Πολιτική συνέπεια

Το blog είναι αντιπολιτευτικό (για όσους παρανόησαν). Η κριτική δεν είναι πάντα καλοπροαίρετη. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς αποτέλεσμα εκνευρισμού: Εκείνου του εκνευρισμού που προκαλείται όταν προσπαθείς περισσότερο να καταλάβεις τον λόγο απ’ ότι εκείνος προσπαθεί να καταλάβει τον αντίλογο. Πόσο μάλλον όταν ο τελευταίος, αγνοεί, είτε συνειδητά, είτε από αδυναμία, πλήρως τον αντίλογο και τον αντιμετωπίζει απλώς σαν παρέκκλιση από ένα σύστημα ισορροπίας. Πράγματι, η αντιπολιτευτική θέση φέρεται στην συνείδηση των πολιτών να εκφράζει μειοψηφίες. Κατά συνέπεια να προκύπτει το συμπέρασμα πως η αντιπολίτευση λειτουργεί ως παράγων ανασταλτικός και αντίθετος στην απόφαση των πολιτών. Τεχνηέντως, αυτό διατρανώνεται στα ΜΜΕ, που έχοντας χαράξει στην συνείδηση του πολίτη ότι η Δημοκρατία εκφράζεται στην εκλογική διαδικασία, εκβιάζουν το συμπέρασμα πως μοναδικός ελεγκτικός μηχανισμός της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας είναι «κβαντικά» η κοινή γνώμη, καταλήγοντας σε ένα φαύλο κύκλο που διογκώνει την κεντρική ιδέα ότι η αντιπολίτευση αντιτίθεται στην δημοκρατικά εκλεγμένη συμπολίτευση και κατά συνέπεια αντίκειται εν γένει στο πολίτευμα.

Στην πραγματικότητα όμως η αντιπολιτευτική θέση οφείλει να έχει έμμεσα ρυθμιστικό ρόλο στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία: εκείνον της προσπάθειας αναίρεσης μιας πράξης ή μιας μη πράξης που θεωρείται επιζήμια για τον πολίτη, ή η τροποποίησης μιας άλλης προς μια βέλτιστη λύση. Η αντιπολίτευση οφείλει να έχει το ρόλο ενός φίλτρου δευτέρου σταδίου, ενός κόσκινου με μικρότερα ανοίγματα.

Το πιο προφανές παράδειγμα (κυρίως λόγο του περί δικαίου αισθήματος) προέρχεται από την εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα σχετικά με την απόφαση για την αποστασία της Μυτιλήνης και το μαθαίνουμε από τον Θουκιδίδη. Ενώ η εκκλησία του Δήμου έχει ήδη λάβει την απόφαση για παραδειγματική τιμωρία των «αξιόμαχων» ανδρών του νησιού, (πρόταση του Κλέωνα) κι ενώ η απόφαση έχει περάσει στο εκτελεστικό της στάδιο και πλοίο με το μήνυμα πλέει προς το νησί, οι Αθηναίοι υπό τον Διόδοτο ανακαλούν την πρώτη απόφασή τους, στέλνουν δεύτερο πλοίο να προλάβει το πρώτο, και προλαμβάνεται η σφαγή των Μυτιληναίων.

Η αντιπολίτευση δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγχαίρει την συμπολίτευση, κι αν το κάνει, απλώς χάνει το ρόλο της που μια άλλη διαφωνούσα πλευρά αμέσως θα πάρει. Συμπερασματικά η αντιπολίτευση δεν εναπόκειται σε πρόσωπα. Είναι έννοια υπαρκτή ακόμη και σε περιβάλλοντα πλήρους συμφωνίας. Δεν είναι ο σκοπός της να αναγνωρίζει το συμπολιτευτικό έργο. Δεν μετράει το «fair play» θετικά για την πολιτεία… Ο λόγος  δεν δύναται να σταθεί μόνος του και ο διάλογος (κατακρεουργημένη έννοια σήμερα) δεν μπορεί να είναι μια απλή σύνδεση λόγων.

Στο δια ταύτα:
Στην πορεία έτερων των πολιτικών παρατάξεων του νησιού οι μεν δεν μπορούν να αποκαλούνται συμπολίτευση και οι δε δεν μπορούν να ονομάζονται αντιπολίτευση. Πιο κοντά στην περιγραφή είναι οι όροι πλειοψηφιαπαίτηση και αντισυμπολίτευση αντίστοιχα.
Η επιχειρηματολογία της λογικής: «καταδείξατε μας που κάναμε λάθος» έχει νόημα όταν υπάρχει έργο. Όταν το έργο είναι μηδαμινό (πάγια τακτική της σημερινής πλειοψηφιαπαίτησης), δεν μπορεί παρά να σπανίζει και το λάθος.

Στην αντιπολιτευτική μας γραμμή θα παραμείνει εν κατακλείδι το πάγιο επιχείρημα: Η μηδαμινή αλλαγή προς το καλύτερο σε όλους τους τομείς δεν μπορεί να έχει θετικό πρόσημο. Ιδιαιτέρως δε όταν χάνεται πολύτιμος χρόνος.

ΥΓ: Δεχόμαστε ως έννοια την αντιπολίτευση. Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε την αντιαντιπολίτευση. Ή που υπερασπίζεσαι την πολιτική σου με επιπλέον επιχειρήματα για να πείσεις και τον πιο δύσπιστο, ή που αποδέχεσαι ότι «σηκώνεις βελτίωση». Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν ασκείς πολιτική αλλά δημόσιες σχέσεις. Το να επιτεθείς στον αντίλογο είναι αδυναμία να δεχτείς ότι λαθεύεις ή τέλος πάντων ότι δεν ορθεύεις αρκετά… Καλή επανεκλογή αν αυτό σου δίνει την εντύπωση πως πέτυχες!