Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Η εκκλησιαστική βία αποδίδει τοπικά



Στην μνήμη του μεγάλου αιρετικού κυρού Θεολόγου Πλυτά. Ένας χρόνος από την κοίμησή του.
Τού Γιώργου Δημόπουλου


 Ιερείς κατεδίωξάν σε απηνώς, και η καρδία  σου ουκ εδειλίασεν…  
 Οι νεκροί μάς επηρεάζουν και τούς επηρεάζουμε, καθώς ζητούμε πίσω από τις ενέργειές τους, πίσω από τον βίο και πολιτεία τους, τον αθέατο ιστορικό δυναμισμό τού πνευματικού  τους πυρήνα. Ο κυρός Θεολόγος Πλυτάς δίψαγε για σημασία γι’ αυτό ηύξανε   σε ευαισθησία,  και υπήρχε άχρι θανάτου γι’ αυτήν. Ποιος όμως είδε το θάνατο, προσωπικά, παρά το γεγονός ότι φωλιάζει στα μάτια μας; Όχι νεφελώματα, καθαρά. Η προσωπική μας εμπειρία, φτωχή, πες τίποτα, μόνο ερωτηματικά. Πού να κατευθύνουμε το δρασκελισμό μας χωρίς να πατήσουμε σε ετοιμόρροπο, σε σάπιο σανίδι, όταν από κάτω μας χάσκει ανελέητο το κενό τού θανάτου και μάς προκαλεί ίλιγγο;  Όλοι μας έχουμε επικηρυχθεί από τον θάνατο και περατοί στον χρόνο υποκείμεθα στην φθορά του. Ακούμε την σιωπή του. Η γη, η γεμάτη ζωή, είναι γεμάτη θάνατο.  Ψαχνόμαστε και γαντζωνόμαστε από εμπειρίες άλλων: «έρχου και ίδε», μαρτυρίες θέασης, «εν εσόπτρω και εν αινίγματι»… Τι κοινό έχουν οι διαδρομές των ανθρώπινων στιγμών με αυτή της αιωνιότητας; Τι κοινό έχει η σιγή των κοιμητηρίων με τη γαλήνη του τοπίου; Πώς να κατανοήσει κανείς το τού Άσματος: «κραταιά ως θάνατος η αγάπη»; Τι σχέση έχει με την  λογική το «Viva  la muerte» τού Φερνάντο Αραμπάλ;  
  Τα μνημόσυνα  είναι η ώρα  που οι αγαπημένοι θρηνούν ανθρώπους και τρόπους ζωής που χάθηκαν στο αλλιώς  και στο μετά για πάντα, προτού η συνείδησή μας προλάβει να κρίνει τι ακριβώς θρηνούμε·  τον θάνατο, την απώλεια, την πίστη σε μια μικρή ζωή, την μεγάλη ευθύνη που τελείωσε; Είναι  μια συνάντηση με κάποιον που  αγαπάς που λαχταράς να δεις και σού φαίνεται, στην περίπτωσή μας, λίγο γερασμένος, κατά ένα χρόνο,  λίγο πικραμένος, πολύ χαρούμενος  και μαζί του ξεκινάς ένα ταξίδι για να ξαναθυμηθείς την γοητεία του, την σοφία του και όσα έκανε για τον τόπο.  Πώς ο χρόνος πέρασε από πάνω του και τι άφησε πίσω του όσον αφορά την  προσωπική του ευθύνη. Και ο χρόνος δεν βιάζεται,  αποζημιώνει με υπομονή.
  Ως πατέρας συντροφιά με την   αγαπημένη του γυναίκα   εγκέντρισαν τον έρωτα, την δίψα για ζωή, υφάδια αγάπης, τραγουδιού, χαδιού, στοργικού βλέμματος, και τα κληροδότησαν στα παιδιά τους. Διέτρεξε απλά και ήσυχα δεκαετίες οικογενειακής ζωής χωρίς να παραβλέπει την κοινωνική του ευθύνη, και την ηθική του αναμέτρηση με το άγονο, το παράλογο και αναξιοπρεπές.  Η ζωή του δεν ήταν ρηχή, ούτε πεζή. Η εμβληματική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ματιά του  έβλεπε τον κόσμο, την τοπική κοινωνία ιδρωμένα.  
  Όπως όλοι οι αγωνιστές ήταν ένας συνηθισμένος άνδρας, ένας απλός άνθρωπος, ένας από μας,   που κάποια στιγμή κλήθηκε να διαλέξει σε ποιον χώρο θα κινηθεί, με ποια  ιδανικά, πού θα έκλινε η υπέρτατη πίστη του. Τον διάλεξε με όχι και τόσο ελαφρύ τίμημα. Η τόλμη του  δεν ήταν καμουφλαρισμένη. Στα λόγια του αποτύπωνε, όπως τού άρεσε να λέει, τον αγώνα «εναντίον τού υπόκοσμου της τοπικής οργανωμένης καταπίεσης», με τέτοιο πάθος που μόνο άλκιμοι νεανίες  θα είχαν το σθένος να το κάνουν. Σταθερός στους αγώνες του δήλωνε τις προθέσεις του από την πρώτη στιγμή δίχως μισόλογα. Κάθε λέξη του, κάθε βλέμμα του, η σιωπή του προμήνυαν αγώνα, προσφορά στην υπηρεσία  τού δημοκρατικού κοινωνικού  του οράματος.  Όχι  ψιθυριστά,  αλλά βροντερά με εσωτερική δύναμη, και σπαρακτική, ταπεινή συστολή.
  Μπροστά στον κίνδυνο να γίνει περιθώριο στον ίδιο του τον τόπο, στην ίδια του την ενορία, να καταρρακωθεί ηθικά, εκκλησιαστικά και πολιτικά όντας ανίκανος να υπερασπιστεί τον ζωτικό του χώρο και να απολέσει την αξιοπιστία μιας υπεύθυνης πολιτικής πρότασης απέναντι στην ενορία του, την τοπική Εκκλησία και φυσικά την τοπική κοινωνία, ο Θεολόγος είπε ναι στην  ευθύνη που τού αναλογούσε και τούτο  με οποιοδήποτε  κόστος. Ήταν  φρουρός όχι  τιμωρός. Εξέφραζε με θάρρος τον οφειλόμενο γενικότερο συλλογικό σχεδιασμό. Αποτελούσε την έμπρακτη απάντηση στο ερώτημα πώς θα περιφρουρηθούν οι αγώνες μας από τη βία των πνευματικών αφεντάδων μας, και πώς θα αμυνθούμε απέναντι στο επαπειλούμενο αφανισμό τού προσώπου  μας.  Είπε όχι στην σιωπηρά αποδοχή τής βίας, κάτι που για τούς περισσοτέρους από εμάς κρίνεται ως απαραίτητη προϋπόθεση τής οικογενειακής και προσωπικής μας ανέλιξης ή το λιγότερο ηρεμίας. «Έλα μωρέ τι θα βγάλω εγώ…»
  Ορμώμενος  από την επιτακτική εσωτερική ανάγκη να μην  παρακολουθεί απαθής την άλωση τής Παναγίας, να μην σκύβει το κεφάλι στη βία που δεχόμαστε τοπικά από τραμπούκικες  συμπεριφορές που δρουν στη περιοχή, αλλά και να ανοίξει  με ωριμότητα την συζήτηση για τον αγώνα και την πάλη που απαιτούν οι περιστάσεις, προέβαινε σε συγκεκριμένες ενέργειες, απαξιωμένος από την τοπική κοινωνία, με την αδιαφορία της και πολλές φορές με την αρνητική κριτική της.   Γιατί πρωτίστως για τον Θεολόγο, σημασία είχε η ενότητα κάτω από ένα κοινό και επιτακτικό στόχο και όχι οι ιδεολογικές ταυτίσεις.
  Τον ήθελαν τρωτό, τον ήθελαν περιδεή στην τιμωρία τους, αποκαμωμένο,  με βουτιές στην πυρακτωμένη κόλασή τους αλλά δεν τούς  βγήκε,  δεν έχασε τον νεανικό του ενθουσιασμό. Αντιστάθηκε  στην  βρώμικη τακτική όσων  επενδύουν σε τέτοιες συνθήκες. Τους αχρήστευσε όλες τις φαντασιώσεις περί τρομοκρατίας, διακινδυνεύοντας την ηρεμία του, την ησυχία του, την οικογενειακή του γαλήνη. Τα χέρια του δεν έτρεμαν στο άκουσμα των δικαστικών αποφάσεων.Ο Θεολόγος γελούσε με τον θυμό των υποκριτών και στενοχωριόταν με τούς παπαδικούς διωγμούς, έκφραση άφθονου φθόνου και μίσους, εκ μέρους ατόμων  που υποτίθεται ότι αποφάσισαν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία τής αγάπης,  τής  ανοχής, τής  συγγνώμης.  Φυσικά  και δεν ήταν εναντίον τής Εκκλησίας αλλά εναντίον τής κατευθυνόμενης εκκοσμίκευσής Της, προκείμενου να ικανοποιηθούν τα  υλικά και κοσμικά συμφέροντα των παπάδων και όλων των παρατρεχάμενων τού προσωπικού συμφέροντος.
  Το ετήσιο μνημόσυνό του δεν έχει χαρακτήρα συναισθηματικής φόρτισης. Ποτέ δεν ζήτησε ούτε την υποστήριξή μας, ούτε την αποδοχή μας, ούτε την κατανόησή μας. Είναι μια θύμηση τής  τεράστιας ευθύνης όλων μας σε παρόμοιες επιβουλές από όπου και να προέρχονται, και μάλιστα λειτουργεί παιδευτικά. Φορτίζει μνήμες και διεγείρει εμπνεύσεις. Θα παραμένει δε «κάρφος εν οφθαλμοίς»  όσο αδυνατούμε,  κληρικοί και λαϊκοί, να προσπέσουμε σε ικετευτική συγγνώμη τόσο  από τον  ίδιο όσο και από την  οικογένειά του: οι κληρικοί για την υπολογισμένη σκληρότητα  και απανθρωπιά τους και εμείς για την αδιαφορία στις διώξεις του και την μη συμπαράστασή μας  στον ανελέητο εν χορώ παπαδικό διωγμό του.
Θεολόγε ευλογημένε, να είσαι καλά εκεί που είσαι.

  Κύριε Πολυκανδριώτη και κύριοι υποτελείς τής  αυτού κενοδοξίας σου κληρικοί τής Τήνου, κατ’ επίφαση πατέρες και κήρυκες τού  Ευαγγελίου,


  Είμαστε όλοι  πλάσματα τής ευαισθησίας μας. Ευαισθησία και λεπτότητα αποτελούν συνώνυμα στο μέτρο που δηλώνουν πόσο εύθραυστοι γινόμαστε στην παρουσία τού άλλου  και όχι τι πληρότητα εκείνος μάς προσφέρει. Το εξευγενισμένο αίσθημα στολίζει εμάς και το περιβάλλον μας, υφίσταται ως ενεργός ευθιξία με αρχή και τέλος την προσωπική μας διαφάνεια.
   Η ευαισθησία για τον χριστιανό –πιο έντονα για τον κληρικό- είναι μια γύμνια, ο απεγκλωβισμός τής εσωτερικότητας από τον τύπο και ο συνδυασμός της με την καθαρώς Ευαγγελική  πνευματική ζωή, την ύπαρξη «εκ τού πνεύματος εν πνεύματι», είναι η αναζήτηση εκλέπτυνσης στην δαπάνη. Στο αίτημα τής δαπάνης θα ακουμπήσει κατ’ αρχάς κάθε φιλοσοφικός – και αργότερα κάθε χριστιανικός  ασκητικός αναχωρητισμός,  αλλά και κάθε έξοδος τού χριστιανού από τον κόσμο τών κενών πραγμάτων στην σημασία τους. Η Ευαγγελική ευαισθησία, τρέπει το κενό σε βάθος σημασίας και στο βάθος τής σημασίας το κάθε τι φανερώνει την μοναδικότητά του, πέρα και πάνω  από σχέσεις λειτουργίας και χρήσεως.
  Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι όσο αυξάνεται η σημασία τόσο ελαττώνεται η βουλιμία τού Εγώ. Όμως ποια είναι η προσωπική σας ευαισθησία, εσείς τι σχέση έχετε με την σημασία, αυτήν που εξοικειώνει   τον άνθρωπο με την  αύρα και μοναδικότητα προσώπων και πραγμάτων;  Κληρικός είναι ο «δι’ ευαισθησίας  και οράματος Ευαγγελικού εν σημασία πράττων». Ποια είναι η προσωπική σας ευαισθησία, το προσωπικό σας  εκκλησιαστικό ήθος και το εξ αυτού όραμα; Έξω από τα δόντια, στην περίπτωση τής απηνούς δίωξης τού  Θεολόγου, εκ μέρους σας,  μιλάμε ξεκάθαρα  για υπολογισμένη αναισθησία, και σκληρότητα. 
  Η Ευαγγελική Αλήθεια  συναιρεί την καθολικότητα με την ατομικότητα, είναι συνεχής αυτογνωσία  και αυθυπέρβαση. Όποιος αναγνωρίζεται στο κοσμικό συμφέρον, χάνει τον εαυτό του έναντί του, και περιδεής υποτάσσεται στον εξωτερικό τής κενοδοξίας του τύπο.  Ευαγγελική Αλήθεια χωρίς τον σεβασμό στην μοναδικότητα και ελευθερία τής ψυχής του διπλανού μας αποκλείεται. Η Αλήθεια υφαίνεται με το φώς, όχι με τις υποχθόνιες άθλιες συμπεριφορές, και μάλιστα κληρικών,  διότι ενυπάρχει στην μοναδικότητα.  Η συμφεροντολογική σας αλήθεια είναι αναλήθεια, εκτός μοναδικότητας. Για αυτό η  ανάλγητη εκδικητική δίωξη τού Θεολόγου χάθηκε στις εντυπώσεις τών δικαστηρίων και στην απύθμενη κοσμική σας δόξα, όπου το  όμοιο σκιάζει το όμοιο, η   σαπίλα  την  βρωμιά, ό,τι δηλαδή εμποδίζει την Εκκλησιαστική Αλήθεια να φωτίσει. Οι δημόσιες ενέργειές σας είναι χρωματισμένες έντονα από  δίψα για εξουσία, πλούτο, τιμή, κοσμικές  επιδιώξεις γι  αυτό συμπεριφέρεστε ανάλογα.
  Εκτός Ευαγγελικής Αλήθειας η ομοίωση γίνεται απάτη.  Χωρίς την Αλήθεια δεν υφίσταται   η ζωοποιός Εκκλησιαστική Ζωή, αυτή που μας ενώνει σε βιοτική μοναδικότητα και περαιτέρω σε κοινωνία στο μοναδικό. Μιλάμε για απάτη οντολογική και απάτη αγαπητική, αφού διαλεκτική και έρωτας λογίζονται ψυχαγωγοί τής Αλήθειας.  Αφ’ ής στιγμής «η  ψυχή μου πιστεύει» σημαίνει «εγώ πιστεύω», «η ψυχή μου είναι μοχθηρή» σημαίνει «εγώ είμαι μοχθηρός». Εξαρτάται από τι παραχωρεί κανείς ως ταυτότητα, προκειμένου να διαρθρώσει τον εσωτερικό του χώρο, που με έγνοια και αγωνία  θα βάζει την σφραγίδα του στην προσωπική, συλλογική και συνοδική του ιστορία. Πάντως η μοχθηρία στον κληρικό είναι σαφώς παράταιρη. Προκαλεί ανατριχίλα μεγατόνων,  τής ίδιας ισχύος στο άκουσμα και μόνο ότι κάποιος παιδίατρος είναι παιδεραστής. 
  Όταν η Εκκλησιαστική Διακονία γίνεται εφαλτήριο κοσμικής καταξίωσης, με ό,τι  αυτό συμπαρασύρει, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, μεταβάλλει κατά βούληση την Σωτηριολογική  πορεία   τής Εκκλησίας, σε ατομικό φέουδο που υπονομεύει την πίστη τού συνόλου στην επιφάνεια τών καταστάσεων. Την πίστη βιάζει η ματαιόδοξη  κοσμική στάση σας και όχι την Αλήθεια. Όταν η Εκκλησιαστή πίστη, ως εμπιστοσύνη, συσχηματίζεται με την επιπολαιότητα τών πραγμάτων, παραδίνεται στην απιστία τής κοσμικής  δύναμης. Η απιστία ριζώνει στον βυθό τής ιδιοτέλειας, διαφορετικό από τον βυθό τής Αλήθειας. «Βυθό» διότι  και στις δύο περιπτώσεις η κινητήρια δύναμη δεν είναι τόσο τα πράγματα όσο η επιθυμία, μόνο που στην  απιστία η επιθυμία διεκδικεί για διαμονή της το σκοτάδι, ενώ στην Αλήθεια η επιθυμία τείνει  προς το κάλλος τού Είναι, ένα πέρα τής επιφανείας φως. Η Αλήθεια μάς δικάζει συνεχώς. Ουδείς αποφεύγει την κρίση της, ακόμη και αν οι πράξεις του μένουν κρυφές, διότι το σκοτάδι φτωχαίνει την ύπαρξη, αφού την ορίζει ασφυκτικά. Εσείς προσαρμόσατε το Ευαγγέλιο στα μέτρα σας, στα μέτρα τού κοσμικού σας συμφέροντος, ακυρώνοντας την Αλήθεια Του. Κλείνετε εσκεμμένως τα αυτιά σας στην κατηγορηματική διαβεβαίωση τών Αγίων Πατέρων, τών Μαρτύρων τής πίστεως και Ομολογητών: Εκκλησιαστική  κοινωνία τής  οποίας η αγαπητική ενότητα δεν αποτελεί έργο μιας επέκεινα Αλήθειας πρέπει να θεωρείται  συμφορά.  Και προσωπικά εσείς κ. Πολυκανδριώτη μετά τών βασάλων υμών,  είσαστε υπεύθυνοι, σε μεγάλο βαθμό,  τής τοπικής εκκλησιαστικής συμφοράς.


  Κύριοι, χωρίς την Ευαγγελική Αλήθεια δικαιοσύνη δεν υφίσταται. Στις δικαστικές σας διώξεις υφίσταται απλά η δύναμη, αυτή που σάς ικανοποιεί και απ’ ότι  φαίνεται αποδίδει εκκλησιαστικά τοπικά. Όχι μόνο αποδίδει αλλά και καλά κρατεί: Μόλις προχθές τού Αγίου Δημητρίου,  με εντολή τού Γενικού Αρχιεροεξεταστή Τήνου,  παπάς τού Πύργου στέρησε  από επίτροπο την Θεία Κοινωνία, καθ’ ότι, παρά την ρητή εντολή  την προτεραία, μοίρασε ο ίδιος τον άρτο, ως είθισται. Μισερές αποφάσεις, μίσους και μισαλλοδοξίας.  Αν όμως όλο το εκκλησίασμα έφευγε από την εκκλησία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αβελτηρία  του παπά, δεν νομίζω ότι θα το επαναλάμβανε. Οπωσδήποτε, δεσπότης και παπάδες, ποτέ δεν θα έχουν ακούσει, όχι διαβάσει, για ενοριακή και επισκοπική  συνοδικότητα. Το έλλειμμα εκκλησιαστικού ήθους εκ μέρους τών παπάδων, το εξέφρασε πολύ θεολογικά ο λαός μας: «Το ράσο δεν κάνει τον παπά». Εντάξει μπορεί να σαβουρώνουν τα πλοία (έρμα σε πλεούμενα) αλλά ως καπεταναίους επιλέγουν τον «αιθέρα» που έλεγε η γιαγιά μου. Βγάλατε τα παιδιά μας και τα ίδια σας τα παιδιά από την Εκκλησία, κανονίστε να βγάλετε και εμάς.
 Αν ο δεσπότης και οι παπάδες μας διάβαζαν και κανένα βιβλίο, με πρώτο το Ευαγγέλιο, όχι αυτό που αναγκαστικά διαβάζουν στην εκκλησία με το μυαλό τους να είναι αλλού γι’ αλλού, θα έπεφταν και στον  Ευάγριο Ποντικό, τον εκ Πόντου, ο οποίος  κατανοεί την πνευματική ζωή, «ως πόλεμο χωρίς ειρήνη εναντίον τών  μισερών, κακών, μισαλλόδοξων και κενόδοξων   λογισμών». Ο Ευάγριος βλέπει ένα «οικείο φώς» (Περί λογισμών κφ. 34,18) το οποίο σημαίνει ότι εκτός τού εξωτερικού σωματικού Εγώ, όπου ενεδρεύει το κακό,  υπάρχει και ένα εσωτερικό Εγώ πιο πλατύ, τόπος Ουράνιος, το οποίο όχι μόνο αντιστέκεται στις εμπαθείς σκέψεις, προ παντός στην υλοποίηση τών κακιών μας, αλλά και τις εξαλείφει. Ο χριστιανός, λαϊκός και κληρικός,   αφήνει τις κακίες και αποσύρεται στον τόπο τού Θεού, τον πλατύ ουρανό τής ψυχής όπου ευρίσκεται αντωπός με το άυλο φως της. Κάνοντας  ό,τι χρειάζεται, όπως και όποτε πρέπει, επ’ αγαθώ πάντων, κρατάμε την ψυχή  στο ύψος της και ενεργοποιούμε τον πνευματικό μας εαυτό. Έτσι, για να θυμηθούμε και τον αββά Ισαάκ, «τελείωση παντός χριστιανικού   δρόμου,  είναι η καύσις καρδίας υπέρ πάσης τής κτίσεως, υπέρ τών ανθρώπων, και τών ορνέων, και τών ζώων,  και τών δαιμόνων και υπέρ παντός κτίσματος». Προσέξτε: Ο χριστιανός προσεύχεται για όλη την κτίση, ακόμη και για τον διάβολο.  Η «ομιλία» τού ανθρώπου με τον Θεό δεν είναι στάση ακέραιου ανθρώπου αλλά απαιτεί την εις ακέραιον παράδοσή του στον Θεό. (..και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα). Το ότι βιώνουμε εντάσεις μεταξύ ψυχής και σώματος δεν σημαίνει πως είμαστε εξόριστοι στο σώμα μας. Πρόκειται για εντάσεις εγγενείς στην φυσική μας υπόσταση, τις οποίες πήρε επάνω του ο ίδιος ο Θεός με την ενανθρώπισή του: κολαφίζεται,  λυπάται, αγωνιά, σταυρώνεται και όντας καρφωμένος στον Σταυρό, συγχωρεί όσους τον σταύρωσαν, τον βλαστημούσαν και τον ενέπαιζαν.  «Ανόητοι και βραδείς τή καρδία» εσείς; «Τι εμείς ρε Δημόπουλε, άντε παράτα μας μάς έχεις πρήξει. Η καρδία ημών γλωσσόκομον και  κορβανάν.
   Ως γύμνια και απόλυτη διάθεση ο χριστιανός ενώνει επάνω του το εδώ και το εκεί, γίνεται άγιος, και άγιος είναι όποιος αναλώνει την ζωή του, για τον διπλανό του και όποιος δημιουργεί μετατρέποντας την ύπαρξή του σε λάμψη τής ουράνιας Βασιλείας.  Δεν είναι απλά άγγελος διάκρισης και γενναιοδωρίας ο χριστιανός, είναι δεξίωση τού Θεού, αίσθηση και ακτινοβολία του υπερουσίου φωτός Του, αποκάλυψη. Κανένας μας με  εκδικητικό  φρόνημα κακίας  δεν έχει μέλλον, παρά μόνο όποιος υπερβαίνει τον εαυτό του και το κοσμικό συμφέρον του. Όσο μέσα μας πηγαίνουμε τόσο ανοίγουμε και μπαίνουμε στην θέση τών άλλων. Η συνθήκη τής υπέρβασης τού εαυτού μας μεταγράφεται πνευματικά σε πληρότητα  δεξίωσης και σε κένωση χαράς (προσφορά), η οποία χαρά συνδυάζεται με εσωτερική ειρήνη.  Υπ’ αυτό το πρίσμα, πάντα κατά τον Ευάγριο,  η χαρά βιώνεται ως ευχαριστία, (εξ ού και Θεία Ευχαριστία) ούτε καν  ως  ευχαρίστηση ή πολύ περισσότερο ως ικανοποίηση. «Όταν ο νους σου τω πολλώ προς τον Θεόν πόθω, κατά μακρόν οίον υπαναχωρεί τής σαρκός και πάντα τα  εξ αισθήσεως ή μνήμης ή κράσεως νοήματα αποστρέφεται, ευλαβείας ομού και χαράς έμπλεως γενόμενος, τότε νόμιζε ηγγικέναι όροις προσευχής». (κφ. ξβ΄). Η ευχαρίστηση είναι δική μου· ίσως, ενδεχομένως,  και κάποιου άλλου. Είναι το ίδιο ακριβώς με την λύπη, που εξ ίσου χαρακτηρίζεται από μερικότητα και στρίμωγμα. Αντίθετα μοιράζομαι την χαρά ακόμη και αν ο άλλος δεν μετέχει στο γενεσιουργό της αίτιο.  Ουδείς τής αντιστέκεται· περνά  σαν φώς παντού. Εδώ η χαρά δεν έχει να κάνει με κάποια ιδιαίτερη ευδιαθεσία· πρόκειται για έκφραση τού συγκεκριμένου ως καθολικού –εσωτερικός παράδεισος- τον οποίο   ποτίζει καινοποιός αλλοίωση. Η χαρά μάς αλλάζει βαθιά  καθώς δεν αφήνει να κρατήσουμε τίποτα για λογαριασμό  μας. Είναι η χάρις τού ανθρώπου, καθ’ ομοίωσιν προς την χάριν τού Θεού, ο οποίος δεν ευχαριστιέται επειδή ακριβώς χαίρεται. Ανοίγοντας την ψυχή μας αφειδώλευτα στον άλλο, αδειάζουμε από διαθέσεις εκδικητικής κακίας, αν θέλετε  αδειάζουμε και από ευχαρίστηση και γεμίζουμε από χαρά, καθαρή αίσθηση τού άλλου και τού αλλιώς αμεσίτευτη από παράσιτα τής αλλότριας σκέψης.
 «Παρακαλώ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα·  εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν»» (Εφεσ. δ΄ 1-6)

45 σχόλια:

  1. Κάποιες αλήθειες πρέπει να λέγονται. Όταν ήταν να πάει στρατιώτης ο εγγονός τον πατέρα Γεώργιο παρακάλεσαν γονατιστοί να μην πάει μακριά. Γνώριζαν ότι όσο πιο βαθειά έσκυβαν τόσο πιο κοντά ερχόταν. Και φυσικά το ΚΕΠ Φανερού τους εξυπηρέτησε. Ποτέ δεν το αναγνώρισαν, ήταν δηλαδή αχάριστοι απέναντι στον πατέρα Γεώργιο, που έχει μεγάλη καρδιά και τους έχει συγχωρήσει. Αχάριστοι και σε σας κ. Δημόπουλε, με όσα κυκλοφορούν για σας, μεταξύ τους στο κοντινό σόι τους, ( το ιερό κουτσομπολιό στο άγιο βουνό που το πάτε;) … κάποια στιγμή εκεί στο Χατζηράδο θα φροντίσω να μάθετε λεπτομέρειες, σας το οφείλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσα γραπτά προς δημοσίευση, τα εμπιστεύομαι κατά πρώτον σε φίλους ζητώντας την άποψή τους την οποία και σέβομαι ως επί το πλείστον. Ένας από αυτούς είναι ο φίλτατος ποιητής και συγγραφέας Γιώργης Διλμπόης, εγνωσμένα ικανός στην μνημνείωση τού βάθους της σκέψης. Επειδή πεισματικά αρνείται την χρήση υπολογιστή με παρεκάλεσε να δημοσιεύσω εκ μέρους του στο «ξάνεμο», ένα τού παρελθόντος ποίημά του, στην μνήμη τού αγωνιστή Θεολόγου, τού οποίου τούς προσωπικούς αγώνες γνωρίζει μέσω τών παρεμβάσεών μου.

    Έναν ποιητή…
    Εσωτερικοί αναβαθμοί
    Κύριε καθώς αμπόδιστος περιδιαβάζεις στα τρυφερά χειρόγραφα νέου ποιητή, μια αίσθηση σκορπιέται αγαλλίασης.
    Μια βεβαιότητα ελπιδοφόρα αντρειώνει την ψυχή τού κόσμου, πως το ψωμί και το κρασί τής σωτηρίας δεν θα λείψει από την γη.
    Τούτος ο κόσμος, τών σαρκολατρών, τυράννων, εκμεταλλευτών, υλολατρών, φονιάδων, αφού σε πείσμα τους γεννάς ακόμα πρωτοστάτες ανειρήνευτους, έχει το χρέος τής ανάστασης εντός.
    Ω Κύριε, θέσε καρφί πικρό στον αναστάντα λόγο, ανυποχώρητο, στο τέλμα. Πόνος η κάθε κίνηση καημού. Η δούλα ακινησία μας αιμορραγία να ’ναι τρόμου.
    Αν κι ας προς ώραν, οι απάνθρωποι τής κίβδηλης ζωής, βρίσκοντας αρεστά λάγνα τεχνάσματα φθοράς, κέρδισαν τής συνείδησης το μούδιασμα.
    Ηλιθιάσαμε και νεφελώσαμε. Γύρω μας η παράνοια πρησμένη, αφού η εγρήγορση τού νου χύνεται σε λασπόνερα απεραντολογίας.
    Μια χαύνωση κυοφορείται βολική, πως η κρεμάλα στήνεται για ξένους κι ας βλέπουμε πως τα χεράκια που την ευπρεπίζουν.., τα δικά μας, καθώς δένουνε ωραία γραβάτα το σχοινί στον τράχηλό μας.
    Μην βλέπεις, μην ακούς, μάς λένε, μην μιλάς, μην αντιδράς, μόνο να ζεις ως όρισαν. Κι εσύ απορείς μη βλέποντας τού τρόπου φως, μη βρίσκοντας τού τόπου χρέος, συντροφιά με χοίρους. Όταν ακούς λογιέσαι ύποπτος, δεν λένε πού. Όταν συχνά πολύ κοιτάς περίεργος, δεν λεν γιατί. Όταν μιλάς παράξενος, δεν λεν σε ποιους. Αυτό το ‘χουνε καταργήσει με χρωματιστά πρωτόκολλα και χρυσοφόρους υπονόμους.
    Μια η μεγάλη αρχή. Στητή κι αράγιστη δαιμονική καθέδρα: το είσαι ή δεν είσαι απ’ τούς δικούς μας.
    Κύριε ως θωρείς όλα στρωτά, καλοβαλμένα κατά το συμφέρον. Η κοινωνία μας, πλάθεται λαπάς. Ρέει χυλός ανάλατος η ιστορία. Οι μηχανές φορτίζουν τρέλα τούς νευρώνες. Μισοσβησμένη, μισοκοιμισμένη, κατακάθεται η συνείδηση.
    Κι όμως δεν το κατάλαβαν. Τούς γέλασες, τούς ξέφυγε. Από τής πολτοποίησης τα γρανάζια, τής απάτης, τής παγκοσμιοποίησης, πιο έξω ο ποιητής Σου και προφήτης.
    Κύριε στα παραμιλητά, στα ξεφωνήματα τών ποιητών δώσε και σήμερα εντολή να ιδούμε πως…
    Το κρέας που δαγκάμε, το δικό μας. Ο αγέρας που αναπνέουμε, η μπόχα τους. Τα κανακέματα που κάνουμε το κέφι τους. Ο μαύρος ανταγωνισμός μας το συμφέρον τους.
    Ω Κύριε, έναν ποιητή. Χωρίς τον ποιητή ανύπαρκτοι τόποι και χρόνοι. Ο ποιητής έχει τα μάτια. υφαίνεται προφητικά και δείχνει. Με κίνδυνο να λιώσει, να διαλυθεί, δείχνει τον αίτιο.
    Έναν ποιητή να καθορά, να μην φοβάται, Κύριε. Ο κάθε τόπος να’ χει. Κι ας μην τού δίνουνε τιμή και αξία. Έναν ποιητή...
    Γιώργης Διλμπόης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Θεολόγος είχε αγωνία, πίκρα, αγανάκτηση για τα εκκλησιαστικά. Χωρίς κωλοτούμπες όπως ο τοπικός επίσημος κωλοτουμπάκιας. Μόλις προχθές έκανε και άλλη επίσημη κωλοτούμπα, η τρίτη πρόσφατα δημόσια στην σειρά, στο μουλωχτό χωρίς να το πάρει είδηση κανένας. Την πρώτη με τον Κιούκια και τις άλλες δύο με τον Φανερό. Ας του πει κάποιος όταν πίνει μην γράφει. Αν υπάρχει άλλη ας μας την θυμίσει κάποιος… Ο Θεολόγος είχε όραμα για τον τόπο. Δεν τον έμαθε όμως κανένας τα λόγια του να είναι σαν το μαχαίρι που μπαίνει ανάμεσα στο κόκαλο και το κρέας. Δεν βγαίνει αίμα ώστε να ταλαιπωρείται στα δικαστήρια αλλά το μαχαίρι να μένει εκεί, καρφωμένο. Φαίνεται ο φταίχτης, κινείται ντροπιασμένα και δύσκολα, όσο χοντρόπετσος και να είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε Δημόπουλε, ποτέ δεν παίρνεις μπροστά από έναν σκύλο το φαΐ. Θα σε δαγκώσει. Και οι παπάδες βγάζουν άκοπα και πλουσιοπάροχα το ψωμί τους. Να προσέχετε. Η γκαμήλα ποτέ δεν ξεχνά, όσος χρόνος κι αν περάσει. Δεν ξέρω, παπάδες γίνονται αυτοί που μισούν ή μαθαίνουν να μισούν στην πορεία. Θέλουν να μας κάνουν κουμάντο και πότε θα κατουρήσουμε, και όχι μόνο πότε θα μοιράσουμε τον άρτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι ενέργειες του Θεολόγου ήταν κραυγή αγωνίας ενός ελευθέρου χριστιανού κατά της τοπικής εκκλησιαστικής πόλωσης. Εναντίον της επικίνδυνης εκκλησιαστικής πραγματικότητας που διαμορφώθηκε τοπικά. Πρότεινε μια θεραπευτική αγωγή. Με αγαπώσα παρρησία διατύπωνε την αγωνία του για την στρέβλωση του Ευαγγελίου. Έχουν τοποθετηθεί ανεύθυνα πρόσωπα σε καίριες εκκλησιαστικές θέσεις με σκοπό να λοιδορούν και να διώκουν όσους διατυπώνουν διαφορετικές εκτιμήσεις από τα δικά τους συμφέροντα αλληλοκολακευόμενοι μεταξύ τους.
    Χρησιμοποιούν την άριστη σε όλα τα επίπεδα κοινωνική τους δικτύωση. Τα κύρια φερέφωνά τους δεν είναι μόνο κληρικοί αλλά και οι γνωστοί λαϊκοί υπηρέτες του προσωπικού τους συμφέροντος.
    Ανέλαβαν κακεντρεχώς τον εκφοβισμό και να τιμωρήσουν με άθλιες δικαστικές μεθοδεύσεις όσους έχουν διαφορετικές προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης.
    Πρόκειται για κατάπτωση εκκλησιαστικής εριστικής αντιπαράθεσης που εξαθλιώνει προτάσεις και αγώνες. Σε μια κρίσιμη τοπικά και πανελλαδικά εποχή.
    Ειρωνεύονται με κακεντρέχεια, εκφοβίζουν και κατά τη φαντασία τους τιμωρούν με μηνύσεις, ύβρεις, απειλές, μικρονοϊκά σοφίσματα ακόμα και άθλιες βωμολοχίες όσους έχουν διαφορετικές προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσεως.
    Ο δεσπότης και οι παπάδες που μετέχουν σε αυτόν τον σχεδιασμό, απερίφραστα ή με υπονοούμενα, επιχειρούν ανενδοίαστα να κολλήσουν ετικέτες ανόητης έμπνευσης, με επιγραφές όπως «ζωικοί» και άλλα παρόμοια. Καθώς στην πραγματικότητα είμαστε ακόμη στα Χριστούγεννα, αυτή την μεγάλη εορτή της σαρκώσεως του Υιού του Θεού, της εκπληκτικής πρωτοβουλίας του Πατρός για τη συμφιλίωση με το ανθρώπινο γένος ας δεηθούμε να επιταχυνθούν τα βήματα προς τοπική συμφιλίωση, προς καταλλαγή. Με την καταλλαγή θα ειρηνεύσουν χιλιάδες πιστών ανθρώπων τοπικά.
    Συγχρόνως η Εκκλησία θα επιβεβαιώσει την πνευματική της ικανότητα να επουλώνει τις πληγές, με οδηγό τον Λόγο του Θεού και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κ. Δημόπουλε οι ακροβασίες σου είναι με δίκτυ ασφαλείας ή χωρίς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όλοι έχουμε θυμό με θυμό ψηφίζουμε και εσχάτως με θυμό εκκλησιαζόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τοπικά, ιερείς είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Προχθές στην Σύρο ο δεσπότης, είπε χωρίς ντροπή. Στον χαιρετισμό του με την ευκαιρία των εγκαινίων επαναλειτουργίας του Νεωρίου, αναφέρθηκε στα δελφικά παραγγέλματα: «Ομόνοιαν διώκε» «Ομόνοιαν άσκει» «Έριν φεύγε». Δεν κωλώνει με τίποτα. Ποιος; Αυτός που έχει αποδείξει ότι είναι έτοιμος για καυγάδες και δικαστήρια για το συμφέρον του. Δεν περνάει καθόλου από το μυαλό του το «εκεί πάνω», μόνο το «πιο πάνω» έχει στο μυαλό του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο δεσποτης και οι παπαδες υπερασπίζονται το ψωμι τους και το πασαλίκι τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. «Οι άγιοι της πίστεως είναι τα αλεξικέραυνα της αμαρτίας, είναι οι πνευματικές σκάλες που μας βοηθούν να ξεφύγουμε από τα καθημερινά» -
    «Ο παράδεισος δεν είναι ένα ωραίο μέρος με ωραίες εικόνες, όπως άλλοτε τον ζωγραφίζουμε, αλλά είναι η επικοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο. Το μεγαλύτερο δώρο του Θεού είναι η ελευθερία».
    «Ο Άγιος Ελευθέριος όχι μόνο κατ’ όνομα αλλά κατ’ ουσία ήταν ελεύθερος άνθρωπος. Στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα δάχτυλο που να δείχνει την έξοδο σε κανέναν, υπάρχει μόνο η αγκαλιά του Εσταυρωμένου που βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα»
    «Παιδιά μου στη ζωή σας να ξέρετε δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχουν υψηλά τείχη, δεν υπάρχουν εμπόδια. Όταν θα τα βρείτε μπροστά σας, γιατί υπάρχουν και αυτά, κοιτάξτε προς τον Ουρανό, κοιτάξτε προς τον Θεό. Γεμίστε την καρδιά σας με πολύ ελπίδα και με πολύ φως και να ξέρετε πως θα πετύχετε στη ζωή σας».
    Ποιος τα είπε όλα αυτά; Ή είμαστε βλάκες ή μας περνάει το Δωροθεάκι για βλάκες. Επειδή όμως είναι παμπόνηρος άνθρωπος, όχι έξυπνος, μάλλον έχει καταλάβει ότι είμαστε πολύ μαλάκες, μα πάρα πολύ, που τον ανεχόμαστε. Εκεί στην Τήνο κάπως αντιδράτε εδώ τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κύριε Δημόπουλε,
    Ποιους να βραβεύσεις με τον έπαινο
    και ποιους να συνετίσεις με τον ψόγο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "σας τρώει ο κώλος σας" τελικά μη μου πείτε ότι φταίει ο δημόπουλος. όλοι οι παπάδες διατάχτηκαν να πιέσουν να πάει κόσμος να προσκυνήσει τον δεσπότη. να δώσουν και ονόματα ποιους κάλεσαν στην πίτα φαίνεται για να δουν ποιος δεν άκουσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κάποιος πρέπει να του πει ότι τον κώλο τον έχουν εκτός από την ανάγκη τους να τον βάζουν κάτω να διαβάζουν κανένα ευαγγέλι κανένα βιβλιο και να ασχολούνται με ανάγκες ευρύτερες της ενοριας, για τίποτα άλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο Θεολόγος τους έκοψε τι κουμάσια είναι, έκοβε το μυαλό του, έκοβε το μάτι του, γι αυτό προσπάθησε να κόψει το απόστημα, με τους παπάδες αντί να κόβουν λάσπη από τις κακοτοπιές, επειδή δεν τους κόβει καθόλου, αντί να κόψουν το τιμόνι γιατί μας πάνε στον γκρεμό, και μας κοψοχολιάζουν, όλοι τους μια κοψιά κόπτονται για το συμφέρον τους, πίστευαν ότι με τις μηνύσεις, θα του έκοβαν την φόρα, αλλά ο Θεολόγος τους έκοψε στις εξετάσεις περί αγάπης και μας κοινοποίησε τον έλεγχο όλων τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. «Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία». Ελύτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το τερμάτισες
    Το τσιμέντωσες
    Τι σούζες είναι αυτές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Προ ημερών μας βομβάρδισαν τα τοπικά μέσα για την δωρεά του κ. Σανταμούρη της αντιμισθίας του. Δεν μας ενημέρωσε όμως για το κείμενο που υπέγραψε κοινώς κωλοτούμπα στον π. Γεώργιο Φανερό. Ο Θεολόγος δεν ήξερε από κωλοτούμπες ήταν άντρας μάγκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τελικά ο διάολος δεν φορεί βρακί…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ίσως, λοιπόν, να ήλθε ο καιρός σήμερα να σκάψουμε και να βρούμε κάτω από τα χώματα την αληθινή Εκκλησία. Μία ανασκαφή που μαζί με την αποκάλυψη του λησμονημένου θα επιτρέψει και την ανακάλυψη όλων εκείνων των επιπέδων των επιχωματώσεων, που σταδιακά και ανεπαίσθητα έκρυψαν το πρόσωπο της Ορθόδοξης θεολογίας, αναδεικνύοντας στη θέση της τα φετίχ μιας ιδεολογικής θεολογίας και Ορθοδοξίας. Τουτέστιν μιας θεολογικής ειδωλολατρίας, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της αντίστοιχης ποιμαντικής ειδωλολατρίας, που αντλεί, πότε από την ολοκληρωτική ομογενοποίηση, την κατάργηση δηλαδή του πολύτροπου της οικείωσης του Ευαγγελίου, και πότε από την απόλυτη ιδιώτευση, την αδυναμία εκκλησιασμού της όποιας διαφορετικής και εκ των πραγμάτων υποκειμενικής-υποστατικής κατανόησης.
    Σε μια τέτοια προσπάθεια, δεν μπορεί κανείς παρά να ξεκινήσει από τα καίρια και ουσιαστικά. Από αυτά, δηλαδή, που συνιστούν στ' αλήθεια τον τρόπο της υπάρξεως και τα οποία, ως εκ τούτου, εάν τραυματιστούν καθιστούν αμφίβολη την ίδια την ύπαρξη. Δίχως καμία αμφιβολία, λοιπόν, η αρχή πρέπει να γίνει με τα αιώνια θέματα του έρωτα και του θανάτου, της βίας και εξουσιαστικής αντιμετώπισης των πιστών, την έλλειψη αγάπης εκ μέρους των κληρικών με τον αφόρητο επαγγελματισμό τους, την έλλειψη συλλογικής άποψης, συνοδικότητας, στην Εκκλησία, την έλλειψη στοιχειωδέστατου ευαγγελικού ήθους εκ μέρους των κληρικών… πραγματικότητες που ορίζουν, αν μη τι άλλο, το περιεχόμενο του ίδιου του χριστιανισμού και βρίσκονται στη βάση της "εσκεμμένης παρεξήγησης", που τραυματίζει θανάσιμα τη σύγχρονη ζωή και θεολογία. (Συμβολή στις παρεμβάσεις του φίλου Γιώργου Δημόπουλου. Κληρικός εξ Αθηνών)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. "Η ποιότητα ενός πολιτισμού διακρίνεται από τη στάση του απέναντι στον έρωτα και στον θάνατο" Γιάννης Τσαρούχης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Εμένα δεν με απασχολεί η κωλοτούμπα του Σανταμούρη. Σαν πολιτευόμενος αποφεύγει τις καταδίκες χάνει αυγά και καλάθια. Μην ξεχνάμε έφυγε από την μια παράταξη και πήγε στην άλλη, αλλά εξήγησε γιατί. Εγώ θέλω μια απάντηση τι κέρδος έχει από την φορολογία του αυτή η κίνηση. Είναι δημόσιος άντρας και οφείλει απαντήσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Χριστιανοί που πιστεύουν αλλά όχι μέσω θεσμού, και κληρικοί που δεν πιστεύουν αλλά είναι μέσα στους θεσμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έχουμε επανειλημμένως ζητήσει τα σχόλια να είναι επώνυμα και κόσμια. Τουλάχιστον ας μην είναι υβριστικά.

      Διαγραφή
  25. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Φαινεται ότι δεν ζω στην Τήνο… στην καφετέρια συζητούσαν σήμερα για το κείμενο του κ. Δημόπουλου. Το διάβασα στην συνέχεια αλλά τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν τα διπλά συγχαρητήρια μου για το θάρρος και για τον τρόπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Είναι εμφανής πλέον η προσπάθεια των παπάδων στην Τήνο, υπό την καθοδήγηση του εξουσιαστή Δωρόθεου να δημιουργήσουν θεσμούς επίγειας εξουσίας χωρίς το ελάχιστο πνευματικό υπόβαθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Όντως αν διάβαζαν λίγο δεσπότης και παπάδες θα έπεφταν κάποτε στον Ελύτη: Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια… Αν είχαν διαβάσει δε και λίγο ευαγγέλιο δεν θα τολμούσαν καν να σκεφτούν την δίωξη του Θεολόγου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Φίλε μου αυτοί έχουν διαβάσει και εμπεδώσει τον Μακιαβέλι, για αυτό έχουν γίνει άριστοι στο μακέλεμα. Χτες του απροσκύνητου Θεολόγου και αύριο ποιος ξέρει ποιον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Δημόπουλε να υπογράφεις με ψευδώνυμο Ο μοναχικός λύκος του Χατζηράδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Οι δυο πυλώνες αγώνα του νησιού Τριποταμος-Χατζηράδος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει» Καμύ. Κ Δημόπουλε σας το αφιερώνω, με αγάπη, με την ευχή να μην υποκύψετε ποτέ, και δώσετε χαρά στους κακεντρεχείς. Όλη η τέχνη σας συνίσταται στο ότι υποχρεώνετε τον αναγνώστη να σας ξαναδιαβάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ως λαός αρπαζόμαστε με το παραμικρό και τα καταπίνουμε όλα. Έτσι καταπίνουμε και την παπαδική καταπίεση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Η ειδοποιός διαφορά του λόγου του Δημόπουλου από τις παπαδικές συνθηματικές ιδιολέκτους είναι ότι δεν κρύβει, αντιθέτως φανερώνει, γελοιοποιεί και καγχάζει, εξευτελίζει, κάνει τα πράγματα τόσο διάφανα, ώστε σπάζει εκ βάθρων όλο το εξωτερικόν περίβλημα της ευπρεποφανείας του δήθεν συμπαγούς εκκλησιαστικού στρατεύματος. Η ανατρεπτική αυτή γλωσσική παρενδυσία υπηρετεί στην ουσία την δημοκρατική γλώσσα, που όχι μόνον διατηρείται άριστα στον ξάνεμο , αλλά και του προσφέρει κάτι ανεκτίμητο, το δυνάμει είναι του. Καλό παράδεισο στον άγνωστό μου αλλά πολύ οικείο Θεολόγο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ο λόγος του Δημόπουλου είναι θαλασσινός βόριακλας : κυματίζει στην επιφάνεια αλλά και ταράζει βυθούς και στάσιμες βρομιές. Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Θεολόγο. Θεολόγε δεν θα είμαι στο μοναστήρι αλλά θα είμαι σιμά στην οικογένειά σου και θα κάνω ένα σταυρό στην εκκλησία του αγίου Φανουρίου στο Παγκράτι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την φρίκη;
    Ναι.
    Η αποδοχή της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Δωρόθεε, ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα. Με μαργιόλικα τερτίπια και γαλιφιές δεν πλησιάζεται το μυστήριο του θανάτου. Από τη στιγμή που όλοι θα πεθάνουμε, είναι προφανές ότι το πού και το πότε δεν έχουν καμιά σημασία. Να γιατί σου μιλάω. Γιατί το μυστήριο του θανάτου « είναι σαν την ποίηση που αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη άλλα που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός. Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου… Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση». Ελύτης
    Δωρόθεε κοιμάσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. τα τέρατα δεν εντυπωσιάζουν πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Μεταφέρω ως ενίσχυση στην προσωπική του κ. Δημόπουλου προσπάθεια ό,τι διημείφθη σήμερα σ’ ένα διάλλειμα στο σχολείο: την ομάδα την φτιάχνουν οι μεταγραφές, και η μεταγραφή του επιθετικού από το Αίγιο ήταν αυτή που έλλειπε, για την αξιοπρέπεια του τόπου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. μπράβο στο ξάνεμο και στον δημόπουλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β, παρακληθείς να ομιλήσει αναφέρθηκε στο περιστατικό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, την συνάντηση, δηλαδή, του Χριστού με τον Ζακχαίο, υπογραμμίζοντας ότι ο Ζακχαίος δεν ήθελε μόνο να ιδή αλλά και να συνομιλήσει με το Χριστό, ο οποιος Ζακχαίος, αφού απεκατέστησε τις σχέσεις του μαζί Του, με την ειλικρινή του αυτεπίγνωση και μετάνοια, απεκατέστησε και τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, αποκαθιστώντας τα όσα άδικα είχε πράξει καθώς είναι αδύνατο ένας Χριστιανός να έχει κοινωνία αγάπης με το Θεό, χωρίς να έχει κοινωνία αγάπης και με τον συνάνθρωπό του.
    τι απάτη ειναι αυτήα. σας το ξαναλέω. στην τηνο ξυπνησατε εμείς ακομη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. «Όσοι έχουν κάποιο μεγαλείο μέσα τους δεν κάνουν πολιτική». Kamu
    Τελικά μήπως και όποιος έχει λίγο φόβο Θεού δεν κάνει για κληρικός. Οι παπάδες ί δεν έχουν τελικά ούτε ιερό ούτε όσιο. Αν ακούσεις τις γλυκανάλατες ομιλίες του Δωρόθεου και όλων των παπάδων δεν τους πιστεύεις γιατί ξέρεις πλέον ότι σε κοροϊδεύουν, σε δουλέυουν κανονικά και στο λένε. Πρόσεχε σε δουλεύουμε. Δεν πιστεύουν στο ελάχιστο αυτά που λένε. Με έναν φίλο μου διαβάζαμε τον ανώνυμο 5 ιανουαριου 4και 47΄, τον ανώνυμο 5 ιανουαρίου 11κια33΄ και το δικό μου 27 ιανουαιρου 8 και 35΄ και μας ερχόταν να ξεράσουμε. Σκεφτηκαμε να επικοινωνήσουμε με τον κ. Δημόπουλο να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Σήμερα στο καφενείο μιλούσαμε που βρθήκαμε σε κάποιο μνημόσυνο την κυριακή στο αγιο ελευθέριο. Ο παπάς και αυτός κυνήγησε τον θεολόγο ο παπά στέλιος το έχει πλέον συνήθειο να παρακαλάει να ριξουμε το κατι τις μας σε δισκο. Η εκκλησία αυτή έχει χοντρα χρήματα. Δεν μας εχουν πει πόσα, τι τα κάνουν, ποτέ. Καλά οι παπάδεςς το συμφερον του κοιτάνε οι επιτρόποι τι κάνουν μονο γτα υπογραφίες είναι; Πέστα χρυσόστομε δημόπουλε

    ΑπάντησηΔιαγραφή