Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer – Απάντηση στον κ. Βακόνδιο (πολιτευτή ΝΔ – αυτοπροσδιορισμός)

Ανακατεύοντας ειδήσεις σε ντόπια μέσα έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του κ. Βακόνδιου αναφορικά με τις εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή (εδώ). 

Δύο ερωτηματικά γεννιούνται στην εισαγωγή κιόλας της επιστολής:

1) Ο συντάξας δηλώνει στην πρώτη κιόλας εισπνοή, ότι θα παραβεί μια κανονικότητα. Εγείρεται αμέσως το ερωτηματικό για την αναγκαιότητα να ασχοληθεί με ένα συγκεκριμένο θέμα (σημείωση: με την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στην Δ.Ε.Θ.), δηλαδή τι αναγκάζει ένα πολιτευτή της συμπολίτευσης να οφείλει να ασχοληθεί «κανονικά» με κάτι που ο ίδιος χαρακτηρίζει μπούρδα («ακατάσχετη μπουρδολογία» στο πρωτότυπο). Γιατί έπρεπε; Μήπως δεν είναι διακριτοί οι ρόλοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης; (βλέπε Πολιτική Συνέπεια για το ρόλο της αντιπολίτευσης). Μήπως δεν έχει άλλα για να ασχοληθεί υπό τις παρούσες συνθήκες; Είναι τελικά ηθική ή κομματική η υποχρέωση του (ρητορικό); Τι ωφελεί ένα πολίτη, ιδιαιτέρως αν πρόκειται για μπούρδες, να ακούσει και ένα σχολιασμό επ’ αυτών;

2) Σε ένα δεύτερο ερώτημα που ανακύπτει, περισσότερο εσωτερικό, όταν μέσα σε μόλις 3 σειρές παραβαίνει την αρχική του δήλωση (σημείωση: περίεργο για «πολιτευτή» ΝΔ/ΠαΣοΚ διόλου τυχαία η επιλογή της παγκόσμιας ημέρας Alzheimer),  καλείται να απαντήσει ο ίδιος: Με ποιο τρόπο δεν θα ασχοληθεί; Αφιερώνοντας την εισαγωγή;

Προχωρώντας παρακάτω στο κείμενο, πληροφορούμαστε από τον ίδιο, πως είναι οικονομολόγος. Συμπληρωματικά των ανωτέρω: Γιατί ένας οικονομολόγος υπό την φερόμενη επιδρομή μέτρων, αντί να μας διαφωτίσει σχετικά με την αποδοτικότητα των εναλλακτικών μέτρων, να μας εξηγήσει για την ωφελιμότητα με στοιχεία και υπολογισμούς, προτιμά να ασκεί κριτική; Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να μας γνωστοποιήσει τι είναι το βέλτιστο κατά την άποψή του; Γιατί αντί αυτού περί άλλα τυρβάζει;

Στην συνέχεια μαθαίνουμε πως ο Γ. Παπανδρέου (στο πρωτότυπο χρησιμοποιείται το υποτιμητικό «Γιωργάκης»), αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για την σύντομη αλλά καταστροφική πρωθυπουργία του. Στον αντίποδα η πρωθυπουργία Σαμαρά προαλείφεται ως «διαφαινόμενη επιτυχία». Εδώ με παραξενεύει πως δύο πρωθυπουργοί που ακολουθούν ακριβώς την ίδια οικονομική πολιτική θα οδηγήσουν σε τόσο αντίθετα αποτελέσματα.

Ακόμη πιο κάτω αναφέρεται απαξιωτικά για το δημόσιο τομέα (Παγκόσμια ημέρα Alzheimer / Ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο;). Με εντυπωσιάζει, δεν με εκπλήσει, ο τρόπος με τον οποίο ισοπεδώνει παρουσιάζοντας τους διεφθαρμένους σαν κανόνα. Του υπενθυμίζω πως οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι νοσοκόμοι, οι χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί, οι εργαζόμενοι στον τομέα της καθαριότητας και τόσοι άλλοι που παραλείπω, δεν δύναται να είναι διεφθαρμένοι, τουλάχιστον σε ότι αφορά στις συναλλαγές τους με το δημόσιο και αφορούν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Αντ’ αυτού οι περισσότερο διαφθαρμένοι είναι οι διευθυντές εφοριών, δικαστικοί, υψηλόβαθμοι κάθε τομέα κτλ, δημόσιοι υπάλληλοι που ξηλώνει και διορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση (Μαγεία – Παγκόσμια ημέρα Alzheimer/ Ποιος κυβερνούσε αυτό τον τόπο;)

Θα προσθέσω και την διαρκή παρατήρηση της φιλολόγου μου, της κ. Ψαλίδα από τα χρόνια μου στο Λύκειο του νησιού: «οι γενικεύσεις είναι φασιστικές» για να εξηγήσω στον κ. Κάθε Βακόνδιο πως ο Φασισμός δεν ήρθε από μόνος του…

Ακολουθεί η κατάπτυστη (και συγχωρήστε μου) φράση για «ανέργους δημοσίου». Αρνούμενος να δεχτώ πως γίνεται ο κ. Κάθε Βακόνδιος να μην αντιλαμβάνεται την έννοια της ανεργίας τον ρωτάω: Σε τι διαφέρει ο «άνεργος του δημοσίου» από τον «άνεργο του ιδιωτικού τομέα»; Έχει σημασία ποιος σε απέλυσε;

Στο Σύνταγμα άλλωστε προβλέπεται ξεκάθαρα, πως επίορκοι και παρανομούντες δημόσιοι υπάλληλοι παύονται. Γιατί δεν εφαρμόζετε λοιπόν απλά το νόμο; Γιατί με αυτά που γράφετε με οδηγείτε στο συμπέρασμα πως οι απολύσεις άλλο σκοπό, πιο πονηρό θα εξυπηρετήσουν (άντε να αδειάζει καμιά θεσούλα)…

Στα τελευταία να σας θυμίσω πως πριν ένα μόλις χρόνο μας ενημερώνατε για πολυπληθές δημόσιο, 1.000.000 υπαλλήλων, που αμέσως με την απογραφή έπεσε στους 665.740 χιλιάδες, στο 10% του εργατικού δυναμικού της χώρας – από τα χαμηλότερα στην Ε.Ε.!!! Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τον δημόσιο τομέα – έχει ανάγκη εξορθολογισμού – έχοντας βέβαια βιώσει και προσωπικώς την αδιαλλαξία, σας ενημερώνω πως στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι οι υπάλληλοι που φταίνε, αλλά οι νόμοι που θεσπίστηκαν στην Βουλή (Παγκόσμια ημέρα Alzheimer/ Ποιος νομοθετούσε σε αυτό τον τόπο;)

Επειδή με το δικό σας τρόπο, κ. Κάθε Βακόνδιε, θα συμπεράνετε πως γράφω για να υπερασπιστώ τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, σας προλαβαίνω: Την ώρα που η αριστερά γιγαντώνει, ο κόσμος της προβληματίζεται περισσότερο από εσάς, όχι μόνο για την στάση της ηγεσίας απέναντι στο ενδεχόμενο διακυβέρνησης, αλλά και για την στάση τη δικής της απέναντι στην βίαιη πραγματικότητα.

Στις απορίες σας για τη στάση στην Δ.Ε.Θ. που σας προκαλεί τα αρνητικά σχόλια, σας απαντώ (αν και οικονομολόγος περίμενα να γνωρίζετε), πως στην γλώσσα του καπιταλισμού, μάλλον λέγεται «μάρκετινγκ» και οι αριστεροί περισσότερο από κάθε άλλον σήμερα προβληματίζονται για το αν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Στο μικροκομματικό συμφέρον που αποδίδεται σε ΔημΑρ και ΠαΣοΚ (κύριος σκοπός της επιστολής), με παράλληλη μόνη αναγνωρισμένη ελπίδα στο πρόσωπο της ΝΔ, σας απαντάω πως το έχουμε ζήσει τούμπαλιν και τανάπαλιν πολλάκις...

Μπορεί να τους κρύβετε σε αριθμούς, μα δεν παύει να πρόκειται για ανθρώπους. Πέφτουν τα spreads κ. Κάθε Βακόνδιε, αλλά πέφτουν και συνάνθρωποί μας…