Θέλω να στείλω μια επιστολή!

Θυμάμαι μικρό παιδί, όχι και πολλά χρόνια πριν, ανάμεσα σε πλήθος άλλων παιχνιδιών που παίζαμε στους δρόμους, να προσπαθούμε να αντιγράφουμε τον κόσμο των μεγάλων, δυστυχώς κάποιες φορές αναπαριστάνοντας ρόλους και καταστάσεις που ζούσαμε από την τηλεόραση. Μην πάει ο νου σας σε Πρετεντέρηδες και Αυτιάδες… Είπαμε, παιδί, όχι διεστραμμένο παιδί… Τις περισσότερες φορές ήταν έντονα γεγονότα που κρατούσαν για πολλά μεσημεριανά μετά το σχολείο όπως για παράδειγμα μια μεγάλη πυρκαγιά ή μια εκλογική μάχη.

Βλέποντας «τους δυο τους», νυν και πρώην, να καυγαδίζουν ανταλλάσσοντας άλλοτε κατηγορίες και άλλοτε «φιλικές συμβουλές» (…), κοινοποιώντας πάντα σε εμάς, σαν να μας αφορούν τα ξεκατινιάσματα περισσότερο από τα προβλήματα της μέρας μας, συνειδητοποιώ πόσο μπροστά ήμασταν σαν παιδιά τότε. «Οι δυο τους», απροκάλυπτα αποστασιοποιημένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αντιγράφουν την κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας (με μικρό για να ξεχωρίζει από την δική μας Χώρα)και επαναλαμβάνουν, σαν σε σκηνή ξεπεσμένου θεάτρου, τους ρόλους των Παπανδρεο-Καραμανλήδων (που τον θυμήθηκες τον δεύτερο τώρα – οποία χάρις!) και των «διαδόχων» τους. Αλληλοκατηγορούνται για ότι στραβό ανακαλύπτουν. Για ότι κακό έγινε στην στον τόπο επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο και πάντα διαπιστώνουν πως εκείνοι τα κάνουν καλύτερα. Πετάνε τις ευθύνες στο ατελείωτο παιχνίδι αντισφαίρισης (πότε-πότε το μπαλάκι παίρνει και κανένα θεατή που φωνάζει για το αίσχος που παρακολουθεί από τις κερκίδες – κανένα επιτήδειο οι-κο-λό-γο… Θου κύριε, φυλακήν τω στόματί μου), αλλά ποτέ δεν τόλμησαν να μας περιγράψουν το καλό που δεν έκαναν στον ίδιο αυτό τόπο. Και γιατί άλλωστε, αφού το τελευταίο δεν φέρνει ψήφους στην εκλογοκατσαρόλα που μαγειρεύουν ανά τετραετία με την πιο αδιανόητη παρέα να κουβαλάει λαχανικά και φρούτα… Δυστυχώς όμως στο ψήσιμο είναι καλοί. Και πως να μην είναι άλλωστε, όταν το ψήσιμο απαιτεί υποσχέσεις που ένας σώφρων δεν μπορεί να δώσει γιατί αντιλαμβάνεται πως δεν θα κρατήσει. Στις περσινές εκλογές για παράδειγμα ήταν ήδη γνωστές οι περιπέτειες στις οποίες θα μπερδεύονταν η χώρα. Αυτό όμως δεν εμπόδισε κανένα τους να κομπάσει με μεγαλοστομίες.

Στους ρόλους που τόσο καλά αντιγράφουν σε μικρογραφία θα πρέπει να προστεθεί και ατέλειωτη παρέα εργολάβων, συμφερόντων, δικηγόρων κληρονομικών και διαζυγίων, ενίοτε και παπάδων (κάθε δόγματος), «αμερόληπτων» δημοσιογράφων, και άλλων λοιπών τετρακίνητων κουραμπιέδων που τους περιστοιχίζουν! Μόνο τα τραπεζικά συμφέροντα μας λείπουν (;) και θα ανεβάζαμε όλες τις πράξεις από το εργάκι!      

Τα ατοπήματά τους όμως έχουν γίνει πια αίσχη, για τα οποία περηφανεύονται κιόλας: Πρόσφατα μάλιστα εξέδωσαν και «ψήφισμα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης». Σαν να μην μας φτάνουν τα οικόπεδα και οι μεζονέτες, μη τυχόν και στριμωχτεί ο Τηνιακός εργολάβος με νέα μέτρα και περιορισμούς, εμπρός να γίνει όλο το νησί ένα απέραντο εργοτάξιο, εμπρός να σκαφτεί κάθε βουνό και να χαθεί ότι έμεινε από την κυκλαδική φυσιογνωμία μας. Εμπρός χτίστε για να ξεπουλήσετε στους μόνους πελάτες που σας έμειναν: Τους δανειστές μας! Εμπρός χτίστε για να καταστρέψετε ότι έμεινε από την ομορφιά αυτής της ξέρας και να το προσφέρετε σε αυτούς που σας φέρνουν τις ψήφους για να κρατάτε τις καρέκλες σας!

Ένας παλιός πρόεδρος (καλά να ‘ναι!) είπε κάποτε στον πατέρα μου (δόξα τω Θεώ, από μικρός ξέκλεβα κουβέντες): «Για να κάνει σωστά την δουλειά του ένας πρόεδρος πρέπει να είναι καλός με το χωριό του και κακός με τους χωριανούς του». Δεν το μεταφέρω σαν συμβουλή προς «τους δυο τους», όχι σαν τέτοια τουλάχιστον που δίνει ο πρώην στο νυν και τανάπαλιν. Η καρέκλα που νοιάζεται μόνο για να κρατήσει την καρέκλα ξεχνά τον λόγο της θέσης της… Δυστυχώς για μας, όπως διαπιστώνεται σε κάθε ευκαιρία, τους αρκεί να είναι αρεστοί και να μην θίγουν ποτέ το κοινό αίσθημα. Ίσως θα πρέπει τελικά να μην απαιτούμε πια και να αρκεστούμε στο μηδαμινό τους έργο.

Σας εύχομαι ολόψυχα, μια μέρα, άντρες πια, και όχι παιδάκια που παίζουν τους πολιτικούς, να βγείτε και να φωνάξετε τα καλά που δεν κάνατε σε αυτό τον τόπο: Τους βιολογικούς, τους ΧΥΤΑ τα τα τα… Σαν άντρες να κοιτάξετε την γύμνια σας στον καθρέφτη, αυτή που δεν ντύνεται με κοστούμια και αυτοκίνητα. Να ανοίξετε τα μάτια σας και να δείτε τους στενούς συνεργάτες και συμβούλους που σας περιστοιχίζουν και πόσοι από αυτούς πραγματικά εκπροσωπούν με την ζωή τους τον Τηνιακό!

 

VIVA LA ARPAKOLATION!

 

 

ΥΓ: Όσες επιστολές και να στείλετε «οι δυο σας», πρώην και νυν, Απόστολοι δεν θα γίνετε…!

 

ΥΓ2: Αναμένω τον κλασικό πράσινο-μπλε κόκκο να μου γράψει το ανεπανάληπτο «Εντάξει, αλλά εσύ τι προτείνεις;» … Προκαταβολικά λοιπόν, σου εύχομαι καλό κατευόδιο στο δρόμο προς τα ξεκουμπίδια από την άσκηση ανεύθυνης πολιτικής πράξης μόνο και μόνο για να κρατήσεις: τα οικονομικά οφέλη, τον διορισμό σου, ένα οικόπεδο δυο στρέμματα παραπάνω ρε αδερφέ για να βάλεις ένα κεραμιδί πάνω από τον τουρίστα σου! Μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και εμπιστεύεσαι τον κάθε τετρακίνητο πασόκο και νεοδημοκράτη, τους ίδιους δηλαδή που με την σειρά τους σε τραβούσαν τόσα χρόνια να ψηφίζεις αυτούς που μας κυβέρνησαν και να δέχεσαι απερίσκεπτα πως ευθύνες έχουν και άλλοι που δεν κυβέρνησαν… έτσι με ένα «όποιοι και να ‘ταν, τα ίδια θα έκαναν» για να πιστεύεις τόσα χρόνια πως δεν είχες επιλογή… Καλή δικαιολογία – τέρμα οι τύψεις για το κακό χάλι που φτάσαμε – πάμε για ύπνο τώρα!

 

ΥΓ3: Ευχαριστώ τον Όφιο που με το καταπληκτικό του πρόσφατο κείμενο με παρότρυνε να γράψω τα παραπάνω!