Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Τι θέλουμε για την κοινωνία μας;

Γράφονται πολλά αυτές τις μέρες σχετικά με την αλλαγή της νομοθεσίας στο ΠΙΙΕΤ
Ακούγονται δε, πολλά περισσότερα. Σε πηγαδάκια, στα καφενεία, στους δρόμους, στο πλοίο της γραμμής το βράδυ της Παρασκευής και το απόγευμα της Κυριακής.

Θα γίνει εδώ μια προσπάθεια καταγραφής παράπλευρων ερωτημάτων και παρατηρήσεων που ανακύπτουν όχι στο περιθώριο αλλά στην βάση του θέματος. Ουσιαστικά θέματα που είτε παραλείπονται εσκεμμένα είτε αναφέρονται ως αποπροσανατολιστικά από εκείνους που δεν εξυπηρετούν.
 

1.     Αρχικά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το πολιτειακό θέμα. Αν θεωρούμε τις εκλογές την μοναδική μας δημοκρατική υποχρέωση και ανάμειξη και παράλληλα αν η αντίστοιχη υποχρέωση των βουλευτών μας είναι να διεκδικούν την ψήφο μας. Με άλλα λόγια θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα "τι βουλευτές θέλουμε;". Κοινή διαπίστωση πάντως είναι ότι οι περισσότεροι βουλευτές ενεργούν δίνοντας την εντύπωση ότι δεν λογοδοτούν σε κανένα ενώ παράλληλα θεωρούν ότι εκφράζουν την βούληση των πολιτών εφόσον έχουν λάβει την ψήφο τους. Επικρατεί η νοοτροπία της ανάθεσης. Χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Ρήγας κατέθεσε την τροπολογία αγνοώντας πλήρως τις επακόλουθες αντιδράσεις των κατοίκων του νησιού. Το ίδιο απαξιωτικά στάθηκε και ο κ. Βρούτσης που δήλωσε άγνοια και παρέπεμψε, εξ' όσων μετέφερε ο κ. Σώχος, στον πρωθυπουργό χρησιμοποιώντας την συμμετοχή του στην κυβέρνηση ως αφορμή να μην λογοδοτεί για την επιλογή του. Στον τρίτο του νομού, τον κ. Συρμαλένιο θα καταλογίσουμε τα σε σημείο συνενοχής χαμηλά αντανακλαστικά, τα οποία οφείλονται προφανώς στην ανύπαρκτη οργάνωση μελών του κόμματος στο νησί. Σε αντίθεση βέβαια με τους έτερους δύο, ο κ. Συρμαλένιος εμφανίστηκε στην κεντρική συγκέντρωση για να απολογηθεί. Σίγουρα δεν μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι όπως εντέχνως προσπάθησαν οι τοπικοί κομματάρχες της Ν.Δ. Αυτό βέβαια τους εξυπηρετούσε ώστε να αποσυνδέσουν τα δύο γεγονότα και να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν στις επερχόμενες εκλογές ανενόχλητοι με τους υποψήφιους που σπονσοράρουν. Εδώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την συνολική ευθύνη κομμάτων και τοπικών που πιστεύουν πως προκρίνοντας άλλους υποψηφίους των προαναφερθέντων απαλλάσσονται της συνευθύνης. Μήπως δεν είναι η κεντρική πολιτική γραμμή που ευνοεί αυτού του είδους τις συνδιαλλαγές, όπου οι ισχυροί επιβάλουν νομοθεσίες στο σώμα ασκώντας πιέσεις με κάθε μέσο.
Συνοψίζοντας θα πρέπει να αναλογιστούμε τις προσωπικές μας ευθύνες αναφορικά με τον έλεγχο των τοπικών βουλευτών. Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει αυτή η κοινωνία πρέπει να απαιτούμε από τους βουλευτές να φέρνουν τέτοια θέματα σε λαϊκές συνελεύσεις τουλάχιστον γνωμοδοτικά σε πρώτη φάση αν όχι και δεσμευτικά ως προς τις αποφάσεις του συνόλου. Πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τους βουλευτές ως επισήμους, να σταματήσουμε να προσκυνούμε αυτούς που εκλέγονται για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον και να μεταφέρουμε αυτό ως δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας.

2.     Είναι ή δεν είναι μείζον θέμα η κατάχρηση των προνομίων που παρέχει το δημόσιο προς τους ιεράρχες και όχι μόνο την ίδια περίοδο που η χώρα περικόπτει δαπάνες από υγεία, παιδεία, πρόνοια με πρόσχημα το χρέος; Μπορεί να χρησιμοποιείται αλόγιστα ο κρατικός μηχανισμός, ιδιαίτερα όταν το κόστος αυτό είναι μεγάλο. Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα, διαπιστώνουμε πως ένας συμπολίτης μας χρειάστηκε εσπευσμένη μεταφορά την ίδια μέρα, κάποιες ώρες νωρίτερα. Δεν θα ήταν απαράδεκτο να μην είναι όλα τα μέσα διαθέσιμα, σε περίπτωση προβλήματος υγείας συμπολίτη μας, όταν κάποιοι τα χρησιμοποιούν για τις μεταφορές τους. Ως πολίτες αποδεχόμαστε αυτή την πολυτέλεια ή επιθυμούμε ένα κράτος ισονομίας και ισοπολιτείας χωρίς εξαιρέσεις.

3.     Την ίδια περίοδο που τα φώτα στρέφονται στο ΠΙΙΕΤ, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα στο νησί, αυτό της εναπόθεσης των σκουπιδιών, μένει στο περιθώριο. Η ολιγωρία όλων των προηγούμενων αυτοδιοικητικών σε κάθε βαθμίδα έχει φέρει την κατάσταση σε ένα τέλμα. Όχι μόνο δεν υπάρχει προοπτική ολοκληρωτικής επίλυσης άμεσα, αλλά και μακροπρόθεσμα δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός. Το ενδιαφέρον του δημάρχου έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό στο ΠΙΙΕΤ την ώρα που το νησί πάσχει υποδομών. Τα σκουπίδια δεν είναι το μοναδικό θέμα που συστηματικά μπαίνει κάτω από το χαλί. Οι τοπικοί άρχοντες, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, για χρόνια επιλέγουν τις ανώδυνες και μικρού πολιτικού κόστους λύσεις όταν εκλέγονται για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον, τους πολίτες, το νησί. Τι είδους τοπική αυτοδιοίκηση θέλουμε; Αυτή των ευχολογίων, της επιστολικής διαμαρτυρίας ή κάποια που θα αναλαμβάνει την ευθύνη χωρίς να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την δημοφιλία της.

4.     Απαντώντας σε ορισμένα σχόλια που γράφτηκαν στο Ξάνεμο θα πρέπει να διευκρινιστεί ακόμη μια παράμετρος: Ο νόμος, και ο τρόπος με τον οποίο πέρασε η τροπολογία καταδεικνύουν πως με αυτές τις πρακτικές όχι μόνο δεν οδηγούμαστε στον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας αλλά εμφανίζουμε πλέον ως δεδομένη την διαπλοκή. Σημειώνεται εδώ πως η Ιερά Σύνοδος έχει ήδη αναλάβει μέρος της ευθύνης για την αλλαγή του νόμου. Αυτή την πολιτεία θέλουμε; Που ισχυροί θεσμοί, οικονομικοί, εκκλησιαστικοί, οπαδικοί ή οτιδήποτε άλλο καθορίζουν τις εξελίξεις αφήνοντας τον πολίτη στο περιθώριο.

5.     Γυρίζοντας πάλι στο θέμα του ΠΙΙΕΤ αυτό καθαυτό: Μήπως εθελοτυφλούμε; Υπάρχει κάποιος που να ισχυρίζεται ότι η πρότερη κατάσταση είναι εκείνη που επιθυμούμε να συνεχίσουμε όπου η εκλογή των μελών της Δ.Ε. ήταν προνόμιο των "ισορροπιών" στα δημοτικά συμβούλια; Νομίζω πως η συγκυρία του ξεσηκωμού οφείλεται περισσότερο στην αγωνία ορισμένων να διατηρήσουν ως κεκτημένες τις ισορροπίες αυτές που διαμορφώνονταν για χρόνια μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών παρά να αλλάξουν το υπάρχον σύστημα σε ένα συλλογικότερο και δικαιότερο όπου δεν θα αποφασίζει ένα κονκλάβιο "ειδημόνων" αλλά ένα ευρύτερο ως το σημείο να αποφασίζουν όλοι. Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί πως το πλήθος του κόσμου που συμμετείχε στην διαμαρτυρία προφανώς και ενεργεί συναισθηματικά και διεκδικητικά χωρίς να ενδιαφέρεται για την αγωνία των ισορροπιών των τοπικών αρχόντων. Θέλουμε όμως την τοπική αυτοδιοίκηση να συνεχίζει την εκμετάλλευση κάθε λαϊκού αγώνα ή επιτέλους να εξαλείψουμε τα όποια συμφέροντα μια και καλή, οριστικά. Η εξάλειψη των συμφερόντων είναι εφικτή μόνο όταν περιορίζονται οι συνδιαλλαγές.

6.     Οι πολιτικοί ταγοί του τόπου φέρεται να υιοθετούν διπλού ρόλους. Άλλοτε εκείνον του ξεσηκωμένου και αγανακτισμένου με την καταπάτηση των θεσμών και άλλοτε εκείνον του ανθρώπου που προσκυνά τον βουλευτή που καταπατά τους θεσμούς. Δεν είναι συνειδησιακό το θέμα. Είναι μια ασυνέπεια που τείνει να θεωρείται ολοένα και περισσότερο ως δεδομένη πρακτική και μάλιστα είναι η πλήρως αποδεκτή συμπεριφορά κατά τους "νηφάλιους" σχολιαστές μας. Θεωρούμε πως οι δημοτικοί και οι περιφερειακοί μας σύμβουλοι που "χαριεντίζονται σε κοινωνικές εμφανίσεις" με τους ισχυρούς μπορούν να εκπροσωπούν το την εντολή που παίρνουν περιστασιακά. Είναι αποδεκτό στην κοινωνία να διαχωρίζεται η πολιτική στάση, η ιδεολογική προσέγγιση, η συνδιαλλαγή με τους βουλευτές στις κοινωνικές εμφανίσεις και να τους κατακεραυνώνει απρόσωπα όταν είναι σε απόσταση; Θέλει η κοινωνία να συνεχίσει το πιο αναξιοπρεπές παιχνίδι, εξαπλωμένο σε κάθε πτυχή της ζωής μας στην χώρα, να εμφανιζόμαστε λέοντες στους λιγότερο δυνατούς και παράλληλα αμνοί στους περισσότερο δυνατούς; Είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχτούμε τις πολιτικές της πιο ανώδυνης λύσης, των ευχολογίων και της αλληλοφιλοφρόνησης ως πρακτική σε μια κοινωνία που επιβάλλεται να αλλάξει; Θέλουμε να συνεχιστεί η στρουθοκαμηλική προσέγγιση της πραγματικότητας; Προτιμάμε να μας χαϊδεύουν τα αυτιά;

7.     Την περίοδο που  οι εκπρόσωποι της πολιτείας, υιοθετώντας το μνημόνιο και μεταβάλλοντας την χρηματοπιστωτική κρίση σε δημοσιονομική, στερεί ολοένα και περισσότερα από τους πολίτες, ενώ παράλληλα αποφεύγει να αγγίξει τα προνόμια των ισχυρών, αποδεχόμαστε να φεύγει η ΔΟΥ, να αποδυναμώνεται το ΚΥΤ και το ΙΚΑ ή οτιδήποτε άλλο αμαχητί; Δεν αξίζουν όλα αυτά να παλέψουμε; Μήπως δεν συγκαταλέγεται στα ιερά μας (για όσους έχουν τέτοια) η ισονομία και η ισοπολιτεία; Μήπως απεμπολούμε τα πάντα αποδεχόμενοι πως πρέπει να δώσουμε την μάχη μόνον "υπέρ βωμών". Δεν δυσχεραίνει κάθε θεσμός που αποδυναμώνεται στο νησί και την διαβίωσή μας; Δεν πρέπει να δώσουμε την μάχη "υπέρ εστιών";

8.     Τον Γενάρη του 2013 έγινε μια δίκη που στην τοπική κοινωνία έγινε αντικείμενο συζήτησης περισσότερο για τις κοινωνικές προεκτάσεις παρά για την προσπάθεια επιβολής του δίκιου του ισχυρού, της φίμωσης της ελευθερίας του λόγου, της εγκαθίδρυσης του φόβου ως μέσου διαχείρισης των πολιτών. Αν εκεί η τοπική κοινωνία αντιδρούσε πιο δυναμικά, θα φτάναμε τον Οκτώβρη του 2014 τόσο εύκολα στην επίμαχη τροπολογία; Πόσοι φιλήσυχοι πολίτες προτίμησαν την ιδιώτευση από το να πάρουν θέση; Ποιοί πήγαν μάρτυρες κατηγορίας στην δίκη και ποιος νομικός ανέλαβε την υπόθεση; Που στέκονται όλοι αυτοί σήμερα απέναντι στην τοπική κοινωνία; Αν τους είχε απομονώσει η τοπική κοινωνία 20 μήνες νωρίτερα, θα είχαν την ίδια ισχύ για να συνεισφέρουν εκ των έσω στην "άλωση";

9.     Με την αναφορά στους φιλήσυχους πολίτες, και σε συνάρτηση με σχόλια που γράφτηκαν στο Ξάνεμο, ανακύπτει και ο προβληματισμός για το πως αντιλαμβάνονται ορισμένοι την μη συμμετοχή. Με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο δηλώθηκε πως η απουσία σημαίνει συμφωνία με τον νόμο! Αυτό βέβαια δεν είναι προνόμιο της τοπικής κοινωνίας. Είναι το φαινόμενο μιας εποχής όπου οι πολιτικοί των συγκυβερνήσεων ξεκίνησαν να εμφανίζουν όσους απέχουν ως συμφωνούντες. Γνωρίζει ο τελευταίος πολίτης που αποφασίζει να μην συμμετέχει πως τον εκμεταλλεύονται ως αριθμό; Πως την αδιαφορία του την μετράνε κατά τα πιστεύω τους; Θέλουμε μια κοινωνία λοιπόν ειδικών που αποφασίζουν για την τύχη των αδιάφορων ή μια κοινωνία που θα εκλείψουν οι αδιάφοροι;

10.  Τελευταίο και συμβολικά αφήνω το πιο σημαντικό ερώτημα που προσωπικά πιστεύω πως αντικατοπτρίζει τα πιο φτηνά ένστικτα των ανθρώπων: Θέλουμε μια κοινωνία κανίβαλων που αδυνατεί να διελεγχθεί επί της ουσίας και καταφεύγει σε σχόλια περί επαγγελματικής δεοντολογίας και ομοφοβικές επιθέσεις; Θέλουμε μια πουριτανή κοινωνία δικαστών, κατήγορων και κατηγορούμενων; Τι εξυπηρετούν οι αναφορές στην προσωπική ζωή, οι προσωπικές επιθέσεις και τα υβριστικά σχόλια πέραν από το να αποπροσανατολίσουν; Θεωρούμε πως οι προσωπικές αναφορές μειώνουν την θέση του άλλου; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δυναμώσουμε την δική μας θέση; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για την υγιή κοινωνία που δεν είναι αυτή κουτσομπολεύει αλλά αυτή που διαλέγεται; Πως είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να αποκαλούμαστε συμπολίτες όταν απαξιώνουμε όσους αφιερώνουν χρόνο απλά για να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας πιστεύω αλλά με τον πιο κατάπτυστο τρόπο; Η λέξη συμπολίτης που απηχεί στα στόματα των υποψηφίων δεν μπορεί να είναι μια ακόμη λέξη της πιο πλούσιας φτωχής γλώσσας του κόσμου.
 
Η κοινωνία χρειάζεται εδώ και τώρα αλλαγή. Αλλιώς ή θα πάψει να είναι κοινωνία ή απλώς θα πάψει να χρειάζεται...

6 σχόλια:

  1. Αυτός ο τόπος, ο μικρός, ο μέγας!
    Το ν’ αγαπάς το νησί σου, σημαίνει ότι σέβεσαι τη θάλασσα, το τοπίο, τον πολιτισμό του και πάνω απ’ όλα πορεύεσαι με πλοηγό την αξιοπρέπεια, επί ζωντανών και εκλιπόντων.

    Το ν’ αγαπάς λοιπόν την Τήνο, δεν είναι μόνο μια συναισθηματική προίκα, αλλά ένας αδιάλειπτος στοχασμός, στο πώς θα συνεχίσει να προκόβει τούτος ο ιστορικός τόπος, έχοντας ως εφαλτήριο τις δυνατότητες που προσφέρει η φέρουσα ικανότητά του να θρέψει, να ευδοκιμήσει και προπαντός να οραματίσει τις νέες γενιές. Δηλαδή πολύ απλά, να φτιάξουμε τις δομές, για να μπορέσουμε ως νησιωτική οικονομία να επιβιώσουμε, σ’ ένα συνεχώς επιταχυνόμενο και ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.

    Η Τήνος και το φυσικό της τοπίο έχουν αρκετές δυσκολίες στη διαχείριση. Η ενδοχώρα, τα χωριά, η πρωτεύουσα, οι διαμένοντες, οι συγκυριακοί και οι μόνιμοι επισκέπτες του νησιού, ζώντας μ’ ένα δεδομένο τρόπο συμπεριφοράς, μιας καταιγιστικής κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών, αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι διάφορες συνταγές που κυκλοφορούσαν έωλες στο παρελθόν, περί μιας συνεχούς αύξησης των πόρων (μεγιστοποιώντας ασυνείδητα το πάθος της ακόρεστης κερδοσκοπίας), οδήγησε το νησί μας εμπρός σε δυσεπίλυτα δεδομένα, που καλούμαστε τώρα να τα επανεξετάσουμε και ν’ αντιστρέψουμε την πορεία των αδιεξόδων.

    Τα επί μέρους θέματα είναι πολλά. Ο καθείς αντιλαμβάνεται μια διαφορετική απαρίθμηση των προτεραιοτήτων. Όμως εκείνο που είναι η συνισταμένη όλων αυτών, μας το δείχνουν δυό κύρια προβλήματα, που εξ αυτών αναγκαστικά οδηγούμαστε στη διεξοδική ανίχνευση του κόστους, των δυνατοτήτων για απασχόληση και των καινοτόμων αντιλήψεων, που περιλαμβάνει η λίστα των θεμάτων, στο κεφάλαιο: Οικονομία της Τήνου. Δηλαδή συγκεκριμένα: Πόσα πληρώνει ο καθείς για να του πάρουν τα σκουπίδια; Πόσο πληρώνει για την ενέργεια και το νερό;

    Σε τούτα λοιπόν τα θεμελιώδη ερωτήματα, ο δήμος, τα χωριά, οι πολίτες και το τοπίο της Τήνου, έχουν το πρώτο λόγο. Ποιες μπορεί να είναι οι εναλλακτικές λύσεις; Υπάρχει βούληση για να γίνουν οι καινοτόμες πράξεις, που θα φέρουν όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας, λογοδοτώντας ως καταναλωτές και κρίνοντας τους διαχειριστές του τόπου με συγκεκριμένα επιχειρήματα;
    Ποια είναι η κατάσταση του πόσιμου νερού, που ως δείκτης ποιοτικού ισοδυνάμου θα σταματήσει την προμήθεια των εμφιαλωμένων νερών, που γεμίζουν με τ’ αμέτρητα μπουκάλια, τις χωματερές του νησιού μας;
    Πόσα δαπανά ως σύνολο η Τήνος, για να σπαταλάτε η ενέργεια που εισάγουμε πανάκριβα με συνάλλαγμα και παράλληλα, ενώ παράλληλα η ηλεκτροπαραγωγή δημιουργεί περιβαλλοντικά προβλήματα που τα πληρώνουμε φυσικά όλοι μας; Μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε την εξοικονόμηση των πόρων, από τις συγκεκριμένες δαπανηρές δραστηριότητες, ούτος ώστε να ενισχυθούν οι παραγωγικές εναλλακτικές πρωτοβουλίες στο νησί, που θα προσφέρουν εργασία στους νέους;

    Γιατί από μας εξαρτάται, αν οι νεώτεροι δεν αποδημήσουν (εξαναγκασμένοι να βρουν αλλού αβέβαιες ευκαιρίες επιβίωσης). Γιατί από μας εξαρτάται αν η Τήνος θα συνεχίσει να θρέφει καινούργιες ζωές και δεν θα μεταβληθεί με την πάροδο των χρόνων σε τόπο συλλογής αποδημησάντων.

    Στο αν αγαπάμε την Τήνο, αυτό το χρωστάμε σε εκείνους και σ’ εκείνα, που έθρεψαν λιτά το νησί μας. Που κράτησαν το χώμα με τις πεζούλες, που διατήρησαν τις ψαριές με τη λογική χρήση, που έχτισαν τα χωριά τους σεβόμενοι την συναντίληψη του αιγαιοπελαγίτικου ανάγλυφου τοπίου, που στόλισαν το βιο τους με τους περιστεριώνες, τα πετρόχτιστα γιοφύρια, τους ανεμόμυλους τα ξωκλήσια και τους φάρους. Που κατανάλωσαν αγαθά με την επίγνωση ότι τα όρια των δυνατοτήτων του νησιού είναι συγκεκριμένα.

    Τώρα λοιπόν στη νέα εποχή των διαφορετικών προτύπων συμπεριφοράς και λογικής, χρειάζεται να φτιάξουμε τη δική μας ξεχωριστή οικονομία, ούτος ώστε να μην περιμένουμε την ελεημοσύνη του κάθε δανειστή μας. Κι αυτό σημαίνει πάνω απ’ όλα: Τηνιακή αξιοπρέπεια!

    Μιχάλης Μιχελής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λυπούμαστε που αναγκαζόμαστε να διαγράφουμε σχόλια αλλά θεωρήθηκαν αποπροσανατολιστικά ως προς την ανάρτηση και τον σκοπό της.
    Ευχαριστούμε για την κατανόηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προστατεύεται το ρωμανό?
    Βάλτε και πανό.
    Μήπως αύριο θα ληστέψετε και καμία τράπεζα στην Τήνο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειλικρινα δε μου αρεσει ο χαρακτηρισμος προσωπικοτητων συμπολιτων η και αναγνωστων .Τουλαχιστον σεβασου εναν ανθρωπο 21 χρονων που μεσα στα χερια του πεθανε ο αθανατος στις μνημες ολων μας ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ και ο οποιος κατηγορηθηκε δικαιως η αδικως για ληστεια η και για τις ανρχικες ιδεολογικες του πεποιθησεις.Αναφαιρετο ειναι το δικαιωμα του καθε κρατουμενου να συνεχισει τις σπουδες του και πολλοι ειναι αυτοι που το καταφερνουν κατω απο αντιξοες συνθηκες.Τουλαχιστον ασε την ειρωνεια σου στην ακρη και χρησιμοποιησε την αλλου αφου ετσι μπορεις και εκφραζεσαι .Ο Μιχαλης Μιχελης πιστευω να σε καλυψε.

      ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΜΕΣΣΑΡΙΟΣ

      Διαγραφή
  4. Οχι, θα φυλακισουμε τους ανορθογραφους. ;-)

    Ελεος πια με τους φασιστες που κανουν πως δεν καταλαβαινουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σχόλιο περί Ρωμανού και λοιπών ποινικών εκκρεμοτήτων.

    Κάποτε σε τούτη τη χώρα, πρέπει να μάθουμε το τι εστί «Αποκαταστατική δικαιοσύνη». Δηλαδή ο κρατούμενος αναλαμβάνει μέσω της κοινωνικής εργασίας του, ν” αποκαταστήσει εν μέρει τη θιγμένη αξιοπρέπεια του θύματος.
    Αυτό σημαίνει πολύ απλά, ότι ένας φυλακισμένος απεγκλωβίζεται από το τραυματικό του αδιέξοδο και μαζί με τους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, αντιστρέφει την αρνητική εικόνα που έχει γι αυτόν η κοινωνία, εξ αιτίας ενός ιδιόρρυθμου παραπτώματος που υπέπεσε.
    Νομίζω ότι είναι η καλύτερη διδασκαλία για κάθε είδους «Ρωμανούς» (μια και του δίνεται η ευκαιρία, αφ” ενός να συνεχίζει να μην σέβεται το κράτος και τους θεσμούς του, χωρίς να χάνει δηλαδή την «αξιοπρέπεια» της ιδεολογίας του), αφού με τη συγκεκριμένη υπερβατική αποκατάσταση, ουσιαστικά εξουδετερώνεται το δίπολο του μίσους: «κυρίαρχος τιμωρός» και κατά «συνείδηση ένοχος», που πολλαπλασιάζει το «γαμώτο» του εγκλεισμένου.
    Με μια συγκεκριμένη ασφαλιστική δικλείδα, που μπορεί να μην είναι κατ” ανάγκη η ηλεκτρονική επισήμανση (χωρίς αυτή ν” αποκλείεται), δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες κάποιος κρατούμενος να εργαστεί, να ψυχαγωγήσει, να βοηθήσει στην κοινωνική αλληλεγγύη και μέσω όλης αυτής της συμπεριφοράς του, ν” αλλάξει τη δεδομένη εικόνα του που έχει για δαύτον παγιωμένη η κοινωνία.
    Στην Ιταλία π.χ. έχει δημιουργηθεί πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μεταξύ των φυλακών, που μπορούν να το παρακολουθούν μέσω τηλεοράσεως και οι ελεύθεροι πολίτες.
    Ξεφεύγοντας από το συγκεκριμένο σχολιασμό μου, θα ήθελα να επισημάνω, ότι είμαι αντίθετος στον εγκλεισμό π.χ. του Τσοχατζόπουλου στο Κορυδαλλό, όπως και του Κουφοντίνα και των λοιπών, γιατί δεν πιστεύω ότι συνετίζει κάποιον εξ όλων αυτών, η «τσιρκοποίηση των εγκλεισμένων». Δηλαδή τους έχουμε σαν τα λιοντάρια στα κλουβιά τους, για να δείχνουμε (και να αισθανόμαστε), στο πόσο ισχυροί είμαστε στις κάθε είδους «τίγρεις», μια κι έχουμε καβάτζα την προστασία των κάγκελων που μας προφυλάσσουν.
    Θα ήταν λ.χ. καλύτερα ο Τσοχατζόπουλος να είναι σ” ένα νησί, να βοηθάει μέσω της Αποκαταστατικής Δικαιοσύνης την κοινωνική αλληλεγγύη, να προσφέρει εργασία στ” αμπέλια και στις συλλογή των ελιών, από το να τον έχουμε και να τον δείχνουμε, ως λάφυρο ενός παντοδύναμου κράτους, που όμως αυτό κατ” ουσία φταίει που γέννησε εκ των διαχειριστικών (πολιτικών) ατασθαλιών του, τα φαινόμενα τύπου Τσοχατζόπουλου.
    Στις ΗΠΑ κάποτε ( 1982) η υπ. αριθ. 1 των πολιτικών καταζητούμενων (και συνέχεια φυλακισμένων), η «Γουέδερμαν» (κάτι σαν την "17 Νοέμβρη"), Κάθι Μποντίν, είναι σήμερα καθηγήτρια πανεπιστημίου και διδάσκει τη λειτουργία και την ιδεολογία της «Αποκαταστατικής Δικαιοσύνης».

    Μιχάλης Μιχελής

    ΑπάντησηΔιαγραφή