Μουσική… χωρίς σύνορα.

Ένα ούτι, μια δανεική (εν μέρει) drums, ένα Nord Electro και μια φωνή που τραγουδούσε πότε ελληνικά, πότε αρμένικα, πότε τούρκικα (αν δεν κάνω λάθος). Φτάνουν για να νιώσεις πόσο ανόητος είναι ο ρατσισμός. Αν διαβάσεις το άρθρο σήμερα (26/4/13) μπορείς να το ακούσεις, να το δεις και να το ζήσεις ο ίδιος. Ένα μείγμα από jazz και funk ρυθμούς και αρμονίες σε συνδυασμό με το ανατολίτικο χρώμα των μελωδιών στο ούτι και στην φωνή του Haig Yazdjian, ίσως ήταν η πιο αληθινή αντιρατσιστική «φωνή» από όσες θα ακουστούν κατά τη διάρκεια του ανακηρυγμένου ως αντιρατσιστικού έτους που διανύουμε. 

Μπορεί να μην καταλάβαινα λέξη από όσα τραγουδήθηκαν στα αρμένικα ή στα τούρκικα, να μην αντιλαμβανόμουν πολλές φορές τι παιζόταν πάνω στο μπράτσο, στα πλήκτρα ή στα τύμπανα, το σύνολο όμως άγγιζε κατευθείαν «ψυχή». Οι διαφορετικοί ήχοι δένανε τόσο όμορφα, όσο και οι διαφορετικοί πολιτισμοί, οι διαφορετικές καταγωγές, οι διαφορετικές γλώσσες.

Κάποια στιγμή ο Haig μετέφρασε τον τελευταίο στίχο από ένα λυπητερό αρμένικο τραγούδι, το τραγούδι της μάνας, «γυιε μου, έγινες είκοσι χρονών και θα πεθάνεις για την πατρίδα, κι εγώ σαν μάνα θα πεθάνω για σένα». Πόσες πατρίδες υπάρχουν στον κόσμο; Πόσα παιδιά έχουν πεθάνει για αυτές; Πόσες μάνες πέθαναν για αυτά τα παιδιά; Και θέλουμε να πεθάνουν κι άλλα; Δεν υπήρχε ίχνος εθνικής υπερηφάνειας στο τραγούδι, δεν υπήρχε κανένα αίσθημα ιερού καθήκοντος, μόνο η πραγματικότητα, μια μάνα που κλαίει για το παιδί της που θα πεθάνει για την πατρίδα. Αυτός ο πραγματικός πόνος, πονούσε όποιον άκουγε τη μουσική. Κι ο άδικος θάνατος μεταφράζονταν στα αυτιά, από τα αρμένικα λόγια, στην γλώσσα των συναισθημάτων.

Ένα μικρό αφιέρωμα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Haig Yazdjian, στον Γιάννη Κυριμκυρίδη και στον Νίκο Σιδηροκαστρίτη. Α… και στον Κώστα και την σύζυγο του, που μας κάλεσαν στο τραπέζι τους!

Αναρτήθηκε από Πέτρος Κουσουνάδης  στο : enas1983.