Γ. Δημόπουλος: Αναφορά κατά χειρών αδίκων, ή άλλως ύμνος εις την δικαιοσύνην

Σημ. "Ξανεμου":  Από κοινοποίηση πληροφορηθήκαμε για την σύνταξη της αναφοράς. Με την άδεια του συντάκτη την δημοσιεύουμε. 

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Γιώργος Δημόπουλος

Λουκά Δούκα 5

Τήνος 

Προς την Διοικούσα  Επιτροπή του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου:

 Σεβασμιότατο Πρόεδρο κ. Δωρόθεο

 Αντιπρόεδρο κ. Γκύζη

 Γραμματέα κ. Πολατσίδη

 κ. Σαλταμανίκα, κ. Σημαντήρη, κ. Μαρκουίζο, κ. Μαλλιάρη Παρ, κ. Μέγκουλα,   

κ. Καλογήρου, κ.. Μαλλιάρη Παν.

Αναφορά κατά χειρών αδίκων,

 ή άλλως ύμνος εις την δικαιοσύνην

«….έως πότε, Κύριε, οι αμετανόητοι άδικοι θα αλαζονεύονται και θα καυχώνται; Έως πότε με κομπασμό και αναίδεια θα αποφαίνονται,  θα λαλούν, θα υπηρετούν και θα υποστηρίζουν την αδικία; Έως πότε με τα αδιάκριτα στόματά τους θα διαφημίζουν τις αδικίες τους; Αυτοί που εξευτέλισαν και εκακοποίησαν την κληρονομία σου είπαν: Μην ανακατεύεις τον Θεό δεν θα δει ο Κύριος την αδικία μας, ο Θεός δεν θα καταλάβει τι κάνουμε…»  (Ψαλμ.94 (93) 4-7

Αξιότιμοι κύριοι επίτροποι,

  Με αφορμή την σχετική με την πρόσληψη  εποχικού προσωπικού απόφασή σας,  λόγω και της συμμετοχής του παιδιού μου στην όλη διαδικασία, του αποκλεισμού του και την  άρνησή του να  υποβάλλει ένσταση κατά της απόφασής σας,   σάς παρακαλώ αν σας ενδιαφέρει κάτι διαφορετικό από τις ακλόνητες βεβαιότητές σας,  λάβετε υπόψη σας τις γραμμές που ακολουθούν.

   Ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα, το οποίο προεδρεύεται  από επίσκοπο, όταν εκφράζεται  δημόσια, σμιλεύει τις φράσεις του με Ευαγγελική σαφήνεια, με ακρίβεια και αρτιότητα δικαίου, δεν έχει θέση η ξηρότητα, το μηχανικό ούτε το ευτελές, τίποτα  «εκ του πονηρού», τίποτα δεν παραπέμπει στην κατεργαριά, τίποτα στο τραυλό. Ο Ευαγγελικός άνεμος εμπνέει  παρεμβάσεις στον κοινό ανθρώπινο βίο και σε όλες του τις παραμέτρους: την πολιτική, την οικονομία, την παιδεία, την ψυχολογία, αγκαλιάζει όλη την κοινωνία. Σε μια εποχή με έντονο τον αντιθρησκευτικό πρωτογονισμό, ο  επισκοπικός λόγος οφείλει να διαπιστώνει το ευαγγελικά προφανές,   να είναι  λόγος  μηνύματος και στόχου εσχατολογικού, να εκφράζει  συμπεριφορές  προσανατολισμού στο προφανές της δικαιοσύνης,  που κρίνουν αξιακά έξω από τον κυνισμό της ισχύος. Ο επίσκοπος, χωρίς περιστροφές, όφειλε να γνωρίζει την ζεύξη πίστης και κρίσης, να δουλεύει εν Κυρίω, και όχι τον εγωισμό και την φιλαυτία του, και ως πνευματικά πρώτος, να μην κλείνει την   δικαιοσύνη στον κλειστό, της χούφτας του, ορίζοντα.  Διαφορετικά δεν προεδρεύει επίσκοπος αλλά δεσπότης με ό,τι αυτό κουβαλάει ως απόλυτος προσδιορισμός. Με το που καταφέρει κάποιος να γίνει δεσπότης, περνάει στην χορεία των ισχυρών. Περιβάλλεται  τον Σάκο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Μανδύα του Ιουστινιανού, την Μίτρα του Νικηφόρου Φωκά, την Ράβδο των Παλαιολόγων. Έρχεται φυσικό ελάχιστοι από τους επισκόπους μας να μην αισθάνονται Αυτοκράτορες, λίγοι να μην έχουν την ψυχολογία του Βασιλιά Ήλιου,  και ακόμη πιο λίγοι μπορούν με σεμνότητα να εκστομίσουν το: «οι αρχιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην, και οι όσιοί σου αγαλλιάσει αγαλλιάσονται».  Όσοι ουριοδρομούν με τον άνεμο της  δικαιοσύνης, -κληρικοί και λαϊκοί- είναι όντως  Χριστιανοί, οι οποίοι προσδιορίζονται  Αποστολικά ως «οι την οικουμένην  αναστατώσαντες» (Πράξ. 17,6). Αν είναι, ως επίτροποι,  να   δεξιώνεστε   το άδικο απροκάλυπτα, αν είναι να συνδαυλίζετε την αδικία με μια προκήρυξη εσκεμμένα αδιαφανή, άφθονης  θολούρας, και κριτήρια δόλια, αν είναι να υιοθετείτε σύστημα ευνοήσεων κομματικού χαρακτήρα, με λίγα λόγια αν είναι να αναστατώνετε κάθε τόσο την τοπική κοινωνία με βρυχηθμούς αδικίας, τότε περάσατε στην περιοχή της σχιζοφρενούς αρχομανίας, ηδονιζόμενοι όταν δεν συναντάτε αντίσταση, μη ανεχόμενοι  κάθε ίσον και πιο πολύ κάθε ανώτερό σας.

  Προκαταβολικά λοιπόν καλό είναι να ξαναδιαβάσετε την παράγραφο που αναφέρεται στον αυταρχικό προσδιορισμό να έχετε προσωπική βαρύνουσα άποψη πρόσληψης, βαθμολογώντας τον υποψήφιο από το 10 έως το 100, και μάλιστα εξ ιδίας αντιλήψεως! Την κατά το παρελθόν παράδοση της διαδικασίας αυτής, στην δια της συνεντεύξεως απόφαση του Δεσπότη, δεν την σχολιάζω ξεχωριστά, αλλά ως έχουσα όλα τα έκτυπα της συλλογικής αδικίας και αυταρχισμού, έστω και ετεροχρονισμένα, εξυπακούεται ότι δεν την αφήνω εκτός καταγγελίας.

  «Η βαθμολόγηση του υποψηφίου από την Διοικούσα  Επιτροπή η οποία θα αξιολογήσει την ύπαρξη τυχόν κοινωνικών δεδομένων ή ιδιαιτέρων προσόντων στο πρόσωπο του υποψηφίου  και την καταλληλότητά του για την άσκηση των καθηκόντων του, με βάση το βιογραφικό σημείωμά του και τα επισυναπτόμενα σε αυτό στοιχεία, αλλά και από ιδία αντίληψή της, και θα βαθμολογήσει κάθε υποψήφιο με μόρια από το 10 έως το 100». 

 Η απόφασή σας αποπνέει την αίσθηση του κρατικού διοικητικού  μηχανισμού που ευρίσκεται  στο απυρόβλητο του νόμου, σε τέτοιο απροκάλυπτο βαθμό που να αναρωτιέται κανείς, πώς οι αποφάσεις σας δεν σέβονται τα δεδομένα του ΑΣΕΠ; Τι  προκήρυξη  είναι αυτή; Πέστε το καθαρά: Πρόκειται για θεσμοποιημένο ανάχωμα, στήριγμα της κομματικής σας διαπλοκής. Και ενώ εσείς έχετε εμπεδωμένο το αυθαίρετο δικαίωμα να κρίνετε υποκειμενικά «…από ιδίαν αντίληψη…» εμείς έχουμε το αναφαίρετο  δικαίωμα να κρίνουμε τις δημόσιες πράξεις σας.

   Εσείς από ποιον έχετε κριθεί ικανοί για την άσκηση της επιτροπείας σας; Άσε που ορισμένοι από σας δεν θα είχατε δικαίωμα,  να υποβάλετε καν αίτηση για κάποια θέση στο Ίδρυμα λόγω έλλειψης βασικών προσόντων. Τέλος πάντων η συγκεκριμένη δημόσια κρίση πρόσληψης, όπως εξ άλλου όλες οι κρίσεις μας,  παρουσιάζει με απτό τρόπο την πνευματική  ενός εκάστου πραγματικότητα και προσφέρει το δικαίωμα και την υποχρέωση για ερμηνευτικές λαβές.

    Κάποια κενά συμπληρώνει η μερική ανθρωπογεωγραφική προσέγγιση. Λέει τίποτα; Και ναι και όχι. (Γνωρίζω άτομα χωρίς μόρφωση, λεβέντες, ντόμπρους και φινετσάτους, με παιδεία, με λόγο αντιστρόφως ανάλογο της μόρφωσής τους. Όπως γνωρίζω και μορφωμένους με ανωτάτη εκπαίδευση, αλλά χωρίς παιδεία, ανίκανους να διαχειριστούν με ειλικρίνεια τις κοινωνικές τους σχέσεις). Από πού ως άτομα προσλαμβάνετε την εικόνα σας, σαν μέσα από καθρέπτη, πού δεν  βρίσκετε την αυτοβεβαίωση σας, και γιατί αναζητάτε την επιβεβαίωση μέσα από την δημόσια αναγνώριση και προβολή δια της επιτροπείας, πώς τέλος πάντων έχετε την ψευδαίσθηση ότι «ετάζετε νεφρούς και καρδίας»;  Από τους  δέκα  οι μισοί  διαθέτετε μόνο απολυτήριο Δημοτικού, ή  απολυτήριο Γυμνασίου. Από τους δέκα μόνο οι τρεις έχετε εμπειρία από μια σύνθετη πραγματικότητα υπερτέρα του αθροίσματος των στοιχείων και μερών του νησιού. Η μη έξοδός σας από το νησί δεν σας βοηθάει π,χ, στον προσδιορισμό της σημασίας του όρου Πανελλήνιον μιας και σας έρχεται πιο φυσικό «οι υποψήφιοι να είναι κατά προτίμηση Τήνιοι».

   Όλοι σας   έχετε γεννηθεί! να είστε επίτροποι. Κατέχετε τον θώκο δικαιωματικά! χρόνια τώρα οι ίδιοι και οι ίδιοι: Ο ένας ex officio δεσποτικού, και  οι άλλοι ex servicio  κομματικού. Συνευδοκούσης δε της χρόνιας επιτροπείας σας, έχετε εμπεδώσει την αίσθηση του αναντικατάστατου. Για αυτό η συγκεκριμένη απόφαση του μορφώματός  σας έχει σκληρότητα στυγνή, πολύ, μιας παρέας «όμορφης», άψογου χρονισμού στις  αλληλοθωπείες αυτιών και στα αλληλολιβανίσματα. Αν ειλικρινά θέλατε να προσφέρετε θα επιλέγατε την επιτροπεία σε κάποια ενορία. Καλά ήταν, είδαμε όλων σας το χαΐρι της δημόσιας προσφοράς σας.    

   Η μεγαλομανία είναι μανία, και όπως όλες οι μανίες είναι ασθένεια. Είναι τέτοια δε η  δύναμή της  ώστε να συγκαλύπτει τον πιο σκοτεινό παραλογισμό και να  οδηγεί στην καθολική απώλεια νοήματος του κόσμου που εκφράζει η αδικία. Η αδικία, κύριοι, φέρνει την φυσική αγριότητα στην θέση της κοινωνίας. Και όμως εσείς ακάθεκτοι, ως άλλοι Προκρούστες, προσθέτετε, αφαιρείτε, διαιρείτε το θετικό και πολλαπλασιάζετε το αρνητικό, κόβετε και ράβετε, τραβάτε τα πάντα και τα προσαρμόζετε στην κλίνη της αδικίας, μειώνετε και απαξιώνετε, χωρίς να ορρωδείτε ουδαμώς.   Γυναίκα παντρεμένη με δύο παιδιά, χρόνια άνεργη, με προβλήματα υγείας, η οποία έχει ανάγκη όχι μόνο από τα χρήματα αλλά και τα ένσημα για την οικονομική ελάφρυνση στις δαπανηρές τακτικές ιατρικές εξετάσεις της, βαθμολογήθηκε με 10, το ελάχιστο, δεν κρίθηκε ικανή για την άσκηση των καθηκόντων της, στο «μαγαζάκι» σας,  ενώ φοιτητής Πολυτεχνείου, χημικός μηχανικός, με άριστη γνώση της αγγλικής και γαλλικής, φιγουράρει τελευταίος στην λίστα της  αδικίας σας. Αντίθετα προσελήφθησαν φοιτητές,  επειδή γειτνιάζουν ή είναι συγγενείς με ορισμένους από τους χειριστές της αδικίας. (jus soli και  jus sanguinis). Άμπρα κατάμπρα, έχουμε και λέμε:  0+0+0+0=100, 0+0+0+20=38. Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Η αδικία έχει φωλιάσει στα μάτια σας.  Δεν ισχυρίζομαι ότι  είναι εύκολη η δίκαιη επιλογή, αλλά στην περίπτωση π.χ των φοιτητών, οι οποίοι λίγο πολύ διαθέτουν παραπλήσια προσόντα., οι δε γονείς τους ευρίσκονται οικονομικά στην ίδια κατάσταση οι αμερόληπτοι, όσοι εμφορούνται από πνεύμα δικαίου, από το περί δικαίου αίσθημα, και έχουν λίγο φόβο Θεού-όχι πολύ-, και κοινό νου, καταφεύγουν στον κλήρο, παρουσία των υποψηφίων, και δεν μιμούνται τον Προκρούστη.   

  Σύμφωνα με την ψυχολογία τέτοιες επιλογές διαθέτουν και άφθονο φθόνο.  Οι ψυχίατροι θεωρούν τον φθόνο «προϊόν ναρκισσιστικής άμυνας του ανθρώπου, ο οποίος υποφέρει από ισχυρές, πλην άπρακτες, επιθυμίες διακρίσεως, με συνέπεια τον εγκλωβισμό στην μειωμένη του αυτοπεποίθηση και περαιτέρω στην αναζήτησή της στην δημόσια αναγνώριση.  Ο φθόνος θωρακίζεται  στην   υστέρηση». Δεν είναι συμπτωματικό ότι τα άτομα που εμφορούνται από αυτό το συναίσθημα, προσφέρουν  «γη και ύδωρ», για οποιαδήποτε μορφή εξουσίας,   γιατί γνωρίζουν  ότι εκτός δεν θα μπορούν να  κρύψουν την τσαλακωμένη τους επιβεβαίωση.

   Η δικαιοσύνη είναι έκφραση πολιτισμού, προσδιορίζει το πολιτιστικό προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, την Παιδεία μας, την πνευματική μας ζωή, αναφέρεται στον προσωπικό αγώνα του καθενός,  στην πάλη του,  και στην προσπάθειά του. Το «δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», σημαίνει ότι η δικαιοσύνη διδάσκεται, «είναι μάθημα  ευθύνης υψηλό», απαιτεί  ιδρώτα, είναι ζητούμενο για όλους μας.  δεν είναι δεδομένο. Μας το υπενθύμισαν πρόσφατα οι μαθητές του 2^ου Δημοτικού μέσα από την Τραγωδία  «Ο Προμηθέας Δεσμώτης».

   Αντίθετα η αδικία εκφράζει σκληρότητα αντιβαίνει στον πολιτισμό, στην προκοπή, στην πρόοδο, το τίμημά της πέφτει βαρύ τόσο στον κατοκώχιμο εξ αυτής, όσο και στην κοινωνία που  την δέχεται χωρίς αντίδραση. Συνδέεται με κοινωνικές διαιρέσεις, περιορισμούς και  αποκλεισμούς, με κομματικές φατρίες, με  ενίσχυση του στυγνού συμφέροντος. Η αιχμαλωσία στην αδικία αποτελεί σύμπτωμα οργανικής πνευματικής αδυναμίας, σημαίνει δε την αέναη επανάληψη ενός κλειστού μορφώματος στην διαλυτική φθορά. Είναι συμπτωματικό ότι ως κοινωνία όλο και πιο πολύ κατακλυζόμαστε από το  μηδέν.

   Είναι τέτοια η δύναμη του άδικου, ώστε να συγκαλύπτει τον πιο σκοτεινό παραλογισμό, και να οδηγεί στην καθολική απώλεια νοήματος του κόσμου, που εκφράζει η σκληρότητα, η οποία με την σειρά της φέρνει αθροιστικά την αγριότητα, στην τοπική ασπαίρουσα κοινωνία.. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η αδικία λειτουργεί συσσωρευτικά, και χρόνια τώρα οι αποφάσεις των κατά καιρούς επιτρόπων, έχουν προσθέσει αρκετή αδικία, όσον αφορά τις προσλήψεις.

  Θυμίζει όφιν ουροβόρον, η παγιωμένη στην Παναγία μερικότητά σας, ως τακτική στην τετραγωνισμένη εξουσιαστικολαγνική   συμβατική καθολικότητά σας, περισσότερο γιατί δεν αισθάνεστε ότι είστε  μόνιμα στην εντατική, ως υπερασπιστές της αδικίας. Δεν μπορείτε να παίζετε  με  την φωτιά, γιατί δεν σβήνουν όλες  οι φωτιές  με το νερό.   

  Κύριοι επίτροποι,

   Η δικαιοσύνη δεν υφίσταται από μόνη της. υφίσταται πάντα εν σχέση προς εκείνον στον οποίο λέει κάτι, και φανερώνει έτσι την υπερχρονία  της σταθερά, πάντα σε παρόντα χρόνο.

   Η αντοψία της ψυχής με την δικαιοσύνη αυξάνει τον εσωτερικό μας χώρο, τον πλαταίνει, φέρνει την εκλέπτυνση του βίου, αναδεικνύει εσωτερικές αξίες, και εσωτερικεύει την άνοιξη προς το άλλο, τον άλλο και το αλλιώς. Δεν πρόκειται περί θεωρητικής γνώσης. Η διάθεση για δικαιοσύνη ενέχει και ακτινοβολεί μορφοποιό αντί καθησυχαστική βεβαιότητα.

  Η προσέγγιση της δικαιοσύνης αποτελεί δημιουργικό τρόπο υπέρβασης των προσωπικών και συλλογικών αγκυλώσεων, εξ ίσου δημιουργικό με την ομορφιά,  η οποία αυξάνει κατά την καθαρότητα των έργων μας,  κατά την τιμιότητα των σκοπών μας και κατά την ψυχική μας ειρήνη.   

 Πώς θεωρεί κανείς την ομορφιά της δικαιοσύνης; «Τραβιέται μέσα του και βλέπει. Εάν δεν την βρίσκει  απάνω του, οφείλει να μιμηθεί τον γλύπτη: αφαιρεί, λειαίνει, καθαρίζει, μέχρι να αναδείξει την γραμμή της μορφής στο μάρμαρο, σμιλεύει το άγαλμά του, έως ότου  αστράψει πάνω του το θείο φως της δικαιοσύνης.».  

  Δημόσιος λόγος,  που αγνοεί το δίκαιο και το άδικο, είτε το καλό και το κακό, ως δαιμονιώδης, είναι απαράδεκτος. Αξία δίνουν στην κοινωνία οι ιδέες του Αγαθού, του Δικαίου, του Ωραίου, και αυτές προσφέρει ο Χριστιανισμός, η Τέχνη, και η Φιλοσοφία.

   Για να υπηρετήσει ή περισσότερο να πλάσει κανείς το δίκαιο πρέπει να είναι ο ίδιος ομορφιά.

Με οδύνη

Κοιν:

Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ,κ, Ιερώνυμο

Κύριο  Ανδρέα Λοβέρδο Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού.

κ  Κροντηρά Παναγιώτη, απερχόμενο Δήμαρχο Τήνου

κ. Ορφανό Σίμο, επερχόμενο Δήμαρχο Τήνου

κ. Μαρούλα Αλβέρτη Σύμβουλο της μειοψηφίας του Δήμου Τήνου.

Αδελφότητα Τηνίων εν Αθήναις