Ανεμομαζώματα (Οκτώβριος 2013, Αρ. 8)

«αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»

Bertolt Brecht

Πρόλογος
Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω. Από αμηχανία. Η επιβεβαίωση των προβλέψεων για την αρχή της κατάληξης της παρουσίας των νεοναζί στην πραγματικότητά μας, κόμπος στον λαιμό μου.

Το μνημόνιο τροφοδότησε τον ναζισμό και συνεχίζει. Λυπάμαι που δεν μπορώ να πανηγυρίσω τις πρόσφατες ραγδαίες εξελίξεις. Στην σκιά αυτού του δέντρου η σκιά είναι πυκνό σκοτάδι. Τους το επιτρέψαμε. Μπορούσαμε να κάνουμε πολλά αλλά προτιμήσαμε εκείνη την εύθραυστη ησυχία και τους το επιτρέψαμε. Ο Θουκιδίδης γεννιέται και πεθαίνει στην φωνή του Καστοριάδη ξανά και ξανά: «Ή θα είμαστε ελεύθεροι, ή θα είμαστε ήσυχοι…». Προσπαθώ να βγάλω την πιο δυνατή της κραυγής μου.

Για τον μήνα Σεπτέμβριο, που το παρόν βαραίνει και το μέλλον είναι έτοιμο να μας καταπιεί θα φυγομαχήσω και θα προτιμήσω ν’ αναπολήσω τον Αύγουστο από το πρόσφατο παρελθόν: Εν εξελίξει  μνημονίων και σε αναμονή ενός ακόμη, «βολτάροντας» σε στιγμές ξεγνοιασιάς για όσο μπορώ ακόμη. Σύντομα ίσως χρειαστεί ν’ αφήσουμε στην άκρη τις λίγες θεωρίες μας. Δεν εύχομαι τίποτε! Παλεύω για το αντίθετο.

Το έχω πάρει προσωπικά, αλλά όσο περνά ο καιρός μετριάζω τον εκνευρισμό μου. Έτσι μπορώ πλέον να συνεχίσω: Ξέγνοιαστος παρακολουθώ τις δεκάδες αναδημοσιεύσεις για την μοναδικότητα και την σπουδαιότητα μου. Γέννημα θρέμμα Τηνιακός (ή μεταξύ μας… Ντηνιακός) κι εγώ αισθάνομαι όλο αυτό το μεγαλείο να με γεμίζει (κάτι τα τηγανιτά, κάτι το νερό από τα μακροβούτια…). Την διάβασα την προειδοποίηση, πολλές φορές, να απολαύσω υπεύθυνα, όμως αδύναμος καθώς είμαι, δεν μπόρεσα να μείνω στις δύο μόνο γουλιές από το μεθυστικό ποτό του ναρκισσισμού.

Δυο γουλιές ακόμη και θα ξεχάσω και όλες αυτές τις παρουσίες στα ιερά, συγγνώμη, πανίερα χώματα. Από τις παρθενικές επισκέψεις στα σούπερ μάρκετ και στον κόσμο των κοινών θνητών μέχρι και την «χρυσαβγητοκοψιά» με τα υπέρλευκα δόντια… Θα αρκεστώ να αναφέρω μόνο τους υποκριτικούς της τέχνης της πολιτικής: Πρώην πρωθυπουργός και ανιψιός, υπουργός και με 1^ου ή 2^ου βαθμού συγγένεια με άλλο πρώην πρωθυπουργό, πρώην υπουργός οικονομικών και πρώην ταύρος (στο ζώδιο πρώην τοξότης…), πρώην βουλευτίνα επικρατείας «ναι σε όλα» και άλλοι λοιποί να κουβαλάνε το «πρώην» που τους ξέμεινε μιας και το παρόν δεν γυρίζει ούτε να τους φτύσει. Να δούμε πότε τα πανίερα χώματα θα υποκύψουν υπό το βάρος των «ιερών τεράτων»…

Δεν ξέρω τα χώματα, πάντως εγώ υπέκυψα στον πειρασμό και απάντησα «πως δεν είναι ούτε πέντε χρόνια που έχουν βάλει κλιματισμό» στον προϊστάμενό μου που με ενημέρωνε πως μας επισκέφτηκε και για το πόσο ωραία ένιωσε στο «mall».

Ανακούφιση ήταν οι παρουσίες για τους ιθαγενείς, για να πάρουν λίγο αέρα κοσμοπολίτικο. Αν ζούσαμε στην Μύκονο θα υπήρχε blog με 24ωρη ενημέρωση για τις αφίξεις; Να το κάνουμε εφαρμογή i-celebritinos… Βρε i-stodiaolo! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι λαμπρές απουσίες και έχουμε να γράψουμε κι εμείς για κάποιον που παρέλειψαν να  αναφέρουν τα Τηνιακά μέσα από υπερηφάνεια. Τον λυπάμαι τον Χριστοφοράκο. Αφενός θα έκανε καλή παρέα με αρκετούς, αφετέρου τα κουφώματα στο εξοχικό σαπίζουν… Να μαζευτούμε 2-3, να βάλουμε τίποτε ψιλά, να δώσουμε στους «γραφικούς» της «Οικοφροντίδας» να του κρατάμε το σπίτι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση για όταν με το καλό καταλάβουν το λάθος και αποσύρουν το ένταλμα σύλληψης. Η Γερμανία τα καλύτερα παιδιά μας τρώει. Ο Άκης δεν πρόλαβε… Ελπίζω ο πολιτευτής της ΝΔ να έχει κάνει κράτηση το εισιτήριο του. Μας ανακατεύει το στομάχι κάθε φορά που γράφει και μου τελείωσαν οι δραμαμίνες! Που πάει και τα βρίσκει πάντως όλα τα ασυνάρτητα που από επιστολή σε επιστολή είναι αντίθετα. Μόνο σε ένα πεδίο είναι συνεπής: Εκεί που εξιστορεί πόσο προσπαθεί ο Αντώνης.

Τους κατηγορούμε για «όψιμο αντιμνημονιακό λόγο» ακούω, γιατί μεταξύ μας το απολαμβάνω να με διαβάζουν! Αλήθεια, το παραδέχομαι! Δε μου φτάνει ο παπάς που με διαβάζει κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μήνα… Λοιπόν για να αποφεύγουμε τις κοινοτοπιές αυτή τη φορά θα τους κατηγορήσω για νομικό στερεότυπο και ξύλινο λόγο και για πλήρη άγνοια διάκρισης μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και κριτικής… Την κατάρα την κουβαλάνε όπως και να έχει: μόνη τους χαρά η ματαιοδοξία. Καλή σταδιοδρομία, και αν ποτέ αισθανθείτε συνάνθρωποι κάτω από τις γραβάτες, μην τρομάξετε…

Όσο για τον πολυσυζητημένο «χώρο», είναι στριμόκωλα (μπιπ) εδώ και έχουμε κλείσει ήδη με τους ψυχικά ασθενείς, μην σας δω να κόβετε βόλτες απ’ έξω!

Χορτάσαμε από τις εμμονές μου. Επαναλήψεις μιας σειράς που ακόμη και στην πρεμιέρα της είχε κουράσει. Ίσως γιατί προτιμούμε τα ωραία λόγια για τον τόπο μας, λόγια που μας κάνουν να ξεχνάμε, που μας κάνουν περήφανους, που μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά:

Κι όμως μια από τις καλύτερες εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκε διέλαθε μάλλον της προσοχής των αρχών. Δεν προσφώνησαν, δεν αποφώνησαν, δεν χρειάστηκε να είναι εκεί. Ανάμεσα σε εκείνους που περπάτησαν με την μουσική, μικρά παιδιά, παραθεριστές, «μόνιμοι επισκέπτες» εκτός επικράτειας. Σεβασμός χωρίς λόγια. Χίλια μπράβο σε διοργανωτή και μουσικούς!

Κι όμως! Η πιο εμπεριστατωμένη επιστημονική παρουσίαση δεν πραγματοποιήθηκε από το κωδωνοστάσιο των αλληλοφιλοφρονούντων περιφερόμενων… Η πιο εντυπωσιακή Τήνος διαρκώς ανακαλύπτεται μπροστά μας, χωρίς μεγάλους και τρανούς επισκέπτες και δίχως θαύματα…   

Κι όμως! Το πιο αποκαλυπτικό σκηνικό δεν χρειάζεται επιτηδευμένους πρωταγωνιστές, και γλαφυρές περιγραφές!   

Κι όμως! Η άκρη της Τήνου δεν είναι το τέλος του κόσμου… Μπορεί να είναι η αρχή του παραδείσου, όμως η Τήνος μας δεν χωρίζει την στεριά από την άβυσσο!

Κι όμως! Οι «πανηγυρογυριάρηδες» δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την καταστροφή της ομορφιάς και της ιστορίας μας. Αχινολόγοι έλεγε ο πατέρας μου με τα λίγα γράμματα που ήξερε… Ρηχοί προτιμώ εγώ!

 Κι όμως! Η Τήνος δεν μπορεί να περιμένει να μας «τουϊτάρει» ο κάθε ξιπασμένος για να την δούμε ψηφιακά και να περηφανευτούμε, είναι πάντα εκεί να την περπατήσουμε, να την χαρούμε, να την θαυμάσουμε.

Πρέπει να έρθει η ώρα να αφήσουμε το προφίλ του «απολιτίκ» κι εκείνου που θεωρεί πως οι κοινωνικές σχέσεις δεν μπορούν να μπερδεύονται με την πολιτική. Να αφήσουμε στην άκρη εκείνους που διαχωρίζουν την πολιτική από τον διάλογο, εκείνους που δεν γνωρίζουν πως η πολιτεία δεν είναι ένας μέρος της ζωής μας, αλλά είναι το μέρος που συζούμε, κοινωνικοποιούμαστε, μεγαλώνουμε. Είναι η καρδιά μιας κοινωνίας που στις άκρες της είχαμε ξεχάσει τα πιο σημαντικά. Κι όμως! Είναι η γλύκα αυτής της άκρης που κόβουμε γιατί δεν «γωνιάζει» και την απολαμβάνουμε μοναδικά, όσο οι άνθρωποι γίνονται συνάνθρωποι, χωρίς να χρειάζεται «στολισμό και σερβίρισμα»!

Την ώρα που η μητέρα μου ξεκίναγε να χαράζει το παστέλι, κι ενώ σκεφτόμουν την προτροπή ώστε να μην ανάγω τα πάντα σε πολιτική, το παρακάτω δίστιχο σχηματίστηκε στο νου μου:

«Σουσάμι – μέλι – ζάχαρη, σε φύλλο από λεμόνι.
                                                                                  …»  (!)

ΥΓ: Τις ώρες που ετοιμαζόμουν να «ανεβάσω» τα ανεμομαζώματα στο δίκτυο διάβασα για την επίσκεψη του Παναγιώταρου στο νησί και για φήμες σχετικά με το άνοιγμα γραφείων. Νοστάλγησα τον πιο δυνατό από τους βοριάδες… 

«Είναι θλιβερό να μην έχεις φίλους, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να μην έχεις εχθρούς.»

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα