Γνώρισα την αλληλεγγύη σε μια πολυπολιτισμική γκαρσονιέρα!

Της αναγνώστριας του left.gr, Ντίνας Πάντα στο:left.

Την αλληλεγγύη την γνώριζα σαν προσφορά στο συνάνθρωπο. Την πραγματική αλληλεγγύη της αλληλοπροσφοράς την έμαθα μέσα σε μια γκαρσονιέρα. Πριν ένα χρόνο περίπου , μια καλή μου φίλη η Μ. με ρίζες από την Αργεντινη, βρέθηκε σε δύσκολη θέση αφού το κράτος αποφάσισε ότι με 67% αναπηρία δεν χρειάζεται επίδομα και δεν ενέκριναν από την επιτροπή την ανανέωση επιδόματος. Δουλειά δεν μπορούσε να βρει παρόλο που ήταν εξαιρετική νοσοκόμα (δούλευε σαν αποκλειστική), τα προβλήματα της υγείας της ήταν σοβαρά, το ρεύμα του σπιτιού συχνά κομμένο  και με τη βοήθεια φίλων πλήρωνε το νοίκι της γκαρσονιέρας της η οποία συχνά φιλοξενούσε τον Σ., έναν φίλο από τη Συρία που έκανε μεροκάματα για να συντηρεί την ορφανή οικογένειά του, μια φίλη από τη Ρωσία, την Ε., που σπούδαζε τα δυο παιδιά της και την Κ., φίλη από την Αλβανία, η μόνη που είχε δουλειά (βοηθός σε κομμωτήριο), αλλά της έλειπε η παρέα και η φιλία, οπότε περνούσε όλη της τη μέρα σε αυτή την γκαρσονιέρα, τη συχνά κρύα και σκοτεινή, αλλά γεμάτη από ζεστούς ανθρώπους.

Με ένα τηλεφώνημα την ειδοποίησα ότι θα περάσω να της αφήσω κάποια πράγματα από το σούπερ μάρκετ. Όταν έφτασα μου είχε φτιάξει καφέ που είχε δανειστεί από τη γειτόνισσα για να με περιποιηθεί. Ήταν από τις καλές μέρες που το σπίτι είχε ρεύμα. Η παρέα ήταν μεγάλη,ήταν όλοι οι φίλοι εκεί. Στο μυαλό μου είχα να αφήσω τα πράγματα και να φύγω γιατί δεν είχα μαγειρέψει στο σπίτι και με ταλαιπωρούσε ένα άσχημο κρυολόγημα. Αδύνατον, ήταν όλοι ανένδοτοι! Η φίλη Ε. επέμενε να φτιάξει μια πίτσα χορταρικών που κάνουν στην πατρίδα της τη Ρωσία και ενώ το φαγητό θα ετοιμαζόταν , η φίλη μου Μ. μου ζήτησε να την αφήσω να με τρίψει για να ξεπιαστώ και να βοηθήσει να περάσει το κρύωμα. Φυσικά έμεινα. Μιλήσαμε για διάφορα και κάποια στιγμή ήρθε η κουβέντα και ανέφερα ότι η μητέρα μου έχει  πάρει κάτι πλακάκια για το μπάνιο και με πρώτη ευκαιρία θα τα βάλουμε. Ο Σ. μου έκλεισε αμέσως ραντεβού και μου είπε ότι θα έρθει με τον αδερφό του να τα βάλουν εκείνοι. Να πληρωθούν για τη δουλειά τους ούτε λόγος. Το θεωρούσε προσβολή. Μάταια παλεύαμε να του βάλουμε τα λεφτά στην τσέπη τη μέρα που ήρθαν για να κάνουν τη δουλειά. Τα άφησε σε ένα τραπεζάκι κι έφυγε. Μόνο τον καφέ και τα βουτήματα δέχτηκαν. 

Μόλις ετοιμάστηκε το φαγητό καθήσαμε και φάγαμε όλοι μαζί τη ενώ ταυτόχρονα ακούγαμε αργεντίνικη μουσική. Ήταν υπέροχη εκδοχή πίτσας με λαχανικά και πατάτα. Φυσικά κράτησα τη συνταγή. Ήρθε η  ώρα να φύγω, όμως, πια γιατί είχα να πάω σε μια οικογενειακή γιορτή και δεν είχα άλλο χρόνο να μείνω παρόλο που είχα αρχίσει να χαλαρώνω και να περνάω πολύ όμορφα. Μόλις σηκώθηκα να ετοιμαστώ με έπιασε από το χέρι η Κ. και μου ζήτησε να φτιάξει πρώτα τα μαλλιά υποσχόμενη ότι δε θα αργήσει, για να πάω περιποιημένη στη γιορτή. Είχε ήδη το πιστολάκι στην πρίζα.

Έφυγα από αυτό το φιλόξενο σπίτι ανακουφισμένη από τον σωματικό πόνο, ανανεωμένη και απόλυτα χορτασμένη από το υπέροχο φαγητό αλλά κυρίως από την όμορφη παρέα , τις μουσικές, τις συζητήσεις. Όλα! Και ξαφνικά θυμήθηκα το λόγο της επίσκεψής μου . Ήταν για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους με κάποια αγαθά. Εν τέλει μου πρόσφεραν γενναιόδωρα όλες τις υπηρεσίες τους ,τόσο που για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δεν είναι φιλανθρωπία. Ο άνθρωπος που μπορείς να βοηθήσεις δεν είναι σε κατώτερη θέση. Μπορεί να κάνει πολλά κι έχει ανάγκη κάποιον να τον στηρίξει και να τον πιστέψει. Έχει ανάγκη οι συνάνθρωποί του να αναγνωρίσουν την ικανότητές του και να του επιτρέψουν προσφέρει, να ανταποδώσει.

Το περιστατικό αυτό ήταν ο λόγος που σήμερα με ώθησε να συμμετέχω σε ένα δίκτυο αλληλεγγύης που όλοι όσοι το έχουν αγκαλιάσει έχουν ακριβώς την ίδια αντίληψη για την αλληλεγγύη: Δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλοϋποστήριξη. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε την κρίση. Ενωμένοι και απόλυτα ίσοι.