Κάποιες μητέρες γιορτάζουν διαφορετικά.
13 Μαΐου. «Γιορτή της Μητέρας». Αυτή η
Κυριακή είναι γιορτή για εκατομμύρια μητέρες σε όλο τον κόσμο που θα
δεχτούν ένα δώρο, μια αγκαλιά, μια ευχή. Το μυαλό μου όμως ταξιδεύει
αστραπιαία σε κάποιες μητέρες που δεν θα λάβουν κανένα από αυτά τα δώρα
σήμερα, όπως η Ζαμουκούντα, η Νάιλα, η Λόρα που γνώρισα στο ταξίδι μου
με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην κεντρική Αφρική. Τις θυμάμαι πολύ
ζωντανά. Μοιάζουν να στέκουν και πάλι μπροστά μου. Να χαμογελούν, να μου
μιλούν, να τραγουδούν, να μ’αγκαλιάζουν. Μου προσφέρουν και πάλι τόσα
πολλά ενώ οι ίδιες δεν έχουν σχεδόν τίποτα. Αγωνίζονται για τα βασικά,
για τα αυτονόητα.
Το μυαλό μου τρέχει σε αυτές και σε πολλές ακόμα μητέρες που γνώρισα μέσα από αφηγήσεις των εθελοντών και εικόνες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και μου χάρισαν μέσα από τις ιστορίες τους δώρα ιδιαίτερα, δώρα ανεκτίμητα. Όπως ένα χαμόγελο, πολλή αισιοδοξία, αστείρευτη δύναμη ψυχής και αγάπη για τη ζωή παρά τις τεράστιες δυσκολίες, τις τραυματικές εμπειρίες, τις άνισες συχνά μάχες, και τις σκληρές απώλειες. Δώρα που νιώθω την ανάγκη να προσφέρω με τη σειρά μου σε όσες μητέρες αφήσουν για λίγο το βλέμμα τους πάνω σε αυτές τις γραμμές. Μιλώντας για όλες εκείνες τις μητέρες που δεν παραιτούνται ακόμα και αν κινδυνεύουν με θάνατο προσπαθώντας να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή. Ακόμα και αν αγωνίζονται να εξασφαλίσουν καθημερινά λίγο νερό και τροφή, ακόμα και αν κουβαλούν για χιλιόμετρα στην πλάτη τα παιδιά τους κάτω από τον καυτό ήλιο αναζητώντας ιατρική βοήθεια, στέγη, ασφάλεια και μια καλύτερη τύχη μακριά από πολέμους, φυσικές καταστροφές, διατροφικές κρίσεις. Ακόμα και αν κινδυνεύουν από μια ασθένεια που απειλεί την επιβίωσή τους, αν και μπορεί να θεραπευτεί αλλά συχνά δεν είναι διαθέσιμη. Μιλώντας για τις μητέρες που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συναντούμε στα προγράμματά μας σε όλο τον κόσμο, από το Νταρφούρ και το Πακιστάν, μέχρι τη Σομαλία, τη Σρι Λάνκα και την Παπούα Νέα Γουινέα. Μητέρες που βοηθάμε παρέχοντας μαιευτική φροντίδα, υγειονομική περίθαλψη για τις ίδιες και τα παιδιά τους, ψυχολογική υποστήριξη και υπηρεσίες συμβουλευτικής και μας γεμίζουν οι ίδιες δύναμη για να συνεχίσουμε να δίνουμε καθημερινά αυτή τη δύσκολη μάχη. Που μας κάνουν να βλέπουμε με άλλο μάτι, να αναθεωρούμε και να εκτιμούμε διαφορετικά τη ζωή.
Όπως έκανε το τεράστιο χαμόγελο και τα λόγια που μου χάρισε η Νάιλα κοιτώντας με λαχτάρα και ανακούφιση πάνω στο κρεβάτι του απομακρυσμένου νοσοκομείου το λίγο μηνών μωρό της, έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο για τη ζωή της. «Έφτασα εδώ αδύναμη. Δεν κοιμόμουν, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Οι γιατροί μου είπαν ότι κινδύνευα. Μου είπαν για την Ασθένεια του Ύπνου αλλά δεν ήξερα τίποτα. Μου έδωσαν θεραπεία και άρχισα να νιώθω και πάλι καλά. Δε σταμάτησα στιγμή να ελπίζω και τώρα είμαι σίγουρη, αισιόδοξη για μένα και τα παιδιά. Δε θα μείνουν ορφανά. Νιώθω πως η ζωή μας είναι μπροστά», μου είπε χαμογελώντας και σκέφτηκα ότι η ζωή της ανταπέδωσε το χαμόγελο με το οποίο η ίδια την αντιμετώπισε σε όλα τα δύσκολα. Το ίδιο έκανε και το βλέμμα της Ζαμουκούντα που φώτισε το σκοτεινό πλίνθινο σπίτι της όταν μας υποδέχτηκε περιτριγυρισμένη από τα τρία της υγιή πλέον παιδιά που κινδύνεψε να χάσει από ελονοσία. Ή η ζεστή αγκαλιά της Λόρα στη γιατρό της ομάδας που τη βοήθησε να γίνει για πρώτη φορά μητέρα αν και κινδύνευε από ακατάσχετη αιμορραγία όταν έφτασε εσπευσμένα στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα, δυο λόγια φωτεινά. Δώρα απλά αλλά πολύτιμα από κάποιες μητέρες που θα δε θα γιορτάσουν σήμερα αλλά επιμένουν να γιορτάζουν τη ζωή με το δικό τους τρόπο καθημερινά.
* Η Μαρία Πασχούλα είναι Υπεύθυνη Τύπου του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα
Το μυαλό μου τρέχει σε αυτές και σε πολλές ακόμα μητέρες που γνώρισα μέσα από αφηγήσεις των εθελοντών και εικόνες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και μου χάρισαν μέσα από τις ιστορίες τους δώρα ιδιαίτερα, δώρα ανεκτίμητα. Όπως ένα χαμόγελο, πολλή αισιοδοξία, αστείρευτη δύναμη ψυχής και αγάπη για τη ζωή παρά τις τεράστιες δυσκολίες, τις τραυματικές εμπειρίες, τις άνισες συχνά μάχες, και τις σκληρές απώλειες. Δώρα που νιώθω την ανάγκη να προσφέρω με τη σειρά μου σε όσες μητέρες αφήσουν για λίγο το βλέμμα τους πάνω σε αυτές τις γραμμές. Μιλώντας για όλες εκείνες τις μητέρες που δεν παραιτούνται ακόμα και αν κινδυνεύουν με θάνατο προσπαθώντας να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή. Ακόμα και αν αγωνίζονται να εξασφαλίσουν καθημερινά λίγο νερό και τροφή, ακόμα και αν κουβαλούν για χιλιόμετρα στην πλάτη τα παιδιά τους κάτω από τον καυτό ήλιο αναζητώντας ιατρική βοήθεια, στέγη, ασφάλεια και μια καλύτερη τύχη μακριά από πολέμους, φυσικές καταστροφές, διατροφικές κρίσεις. Ακόμα και αν κινδυνεύουν από μια ασθένεια που απειλεί την επιβίωσή τους, αν και μπορεί να θεραπευτεί αλλά συχνά δεν είναι διαθέσιμη. Μιλώντας για τις μητέρες που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συναντούμε στα προγράμματά μας σε όλο τον κόσμο, από το Νταρφούρ και το Πακιστάν, μέχρι τη Σομαλία, τη Σρι Λάνκα και την Παπούα Νέα Γουινέα. Μητέρες που βοηθάμε παρέχοντας μαιευτική φροντίδα, υγειονομική περίθαλψη για τις ίδιες και τα παιδιά τους, ψυχολογική υποστήριξη και υπηρεσίες συμβουλευτικής και μας γεμίζουν οι ίδιες δύναμη για να συνεχίσουμε να δίνουμε καθημερινά αυτή τη δύσκολη μάχη. Που μας κάνουν να βλέπουμε με άλλο μάτι, να αναθεωρούμε και να εκτιμούμε διαφορετικά τη ζωή.
Όπως έκανε το τεράστιο χαμόγελο και τα λόγια που μου χάρισε η Νάιλα κοιτώντας με λαχτάρα και ανακούφιση πάνω στο κρεβάτι του απομακρυσμένου νοσοκομείου το λίγο μηνών μωρό της, έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο για τη ζωή της. «Έφτασα εδώ αδύναμη. Δεν κοιμόμουν, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Οι γιατροί μου είπαν ότι κινδύνευα. Μου είπαν για την Ασθένεια του Ύπνου αλλά δεν ήξερα τίποτα. Μου έδωσαν θεραπεία και άρχισα να νιώθω και πάλι καλά. Δε σταμάτησα στιγμή να ελπίζω και τώρα είμαι σίγουρη, αισιόδοξη για μένα και τα παιδιά. Δε θα μείνουν ορφανά. Νιώθω πως η ζωή μας είναι μπροστά», μου είπε χαμογελώντας και σκέφτηκα ότι η ζωή της ανταπέδωσε το χαμόγελο με το οποίο η ίδια την αντιμετώπισε σε όλα τα δύσκολα. Το ίδιο έκανε και το βλέμμα της Ζαμουκούντα που φώτισε το σκοτεινό πλίνθινο σπίτι της όταν μας υποδέχτηκε περιτριγυρισμένη από τα τρία της υγιή πλέον παιδιά που κινδύνεψε να χάσει από ελονοσία. Ή η ζεστή αγκαλιά της Λόρα στη γιατρό της ομάδας που τη βοήθησε να γίνει για πρώτη φορά μητέρα αν και κινδύνευε από ακατάσχετη αιμορραγία όταν έφτασε εσπευσμένα στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα, δυο λόγια φωτεινά. Δώρα απλά αλλά πολύτιμα από κάποιες μητέρες που θα δε θα γιορτάσουν σήμερα αλλά επιμένουν να γιορτάζουν τη ζωή με το δικό τους τρόπο καθημερινά.
* Η Μαρία Πασχούλα είναι Υπεύθυνη Τύπου του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου