“Αγανακτισμένοι Τηνιακοί”
ΟΙ ΤΗΝΙΑΚΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
Ώρα Κυριακή, 29 Μάιος · 6:00 μ.μ. - 9:00 μ.μ.
Τοποθεσία ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ (ΕΞΕΔΡΑ) ΤΗΝΟΣ
Δημιουργήθηκε από:
Ώρα
Κυριακή, 29 Μάιος · 6:00 μ.μ. - 9:00 μ.μ.
Τοποθεσία
ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΗΣ (ΕΞΕΔΡΑ) ΤΗΝΟΣ
Δημιουργήθηκε από:
Γράφει ο Δημήτρης Χαλιώτης σήμερα στο nooz.gr:
Και τα δύο αποτελούν δομικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσής μας. Ο Έλληνας ''αγανακτεί'' εύκολα (έστω και αν επιλέγει τις περισσότερες φορές να την εκφράσει εξατομικευμένα), αλλά ακόμα πιο εύκολα καταφεύγει στην αγαπημένη του ρήση ''έλα μωρέ τώρα!''...
Έλα μωρέ τώρα... το φακελάκι! Έλα μωρέ τώρα... το ρουσφέτι! Έλα μωρέ τώρα... τα σκουπίδια (που θα κατεβάσει στον δρόμο ενώ ξέρει ότι υπάρχει απεργία!). Έλα μωρέ τώρα... το αυθαίρετο! Έλα μωρέ τώρα... το διπλοπαρκάρισμα (''Πέντε λεπτά θα κάνω! Ας περιμένουν!''). Έλα μωρέ τώρα... η διαδήλωση (''Και πού φωνάζουν, τι θα καταλάβουν;'')
Και την ίδια στιγμή αγανακτεί με το φακελάκι (''Αν δεν ήταν η μάνα μου στο χειρουργείο, θα τον είχα καταγγείλει!''). Αγανακτεί με το ρουσφέτι (''Δημόσιος υπάλληλος; Λούφα κι άγιος ο Θεός, ε;''). Αγανακτεί με τα σκουπίδια (''Χολέρα θα πάθουμε!''). Αγανακτεί με τα αυθαίρετα (''Μα μέσα στο δάσος έχτισε;! Πάλι τα τσέπωσε η πολεοδομία!''). Αγανακτεί με το διπλοπαρκάρισμα (''Κοίτα, ρε, τον τύπο! Εγώ φταίω τώρα να του σπάσω το τζάμι;!''). Αγανακτεί με τη διαδήλωση (''Πάλι κλειστό το κέντρο; Δεν γίνεται άλλο αυτή η ιστορία!'').
Τον τελευταίο χρόνο αυτό το ''έλα μωρέ τώρα!'' συνδυασμένο με μία... παθητική αγανάκτηση παπασπαλίστηκε εντέχνως με ένα ''ενοχικό σύνδρομο'' που φρόντισαν να επικοινωνήσουν με συνέπεια οι επίσημοι ''αναλυτές - σχολιαστές'' των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. "Μαζί τα φάγαμε"... ''Έτσι όπως τα κάναμε, τώρα θα τα λουστούμε!''... ''Τι μιλάς τώρα; Δεν έχεις κάνει κι εσύ τη λαμογιά σου στο παρελθόν;''... Και κάπως έτσι η αγανάκτηση γύρισε προς τον εαυτό μας. Το τέλειο άλλοθι.
Με τον Έλληνα στο χείλος της κατάθλιψης, ανήμπορο να αντιδράσει, ξεκίνησε η ''καταιγίδα''... Απελευθέρωση των απολύσεων, περικοπή του βασικού μισθού, νέοι έκτακτοι φόροι, τέρμα οι συλλογικές συμβάσεις, παρελθόν το οκτάωρο, ιδιωτικοποίηση όλων των Δ.Ε.Κ.Ο. Με τη δαμόκλειο σπάθη από πάνω μας του ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!'', ''ή έτσι ή πτωχεύουμε!'', ''θα μας διώξουν από την Ε.Ε.''... όλα είναι ανεκτά.
''20% κάτω ο μισθός σου και κομμένα τα δώρα και τα επιδόματα! Βρισκόμαστε σε κρίση!'' σε πληροφορεί ο εργοδότης σου κι εσύ σκύβεις το κεφάλι γιατί είσαι πεπεισμένος ότι μαζί του τα έφαγες. Καμία αντίδραση. Αν σκεφτείς λίγο πιο ψύχραιμα δεν τα έχεις φάει μαζί του... Εσύ τη συλλογική σου σύμβαση έπαιρνες. Δεν μοιράστηκες ποτέ τα κέρδη της εταιρείας του, όταν εκείνη είχε.
''Τόσα χρόνια πήγαινες μπουζούκια! Το γλεντάγαμε, ε;'' σε αποπροσανατολίζει ο έμπειρος σχολιαστής. Νέο ενοχικό σύνδρομο. ''Εγώ φταίω. Καταραμένα μπουζούκια!''... Κι εκεί που αυτοχαστουκίζεσαι, έρχεται και ο οικονομικός αναλυτής, σου αραδιάζει περίπου 300 νούμερα και ποσοστά που δείχνουν ότι είσαι ήδη ''΄νεκρός'', πανικοβάλλεσαι και λες το μεγάλο ''ναι'' στον εργοδότη σου. ''Έφταιξα. Θα πληρώσω.''...
Ενδιαμέσως πετάγονται και διάφοροι ''φωστήρες''... ''Γιατί είχες αντιδράσει το 2001 όταν πήγε η κυβέρνηση να περάσει το νέο ασφαλιστικό που θα σε έβγαζε σε μειωμένη σύνταξη στα 70;!''... Αν το σκεφτείς πάλι ψύχραιμα, εσύ τις εισφορές σου στο ασφαλιστικό ταμείο τις πλήρωνες κανονικά τόσα χρόνια, πώς έπεσε έξω το ταμείο; Όμως δεν μπορείς να σκεφτείς ψύχραιμα. Είσαι σε κατάθλιψη. Για όλα φταις εσύ! Έχεις αγανακτήσει με τον εαυτό σου.
Και κάπως έτσι, μετά από έναν και πλέον χρόνο μαζικής κατάθλιψης, για πρώτη φορά η αγανάκτηση αλλάζει τροχιά και στρέφεται και κάπου αλλού πέρα από τον καθρέφτη σου. 20.000 κόσμος, με θαυμαστή αυτοοργάνωση μέσω των social media μέσα σε μία μέρα, κατεβαίνει στο Σύνταγμα. Όσοι βρεθήκαμε εκεί αντιληφθήκαμε τη διαφορά από άλλες πορείες και διαδηλώσεις. Συγκλονιστική ανομοιογένεια στο πλήθος. Από το νεανικό κοινό του Star μέχρι τον παππού με το εγγόνι του.
Αμέσως σε όσους κοιτάζουν ακόμα ως παθητικοί θεατές ξυπνάει το ''έλα μωρέ τώρα''... ''Το ότι διαδηλώνουμε, δε σημαίνει ότι ξυπνήσαμε κιόλας. Μπορεί να κοιμόμαστε και όρθιοι!'' σχολιάζει κάποιος στο facebook. Κάποιοι σπεύδουν να χλευάσουν... ''Μας την είπαν οι Ισπανοί, αλλιώς δε θα κάναμε τίποτα!''. Κάποιοι ακόμα βασανίζονται από τα συμπτώματα της κατάθλιψης. ''Ο καθένας έχει να απαντήσει και στην εσωτερική του αντιπολίτευση.'' γράφει πολύ εύστοχα διακεκριμένη συνάδελφος και φίλη στο facebook.
Και υπάρχουν κι αυτοί που αρθρογραφούν μανιωδώς εναντίον των κινητοποιήσεων, που τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια υποβαθμίζουν (περιμένοντας τα πρώτα ''επεισόδια'' για να αφιερώσουν το μισό τους δελτίο!), χρησιμοποιώντας τη γνωστή ''καραμέλα''... ''Δεν υπάρχει στόχος! Πού οδηγεί όλο αυτό; Μετά τι; Ποια είναι η ατζέντα; Ποια είναι η ρεαλιστική αντιπρόταση;''
Το ξέρουν το παιχνίδι και προσπαθούν να σε παρασύρουν στο γήπεδό τους. Εξαιρετικά έξυπνη τακτική. Φυσικά κι εσύ, ο ''αγανακτισμένος'' (συναίσθημα το οποίο δεν συμπεριλαμβάνει τη λύση!), δεν είσαι σε θέση να τους αντιπροτείνεις ένα άλλο βιώσιμο οικονομικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας. Αν ήσουν σε θέση να κυβερνούσες ήδη εσύ! Ως αγανακτισμένος πρωταρχικός σου στόχος είναι να πιέσεις τους κρατούντες να σου αντιπροτείνουν μία άλλη λύση, από αυτή που σου παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Κι αυτό είναι κανόνας.
Και για να μη νιώθεις αδαής, αγαπητέ ''αγανακτισμένε''. Ούτε αυτοί που όλη την ώρα θεωρητικολογούν και σου ζητάνε να αντιπροτείνεις λύσεις, ξέρουν γιατί υποστηρίζουν τις θέσεις της κυβέρνησης. Τους έχουν πει ότι πτωχεύουμε. Ότι έτσι μόνο μπορούμε να σωθούμε. Και το παπαγαλίζουν. Αν τους ρωτήσεις συγκεκριμένα θα ακούσεις σκόρπιες σκέψεις και ιδέες... Και είναι πολύ φυσιολογικό. Δεν μπορεί η οικονομική σωτηρία της χώρας να συζητηθεί ρεαλιστικά ανάμεσα σε μοιρασμένο όχλο. Δεν είναι ένας διάλογος που τρώγοντας καλαμαράκια στην ταβέρνα θα καταλήξουμε στη λύση του προβλήματος.
Και φυσικά, κανείς από όλους τους ''διαφωνούντες'' με την άναρχη αγανάκτηση δεν μπορεί να σου απαντήσει πού οδηγεί ο δικός του δρόμος, ο δρόμος του καναπέ... Αλλά - ιστορικά και μόνο - είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν οδήγησε σε καλύτερες μέρες...
Διαβάστε επίσης:
Και τα δύο αποτελούν δομικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσής μας. Ο Έλληνας ''αγανακτεί'' εύκολα (έστω και αν επιλέγει τις περισσότερες φορές να την εκφράσει εξατομικευμένα), αλλά ακόμα πιο εύκολα καταφεύγει στην αγαπημένη του ρήση ''έλα μωρέ τώρα!''...
Έλα μωρέ τώρα... το φακελάκι! Έλα μωρέ τώρα... το ρουσφέτι! Έλα μωρέ τώρα... τα σκουπίδια (που θα κατεβάσει στον δρόμο ενώ ξέρει ότι υπάρχει απεργία!). Έλα μωρέ τώρα... το αυθαίρετο! Έλα μωρέ τώρα... το διπλοπαρκάρισμα (''Πέντε λεπτά θα κάνω! Ας περιμένουν!''). Έλα μωρέ τώρα... η διαδήλωση (''Και πού φωνάζουν, τι θα καταλάβουν;'')
Και την ίδια στιγμή αγανακτεί με το φακελάκι (''Αν δεν ήταν η μάνα μου στο χειρουργείο, θα τον είχα καταγγείλει!''). Αγανακτεί με το ρουσφέτι (''Δημόσιος υπάλληλος; Λούφα κι άγιος ο Θεός, ε;''). Αγανακτεί με τα σκουπίδια (''Χολέρα θα πάθουμε!''). Αγανακτεί με τα αυθαίρετα (''Μα μέσα στο δάσος έχτισε;! Πάλι τα τσέπωσε η πολεοδομία!''). Αγανακτεί με το διπλοπαρκάρισμα (''Κοίτα, ρε, τον τύπο! Εγώ φταίω τώρα να του σπάσω το τζάμι;!''). Αγανακτεί με τη διαδήλωση (''Πάλι κλειστό το κέντρο; Δεν γίνεται άλλο αυτή η ιστορία!'').
Τον τελευταίο χρόνο αυτό το ''έλα μωρέ τώρα!'' συνδυασμένο με μία... παθητική αγανάκτηση παπασπαλίστηκε εντέχνως με ένα ''ενοχικό σύνδρομο'' που φρόντισαν να επικοινωνήσουν με συνέπεια οι επίσημοι ''αναλυτές - σχολιαστές'' των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. "Μαζί τα φάγαμε"... ''Έτσι όπως τα κάναμε, τώρα θα τα λουστούμε!''... ''Τι μιλάς τώρα; Δεν έχεις κάνει κι εσύ τη λαμογιά σου στο παρελθόν;''... Και κάπως έτσι η αγανάκτηση γύρισε προς τον εαυτό μας. Το τέλειο άλλοθι.
Με τον Έλληνα στο χείλος της κατάθλιψης, ανήμπορο να αντιδράσει, ξεκίνησε η ''καταιγίδα''... Απελευθέρωση των απολύσεων, περικοπή του βασικού μισθού, νέοι έκτακτοι φόροι, τέρμα οι συλλογικές συμβάσεις, παρελθόν το οκτάωρο, ιδιωτικοποίηση όλων των Δ.Ε.Κ.Ο. Με τη δαμόκλειο σπάθη από πάνω μας του ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!'', ''ή έτσι ή πτωχεύουμε!'', ''θα μας διώξουν από την Ε.Ε.''... όλα είναι ανεκτά.
''20% κάτω ο μισθός σου και κομμένα τα δώρα και τα επιδόματα! Βρισκόμαστε σε κρίση!'' σε πληροφορεί ο εργοδότης σου κι εσύ σκύβεις το κεφάλι γιατί είσαι πεπεισμένος ότι μαζί του τα έφαγες. Καμία αντίδραση. Αν σκεφτείς λίγο πιο ψύχραιμα δεν τα έχεις φάει μαζί του... Εσύ τη συλλογική σου σύμβαση έπαιρνες. Δεν μοιράστηκες ποτέ τα κέρδη της εταιρείας του, όταν εκείνη είχε.
''Τόσα χρόνια πήγαινες μπουζούκια! Το γλεντάγαμε, ε;'' σε αποπροσανατολίζει ο έμπειρος σχολιαστής. Νέο ενοχικό σύνδρομο. ''Εγώ φταίω. Καταραμένα μπουζούκια!''... Κι εκεί που αυτοχαστουκίζεσαι, έρχεται και ο οικονομικός αναλυτής, σου αραδιάζει περίπου 300 νούμερα και ποσοστά που δείχνουν ότι είσαι ήδη ''΄νεκρός'', πανικοβάλλεσαι και λες το μεγάλο ''ναι'' στον εργοδότη σου. ''Έφταιξα. Θα πληρώσω.''...
Ενδιαμέσως πετάγονται και διάφοροι ''φωστήρες''... ''Γιατί είχες αντιδράσει το 2001 όταν πήγε η κυβέρνηση να περάσει το νέο ασφαλιστικό που θα σε έβγαζε σε μειωμένη σύνταξη στα 70;!''... Αν το σκεφτείς πάλι ψύχραιμα, εσύ τις εισφορές σου στο ασφαλιστικό ταμείο τις πλήρωνες κανονικά τόσα χρόνια, πώς έπεσε έξω το ταμείο; Όμως δεν μπορείς να σκεφτείς ψύχραιμα. Είσαι σε κατάθλιψη. Για όλα φταις εσύ! Έχεις αγανακτήσει με τον εαυτό σου.
Και κάπως έτσι, μετά από έναν και πλέον χρόνο μαζικής κατάθλιψης, για πρώτη φορά η αγανάκτηση αλλάζει τροχιά και στρέφεται και κάπου αλλού πέρα από τον καθρέφτη σου. 20.000 κόσμος, με θαυμαστή αυτοοργάνωση μέσω των social media μέσα σε μία μέρα, κατεβαίνει στο Σύνταγμα. Όσοι βρεθήκαμε εκεί αντιληφθήκαμε τη διαφορά από άλλες πορείες και διαδηλώσεις. Συγκλονιστική ανομοιογένεια στο πλήθος. Από το νεανικό κοινό του Star μέχρι τον παππού με το εγγόνι του.
Αμέσως σε όσους κοιτάζουν ακόμα ως παθητικοί θεατές ξυπνάει το ''έλα μωρέ τώρα''... ''Το ότι διαδηλώνουμε, δε σημαίνει ότι ξυπνήσαμε κιόλας. Μπορεί να κοιμόμαστε και όρθιοι!'' σχολιάζει κάποιος στο facebook. Κάποιοι σπεύδουν να χλευάσουν... ''Μας την είπαν οι Ισπανοί, αλλιώς δε θα κάναμε τίποτα!''. Κάποιοι ακόμα βασανίζονται από τα συμπτώματα της κατάθλιψης. ''Ο καθένας έχει να απαντήσει και στην εσωτερική του αντιπολίτευση.'' γράφει πολύ εύστοχα διακεκριμένη συνάδελφος και φίλη στο facebook.
Και υπάρχουν κι αυτοί που αρθρογραφούν μανιωδώς εναντίον των κινητοποιήσεων, που τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια υποβαθμίζουν (περιμένοντας τα πρώτα ''επεισόδια'' για να αφιερώσουν το μισό τους δελτίο!), χρησιμοποιώντας τη γνωστή ''καραμέλα''... ''Δεν υπάρχει στόχος! Πού οδηγεί όλο αυτό; Μετά τι; Ποια είναι η ατζέντα; Ποια είναι η ρεαλιστική αντιπρόταση;''
Το ξέρουν το παιχνίδι και προσπαθούν να σε παρασύρουν στο γήπεδό τους. Εξαιρετικά έξυπνη τακτική. Φυσικά κι εσύ, ο ''αγανακτισμένος'' (συναίσθημα το οποίο δεν συμπεριλαμβάνει τη λύση!), δεν είσαι σε θέση να τους αντιπροτείνεις ένα άλλο βιώσιμο οικονομικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας. Αν ήσουν σε θέση να κυβερνούσες ήδη εσύ! Ως αγανακτισμένος πρωταρχικός σου στόχος είναι να πιέσεις τους κρατούντες να σου αντιπροτείνουν μία άλλη λύση, από αυτή που σου παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Κι αυτό είναι κανόνας.
Και για να μη νιώθεις αδαής, αγαπητέ ''αγανακτισμένε''. Ούτε αυτοί που όλη την ώρα θεωρητικολογούν και σου ζητάνε να αντιπροτείνεις λύσεις, ξέρουν γιατί υποστηρίζουν τις θέσεις της κυβέρνησης. Τους έχουν πει ότι πτωχεύουμε. Ότι έτσι μόνο μπορούμε να σωθούμε. Και το παπαγαλίζουν. Αν τους ρωτήσεις συγκεκριμένα θα ακούσεις σκόρπιες σκέψεις και ιδέες... Και είναι πολύ φυσιολογικό. Δεν μπορεί η οικονομική σωτηρία της χώρας να συζητηθεί ρεαλιστικά ανάμεσα σε μοιρασμένο όχλο. Δεν είναι ένας διάλογος που τρώγοντας καλαμαράκια στην ταβέρνα θα καταλήξουμε στη λύση του προβλήματος.
Και φυσικά, κανείς από όλους τους ''διαφωνούντες'' με την άναρχη αγανάκτηση δεν μπορεί να σου απαντήσει πού οδηγεί ο δικός του δρόμος, ο δρόμος του καναπέ... Αλλά - ιστορικά και μόνο - είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν οδήγησε σε καλύτερες μέρες...
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου