Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο δημοκρατίες

Από τον Άρη Χατζηστεφάνου στο info-war.gr

Στη χώρα μας υπάρχουν δυο δημοκρατίες και ενδεχομένως δυο πολιτεύματα.

Η πρώτη δημοκρατία γιόρτασε χτες τα 41 χρόνια από την πτώση της χούντας στο προεδρικό μέγαρο, παρουσία των πολιτικών αρχηγών. Η δεύτερη το έκανε στο προαύλιο του κοινοβουλίου. Για συντομία ας ονομάσουμε την πρώτη «προεδρική δημοκρατία» και τη δεύτερη «κοινοβουλευτική δημοκρατία».

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία είχε παρουσιαστεί από το σύνολο των καναλιών σαν πολυτελής φιέστα, υπήρχαν μόνο μπισκότα και τσάι. Στην προεδρική το γεύμα περιελάμβανε λαυράκι, τούρτα παγωτό και λευκό κρασί.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία παρευρέθηκε ο Μανώλης Γλέζος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακροπόλη. Στην προεδρική βρισκόταν ο Μεϊμαράκης παλαιό στέλεχος των ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ (Rangers, Κένταροι).

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μίλησε η καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, (η φοιτήτρια την οποία χτύπησε το τανκ το βράδυ της εξέγερσης του Πολυτεχνείου). Παρουσίασε τη σημερινή κατάσταση με αναφορές σε αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και δραματουργούς ενώ μαζί με τον καθηγητή φιλοσοφίας Κώστα Δουζίνα αναφέρθηκαν στην παρακαταθήκη της Αντιγόνης: Ότι το δίκαιο είναι ισχυρότερο από κάθε εξουσία.
Στην προεδρική δημοκρατία μίλησε η Φώφη

(Δείτε τη συγκλονιστική ομιλία της Πέπης Ρηγοπούλου)

Στην Κοινοβουλευτική δημοκρατία μίλησε επίσης ο Σπύρος Χαλβατζής, που στα χρόνια της δικτατορίας ήταν εξορία στη Γιούρα και στη Λέρο αλλά και ο Κώστας Μανταίος από τη νεολαία Λαμπράκη, πρόεδρος σήμερα του συλλόγου φυλακισθέντων και εξορισθέντων αντιστασιακών στη διάρκεια της δικτατορίας.
Στην προεδρική ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, άλλοτε δεξί (δημοσιογραφικό) χέρι του Σημίτη και σήμερα προνομιακός συνομιλητής των δανειστών και των Ευρωπαίων κομισάριων.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η Ζωή Κωνσταντοπούλου επικαλέστηκε το παλαιό άρθρο 114 (σημερινό 120) του Συντάγματος για το δικαίωμα των πολιτών να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το παραβιάσει. Στην προεδρική ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σχολίασε το μαύρισμα του Σταύρου Θεοδωράκη.

Τέλος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν καλεσμένοι πολίτες – πολλοί από του οποίους περνούσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους την είσοδο του κτιρίου της Βουλής. Στην προεδρική υπήρχε το υπηρετικό προσωπικό του μεγάρου, για να σερβίρει τους καλεσμένους, και δεκάδες αστυνομικοί και ασφαλίτες που φοβόντουσαν μήπως υπάρξει μια ακόμη εκδήλωση διαμαρτυρίας.

Οι εκδότες και οι καναλάρχες συγκράτησαν από τις δυο αυτές δημοκρατίες ότι οι πολιτικοί αρχηγοί «σνόμπαραν» την εκδήλωση στο κοινοβούλιο. Στην πραγματικότητα κάποιοι από αυτούς απλώς σνόμπαραν την ίδια τη δημοκρατία και κάποιοι άλλοι απλώς τη φοβήθηκαν.

Τη θέση θα είχαν λόγου χάρη στη γιορτή του κοινοβουλίου ο πρώτος πρόεδρος της δημοκρατίας και ο πρώτος πρωθυπουργός που αμφισβήτησαν τη λαϊκή εντολή ενός δημοψηφίσματος; Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι ήθελαν να παραστούν, οι σύμβουλοί τους πολύ καλά τους προέτρεψαν να το αποφύγουν, φοβούμενοι ότι μπορεί να τους γιουχάρει το πλήθος.

Αλήθεια έχει εμφανιστεί κάποιος από τους πολιτικούς αρχηγούς ενώπιον αληθινών ψηφοφόρων μετά την επιβολή του τρίτου μνημονίου;

Στην Ελλάδα υπάρχουν λοιπόν δυο δημοκρατίες που γιόρτασαν την πτώση της χούντας. Και αυτές είναι μόνο οι εκφάνσεις της αστικής δημοκρατίας. Γιατί η αληθινή δημοκρατία, αυτή που εκφράστηκε και με το δημοψήφισμα, δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη.

Τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ για ΕΝΦΙΑ πλειστηριασμούς και χρέη

Γι αυτά δεσμεύτηκε και ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Δείτε τα γιατί από Τετάρτη 22 Ιουλίου, έρχονται κατασχέσεις. Τροποποιείτε ο κώδικας πολιτικής δικονομίας και θα πετά έξω από τα σπίτια τους οφειλέτες με συνοπτικές διαδικασίες. 

Διαβάσαμε στο iplus.gr και το μεταφέρουμε: (αξίζει να διαβαστεί μέχρι τέλους) 

Ο μεταδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ

Η όρος μεταδημοκρατία περιγράφει μια δημοκρατία η οποία έχει υποστεί ριζικές αλλαγές και έχει πλέον διατηρήσει μόνο μερικές επιφανειακές δημοκρατικές διαδικασίες. Περιγράφει εύστοχα και την πολιτειακή κατάσταση στην Ελλάδα ίσως τα τελευταία 30 χρόνια, ειδικότερα όμως τα 5 τελευταία χρόνια κανένας άλλος όρος δεν θεωρείται ευστοχότερος.

Αυτά τα τελευταία 5 χρόνια, όλα τα χαρακτηριστικά της μεταδημοκρατίας έγιναν αντιληπτά από ένα ευρύ φάσμα του λαού και όχι μόνο από τους πολιτικούς αναλυτές της Ελλάδας.

Η λήψη των αποφάσεων δεν γίνεται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά μετά από διαπραγμάτευση των εκλεγμένων κυβερνήσεων με εξωκυβερνητικούς "θεσμούς", τρόικες και κυρίως μεγάλες εταιρίες. Οι επαφές των πολιτικών με τις εταιρίες είναι πλέον φανερές και κάποιες φορές θεωρούνται ενδεδειγμένες! (Siemens, Ποτάμι κλπ.)

Οι εκλογές έχουν γίνει ένα επικοινωνιακό σόου και τα κόμματα βασίζονται σε επαγγελματίες διαφημιστές και μαρκετίστες για να κερδίσουν την ψήφο του λαού. Η διαδικασία μοιάζει περίπου σαν την προώθηση ενός προϊόντος στην αγορά. Δεν έχει σημασία τόσο η ποιότητά του ή αν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά που προβάλλονται στη διαφήμιση, αρκεί να πειστεί ο πελάτης.

Βλέπουμε κυβερνήσεις να αλλάζουν με την συμμετοχή αριστερών, δεξιών και κεντρώων κομμάτων χωρίς όμως να αλλάζουν οι πολιτικές. Ανάμεσά τους πλέον συχνά διορίζονται μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες. Ο ιδιωτικός τομέας, με πρότυπο τους παγκόσμιους κολοσσούς, προβάλλεται πάντοτε ως μοντέλο ιδανικής λειτουργίας και ανάπτυξης ενώ ο δημόσιος τομέας ως εμπόδιο, ως βάρος. Αυτές οι νεοφιλελεύθερες απόψεις κυριαρχούν σε ευρύ φάσμα της πολιτικής, τόσο στην δεξιά όσο στο κέντρο και στην αριστερά.

Τα ΜΜΕ, εδώ και χρόνια ιδιωτικά, ανήκουν όλα σε λίγα χέρια. Κύριος ρόλος τους είναι η προπαγάνδα και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των καναλαρχών. Υπάρχει σαφέστατη εμπλοκή τους στην πολιτική και η χρήση αντιδεοντολογικών μεθόδων και ψεμμάτων κυριαρχεί.

Η καταστολή απέναντι στους αντιφρονούντες έχει φτάσει σε σημείο να γίνονται βασανιστήρια, μαζικές επιθέσεις βίας ακόμη και δολοφονίες. Οι μεγάλες πόλεις μετατράπηκαν σε φρούρια και βασική μέριμνα όλων των μεταδημοκρατικών κυβερνήσεων είναι η αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού".

Μετά την ανατροπή του παλαιού δικομματισμού και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σαν κυρίαρχη πολιτική δύναμη υπήρξε μια πολύ μεγάλη ελπίδα ότι η χώρα θα επανέλθει σε δημοκρατικότερες οδούς. Τι είδαμε όμως αντί αυτού;

Στην αρχή είδαμε μη εκλεγμένους υπουργούς. Στην συνέχεια είδαμε αποκλίσεις από τις αποφάσεις των συνεδρίων. Έπειτα, ένα εικονικό δημοψήφισμα και μια εξόφθαλμη παρερμηνεία του αποτελέσματός του. Είδαμε "εθνική συνεννόηση" με πολιτικές δυνάμεις του παρελθόντος και με κόμματα του 3% και του 5%. Φτάσαμε και στην συμφωνία με τους αντιδημοκρατικούς "θεσμούς" (το Eurogroup δεν είναι θεσμικό όργανο της ΕΕ και δεν ελέγχεται από κανέναν, σύμφωνα με τον κ. Χουντή). Τέλος σήμερα, λίγες ώρες πριν την ψήφιση του τρίτου μνημονίου στην βουλή, 109 από τα 201 μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφουν κείμενο διαφωνίας. Είναι σχεδόν προφανές ότι και αυτό το γεγονός δεν θα συγκινήσει την μεταδημοκρατική ηγεσία.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2012, ο βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Συρμαλένιος σε ερώτηση σχετικά με την άμεση δημοκρατία απάντησε ότι πρέπει πρώτα να λειτουργήσει σωστά η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τι θα ψηφίσει απόψε το βράδυ ο κύριος Συρμαλένιος;

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε

Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015 η κυβέρνηση της επενδυτικής αριστεράς, έχοντας εξασφαλίσει εθνική συνεννόηση και ομοψυχία για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία του ΝΑΙοελληνικού κρατιδίου, συμφώνησε με τους δανειστές την εφαρμογή του 3ου και φαρμακερού μνημονίου, και ολοκλήρωσε το έγκλημα που είχαν ξεκινήσει να διαπράττουν οι προκάτοχοί της.

του Γιάννη Μακριδάκη στο thepressproject

Το πελατειακό κράτος που έχτισαν οι νεοέλληνες με κορμό τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ο αλόγιστος δανεισμός για την εξυπηρέτηση πολυπληθών κομματικών στρατών και για μίζες αναίσχυντων, μικρόνοων και επίορκων πολιτικών ανδρών κάθε βαθμίδας και υποστάθμης, οι πολιτικές απομάκρυνσης των ανθρώπων από τις αξίες και την παραγωγή και μετάλλαξής τους σε χειραγωγούμενους καταναλωτές δέσμιους μηνιαίου μισθού για την επιβίωση, η μεθοδευμένη σταδιακή απαξίωση οτιδήποτε δημόσιου και η εξύμνηση της ιδιωτικότητας, η χρηματιστηριακή φούσκα, η καταστροφική “ανάπτυξη” και η μαζική αποβλάκωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού μέσω της κατανάλωσης και του εύκολου δανεισμού, η εξαθλίωση και εκκαθάριση κατόπιν των χειραγωγημένων, συνάμα με την εκποίηση της χώρας και την εκπόρνευση των φυσικών της πόρων και του δημόσιου πλούτου της ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του διαρκούς αυτού πολιτικού εγκλήματος.

Βασικές ιστορικές στιγμές του ήταν αδιαμφισβήτητα η ανακατανομή του χρήματος μέσω του χρηματιστηριακού κραχ, η ένταξη κατόπιν της χώρας από τον Σημίτη στη ζώνη του σκληρού ευρώ δίχως να έχει παραγωγική βάση και ενώ ήταν ήδη υπερχρεωμένη, η εθνική παράκρουση των γηπέδων και των σταδίων που όρισε την έναρξη μιας εποχής καταστροφικής “ανάπτυξης”, αμετροέπειας και συνεχούς πολιτικού ευτελισμού, η μετέπειτα ένταξη της χώρας από τον ΓΑΠ στο ΔΝΤ και τέλος, η υπογραφή της οριστικής παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας και της ζωής των πολιτών από τον Τσίπρα και την εθνικά ομόψυχη Βουλή των ολίγιστων πατριδοκάπηλων.

Γινόμαστε Ευρώπη, είχε πει τότε, την εποχή των χρηματιστηριακών σκανδάλων και της οικονομικής αιχμαλωσίας ο Πρωθυπουργός Σημίτης, τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία καφετέριες. Έτσι ακριβώς είχε πει μια μέρα του Αυγούστου καθώς στεκόταν φρεσκοκουρεμένος και χαμογελαστός ο αναιδής έξω από το μπαρμπέρικο που συνήθιζε να πηγαίνει τα καλοκαίρια στη Σίφνο και δυστυχώς εξελείφθη και ερμηνεύτηκε η δήλωσή του αυτή από την ήδη προετοιμασμένη να αποδεχτεί όλα όσα θα ακολουθούσαν νεοελληνική κοινωνία, ως ένδειξη προόδου και όχι ισοπέδωσης.

Έκτοτε χρειάστηκαν 15 περίπου χρόνια και ένα κάρο πολιτικοί απατεώνες και κυβερνήσεις γερμανόδουλων, άξιων συνεχιστών του Σημίτη, για να φτάσουμε σήμερα στην κατάληξη εκείνης της φράσης του και να κατανοήσουμε, να ψυχανεμιστούμε μάλλον, τι ακριβώς σήμαινε.

Σε μερικά ακόμη χρόνια, όσοι από εμάς κατορθώσουν να ζήσουν αλλά κυρίως οι επόμενοι που θα γεννηθούν, θα καταλάβουν από πρώτο χέρι ότι αυτή την ιστορική εποχή κατέστησαν από τους γεννήτορές τους αιχμάλωτοι, δίχως τόπο, δίχως πόρους, δίχως πλούτο παρά μόνο με ένα οικονομικό χρέος δυσβάσταχτο, το οποίο τους κληροδότησαν, μαζί και την υποχρέωση να χαραμίσουν τη μια και μοναδική πολύτιμη ζωή τους δουλεύοντας σαν γρανάζια του παγκοσμιοποιημένου κυνικού χρηματοοικονομικού συστήματος και του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού ιδεώδους.

ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα μετρήθηκε στο 61,31% των ψηφοφόρων. Έχουμε λοιπόν ένα ποσοτικά συντριπτικό ΟΧΙ, ποιοτικά όμως πόσο βαθύ ήταν;

Το ερώτημα δεν ήταν ευρώ ή δραχμή παρά τις συντεταγμένες προσπάθειες των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών θεσμών, του παραδοσιακού ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ να μας πείσουν για το αντίθετο. Για τον λόγο αυτό δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το 61,31% του λαού υποστηρίζει την έξοδο από το κοινό νόμισμα.

Εφόσον όμως το ΟΧΙ απέρριπτε ένα πακέτο μέτρων λιτότητας, όποιος κι αν ήταν ο εμπνευστής του είναι αδιαμφισβήτητο ότι το 61,31% των ψηφοφόρων απορρίπτουν την λιτότητα και τις πολιτικές που την επιβάλουν. Δεν έχει σημασία αν τις πολιτικές αυτές θα τις εφαρμόσει μια "αριστερή" ή μια "δεξιά" κυβέρνηση, δεν έχει σημασία αν πρωθυπουργός θα είναι ο Τσίπρας, ο Θοδωράκης ή οποιοσδήποτε άλλος. Στις 5 του Ιούλη ο κόσμος φώναξε ΟΧΙ άλλη λιτότητα, ΟΧΙ άλλα μνημόνια, ΟΧΙ άλλα μέτρα.

Ένα μέρος του κόσμου αυτού πίστεψε ότι με την ψήφο του θα δώσει διαπραγματευτική δύναμη στην κυβέρνηση τόσο ισχυρή που θα καταφέρει να σταματήσει την μνημονιακή επέλαση εντός ευρωζώνης. Ένα άλλο μέρος του κόσμου ήταν και είναι σίγουροι πως παραμονή στην ευρωζώνη ισοδυναμεί με λιτότητα και αναζητούν την έξοδο. Οι υπόλοιποι τρέμουν την λιτότητα, τρέμουν και την έξοδο όμως δεν άντεξαν την υποταγή.

Το ενδεχόμενο της καλύτερης διαπραγμάτευσης και του τέλους της λιτότητας μέσα στην ζώνη του ευρώ ολοένα και εξαφανίζεται. Υπάρχουν φωνές ακόμη και εντός του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν ότι έντιμη και αμοιβαία επωφελής συμφωνία με τους εταίρους δεν νοείται. Οι προσπάθειες της συγκυβέρνησης για λύση εντός ευρώ κατάφεραν να παρουσιάσουν το πραγματικό πρόσωπο των "θεσμών" ακόμη κι αν δεν ήταν αυτή η πρόθεσή τους. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων που δεν πιστεύει πια στην ψευδαίσθηση της "αλληλεγγύης των εταίρων" έχει αυξηθεί κατά πολύ.

Έτσι οδηγούμαστε στην εξάλειψη της πρώτης κατηγορίας των ψηφοφόρων του ΟΧΙ και στην ανάγκη να πειστεί η τελευταία κατηγορία, όσοι δηλαδή τρέμουν την έξοδο, ότι η έξοδος μπορεί να είναι η καλύτερη λύση αρκεί να προετοιμαστούμε για αυτήν.

Καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε τις βάσεις για ένα κοινό μέτωπο μέχρι το τελικό ΟΧΙ. Να δημιουργήσουμε επιτροπές που θα δουλέψουν μέσα στον κόσμο για να συσπειρώσουν όσους βλέπουν σιγά σιγά την ανάγκη για αγώνα κατά της ευρω-λιτότητας, που θα πείσουν περισσότερους πως η ευρωζώνη δεν είναι μονόδρομος, πως υπάρχει διέξοδος.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ - ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Δράση Πολιτών Τήνου: "5 Σπασμένες Κάμερες"

  Σήμερα, 10 Ιουλίου στις 21.00, στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Αντωνίου Χώρας Τήνου, η Δράση Πολιτών Τήνου και η Πρωτοβουλία "Ένα Καράβι για τη Γάζα", συνδιοργανώνουν την προβολή της ταινίας 5 ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ (5 BROKEN CAMERAS) σε σκηνοθεσία του Παλαιστίνιου Εμάντ Μπουρνάτ και του Ισραηλινού Γκάι Νταβίντι.", στο πλαίσιο της προετοιμασίας της καινούργιας αποστολής προς τη Γάζα. Είναι η πρώτη παλαιστινιακή ταινία που προτάθηκε για βραβείο Όσκαρ, Την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με μέλη της Πρωτοβουλίας "Ένα καράβι για τη Γάζα" και της Δράσης Πολιτών Τήνου για την καινούργια αποστολή και το διεθνές εγχείρημα.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Δράση Πολιτών Τήνου

Διακόσα μέτρα ζωντανός

Ζέστη! Πως βρέθηκα εδώ δεν ξέρω. Λίγο η ανάγκη για ακόμη ένα ταξίδι, λίγο η άγνοια κινδύνου… Βαγδάτη, 13 Ιουλίου 2013. Σήμερα αβεβαιότητα και θάνατος και ένας ιερός πόλεμος σε εξέλιξη. Όχι ότι ένα χρόνο πριν ήταν ιδανικά. Μόλις μια μέρα αφού άφησα την πόλη τότε, 72 νεκροί από βομβιστικές επιθέσεις…

Ζω στους 48-52◦C – όχι για πρώτη φορά – και νιώθω έντονα την ανάγκη να βγω έξω από την προστατευμένη ζώνη του ξενοδοχείου. Βαγδάτη, δεύτερο βράδυ, περνώ τα συρματοπλέγματα που είναι τοποθετημένα περιμετρικά του κτιρίου και οι στρατιώτες ανάμεσα σαν παρτέρια πολέμου. Ένας από αυτούς με προειδοποιεί αλλά εκείνη πια την στιγμή ότι δίνει εντολές στο σώμα μου, αγνοεί την λογική. Εξακολουθεί να μην είναι ανδρεία ή περιέργεια ή έστω ανάγκη να ζήσω μια περιπέτεια. Είναι απλά άγνοια κινδύνου. Κάθε βήμα όμως που απομακρύνομαι από την ασφάλειά μου τόσο και πιο ζωντανός νιώθω. Νεκρός τον Ιούλιο του 2015, πολύ κοντά πια στον συμβιβασμό με την πραγματικότητα, νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται μόνο στην ιδέα της νύχτας εκείνης και κάθε βήματος που με φέρνει ολοένα και πιο μακριά από το ξενοδοχείο-φρούριο. Ίσως και η κοπέλα μου να μην είχε καταλάβει που πάω… Αλλιώς γιατί να συνεχίσει να διαμαρτύρεται για το αν έφαγα και αν κοιμήθηκα καλά…

Για ένα λόγο, που ακόμη αδυνατώ να εξηγήσω, δεν φοβήθηκα μέχρι την στιγμή που περπατώντας έφτανα στο πρώτο «περίπτερο» του δρόμου. Νύχτα και ραμαζάνι ήταν αρκετοί λόγοι ώστε ο κόσμος να μένει έξω παρά το περασμένο της ώρας. Την μέρα που προηγήθηκε άλλωστε, είχα άθελά μου «νηστεύσει» περιμένοντας την δύση του ήλιου ωσότου να βάλω κάτι στο στόμα μου. Και πάντα με ιεροτελεστία…

Κι όμως, πιο πολύ από την αποχή φαγητού στους 48◦C  ή κάθε απόλαυση που ακολουθεί η μικρή αποχή, μένει κάθε βήμα-απεξάρτηση από τον δυτικό πολιτισμό-κατάρα που κουβαλάμε. Φώτα πολύχρωμα για το ραμαζάνι. Δεν γυρίζω πίσω αλλά το ξενοδοχείο θα πρέπει να είναι πια περισσότερο από διακόσα μέτρα μακριά. Δεν είναι μόνο η καρδιά που πάει να σπάσει αλλά κάθε κύτταρο μου. Η ζωή τελικά είναι περισσότερο σημαντική εκεί που είναι αδύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Ή έστω εκεί που αντιλαμβάνεται το τυχαίο της διάρκειάς της…

Δεν κουβαλάω καμία ανδρεία. Περισσότερο περιέργεια κουβαλάω πια. Χωρίς να δώσω συνειδητή εντολή στο σώμα μου, κάνω μεταβολή. Επιταχύνω. Μπαίνω πάλι στην ασφαλή ζώνη και θυμάμαι. Κάθομαι για λιγότερο από μισή ώρα μέσα πια από τα συρματοπλέγματα στα καθιστικά του ιδιότυπου «κήπου» του ξενοδοχείου κοιτώντας χαμένος τα μόλις μερικά μέτρα που είχα απομακρυνθεί. Δεν ένιωσα κάτι…

Η απόσταση που μένει να καλύψουμε δεν είναι πια ούτε διακόσα μέτρα… Τι λέτε; Μπορούμε να τρέξουμε ο ένας δίπλα στον άλλο;

 ΥΓ: Γράφτηκε, έπειτα από παρότρυνση από την άλλη άκρη του δικού μου κόσμου!

Νίκη στο εσωτερικό απέναντι στην μαυρίλα του μονοπωλίου της άποψης!

Πόλεμος ξεκινά στο εξωτερικό!

Και ο λαός σε εγρήγορση προ ενός τρίτου μνημονίου!

Έτοιμοι;

 

Ερωτευτείτε

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους
Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.

Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.

Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.
Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.

Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.

Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.

Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.

Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.

Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.
Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.
Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».

Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.

Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.

Ερωτευτείτε.

πηγή: βυτίο https://tovytio.wordpress.com/2012/10/03/apo_to_bahar/

Κοινό Τηνίων:Καλή ψήφο και καλή δύναμη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αύριο καλούμαστε όλοι να συμμετέχουμε σε μια πραγματικά δημοκρατική  διαδικασία. Καλούμαστε να αποφασίσουμε οι ίδιοι και να πάρουμε μια απόφαση που μπορεί να αποδειχθεί ιστορική. Για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια, ένα δημοψήφισμα διεξάγεται στη χώρα μας. Ένας κατεξοχήν  δημοκρατικός  θεσμός  ο οποίος στην Ευρώπη χρησιμοποιείται πολύ  συχνότερα. Κι όμως αυτοί που νοιάζονται για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας  το χαρακτήρισαν πραξικόπημα και προσπάθησαν με ζήλο περισσό να το σταματήσουν.

Η Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση Κοινό Τηνίων δεν μπορεί παρά να χαιρετίσει την απόφαση της συγκυβέρνησης να διεξαχθεί αυτό το δημοψήφισμα. Από την πρώτη στιγμή υπερασπιζόμαστε αυτήν ακριβώς την αμεσότερη δημοκρατίακαι παλεύουμε για αυτήν. Συνεπώς καλούμε όλον τον κόσμο της Τήνου καταρχάς να συμμετάσχει. Για εμάς δεν νοείται η αποχή όταν δίνεται στον λαό η δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος και όχι να εκλέξει αντιπρόσωπο.

Πολλά ειπώθηκαν για την σημασία του ερωτήματος και για το τι ακολουθεί μετά το ΝΑΙ ή μετά το ΟΧΙ. Η απάντηση για μας είναι απλή. Το ερώτημα αφορά συγκεκριμένη εκβιαστική πρόταση τελεσίγραφο από τους θεσμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η απάντηση λοιπόν μπορεί να είναι είτε ΝΑΙ στην λιτότητα είτε ΟΧΙ στον εκβιασμό.

Το μέλλον μας σε αυτή την ιστορική συγκυρία είναι εύπλαστο και απειλούμενο από αποφάσεις που παίρνονται σε διοικητικά κέντρα και οργανισμούς από τεχνοκράτες που βάζουν τις λογιστικές πράξεις πάνω από τον άνθρωπο. Το τι θα ακολουθήσει μετά από ένα ΝΑΙ μπορούμε περίπου να το φανταστούμε βλέποντας τι συμβαίνει στην χώρα τα τελευταία 5 χρόνια. Σε αντίθετη περίπτωση   διεκδικούμε ένα διαφορετικό μέλλον με αξιοπρέπεια, ηθική και ιδανικά.

Όλοι στις κάλπες, όλοι στον αγώνα. Καλή ψήφο και καλή δύναμη.

Ναι, όχι και ποτέ την Κυριακή

Από την Δέσποινα Σπανούδη στο ΑΡΤΙNEWS

Είμαστε στριμωγμένοι. Παρά την μεγάλη ψυχική ανάταση και τις ελπίδες που επενδύθηκαν στην κυβερνητική αλλαγή, ήταν δεδομένο ότι οι συσχετισμοί ήταν συντριπτικά εναντίον μιας αλλαγής πολιτικής.  Εντός και εκτός της χώρας τραπεζίτες, βιομήχανοι, πολιτικοί τους εκπρόσωποι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, σφίγγουν τη μέγγενη και στύβουν κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο γιατί τα κεφάλαιά τους έχουν φουσκώσει  και πλεονάζουν. Μέσα στα χρόνια της κρίσης και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα έπεσε κάθε φύλλο συκής και κάθε επίφαση δημοκρατίας και κοινωνικής μέριμνας που διατηρούσε το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ένωσης. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι η νομισματική ένωση ανάμεσα σε άνισες οικονομίες χωρίς πολιτική ενοποίηση, ήταν ένα στρατόπεδο εργασίας για τους λαούς της Ευρώπης. Όποιοι επιχειρούν όχι να δραπετεύσουν αλλά έστω να βελτιώσουν τις συνθήκες εντός του στρατοπέδου, τιμωρούνται σκληρά για να παταχθούν. Αυτό λένε και κάνουν, σταματώντας το δανεισμό από πέρυσι τον Αύγουστο, εισπράττοντας τις τοκογλυφικές δόσεις, κλιμακώνοντας διαρκώς τις σκληρές απαιτήσεις τους, κλείνοντας αυθαίρετα τη ρευστότητα, τη στιγμή που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, εκφοβίζοντας και εκβιάζοντας ωμά και χωρίς περιστροφές. Καμία αλλαγή πολιτικής ούτε καν ονομαστική δεν είναι αποδεκτή.

Το δημοψήφισμα είναι προ των πυλών και η σημασία του είναι φανερά πολύ ευρύτερη από το συγκεκριμένο ερώτημα που τίθεται. Υπάρχουν πάρα πολλές ενστάσεις και διαμαρτυρίες που αφορούν τη διατύπωση του ερωτήματος, το γεγονός ότι ήδη έχουν αλλάξει τα δεδομένα, την ανασφάλεια της επόμενης μέρας, τη σύντομη περίοδο που δεν επιτρέπει συζήτηση και προετοιμασία, τη διαπραγματευτική τακτική των προηγούμενων μηνών, τις διαρκείς εναλλαγές ρήξης και έντιμου συμβιβασμού, τις εναλλακτικές προτάσεις της κυβέρνησης που ήταν ήδη δυσβάσταχτες, τις νέες προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι. Υπάρχουν πολλοί που μιλούν για ευτελισμό της διαδικασίας.  Υπάρχουν πολλοί φόβοι που εντείνονται από την οικονομική ασφυξία, την ανελέητη προπαγάνδα των ΜΜΕ, τις ουρές στις τράπεζες.

Παρ’ όλα αυτά το δημοψήφισμα είναι ένα πολύ ισχυρό γεγονός. Όλοι το καταλαβαίνουν, από τον μέσο πολίτη μέχρι τις πολιτικές ηγεσίες και τους μεγαλοκαρχαρίες και γι’ αυτό η αντιπαράθεση παροξύνεται.  Πολιτικά, βρισκόμαστε περίπου στην ίδια θέση που ήμασταν και πριν από τις εκλογές αλλά το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα πιο άμεσο.  ΝΑΙ σημαίνει απλά και ξεκάθαρα, ότι ο λαός υποχωρεί φοβισμένος από τις συνέπειες του αβέβαιου βήματος που έκανε για να αντισταθεί και αποδέχεται κάθε σκληρή και εξοντωτική απαίτηση των δανειστών τώρα και στο ορατό μέλλον. Γι’ αυτό και όσοι δήθεν από φιλολαϊκή σκοπιά επιλέγουν το άκυρο, θα πρέπει να εξηγήσουν με ποια νομιμοποίηση και με ποιους συσχετισμούς θα αγωνιστούν για τα λαϊκά συμφέροντα, αν ο λαός  ψηφίσει την υποταγή του.

Αντίθετα ένα ισχυρό ΟΧΙ, θέτει την διάθεση του λαού να αγωνιστεί και να πάρει το ρίσκο που συνεπάγεται ο αγώνας μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να το αγνοήσει εύκολα αυτό και ιδιαίτερα μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων εκφράζει ένα αγωνιστικό τμήμα του λαού. Παράλληλα θα στείλουμε ένα μήνυμα αντίστασης και στους άλλους λαούς της Ευρώπης. Και αυτό είναι η μόνη ελπίδα για να αλλάξουν οι συσχετισμοί.

Για όσους φοβούνται ότι θα μας διώξουν από την Ευρώπη, ότι θα αποσταθεροποιηθούμε,  θα είμαστε ευάλωτοι σε εξωτερικές απειλές και πτώχευση, υπάρχουν δύο απαντήσεις. Όσο πιο σκληρά εντείνεται η φτώχεια και η ανισότητα τόσο πιο πολύ θα αυξάνονται οι  φανατισμοί,η εγκληματικότητα, η κοινωνική σύγκρουση και φυσικά ο σκεπτικισμός για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Η  δεύτερη απάντηση είναι η πιο εύλογη από όλες και παλιά όσο και ο κόσμος. Κανένας αγώνας δεν θα δινόταν ποτέ, αν έπρεπε από πριν να είναι γνωστό το αποτέλεσμα. Δεν μπορείς να κερδίσεις μια μάχη που δεν έδωσες. Ενότητα χρειάζεται για να αγωνιστούμε με καλύτερους όρους όχι για να παραδοθούμε. ΌΧΙ,  την Κυριακή στην κάλπη,και ο αγώνας συνεχίζεται από τη Δευτέρα το πρωί.

Ναι-Όχι