Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο σφυρί - Πώς οι κοινωνικές υπηρεσίες γίνονται εμπόρευμα

Του Θέμη Γρηγοριάδη*

Με τον ελκυστικό όρο "Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις" οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι φίλια προσκείμενες σ' αυτές δημοτικές αρχές επιχειρούν να συγκαλύψουν το ξήλωμα των κοινωνικών υπηρεσιών στην τοπική αυτοδιοίκηση, “χρυσώνοντας το χάπι” για δημότες και εργαζόμενους.

Η Δημοτική Αρχή στο Χαϊδάρι πρωτοστατεί σ' αυτά τα σχέδια νεοφιλελεύθερης εμπνεύσεως προωθώντας μέσα σε μία νύχτα την υπαγωγή μίας σειράς κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου, όπως το Πνευματικό Κέντρο, το Κολυμβητήριο και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, στο νέο υβριδικό καθεστώς.

Το νεοφιλελεύθερο όραμα της Τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων που επιβάλλει ένα μικρό ευέλικτο κράτος απαλλαγμένο από τις κοινωνικές του υποχρεώσεις εμφανίζεται τώρα με μεγάλη δυναμική και στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία παραδοσιακά έχει αποτελέσει έναν ισχυρό πυλώνα του κοινωνικού κράτους.

Οι οπαδοί δήμαρχοι των νέων εμπνεύσεων , όπως ο πρωτεργάτης κ. Μαραβέλιας, μετατρέπουν μαζικά τις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων σε επιχειρήσεις ειδικού σκοπού και τα κοινωνικά αγαθά που δικαιούμαστε όλοι ανεξαιρέτως σε υπηρεσίες-εμπορεύματα που μπορούν να τ' απολαμβάνουν μόνο όσοι μπορούν να τα πληρώσουν. Επιπλέον, εκχωρούν υποδομές που φτιάχτηκαν με τα χρήματα των δημοτών και ανήκουν σε αυτούς, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις οποίες οι ίδιοι οι δημότες καλούνται να πληρώνουν για να χρησιμοποιήσουν αυτά που τους ανήκουν.

Η ΚοινΣΕΠ πέρα από την μεγάλη υπηρεσία που προσφέρουν στους Δημάρχους απαλλάσσοντας τους από τον “πονοκέφαλο” των κοινωνικών υπηρεσιών, προσφέρουν, σε μία εποχή που είναι μάλιστα “ισχνές οι αγελάδες”, νέες δυνατότητες επέκτασης και συντήρησης των πελατειακών τους δικτύων. Είναι η Δημοτική αρχή που θα επιλέξει ποια υπηρεσία θα δώσει σε ΚοινΣΕπ, είναι η ίδια που θα μεσολαβήσει για την κοινοτική χρηματοδότηση, είναι ο Δήμαρχος που θα τάξει στον μέχρι εχθές συμβασιούχο υπάλληλο ότι θα τον κάνει συνεταιριστή μέτοχο, είναι οι παραδοσιακοί “φίλοι” της δημοτικής αρχής που θα τύχουν προνομιακής ενημέρωσης και προτεραιότητας, ώστε να βολευτούν και να βολέψουν και την δική τους “στρατιά φίλων”. Νέοι θεσμοί, νέοι πόροι, ώστε να τροφοδοτηθούν οι παραδοσιακοί δεσμοί και τα παραδοσιακά αλισβερίσια.

Εκτός από το μάρμαρο που καλούνται να πληρώσουν οι δημότες, το μάρμαρο το πληρώνει και η πλειονότητα των εργαζομένων. Με εκβιαστικούς όρους και υπό τον φόβο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να μετατραπούν σε συνεταιριστές μετόχους, χάνουν όλα τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από την εξαρτημένη σχέση εργασίας, ενώ, χάνουν ακόμα και τον μισθό τους αναλαμβάνοντας το ρίσκο του “μερίσματος”. Οι τιμητές Δήμαρχοι προσπαθούν να τους πείσουν ότι αυτό αποτελεί συμφέρουσα αλλαγή, καθώς, η επιχειρηματική δραστηριότητα μπορεί να τους αποφέρει περισσότερα απ' όσα ένας μισθός.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι ΚοινΣεπ θα είναι πάντα εξαρτημένες από τους κοινοτικούς ή εθνικούς πόρους που κάθε φορά θα πρέπει να μπορεί να εξασφαλίσει ο Δήμος και ο δήμαρχος. Ωστόσο, ούτε οι πόροι είναι (και θα είναι) εξασφαλισμένοι ούτε η “προτίμηση” της δημοτικής αρχής στην ΚοινΣεπ των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι ως συνεταιριστές καλούνται πέρα από το ρίσκο της χασούρας ν' αντιμετωπίσουν και το ρίσκο του ανταγωνισμού, όπως οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Ακόμα κι αν σήμερα ο κ. Μαραβέλιας “διαρρηγνύει τα ιμάτια” του στο όνομα της επιβίωσης των εργαζομένων, αύριο ο ίδιος ή κάποιος άλλος δήμαρχος θα “διαρρηγνύει τα ιμάτια” του στο όνομα της αξιοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς που τάχα λειτουργεί υπέρ των δημοτών, ολοκληρώνοντας το σχέδιο ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος των κοινωνικών υπηρεσιών.

Αντίθετα, στην εποχή του Μνημονίου ο Δήμος θα έπρεπε να διευρύνει τη βεντάλια των κοινωνικών παροχών (αθλητισμού, πολιτισμού, εκπαίδευσης, υγείας), καθώς, ο θεσμός της αυτοδιοίκησης εκ φύσεως θα μπορούσε ν' αποτελέσει την αντιμνημονιακή ναυαρχίδα μπροστά στη συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος και την ακρίβεια. Μία τέτοια όμως πολιτική προϋποθέτει μία αντίστοιχη πολιτική βούληση, την οποία οι δήμαρχοι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού προφανώς και δεν διαθέτουν.

Απέναντι σ' αυτή την πολιτική, για την Αριστερά αποτελεί μονόδρομο η ανάπτυξη ενός ριζοσπαστικού αυτοδιοικητικού κινήματος διεκδίκησης πόρων και υποδομών, ενός κινήματος με πυρήνα την αντίσταση, την αλληλεγγύη και την ανατροπή.

*Ο Θέμις Γρηγοριάδης είναι μέλος της γραμματείας της τ.ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

πηγή : xaidarisimera.blogspot.gr