Άρχισε ο πόλεμος; Ποιοι με ποιους όμως πολεμούν;

Με πρόλαβε ο Αλέξης και επανήλθε με δεύτερη επιστολή του. Δεν θα γράψω περισσότερα πάνω στην οικονομική κρίση, στις αιτίες και τις πολιτικές που την γέννησαν και στα δεινά της αποτελέσματα. Λίγο-πολύ, αυτό προσπαθεί να αναδείξει και ο Αλέξης και το καταφέρνει.

Θα επιμείνω σε δύο άλλα θέματα:

1.       Η παρότρυνση να σκύψει κάποιος το κεφάλι δεν είναι προσβολή. Κάθε άλλο! Θα τιμούσε έναν πολίτη! Πολύ περισσότερο δε έναν δήμαρχο. Η απάντηση με ένα προεκλογικό κατάλογο δράσεων – λίβελο, με το πρώτο πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας να κόβει βόλτες φανερά ή κρυφά σε όλη την ανακοίνωση, είναι η ντροπή των αριθμών απέναντι στην πραγματικότητα και τους ανθρώπους με αρκετή δόση αυτοπροβολής. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που επεδίωξε ο Κυκλαδίτης πρώην υπουργός με επιστολή του που εξηγούσε γιατί δεν πρέπει αλλάξει ο κατώτατος μισθός χωρίς όμως να τολμήσει να κάνει αναφορά σε πραγματικές ανάγκες για διαβίωση. Κι ενώ θέλω να πιστεύω πως δεν στηρίχθηκε από τους γνωστούς μηχανισμούς, στις εκλογές του περασμένου μήνα, οι 911 ψήφοι που έλαβε στο νησί ο άνθρωπος που έκοψε μισθούς, θέσεις εργασίας και συντάξεις με προβληματίζουν… Οξύμωρο;

2.       Ο δήμος δεν είναι ιδιοκτησία. Δυστυχώς έτσι τον αντιλαμβάνονται. Το έργο και οι δομές του δήμου δεν αποτελεί έργο του δημάρχου με την λογική ιδιοκτησίας ή ευεργεσίας. Η δημοτική αρχή έχει διαχειριστικό ρόλο για την δημόσια περιουσία και τις δημόσιες δομές.
Αυτή η αντίληψη που προκρίνει την προσωποκεντρική και απόμακρη εικόνα της εξουσίας είναι απλά τα ξέφτια της πρόσφατης ιστορίας μας, ενώ παράλληλα διευκολύνει μια σχέση εξάρτησης, παρακαταθήκη για επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Αυτό, είναι ένα λάθος, που χρεώνεται ολόκληρη κοινωνία και θα συνεχίσει αν δεν κάνει κτήμα της κάθε δημόσια δομή, αν συνεχίσει να μένει θεατής μιας δορυφορικής δημοκρατίας…

Όλα τα παραπάνω δεν καταδεικνύουν τίποτε λιγότερο από δεσποτισμό… Ότι δηλαδή, ο κ. Ορφανός μας λέει ότι αντιπαλεύει. Η ίδια η απαντητική επιστολή είναι σε παρόμοιο ύφος γραμμένη με εκείνο που μας συνηθίζουν αντιπρόεδροι, επίτροποι, δεσποτάδες,  γραμματείς και φαρισαίοι τους τελευταίους μήνες. Δεν αναζητούμε πρόσωπο για να αντικαταστήσουμε τον δεσποτισμό. Να τον πετάξουμε στο Αιγαίο θέλουμε!

Ο πόλεμος πάλι που σημειώνεται στην κατακλείδα της επιστολής μάλλον προβληματίζει για την αντίληψη της πραγματικότητας. Ποιοι πολεμούν με ποιους τελικά;  Οι νουθεσίες και οι συμβουλές να  μην «αποσπόμαστε» -όχι ακριβώς με αυτές τις λέξεις- στον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη επιβεβαιώνει τα παραπάνω σχετικά με το αν έχει γίνει αντιληπτό ποιοι μάχονται και με ποιους…

Ο τόπος μας έχει ανάγκη το τέλος της οσφυοκαμψίας σε κάθε είδους αρχή, το τέλος της αντίληψης της υποταγής, το τέλος της ελεημοσύνης, το τέλος κάθε αλαζονικής συμπεριφοράς και ο κατάλογος είναι μακρύς...

Μην αναζητούμε εξωτερικό εχθρό σε αυτόν τον πόλεμο. Ίσως αυτό να είναι ένα στοιχείο για το πώς κάποιος μπορεί να βγει έξω από το πεδίο βολής…

 

ΥΓ: Μερικές φορές, απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας, απ’ το να απαντάμε με «θιγμένη υπερηφάνεια», είναι καλύτερα να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά σε έναν καθρέφτη…