- Μιας κοινωνίας που σαπίζει, μα που συγχρόνως κυοφορεί το σπόρο ενός άλλου κόσμου. Μιας αυταπάτης που θα σβήσει την στιγμή που χιλιάδες παιδικές ζωγραφιές θα γίνουν ο ουρανός μας και η θάλασσα του. Μιας σπίθας που θα κάψει χιλιάδες για να γίνει αστέρια και ήλιος.
- Μιας ανθρωπότητας ανθρωπιάς με κέντρο τον άνθρωπο, σε χιλιάδες εκατομμυρίων ευρώ που θα αποσύρονται χαρτοπόλεμος.
- Μιας φωνής που θα σπάσει την σιωπή της συνενοχής και θα γίνει κελάρυσμα ανοιξιάτικου νερού από το λιωμένο χιόνι και κελάηδισμα ελεύθερων πουλιών που θα πετούν σερπαντίνες αντίθετα στον άνεμο.
- Ενός Μάη και μετά του καλοκαιριού, και μετά των εποχών στην σειρά και του χρόνου και των καιρών χωρίς μάσκες.
- Ενός βασιλιά καρνάβαλου λιτότητας και της επιβολής των αγορών και των αριθμών έναντι των αξιών και των τραγουδιών χιλιάδων κόσμου, παρανάλωμα.
Πάνω στο πτώμα μιας
ανθρωπότητας που καίγεται, ας τσικνίσουμε…
Καλή αποκριά!
ΥΓ: Η συνείδηση έχει ντυθεί ινδιάνος, καουμπόι, αρλεκίνος, μπαλαρίνα, πριγκίπισσα, άραβας και χαβανέζα και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.. Σσσσς!
Ξεχάσαμε τι σημαίνει ζωή. Δε ζούμε πια, απλώς υπάρχουμε.Υπάρχουμε ως όντα με μοναδικά μας ένστικτα μόνο αυτά της επιβίωσης. Δεν αναπνέουμε, δεν βλέπουμε, δεν γευόμαστε, έχουμε γίνει τόσο ψυχροί τόσο σκληροί που πια δεν αισθανόμαστε. Πάψαμε να ζούμε. Κινούμαστε σε ένα κόσμο που, όσο κι αν καταρρέει ,εμείς κλείνουμε τα μάτια. Ό,τι συμβαίνει μακριά μας είναι πρόβλημα ενός άλλου. Δεν αποτελεί σημείο ενδιαφέροντος μας. Κι όπως όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας, μιας και η διαφορετικότητα δεν είναι αποδεκτή, έχουμε μάθει να τσικνίζουμε (τα ένστικτα της επιβίωσης που λέγαμε…) έχουμε μάθει να αδιαφορούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Σε μία κοινωνία που σαπίζει, φοράμε μάσκες, ντυνόμαστε σουπερμαν και υποδυόμαστε κάτι που θα θέλαμε να ήμασταν ίσως….
"...Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε η σιωπή δεν είναι «χρυσός»· είναι «λίβανος και σμύρνα». Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: «ο σιωπών δοκεί συναινείν», qui tacet consentire videtur κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω... ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται. Υπάρχουν στη ζωή, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι»..." Αριστόβουλος Μάνεσης
ΑπάντησηΔιαγραφή