Από το: tinosontherun
Η τέχνη που επιβάλλεται.
Που αντί να ερμηνεύει, ναρκισσεύεται.
Που την χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να προβάλλει το εγώ του και όχι για να ταπεινωθεί εμπρός στο Είναι το ίδιο.
Ο Τόπος, αν τον αφουγκραστείς, περιγράφει, σκιαγραφεί, οριοθετεί αυτό το Είναι. Σκύβεις, ακούς, αδειάζεις από κάθε Εγώ.
Αυτός είναι ένας τεράστιος, ατελεύτητος αγώνας.
Αδυσώπητος.
Αποδομεί τον εαυτό για να τον ξανασυνθέσει.
Αν το καταφέρει ποτέ.
Φράγμα τσιμεντένιο, μπάστακας τρομερός, το πανεπιστήμιο... Διδάσκει, με υψωμένο δάχτυλο δασκαλίστικο, επί των τύπων και σπανίως επί της ουσίας.
Πώς να ξεφέυγεις από το Εγώ, μετά...
Το χειρότερο;
Ονοματίζεις τέχνη αυτό που κάνεις, αυτό το κουφό και τυφλό πράγμα.
Μα η τέχνη δεν υπάρχει. Εκείνο που υπάρχει είναι ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης, πρέπει να είναι σε διαρκή ένδεια για να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα μέσα για να φτιάξει στιγμιαία, δεκατοδευτερόλεπτη σπίθα, μια τέχνη αιχμηρή, μοναδική.
Αν αυτή είναι η ματιά μας στα μνημεία του Τόπου μας, τότε καήκαμε...
Αν δεν καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης ότι το νησί (η χώρα η ίδια) έχει καταντήσει έτσι ακριβώς επειδή προβάλλουμε τους εαυτούς μας πάνω στον τόπο αντί να αφήνουμε τον τόπο να μας αλώσει,τότε, τσάμπα τέχνη...
Μεγαλόπρεπα ερείπια κακοφωτισμένα με προβολείς σε χρώματα ντισκοτέκ δεκαετίας '80, χωρίς ίχνος από εκείνη την εσωτερικότητα που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από αυτά.
Μια διαδρομή πρόχειρα οριοθετημένη χωρίς στόχο και σκοπό πέραν αυτού μιας ανόητης βόλτας στο χωράφι.
Ήχοι πεταμένοι χωρίς αρχή και τέλος.
Το μόνο που έσωζε την κατάσταση και σωζόταν το ίδιο, ήταν το μπαλέτο των τεσσάρων κοριτσιών, που προσπαθούσαν πραγματικά να βγάλουν κάτι από όλο αυτό το συνονθύλευμα και που, μάλλον, είχαν πιστέψει περισσότερο στο εγχείρημα από τον εμπνευστή τον ίδιο.
Για ποιόν όλο αυτό..;
Για το νησί..;
Για τους ντόπιους..;
Για ποιόν Λόγο..;
Μα για ποιον?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέστε?
Για την τσέπη του Ποντίκη και των παιδιών του!
Ή τα διορίζει στο Π.Ι.Ι.Ε.Τ
Ή τους κάνει ηλεκτρολόγους,ε καλλιτέχνες εννοώ!
Η κριτική του κειμένου είναι εξαιρετική..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα λίγα καλά κείμενα του ξάνεμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο.
το κείμενο δεν είναι του Ξάνεμου. Το κείμενο έχει δημοσιευτεί στο tinos on the run.
ΔιαγραφήΕυχαριστούμε
Πολύ ωραίο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ουσία κατακτάται με κόπους.
"Το ζουμί" που έλεγε κάποτε ένας δάσκαλος.Πόσο όμορφο να δίνεις μια άλλη ματιά που οι ανυποψίαστοι δε βλέπουν.Το εμφανές είναι εύκολο-ευτελές.Το άλλο είναι πάντα πιο δύσκολο.
Μπράβο στον κύριο Γ(κ)ύζη!!! Για ακόμα μια φορά εξέφρασε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες ετσι όπως μόνο εκείνος γνωρίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆραγε τα σπασμένα ποιός τα πληρώνει;
Προφανώς κανείς από τους παραπάνω δεν έχει επισκεφτεί το art installation του κυρίου Γκίζη κάποιο βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα πρότεινα αντί να αναλώνεστε σε μια κριτική που δεν ξέρει καν αν στοχεύει στο έργο καθεαυτό ή στον καλλιτέχνη ή στην οικογένεια του, πιστεύοντας μάλιστα ότι έτσι χτυπιέται και το σύστημα να περάσετε μια βόλτα....
Σε εποχές που έχουμε ανάγκη το όνειρο όσο τίποτε άλλο, ο Πολιτισμός κι ο Τουρισμός ,που υποτίθεται χρόνια είναι η βαριά μας βιομηχανία,συνεχίζουν να πλήττονται με τόσο θλιβερό τρόπο.
Οι επισκέπτες του νησιού πάντως, ξαφνιάζονται ευχάριστα και κάθε βράδυ μοιράζονται αυτό το όνειρο με τον καλλιτέχνη,σταματώντας τα αυτοκίνητο τους και περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στους "Ονειρόμυλους".
Κάθε ασυναρτησία βαφτίζεται τέχνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε σαλταρισμένος είναι καλλιτέχνης...
Και κάθε γκέι επαναστάτης....
Αδυνατώ να ακολουθήσω!