχει εγγενή δυναμισμό κινούμενο από ή προς συγκεκριμένο σημείο. Βλέπω  χρώματα σημαίνει:  βλέπω τάσεις, προθέσεις.  Στο χρώμα αναγνωρίζουμε την μορφή ορισμένης ροπής, όπως στους μουσικούς τόνους ακούμε δυνάμεις. Η δύναμη είναι τού χρώματος ή τού ακούσματος όχι  του παρατηρητή ή ακροατή, κατά την ίδια έννοια που το «χρώμα» τού ήχου είναι η αύρα του. Αύρα ονομάζουμε το πνευματικό ποιόν προσώπων, πραγμάτων, ήχων ή χρωμάτων- την ενέργεια που ακτινοβολούν. Με μια φράση: το χρώμα τού ήχου και ο τόνος τού χρώματος συνιστούν ηθικά μεγέθη.  Γι’ αυτό και διαφορετικά χρώματα ενδέχεται να ισοδυναμούν κατά την πρόθεση. Αίφνης το κόκκινο δεν παραπέμπει στην φωτιά λόγω του κοινού τους χρώματος αλλά επειδή φωτιά και κόκκινο συμπίπτουν στην ορμή τους να καταβροχθίσουν το παν. Μεταξύ χρώματος και βαθμού του διακρίνουμε την ένταση, αλλά αναπτύσσεται και ιδιαίτερος  τύπος θερμότητας, ψυχρός ή θερμός. 

  Παρόμοια ισχύουν για την βυζαντινή αγιογραφία. Η εικόνα είναι τύπος τής αγιότητας, αποδίδει με αισθητά μέσα θεολογικά δόγματα. Δεν αναπαριστά την φυσική πραγματικότητα αλλά συμβολίζει μια νοητή και καλείται να παρουσιάσει τις άγιες μορφές  με την απαιτούμενη κατανυκτική ιεροπρέπεια. Η εργασία τού αγιογράφου βασίζεται σε δεδομένα πλαστικά  στοιχεία, όπως η απουσία βάθους, η συγκρατημένη έως αυτοακυρούμενη κίνηση που στην θέση τού χρόνου εισάγει το  υπερχρονικό, και η κτίση τής μορφής έχει αφετηρία τα θερμά χρώματα με κατάληξη τα ψυχρά και φωτεινά. Το ψυχρό χρώμα (πράσινο, γκρι, γαλάζιο) στην βυζαντινή αγιογραφία έρχεται να καλύψει το θερμό (κόκκινο, πορτοκαλί, καφέ), ώστε με την λαμπρότητα και την διαφάνειά του να ωθεί τις μορφές προς τα άνω, να μην αφήνει να καθηλώνονται κάτω ή να αναπτύσσονται οριζόντια: η ύλη με την πυκνότητα και το βάρος της  να μην απορροφά την χάρη. Στην χρωματική «ψυχρότητα» τής εικόνας, ο πιστός νοιώθει τον πνευματικό του προορισμό και η ψυχή του θερμαίνεται. Στην ορθόδοξη εικόνα δεν μνημονεύεται η πραγματικότητα   αλλά η συμβατική της αλήθεια. Βλέποντας αντικρίζουμε το απόλυτο –νεκρών ή αγίων του Θεού-  διεσταλμένα και κατ’ επέκταση εξ ίσου αιώνια με το θέαμα.  Και αλλιώς: στην τέχνη «σκέπτεται» η συγκίνηση. Πυρήνας στην βυζαντινή ζωγραφική είναι η αντίληψη πως η εικόνα δεν παριστάνει αλλά συμβολίζει. Η βυζαντινή εικόνα είναι «έκφραση», τρόπος φανέρωσης τού αθέατου στα  πνευματικά μάτια τού πιστού, τόπος «εκφαντορίας του κρυφού».  Αδυνατούμε σήμερα να έρθουμε σε επαφή με αυτή την πραγματικότητα, αφού τα σημερινά πράγματα  έφθασαν σε σημείο οριακό και οι εικόνες από ψυχικά εφαλτήρια κατάντησαν στατικά σύμβολα, των οποίων το κύρος οφείλεται στην οιονεί  μαγική τους υπόσταση.  

  Όπως δείχνει ο Μάθιου (Byzantine Aisthetics, London1963) θεμέλιο τού  βυζαντινού χρωματικού κανόνα ήταν το πορφυρό, το λευκό, το κίτρινο και το πράσινο με έκταση προς το κυανό και το μαύρο. Το πορφυρό συνιστούσε αυτοκρατορική αποκλειστικότητα – με εξαίρεση την απεικόνιση τής Θεοτόκου και τής Αγίας Άννης- και η ερυθρή του απόχρωση παραπέμπει στην ζωοδότρια φωτιά  του θείου έρωτα, ενώ ταυτόχρονα υποδήλωνε την είσοδο των θείων ενεργημάτων  στην κοσμική τάξη. Το λευκό πάλι αποτύπωνε την αγνότητα και βρισκόταν σε σχέση αμοιβαιότητας με το θείο φως: συμβόλιζε την ελευθερία από τα γήινα ως μεταμορφωτική καθαρότητα και παρθενικότητα, το ένδυμα τής αφθαρσίας και την αίγλη τής θεότητας – ήταν κυριότατα χρώμα αγγελικό. Αντίθετα το μαύρο ήταν χρώμα τού θανάτου, τού πένθους και τής μετάνοιας. Το κίτρινο ήταν χρώμα τής λαμπρότητας τού ήλιου, τού βασιλικού και θείου φωτός, ενώ το  πράσινο ήταν χρώμα τής φρεσκάδας τών αισθήσεων και τού φυσικού κόσμου. Τέλος το γαλάζιο είτε σαπφείρινο ήταν χρώμα τού ουράνιου συστήματος, στοιχείο συμβολικό τού υπερβατικού κόσμου κα τής αιώνιας αλήθειας του.

  Το χρώμα μεταφέρει το πεπερασμένο στο άπειρο, γυρίζει το πραγματικό σε φαντασιακό και κατ’ αυτόν τον τρόπο βαθαίνει το αίσθημα: η συνείδηση παραχωρεί την θέση της στο ασυνείδητο όπως το φως τής ημέρας παραχωρεί την θέση του στο μαύρο τής νύχτας. Ανοίγεται έτσι σαν είδος ονείρου προς τα έξω και προς τα μέσα υποβάλλοντας στον θεατή μαζί με την ιδέα τής ασάλευτης αιωνιότητας, την ακόρεστη δίψα τής καθαρότητας και  υπερβατικού. Το χρώμα επιτρέπει να αποδράσουμε από το βάρος των πραγμάτων, να μην χρησιμοποιούμε την αδιαφάνειά τους σαν εφαλτήριο στήριγμα, είναι τρόπος τού αλλιώς και ταυτόχρονα τύπος του. Σύμφωνα με την Γκέρντα Βάλτερ,  ειδική στην φαινομενολογία τού μυστικισμού, τα φυσικά χρώματα συμβολίζουν ένα ηθικό ποιόν, κάτι που προκαλεί και την «αύρα» τους. Αυτήν συλλαμβάνουν  εξ αποστάσεως ο κεραίες τού δικού μας πνευματικού ποιού.

  Πρόκειται για τοποθέτηση αντίστοιχη με εκείνη της Θεωρίας των χρωμάτων τού Γκαίτε, ο οποίος υποστηρίζει με θέρμη και υπεροχική πειθώ ότι τα «φυσιολογικά» χρώματα είναι δημιουργία των ματιών.  Ότι τα χρώματα αποτελούν όρους τής όρασης ως αλληλεπιδράσεως πραγμάτων και ματιού.  Το μάτι ταυτίζεται με το χρώμα και το χρώμα ταυτίζει το μάτι με το πνεύμα. Έτσι εξηγείται μεταξύ  άλλων η επίδραση ενός αποκλεισμένου λευκού χώρου, όπως τα κελιά υψίστης ασφαλείας στους τροφίμους των. Οι φυλακισμένοι ταυτίζονται με το κενό που εκφράζει συμβολικά το λευκό χρώμα και σύντομα παραφρονούν, αν δεν οδηγηθούν σε αυτοκτονία.  Κάθε χρώμα  παράγει ορισμένο ψυχικό αποτέλεσμα εξ αιτίας τού  πνευματικού του συμβολισμού. Υπ’ αυτήν την έννοια η μυστική σημασία  του  ξεπερνά τις απλές εντυπώσεις. Αποτελεί κατά κάποιον τρόπο την ίδια την γλώσσα τής ψυχής, χάρη στην οποία η πληρέστερη ατομικότητα ενώνεται με το  εσωτερικό της φως σαν εντός φως ερχόμενο απ’ έξω.

  Για τον πνευματικό άνθρωπο της Δύσης, πάντα σύμφωνα με τον Γκαίτε, το μπλε μεταδίδει μιαν ηρεμία ανήσυχη, είναι το χρώμα τού νου και αποτυπώνει την ταραχή τής νοσταλγίας τού πνεύματος·  το κόκκινο με την σειρά του επιβάλλει την ησυχία ενός βάρους και μεγέθους αγαθού, είναι χρώμα που  ξεσηκώνει το πάθος και το αίσθημα. Όσο για το κίτρινο, αυτό είναι χρώμα ειρηναίο και γαληνό, χρώμα τού φωτός και τής ενοράσεως που εκπέμπει ευδαίμονα θερμότητα. Κατά την ηθική τούτη, η χρωματική θερμότητα παραπέμπει στα αισθητά, ενώ η ψυχρότητα οδηγεί στα νοητά· το βαθύ μπλε έχει  βάρος επίσημο, ουράνιο (εξ ου οι βασιλικές γενιές θεωρούνταν γαλαζοαίματες, αφού κυβερνούσαν ελέω Θεού!), ενώ το βαθύ πράσινο δημιουργεί το αίσθημα γήινης ανάπαυσης και αυτάρκειας. Επίσης κυανό και λευκό είναι γαμήλια χρώματα, δηλωτικά τής ρήξης των νυμφίων με τις αξίες τού κόσμου και  τής πτήσης των καθαρών ψυχών προς τα άνω, δηλαδή προς το χρυσό τού Παντοκράτορα. Καθ’ οδόν προς το ουράνιο γαλάζιο η ψυχή συναντά το λευκό. Πνευμονική προέκταση των ανωτέρω είναι και οι συνδυασμοί χρωμάτων: το κίτρινο με το κόκκινο  έχουν κάτι ανολοκλήρωτο, αλλά δυνατό· το μπλε με το κόκκινο στην αντιθετικότητά τους προκαλούν παθητικότητα· το κόκκινο και το μπλε εξυψώνουν μετάρσια, ενώ το κίτρινο και το μπλε συγκλίνουν στον αισθησιασμό τού πράσινου.     

Η ένταση του χρώματος αποτελεί την διαφάνεια του φυσικού αντικειμένου-το κάνει να μιλά ή και να εξομολογείται. Η ένταση πνευματώνει την ύλη προεκτείνοντας μια μεταφυσική τού βλέμματος που διατύπωσε ο Πλάτων και την επέβαλε επί αιώνες. Τα Σωκρατικά σχόλια  στον Φαίδρο, καταστατικής σημασίας για την αξία τής τεχνολογίας τής ρητορικής, διαβάζονται γόνιμα εφ’ όσον τα προβάλουμε στον ορίζοντα μιας ιδέας ψυχρών μέσων που παράγουν θερμότητα στην συνθήκη τού λογοτεχνικού έργου. Η φιλοσοφική ρητορική είναι  μια τέχνη με ιδιαίτερο  ρίγος, και  δικό της τύπο θερμότητας. Η έντεχνη θέρμη τού λόγου είναι γέννα ψυχρότητας. Το τεχνητό δεν έχει δική του ψυχή και το κενό τούτο αποτελεί την εγγενή του ψυχρότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μάς αφήνει αδιάφορους· μάς αγγίζει  ως τέχνη, βαθιά με τον τρόπο του και μάς ανεβάζει. Η τέχνη που παραγνωρίζει την θερμαγωγό πλευρά τής ψυχρότητας και ζητεί εξαρχής πρώτη ύλη καυτή, κινδυνεύει να χάσει στην αμεσότητα τον στόχο της, εάν δεν βρει τρόπο να την υποτάξει στους κανόνες τής αισθητικής συγκίνησης.     

  Η τέχνη τής εν ψυχρώ θερμότητας με τον χρόνο και το κράτος τής αμεσότητας τού αισθήματος μπορεί να λησμονήθηκε, δεν παύει ωστόσο  κατά διαστήματα να κάνει την παρουσία της και να υπενθυμίζει συμπληρωματικά ή εναλλακτικά την πνευματική σημασία της. Το 1933, επί παραδείγματι, Ιάπωνας Ζουνιχίρο Ταζινάκι δημοσίευσε Το εγκώμιο τής σκιάς το  οποίο το 1992 εκδόθηκε  σε ελληνική μετάφραση  από τις εκδόσεις Άγρα.  Με  άξονα την αίσθηση και την αισθητική τού φωτός και τής σκιάς, ο Ταζινάκι επιχειρεί να αναδείξει την διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή Ιαπωνία και Δύση. Η Δύση, λέει, γυαλίζει κάτι για να  το κάνει ορατό, αλλά έτσι το μειώνει σε ορατότητα και σε γοητεία· η Ιαπωνία βιώνει, αντίθετα, το αίσθημα τού μεταξύ, τής θαμπής ομορφιάς στο διάβα τού χρόνου, το υπαινικτικό, το ενδοστρεφές, το μυστηριώδες, το  ενδιάμεσο, το ασαφές, και πάντως ουδέποτε το στιλπνό στην γυμνή καθαρότητά του. Το ημίφως σε στρέφει μέσα σου, σβήνει το ένα στο άλλο τα ενάντια, τα  σμίγει στον τύπο τής κομψότητας και σε γαληνεύει.  Από την ρηχή καθαρότητα είναι πολύ προτιμότερο ένα αχνό φως, που καθώς υποβάλλει συνειρμούς δίνει στα πράγματα ηρεμία και μεγαλοπρέπεια. Ό,τι αποτραβιέται στο σκοτάδι αφήνει πίσω του τα ίχνη μιας μαγείας και μας βυθίζει ακούσια σε περισυλλογή. Εξ  ου και μικροί κλειστοί  χώροι είναι χώροι σκιάς, ενώ οι μεγάλοι και  αχανείς είναι χώροι φωτός.  Το φεγγάρι  δεν μας κοιτά πια ούτε μας ενδιαφέρει στην φωτισμένη σύγχρονη μεγαλούπολη. Στο φως χάνεται το μυστήριο και γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ομορφιά. Μάλιστα κατά τον Ιάπωνα συγγραφέα η αγάπη τού φωτός κινεί  υποσυνείδητα τον δυτικό άνθρωπο ν’ αντιπαθεί τούς μαύρους. Η προσχώρηση στον πολιτισμό τού φωτός και η εμμονή στον κόσμο των ίσκιων επηρεάζει τον τρόπο που ντυνόμαστε  ή το φαγητό που τρώμε: τα ενδύματα των περασμένων εποχών σκεπάζουν το σώμα  και με τις σκιές που δημιουργούν  υποβάλουν την ομορφιά του, ενώ τα σημερινά ρούχα, που κάνουν την επιλογή τού φωτός, εκθέτουν το σώμα· η κουζίνα τού φωτός ρίχνει το βάρος της  πρακτικά στο χημικό  αποτέλεσμα τής διατροφής και στο θέαμα των  πιάτων, ενώ για την κουζίνα τού ημίφωτος, με τούς αδιαφανείς ζωμούς και την ομορφιά τής πυκνότητας που υπηρετούν οι παλιές σκοτεινές  κούπες, το   γεύμα ήταν ιεροτελεστία. Γενικά το πολύ φως ξεπλένει τα χρώματα, ενώ το ημίφως το βαθαίνει, κάνει το λευκό ακόμη αυθεντικότερο, σύμβολο τού απόλυτα λευκού. Στις σκιές όλα γίνονται σύμβολα – αυτό  είναι το μυστήριο, η γοητεία τού εμμέσου και τού ψυχρού. Στο ημίφως, υπερασπίζεται ο Τανιζάκι,  τα όρια προσώπων και πραγμάτων γίνονται αβέβαια, ενώνονται χωρίς τίποτε να απομονώνεται και τις διακρίσεις αναλαμβάνει ο τύπος· το φως αντίθετα σμιλεύει τις μορφές, απομονώνει και ενώνει πλαστικά διακριτές ατομικότητες.

  Ο Ταζινάκι δεν είναι ο πρώτος ή ο μόνος. Το 1863 ένας Γάλλος, ο Μπωντλαίρ,  στο «Περί γυναικός» εγκωμίαζε την ομορφιά τού ψυχρού, τεχνητού επιθέματος ως πραγματική ομορφιά.  Ποιος ποιητής, θα τολμούσε να χωρίσει την γυναίκα  από το ντύσιμό της, εκφράζοντας την ηδονή που προκαλεί μια καλλονή με την εμφάνισή της; Με αυτή την αφορμή συνεχίζει να ξετυλίγει την  σκέψη του για την τέχνη τής ομορφιάς: Η όμορφη γυναίκα  ξεχωρίζει από τα φορέματά της.  Ο Μπωντλαίρ αποκρούει ευθύς εξ αρχής την ιδέα τού  φυσικού κάλλους, ορίζοντας ωραίο και  ευγενικό μόνο το προϊόν λογισμού και υπολογισμού. Υπ’ αυτό το πρίσμα πρέπει να  θεωρούμε  το κόσμημα  έκφραση τής αρχέγονης ψυχικής ευγένειας και την μόδα σύμπτωμα τής ροπής προς το ιδανικό. Η γυναίκα επιτελεί ένα είδος καθήκοντος προσπαθώντας να δείξει μαγική και απόκοσμη, να ξαφνιάσει και να γοητεύσει· είναι είδωλο και για να λατρέψεις ένα είδωλο πρέπει να το χρυσώσεις. Το φκιασίδι      απηχεί την ανάγκη τού πέρα τής φύσης. Το κόκκινο και το μαύρο χρώμα υπαινίσσονται μια ζωή επέκεινα τού είναι: η μαύρη πλαισίωση δίνει στο βλέμμα βάθος και μοναδικότητα, κάνει το μάτι ανοιχτό παράθυρο στο άπειρο· το κόκκινο φλογίζει τα μήλα τού προσώπου, αυξάνει την λάμψη τής κόρης τού ματιού και προσθέτει στο καλοφτιαγμένο γυναικείο πρόσωπο το απόκοσμο πάθος μιας ιέρειας. Το ψιμύθιο ευτελίζεται μιμούμενο και ανταγωνιζόμενο την φυσική καλλονή. Πρόκειται για επίθεμα τεχνητό και ως γνωστόν το τεχνητό δεν ωραΐζει την ασχήμια επειδή υπηρετεί αποκλειστικά  την ομορφιά. Δεν  κρύβεται το μακιγιάζ, ώστε να το μαντέψουν· απλώνεται κι εκτίθεται μπροστά με ευχαρίστηση. Γοητεία και υποβολή συνθέτουν την υψηλή πνευματικότητα τής γυναικείας αισθητικής. 

  Γάλλος και Ιάπωνας αντιδρούν και οι δύο στο φυσικό και το άμεσο, ζητώντας το ενδιάμεσο και το τεχνητό. Εμπιστεύονται, με άλλα λόγια,  την ομορφιά στην θέρμη τής  ψυχρότητας. Δεν έχει μεγάλη σημασία  εάν ο Μπωντλαίρ θέλει τις σκιές επάνω στην γυναίκα, για να φωτιστούν έτσι τα μάτια, τα χείλη ή το δέρμα υπερούσια, ο δε Τανιζάκι βλέπει τον κόσμο και μαζί του την γυναίκα μέσα στην σκιά. Τόσο  το μακιγιάζ τού Ευρωπαίου όσο και η σκιά τού Ιάπωνα συνιστούν τόπους φανέρωσης μετάρσιας, τρόπους ύπαρξης διαφορετικούς από την ασφαλτοστρωμένη και ηλεκτροφωτισμένη σύγχρονη πραγματικότητα  των μεγαλουπόλεων. Το σώμα που  κρύβεται στο φόρεμα σέβεται το φόρεμα που αναδεικνύει το σώμα· η ρηχή στιλπνότητα τού ατσαλιού δεν βρίσκεται εκτεθειμένη στα συνειρμικά περίπλοκα αισθήματα που υποκινεί το δειλινό ημίφως· η σκιά τού Ρεμπράν, που εντείνει μέχρι εξαΰλωσης το φυσικό φως, και  η σκιά τού Πανσέληνου,  που ανοίγει τόπο επί γης στο φως τού Θεού, συν-χωρούνται.

  Ο δυτικός πολισμός ισχύει και ανανεώνεται επειδή μπορεί να κάνει δικά του μαζί με το τεχνητό φως και το τεχνητό ημίφως, μαζί με το θερμό και το ψυχρό, την αποδοχή και την αμφισβήτησή του. 

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας.

Πριν από λίγο, σε κεντρικότατο σημείο της παραλίας. (Μπρος στον Σκλαβενίτη)
Τέσσερα περιστέρια, πατημένα από αυτοκίνητο, την ώρα που έτρωγαν ένα κομμάτι ψωμί.
Και φυσικά, δεν είδε και δεν άκουσε κάνεις τίποτα.

ΥΓ: Ελπίζουμε οι αρμόδιοι να ψάξουν καμιά κάμερα και να βρουν ποιος το έκανε.

Τήνος 7 Δεκέμβρη 14: πέντε χρόνια πριν...

Τήνος 7 Δεκέμβρη 14. Πέντε χρόνια πριν, η Τήνος ομονοούσα έδειξε τα δόντια της στους σφετεριστές της βούλησής  της. Κέρδισε. Και ξαναπήρε το Ίδρυμα.

Πέντε χρόνια μετά,  ξαναζούμε παρόμοιες στιγμές.

Το μεγάλο συλλαλητήριο της 22ας Νοέμβρη, έδειξε και πάλι, ότι δεν πρέπει να παραμελιται η βούληση και η δύναμη του λαού της Τήνου.
Όμως, στα Πράσα, οι εργασίες συνεχίζονται.

Φωτο 6ης Δεκέμβρη.

Τότε μπορέσαμε. Τώρα μπορούμε;