Κάτι λίγο θετικό γι’ αυτόν τον τόπο

Δεν αγάπησα ότι γνώριζα για τον τόπο μου, αλλά όσα μπορούσα να μάθω.

Δεν μέτρησα ποτέ τις πέτρες που έντυσαν τους δρόμους, μ’ άρεσε να μετρώ τις πέτρες στο σκαλί κάτω από το σπίτι μου.

Δεν αγάπησα τον τόπο για τους ανθρώπους του καλοκαιριού, μα για τους αναβάτες τα σκοτεινά πρωινά του χειμώνα.

Δεν αγάπησα τον τόπο για τις συστάδες παραθεριστικών κατοικιών, αλλά για μια κατ’κιά στην άκρη του κάθε βράχου.  

Δεν αγάπησα τα ωραία λόγια του τόπου, μα το σιγοψυθίρισμα στην κουβέντα του βράχου με την θάλασσα.

Δεν αγάπησα αυτόν τον τόπο για τον αέρα της ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων μα για τον άνεμο τον δυνατό, τον ασταμάτητο, τον καθάριο.

Δεν αγάπησα αυτό τον τόπο από μια αόριστη ιερότητα, αλλά από την αγιοσύνη των πιο ηλικιωμένων του.

Δεν αγάπησα αυτό τον τόπο από την διάκριση ανάμεσα σε δρόμους και μονοπάτια, μα από τα βήματα, τα άλματα και τις πατημασιές μου.

Δεν αγάπησα τον τόπο αυτό παρά από το αλάτι του, αλάτι που μάζεψα στα βράχια του δυο μέρες μόλις πριν.

Δεν αγάπησα τον τόπο μου ώστε να νιώσω πως είναι ο παράδεισος, μου έφτανε από την πρώτη στιγμή να γίνει παράδεισος για ‘μένα.

Δεν αγάπησα το τσιμέντο, παρά με ασβέστη και λουλάκι, με σχέδια, με μεράκι, με ήλιο.

Δεν αγάπησα τον τόπο αυτό παρά για το γυμνό του χώμα, για το χρώμα του το καλοκαίρι, για την ανάσα του στην πρώτη στάλα του νερού.

Δεν αγάπησα αυτόν τον τόπο πιο πολύ όταν τον πατούσε κάποιος επώνυμος, δεν είχε περισσότερο για ν’ αγαπήσω!