Δυσκολεύομαι να καταλάβω την δια της αναθέσεως δημοκρατία… Δυσκολευόμουν πριν, δυσκολεύομαι ακόμη
περισσότερο τώρα. Αποδεδειγμένα ανεπαρκής, η ανάθεση, έβαλε βάσεις την δεκαετία
του ’80, εγκαθιδρύθηκε την δεκαετία του ’90, αποθεώθηκε την περασμένη δεκαετία,
απομυθοποιήθηκε στο Καστελόριζο…
Δυσκολεύομαι να καταλάβω το σουβέρ κάτω από το ποτήρι μου.
Δυσκολεύομαι γιατί ο κύκλος που αφήνει το καλοκαίρι η στάμπα του νερού είναι
για μένα επιβεβαίωση της δροσιάς του.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον θεατή. Δυσκολεύομαι μιας και η
θεατρική παράσταση έχει κατέβει ως κακοπαιγμένη αλλά εκείνος επιμένει να
κάθεται στις κερκίδες με τα χέρια σε στάση αναμονής προ της βίαιης επαφής ή,
την ίδια στιγμή, για την πιο βαθιά αποδοκιμασία και κριτική. Στην θεατρική
σκηνή αυτής της πατρίδας άλλωστε ο θεατής αρκούταν να πληρώνει και να κάνει πως παρακολουθεί ενώ
έτρωγε αμέριμνος ποπ-κορν, σερφάροντας στα αθλητικά σάιτ και μιλούσε με τον
διπλανό του. Στο τέλος είχε και άποψη για την σκηνοθεσία και τα κείμενα, άσχετα
που δεν είχε πάρει μυρουδιά πόσες ολυμπιάδες και εξοπλιστικά έκοβαν βόλτες κάτω
από την μύτη του και μέσα στις τσέπες του. Ήταν βέβαιος όμως ότι τα λεφτά χάνονται στον κύριο
που έκανε πως καθάριζε το θέατρο και την κυρία που παρακολουθούσε τους διαλόγους
μιλώντας στο τηλέφωνο…
Δυσκολεύομαι να πιστέψω αν ο εφευρέτης του αρωματικού
αυτοκινήτου σε σχήμα δένδρου που μυρίζει σαν απολυμαντικό τουαλέτας είχε πάει
ποτέ σε δάσος…
Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί στον απόλυτα πλέον παγκοσμιοποιημένο
κόσμο μας, εξακολουθεί και αναπτύσσεται σε μεγάλους αριθμούς η περίπτωση του
εγωκεντρικού ατόμου που αντιλαμβάνεται κάθε συμβάν ως δορυφορικό αντικείμενο
μιας και μόνο κοσμογονικής θεώρησης, της δικής του. Δυσκολεύομαι να δω γιατί το
σημαντικό του ενός ορίζει το ασήμαντο του διπλανού του σε τόσο αυτάρεσκο βαθμό
που να μπορεί ο πρώτος να χλευάζει τον δεύτερο ειρωνικά. Δυσκολεύομαι να
καταλάβω όχι την υπεροψία γενικά αλλά την υπεροψία της ατομικότητας.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον πασατέμπο και τους λιόσπορους
που για ένα τόσο δα σποράκι σκαρφίστηκαν ολόκληρο τσόφλι-πανοπλία.
Και δυσκολεύομαι που επιμένεις πως είσαι στο περιθώριο όταν
το επιλέγεις. Που χαλάς το χρόνο σου να γράφεις υποδείξεις «κοινής γνώμης» ενώ
θα μπορούσες να είσαι η δική σου γνώμη. Που υποτιμάς την προσπάθεια του άλλου
ενώ υπομένεις την ιντερνετική σου αδράνεια. Που περιμένεις στην γωνία ενώ στην
πραγματικότητα πίσω από αυτή την γωνία κρύβεσαι όλη σου την ζωή…
Δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου ότι υπάρχει λογική. Ούτε
σε αυτό τον κόσμο, ούτε και στον επόμενο. Σ’ αυτόν είναι προφανές. Στον επόμενο
γιατί εξίσου προφανώς, αν οι ζωντανοί δεν τα κατάφεραν, γιατί να τα καταφέρουν
οι ίδιοι νεκροί…
Επειδή δυσκολεύομαι να καταλάβω τα παραπάνω, δεν
δυσκολεύομαι να υποθέτω πως μεγάλο μέρος αυτού του λαού προτιμά τις θεατρικές
παραστάσεις από την δραχμή. Με τις συνέπειές της μεν, αλλά και με την ελευθερία
που έχει ανάγκη η δημοκρατία.
Παρότι ελάχιστα μυημένος στους στοιχηματικούς όρους, τολμώ να θεωρώ δεδομένο πως αυτές οι πλειοψηφίες παίζουν ρήξη ημίχρονο και ευρώ τελικό…
Παρότι ελάχιστα μυημένος στους στοιχηματικούς όρους, τολμώ να θεωρώ δεδομένο πως αυτές οι πλειοψηφίες παίζουν ρήξη ημίχρονο και ευρώ τελικό…
ΥΓ: Μην μου αρχίσεις τα ίδια πάλι... δυσκολεύομαι να σε δυσκολεύω...
Χθες βράδυ παρακολούθησα μια συζήτηση στο ZDF, για ένα υποτιθέμενο Grexit. Σκούρα τα πράγματα. Επιμελώς ο Χατζημαρκάκης και ο Γκίζι, προσπάθησαν να ορθώσουν ένα σοβαρό αντίλογο. Χειροκροτήθηκαν από το κοινό. Η αλήθεια όμως είναι, ότι τελικά εκείνο που επιτεύχθηκε (δυστυχώς), όλους αυτούς τους μήνες της διαπραγμάτευσης, δεν ήταν η προώθηση των καινοτόμων (εκ μέρους μας) αντιλήψεων (για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης) κι ούτε φυσικά (εκ μέρους τους), μια υποχώρηση, μια παραχώρηση, στους βραχυπρόθεσμους στόχους μας, αλλά το ατέλειωτο ζάλισμα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που τελικά έχασε την υπομονή της και βαρέθηκε ν' ακούει συνεχώς, για την υπόθεση της Ελλάδας. Τελικά χάσαμε επικοινωνιακά. Δεν είδαμε ότι καλές οι ατέλειωτες ντρίπλες, αλλά αν δεν μπαίνεις στο ψητό, μάλλον απογοητεύεις εκείνους που θέλουν να βλέπουν και κανένα γκολ. Πολύ θεωρία, μ' επικεφαλής τον Βαρουφάκη, που νομίζει ότι έχει φοιτητές του για συνομιλητές. Δεν κρίνω τούτες τις ώρες το δίκαιο ή παράλογο των ελληνικών θέσεων. Δεν κρίνω τη σημασία και τη βαρύτητα της δημοκρατίας. Δεν κρίνω το παράλογο των υψηλών ρυθμών εξοικονόμησης που ζητά η Ε.Ε από τα κράτη. Δεν κρίνω ποιοί μας οδήγησαν ως χώρα έως εδώ. Αυτά είναι ατέρμονες συζητήσεις που δεν επεξηγούν το βασικό. Όταν υπογράφεις μια συμφωνία ειρήνης, μια συμφωνία οικονομικής ανασύνταξής σου, μια συμφωνία συνδιαλλαγής με κάποιους εταίρους σου, πρέπει ν' αναλογίζεσαι την επόμενη μέρα. Τι θα γίνει πέρα από την υπογραφή της τυπικής λήξης. Πώς θ' ανοίξεις τα πατζούρια σου για να πεις ένα ψυχρό, θερμό, αδιάφορο καλημέρα, στον (αναγκαστικά) γείτονά σου; Δεν μπορεί λοιπόν να θάβεις κάποιoν και μετά όλα μέλι γάλα. Η Ελλάδα έστω και με συμφωνία, θα χρειαστεί χρόνια προσπαθειών να ξεφορτωθεί το βάρος του δακτυλοδεικτούμενου. Κάθε στραβή, κάθε ολιγωρία, κάθε λάθος στον «σεσημασμένο», λειτουργεί εις διπλούν. Η εγχώρια μαγκιά είναι προϊόν εσωτερικής πολιτικής. Εκεί πολύ απλά μιλούν με μια άλλη γλώσσα, τα καταλαβαίνουν αλλιώς και δεν αντιλαμβάνονται, το πώς ένα κράτος αποφασίζει το 2015 να προβάλλει αιτήματα ηθικής τάξεως, όταν μέχρι πρόσφατα ήταν κι αυτό χωμένο στη διαφθορά. To εύλογο λοιπόν ερώτημα, ήρθε από την άποψη μιας Γερμανίδας. Μας κατηγορούν ότι η Siemens έκανε business unusual στην Ελλάδα. Γιατί δεν την απορρίπτουν και συνεχίζουν να επιμένουν σ’ αυτήν; Γιατί συνεχίζουν να πληρώνουν πολεμικές δαπάνες, που όσο κι αν είναι δαπανηρές, αποτελούν το 45% του προϋπολογισμού, του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης; Γιατί στη Γερμανία οι συντάξεις είναι το 4% του ΑΕΠ και στην Ελλάδα το 10%; Γιατί στη Γερμανία του άκρατου καταναλωτισμού, το κοινωνικό κράτος είναι στο 8% του προϋπολογισμού μας (αριθμός ιδιαίτερα χαμηλός) και στην Ελλάδα πριν από το 2009 μόλις το 0.8%; Με δυό λόγια, ακόμα κι αν έχουμε ρήξη στο ημίχρονο και ευρώ στο τελικό, αν το παιγνίδι χάσει το fair play και τελειώσει μέσα σε μια κόλαση αρνητικών συναισθημάτων, αυτό θα γίνει η αφορμή μιας βεντέτας, που ζημιωμένος συνήθως βγαίνει ο αδύναμος. Αρκετά λοιπόν μας πολώσανε με το μίσος. Αρκετά, γιατί σπάσανε τα νεύρα μας, με την συνθηματολογία τους. Ας κόψουμε τις κραυγές του φανατισμού των στημένων, που επίτηδες μας οδηγούν στις ρήξεις. Γιατί το ουσιαστικό πρόβλημα φίλε συντάκτη του κειμένου (που ανάρτησε το «Ξάνεμο»), δεν είναι επιλογή: δραχμή ή το ευρώ. Το ζήτημα είναι ότι και με τις δραχμές, οι φτωχοί και οι πλούσιοι ήταν δυό κόσμοι διαμετρικά αντίθετοι, σε μια χώρα ομόγλωσσων, με κοινά πολιτιστικά στοιχεία και κοινές εθνικές και τοπικές καταβολές. Στην Τήνο π.χ. με τις δραχμές, δεν υπήρχε κοινωνική αδικία;
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο ειναι μανιφεστο...σχολιο ζηταμε...μας κουρασες απο τοτε που εμφανιστηκες.γινε στο λογο σου πιο περιεκτικος
ΔιαγραφήΔεν συμφωνώ, στο 23% το ΦΠΑ στον ηλεκτρισμό. Αλλά χάρη της συζήτησης, θα ήθελα να ήξερα, ότι όταν ένας λογαριασμός των 100 ευρώ με το σημερινό 13% ΦΠΑ πηγαίνει 113 ευρώ, με το 23% πηγαίνει 123, με τη δραχμή (που θ' αγοράζονται τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο), πόσο θα πάει (σημερινή 65 ευρώ το βαρέλι), μια και δεν υπολογίζω τον άνθρακα, που έτσι κι αλλιώς είναι και τώρα εγχώριο προϊόν κι άρα δεν θα επιβαρυνθεί; Αν λοιπόν περάσουμε στη δραχμή, με μια (παλιά) ισοτιμία 340 δρχ. το ευρώ (που δεν θα είναι τώρα φυσικά τόση), έχουμε υπολογίσει πόσο θα στοιχίσει η KW/h; Από υπολογισμούς, η ομάδα τιμολογιακού συγκριτισμού του Πολυτεχνείου, κατέληξε στα 147ευρώ! Αν προσθέσεις και τα παράλληλα τέλη ενός λογαριασμού της ΔΕΗ, θα φτάσουμε έστω με 10% (δραχμών ΦΠΑ), στα επίπεδα των 160 ευρώ. Όταν λοιπόν από το ρεύμα εξαρτάται η οικονομία μιας χώρας, ποιά από τις δυό συμφωνίες, του Λαφαζάνη ή των θεσμών, θα είναι "βαθιά αντιλαϊκή"; Για να δώσεις 13ο και 14ο μισθό πρέπει να τυπώσεις χρήματα. Ένας πληθωρισμός της τάξης του 30% (στην ευνοϊκότερη εκτίμηση) λειτουργεί υπέρ των αδυνάτων; Ακόμα και τα εγχώρια τρόφιμα, αν δεν μπουν σε αναγκαστική τιμολογιακή καραντίνα, πόσο θα εκτιναχθούν οι τιμές τους; Αν μπουν σε τιμολογιακή καραντίνα, ποιοί θα κερδίσουν οι φτωχοί ή οι πλούσιοι; Αν μπουν σε δελτίο, πόσο θα τ' ανεβάσει η μαύρη αγορά; Πόσο θ’ ανέβει η τιμή του εισιτηρίου για την Τήνο; Μήπως τα 30 ευρώ (σε δραχμές )θα είναι η νέα αντικειμενική πραγματικότητα; Απ’ αυτή την αύξηση πόσο θ’ ανέβει το κόστος ζωής στο νησί; Από τις φιάλες του γκαζιού και στη βενζίνη, μέχρι τα εισαγόμενα φάρμακα και τον καφέ; Φυσικά δεν μιλάμε για μεγάλα έργα όπως η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών, που θα γίνει όνειρο θερινής νυκτός… Τότε αναγκαστικά οι ανεμογεννήτριες στην Τήνο, θα γίνουν και κοινωνικό αίτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι διάολο; ακόμη να απεξαρτηθούμε από το πετρέλαιο; τόσα αιολικά έχουμε φυτέψει...
Διαγραφήγια τον πληθωρισμό του ευρώ από το 2000 στο 2003 τσιμουδιά (150-170% με τις συντηρητικές αναλύσεις) αλλά έτσι είναι... το μόνο που φοβόμαστε είναι το μέλλον!!!
http://www.bloomberg.com/news/articles/2015-06-19/what-things-might-be-like-if-greece-had-never-joined-the-euro
ΔιαγραφήΝα και η αναφορά από το bloomberg (όχι κανένα αριστερό - νεοφιλελέ ολέ...)!
Όχι σαν την άλλη την έρευνα του Πολυτεχνείου (ποιου απ' όλα παρεπιπτόντως...) που και άνθρωποι του Πολυτεχνείου δεν έχουν ακούσει...
δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί με λέει μαλάκα ,ο καταστηματάρχης και επιχειρηματίας όταν ύστερα από ένα μάθημα που μου έκανε για την ανάγκη να βοηθήσουμε όλοι και να δώσω από τις αποδοχές μου για να μείνουμε στο ευρώ, του ζήτησα απόδειξη γιαυτά που πλήρωσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα του νομίσματος είναι κεφαλαιώδες. Κοινή παραδοχή αποτελεί ότι η έξοδος από το ευρώ θα πλήξει τους αδυνάμους πρωτίστως. Η ισοτιμία ενός νέου εθνικού νομίσματος θα βυθιστεί στα τάρταρα, η υφεση θα βαθύνει, η ανεργία θα εκτιναχθεί, ο πληθωρισμός θα καλπάζει, τα πραγματικά εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών θα συρρικνωθούν δραματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡήξη-χρεοκοπία-έξοδος από το ευρώ: Η απόλυτη συνταγή της πιο αντιλαϊκής επιλογής.
εσύ πρέπει να ζεις Γερμανία... γιατί εδώ στην Ελλάδα 5 χρόνια μνημόνιο οι λογαριασμοί έχουν στεγνώσει (δραχμή ευρώ μια από τα ίδια), η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών είναι στα τάρταρα ήδη, η ανεργία δεν το συζητάμε 55+% στις παραγωγικές ηλικίες... Και εννοείται βέβαια πως την έξοδο από το Ευρώ στηρίζουν πρώτιστα οι δυνατοί με πρωτεργάτες τράπεζεις κανάλια επιχειρηματίες...
ΔιαγραφήMalakia uber alles για να το γράψω και στην γλώσσα του ευρώ...
ΛΑΕ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΝΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΣ... ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ;;;
ΔιαγραφήΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΥΡΩ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ...
Α, ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ, ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ '40: "ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟ ΠΕΙΝΑ, Ο ΠΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΙΜΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΘΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ, Η ΥΦΕΣΗ ΘΑ ΒΕΘΥΝΕΙ ΚΑΙ Η ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗ ΣΑΣ ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΣΥΡΡΙΚΝΩΘΕΙ...
ΔιαγραφήΟΙ ΛΑΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΟΧΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
Η τωρινή κατάσταση θα προσιδιάζει με παράδεισο μπροστά στην κόλαση του grexit....Η ανεργία και η αγοραστική δύναμη θα χειροτερέψουν περαιτέρω...Η ελπίδα και η προοπτική θα σβήσουν για πολύ καιρό....Τα φτωχότερα στρώματα δε θα μπορούν να αγοράσουν ούτε τα φάρμακα τους....Ο υψηλός πληθωρισμός σε συνδυασμό με την υποτίμηση του νέου νομίσματος θα μειώσει τα πραγματικά εισοδήματα(μισθούς και συντάξεις) σχεδόν στο μισό τους.Σίγουρα δεν ήταν αυτή η εντολή που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.... Για κλείσιμο παρατίθεται μέρος της τοποθέτησης του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή:
Διαγραφή" Η χρεοκοπία είναι η πιο αντιλαϊκή επιλογή που θα πλήξει βάναυσα τη χώρα, ιδιαίτερα τα φτωχά και μεσαία στρώματα....."
Προς όλους εκείνους τους δραχμολάγνους και κυρίως προς τον κύριο εκείνο που αναφέρει ότι ο πληθωρισμός το 2000-2003 έτρεχε (με συντηρητικές, όπως αναφέρει μετρήσεις,150-170%)!!! Κατέχει τι σημαίνει πληθωρισμός; Αντιλαμβάνεται τι σημαίνει πληθωρισμός αυτής της τάξεως; Γνωρίζει πόσο ήταν το υψηλότερο όριο του πληθωρισμού στην Ελλάδα και πότε; Κατανοεί, ότι με πληθωρισμό, της συγκεκριμένης τάξεως μεγέθους που αναφέρει, δεν μπορεί μια χώρα να δανείζεται (και μάλιστα σ’ ευρώ όπως τότε); Επεξηγεί, πώς η Ελλάδα με τέτοιους (άστοχους) δείκτες πληθωρισμού (που γράφει),δεν μπορούσε να καταγράφει ανάπτυξη του 4% ετησίως μέχρι το 2008; Ξέρει πώς έφτασε το ΑΕΠ της Ελλάδας το 1993 από τα 140 δις ευρώ (μετατρέποντας σ’ ευρώ τις δραχμές ), στα 233 δις. το 2008, για να πέσει τώρα (2014) στα 179 δις. Με πορδές λοιπόν που λένε και στο νησί μας, δεν βάφεις αυγά. Καλύτερα λοιπόν να λέμε δυό λόγια της λογικής κι όχι συνθηματάκια της πλάκας. Κατ’ αρχάς δεν φταίει το κάθε νόμισμα του κράτους, ανεξάρτητα αν λέγεται ευρώ, δολάριο, δραχμή ή παράς, αν ο χρήστης το μεταχειρίζεται σπάταλα. Κάποτε όταν είμαστε μικρότεροι, μαθαίναμε στο σχολείο για την αποταμίευση. Για τον κουμπαρά. Στη συνέχεια οι πασοκοκρατούμενοι και οι συνοδοιπόροι τους νεοδημοκράτες, μας έμαθαν για την κραιπάλη της κατανάλωσης. Το παιγνίδι του χρηματηστηρίου, που κατάρρευσαν μερικοί, έγινε με δραχμές κι όχι με ευρώ.Το πάρε μπάρμπα και ξόδευε, δεν ήταν το ευρώ που το χρεώθηκε, αλλά το κεφάλι μας το ξερό. Το πώς σε μια μέρα, ο ελληνικός καφές από 20 δρχ. στο καφενείο, έγινε 1,50 ευρώ (δηλ. ένα 500ρικο), δεν ήταν φταίχτης το νόμισμα, αλλά η λαμογιά της κατανάλωσης. Δυστυχώς για τους Έλληνες, η πολυτέλεια να κατέχουν στην τσέπη τους ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα του κόσμου, να τους δανείζουν αβέρτα κουβέρτα, χωρίς να το σκέφτονται οι δανειστές, τους έφερε στην ακολασία. Στην Τήνο (και ολούθε), άκουγες το πονηρό: «Πόσο κάνει»; «Δώσε 50, 100, 150 ευρώ» κλπ. Είχαμε κόψει τα ενδιάμεσα ποσά (20, 30, 40 κλπ) και φυσικά τα εκατοστά του ευρώ, που ήταν κάποτε πολύτιμες δραχμές για όλους μας. Αν λοιπόν δεν ήταν η υπόθεση της Λέμαν Μπράδερς, ίσως κι εμείς δεν θα φτάναμε σε τούτο το χάλι. Το πρόβλημα προέκυψε, επειδή φαλίρισαν τράπεζες που δάνειζαν άλλες και παράλληλα εθνικές οικονομίες, χωρίς να έχουν τα εχέγγυα του δανεισμού. Τότε λοιπόν βγήκαν στη φόρα οι μαύρες αλήθειες, οι οποίες πολύ σύντομο επικεντρώνονται στο εξής δεδομένο: «Ωραία, ως χώρα η Ελλάδα χρωστάει, όσα περίπου έχει ως ΑΕΠ (δηλ. 200 δις). Αυτά μπορεί να τα ξοφλήσει και μέχρι πότε»; Τότε λοιπόν φάνηκε ότι χωρίς εξωτερικό δανεισμό, δεν μπορούμε να συντηρήσουμε το κράτος μας, που ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Επίσης δεν υπήρχε δυνατότητα εσωτερικού δανεισμού, (γιατί δεν υπήρχε αποταμίευση από τους πολίτες), ενώ αρκετοί ήταν χωμένοι στα καταναλωτικά δάνεια, στα δάνεια για την αγορά σπιτιών και στις κάρτες. Κι έτσι μπήκαν περιορισμοί στη δική μας εξωτερική χρηματοδότηση και φτάσαμε στα μνημόνια. Το θέμα λοιπόν είναι πολύ απλό. Και με δραχμές, η Ελλάδα μπορεί ν’ αγοράσει την ενέργεια που την εισάγει κατά 80% και τα φάρμακα κατά 60% (όπως και πολλά άλλα εισαγόμενα προϊόντα), όταν θ’ αναγκαστεί να μετατρέψει τις δραχμές σε σκληρό νόμισμα; Απ’ όλη αυτή την αλλαγή, ποιοι θα επωφεληθούν; Μήπως οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι; Διότι πόσα θα μπορέσουν να καλύψουν από τ’ ακριβά εισαγόμενα προϊόντα, που είναι ακόμα και οι ζωοτροφές; Φταίει το ευρώ που παρατήσαμε την εθνική οικονομία και περάσαμε στις εισαγωγές; Ναι φταίει, γιατί με το ισχυρό ευρώ, φάνηκε ότι καλύτερα να καθόμαστε να μην παράγουμε τίποτε και μετά να λέμε διάφορες μπουρδολογίες, ότι το κεφάλαιο μας εκμεταλλεύεται κι εμείς δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε τέτοιο καθεστώς. Δηλαδή πιστεύουν μερικοί, ότι με τη δραχμή, θα έρθει ο πολυπόθητος τους κομμουνισμός ή θα επικρατήσει ένα καθεστώς χειρότερο από το τωρινό; Δηλαδή με δραχμές, δεν θα πληρώνουμε φόρους; Θ’ ανέβουν οι συντάξεις και οι μισθοί; Θ’ ανοίξουν δουλειές; Ποιες δουλειές; Οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα που πήξαμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδη καφες απο 150δραχμες 1,5 ευρω στην πραγματικη μας τσεπη σς ποσο πληθωρισμο μεταφραζεται; εγω με τα μαθηματικα που κατεχω λεω 300%... Δεν σε πιανω αδερφε... Ο παραπανω καλα τα λεει, οι αναλυσεις αγνοουν τελειως τον παραγοντα ανεξαρτησια της χωρας
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια ανεξαρτησία θα έχουμε όταν μέσα από ένα νέο εθνικό υποτιμημένο νόμισμα θα οδηγηθούμε στην απόλυτη εξαθλίωση;Ο ελληνικός λαός θα βιώσει πολύ δυσκολότερες συνθήκες απο τις σημερινές με τα εισοδήματα του να εξανεμίζονται σε καθημερινή βάση απο τον υψηλό πληθωρισμό και την ανεργία να ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και τα σημερινά υψηλά επίπεδα....Η ανθρωπιστική κρίση θα είναι αναπόφευκτη μέσω της αλλαγής νομίσματος καθώς καταθέσεις και περιουσίες θα εξατμιστούν εξαιτίας της νομισματικής μετατρεψιμότητας και της τεράστιας υποτίμησης του νέου νομίσματος, η κρίση χρέους θα φέρει συναλλαγματική κρίση καθιστώντας ανέφικτη την εισαγωγή φαρμάκων, τροφίμων και καυσίμων και η στρόφιγγα των διαρθρωτικών ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κλείσει οριστικά....
ΔιαγραφήΜάλλον δεν αλληλοκαταλαβαινόμαστε φίλτατε σχολιαστή , όταν αναφέρεσαι στον πληθωρισμό. Με δυό λόγια, πληθωρισμός είναι, όταν για τις ίδιες ώρες εργασίας , για να πληρώσεις ένα εισαγόμενο αγαθό, χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα να δώσεις, όταν κατέχεις ένα ασθενές νόμισμα (δραχμή), σε σχέση μ’ ένα ισχυρό (στην προκειμένη περίπτωση ευρώ ), που αγοράζεις ευκολότερα προϊόντα, από τη διεθνή αγορά. Ο καφές λ.χ. είναι εισαγόμενος. Τον αγόραζε η χώρα μας με δραχμές και ήθελε περισσότερα λεφτά να δώσει στην εταιρεία εισαγωγών ο Έλληνας προμηθευτής, γιατί η σχέση δραχμής και δολαρίου το 2000 ανερχόταν σε 1$ προς 308,93 δραχμές. Άρα για ν’ αγοράσεις ένα σακί καφέ τότε (το 2000) που έκανε 100$ ήθελες 30.893 δρχ. Για ν’ αγοράσεις λοιπόν τον καφέ των 100 $ με ευρώ, δίνεις τώρα λιγότερα, γιατί η ισοτιμία ευρώ και δολαρίου είναι 1 προς 1.20. Άρα ο Έλληνας με ευρώ, ουσιαστικά αγόραζε τον καφέ φτηνότερα από τη διεθνή αγορά, αλλά τον πουλά ακριβότερο στους πελάτες. Δηλαδή το 20αρικο στο φλιτζάνι του καφέ του 2000 που έγινε 510 δρχ. (το 2015), σημαίνει ότι ακρίβυνε ο καφές 25,5 φορές. Αυτό δεν λέγεται πληθωρισμός, αλλά αισχροκέρδεια! Στην περίπτωση του πληθωρισμού, όταν δεν έχεις τα χρήματα που σου ζητά ο έμπορος για ν’ αγοράσεις το προϊόν του, τυπώνει το κράτος κι άλλα χρήματα, για να πληρώσεις την τιμή που σου ζητούν. Αυτή η τεχνητή χρηματική ενίσχυση, ουσιαστικά εξασθενίζει την ισοδυναμία στο νόμισμα σου. Δηλαδή πολύ απλά σημαίνει, ότι το νόμισμα που κρατάς κι ανταλλάσσεσαι, δεν έχει κατά 10, 20, 30, 50% την πραγματική αξία που εικονίζει (είναι εν μέρει αναξιόπιστο). Στη περίπτωση όμως του ευρώ, δεν τυπώθηκαν περισσότερα χρήματα, αλλά μέσω του δανεισμού βρεθήκαμε με περισσότερα χρήματα στην τσέπη. Όταν λοιπόν η τιμή του καφέ παραμένει η ίδια κι εσύ ανεβάζεις το κόστος ζωής στη χώρα σου για να τα οικονομήσεις γρηγορότερα, αυτό είναι απατεωνιά. Αν λοιπόν αυτό, δηλαδή να δίνεις τώρα, για ένα βαζάκι κάππαρης 10 ευρώ, δηλαδή 3500 χιλιάδες, όταν έκανε πριν 15 χρόνια 400 δρχ. λέγεται από μερικούς, ότι μας κατάστρεψε το ευρώ, με γειά σας και χαρά σας. Μάλλον πρέπει να κυνηγήσουμε τους σπεκουλαδόρους που μας δουλεύουν χοντρό γαζί.
ΔιαγραφήΜΑ ΟΙ ΓΕΡΜΟΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα τώρα το έχει το «λεξικό του Μπαμπινιώτη». Από το «μνημόνιο», στη «συμφωνιά», είναι …μια βαθιά ανάσα, ένα ααπ, για να πάρεις τη δόση σου. Μετά παίρνει σειρά το στομάχι. Καούρες, γουργουρητά, σφίξιμο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚολεγιά, ίσως..;
Διαγραφή