Δεν περνάς κυρα - Ευρώπη, δεν περνάς... περνάς!

Οι δανειστές τα θέλουν όλα. Ή όλα ή τίποτα. Το τελεσίγραφο περιέχει όρους για την συμφωνία απεχθέστερους και από αυτούς του mail Χαρδούβελη. Μας το είπαν τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μητρόπουλος, Χρυσόγονος, Βούτσης). Η κυβέρνηση από την άλλη έχει κάνει απίστευτες υποχωρήσεις συγκριτικά με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις προκειμένου να "τουμπάρει" τους "θεσμούς" και να πετύχει μια πιο "έντιμη" συμφωνία.

Ας παρατηρήσουμε ξανά τα φαινόμενα "από μακριά". Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση ξεχνά σε πολύ μεγάλο βαθμό όσα υποσχέθηκε προεκλογικά και επιδίδεται στις γνωστές κυβιστήσεις προκειμένου να ικανοποιήσει τους "θεσμούς". Επιμένει όμως σε ένα διακύβευμα το οποίο υποτίθεται ότι προέκυψε από τις εκλογές, ένα συμπέρασμα το οποίο στην πραγματικότητα προκύπτει από αναλύσεις δημοσκόπων στα παράθυρα των καναλιών. Ένα συμπέρασμα που διατυπώνεται ποικιλοτρόπως, "πάση θυσία στο ευρώ", "δεν υπάρχει εντολή για ρήξη", "έντιμος συμβιβασμός" και άλλα παρόμοια.

Από την άλλη οι "θεσμοί", βαφτισμένοι για πολλοστή φορά με όμορφα ονόματα ζητάνε νέα μέτρα προκειμένου να ανοίξουν με φειδώ τις κάνουλες τις ρευστότητας. Ζητάνε δέκα, με σκοπό να γίνουν οι απαραίτητες "σκληρές διαπραγματεύσεις", να συμφωνήσει η κυβέρνηση στα επτά και να μπορεί κι εκείνη με την σειρά της να παρουσιάσει την αποφυγή των τριών ως μεγάλη επιτυχία, ως το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Για σταθείτε... Αυτό το έργο κάπου το έχουμε ξαναδεί. Για την ακρίβεια το βλέπουμε συνεχώς τα τελευταία έξι χρόνια με όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν στην διάρκειά τους. Μονοκομματικές, δικομματικές, τρικομματικές, εθνικής ενότητας, εθνικής σωτηρίας τώρα και αριστεράς. Επί της ουσίας έχει αλλάξει κάτι;

Ναι, έχει αλλάξει κάτι πολύ βασικό. Έχει αλλάξει η σύνθεση του κόσμου που βλέπει την "δική του" κυβέρνηση να υποχωρεί, που βλέπει την ελπίδα του να γκρεμίζεται για χάρη μιας Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που τελικά δεν είναι σίγουρος αν την θέλει. Την θέση των απογοητευμένων πασόκων και των "αν είχαμε αρχηγό τον Καραμανλή" νεοδημοκρατών έχουν τώρα πάρει οι "είναι νωρίς ακόμη" συριζαίοι.

Οι τελευταίοι γνωρίζουν καλά από αγώνα και διεκδικήσεις αλλά έχουν κουραστεί. Έχουν λιώσει τα παπούτσια τους στον δρόμο για να ρίξουν τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και να φέρουν την αριστερά στα πράγματα. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν ότι και πάλι χάσανε. Για αυτό και περιμένουν και στηρίζουν και ελπίζουν. Με την ελπίδα εκλέχθηκε έτσι κι αλλιώς αυτή η κυβέρνηση και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Η κυβέρνηση της ελπίδας κινείται με σταθερά και μάλλον γοργά βήματα προς νέα μνημόνια με νέα μέτρα. Υπερασπιζόμενη με σθένος τις "κόκκινες γραμμές" της στη διαπραγμάτευση, αρνείται δις όπως στο παιδικό τραγουδάκι αλλά στην συνέχεια υποχωρεί γνωρίζοντας ότι έτσι κι αλλιώς στο κοινοβούλιο δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίπαλος ο οποίος να την απειλεί. Με μία πετυχημένη ονοματοδοσία στο νέο μνημόνιο, με την νεοεισαχθείσα στον ΣΥΡΙΖΑ κομματική πειθαρχία, ίσως και με κάποιες άλλες παραχωρήσεις θα μπορέσει να διατηρήσει την πλειοψηφία της.

Καθώς θα διολισθαίνει όλο και περισσότερο αυτή η κυβέρνηση προς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προηγουμένων, υποχωρώντας κάτω από τις πιέσεις μιας Ευρώπης των κερδών της οποίας η ίδια επιλέγει να είναι μέλος, όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι της θα την εγκαταλείπουν. Αυτοί σε συνεργασία με όσους την έχουν ήδη εγκαταλείψει και όσους ήταν πεπεισμένοι από την αρχή ότι ακόμη και μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα ξέφευγε ποτέ από την λογική της ανάθεσης στην ηγεσία, μπορούν να αποτελέσουν την απειλή για το σύστημα και την πραγματική ελπίδα.

Αρκεί να μην αναθέσουν την σωτηρία τους σε νέους σωτήρες όπως εκείνοι που μπήκαν σωρηδόν στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να μην ψάξουν για καινούρια ηγετική ομάδα. Αρκεί να οργανωθούν οριζόντια και αυτόνομα. Αρκεί να νικήσουν το τέρας του φασισμού που καραδοκεί. Είναι αυτό δυνατό; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.