Στις 13 Σεπτέμβρη του 13,  50 χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σεομάδα αφισοκολλητών του ΚΚΕ, στέλνοντας 7 στο νοσοκομείο. Μερικές μέρες αργότερα, στις  17 Σεπτέμβρη, πέφτει νεκρός από άλλη ομάδα χρυσαυγιτών, ο Παύλος Φύσσας.

Αναρωτιόνταν τότε στο 3pointmagazine.gr ο Θέμος "Απίκος" Ρίζος: "Πόσοι νεκροί πρέπει να υπάρξουν για να σταματήσουν δημοσιογράφοι και πολιτικοί να χαϊδεύουν αυτιά και να αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην επέλαση του φασισμού; Αλλά κι εμείς, πόσο θα περιμένουμε από τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς τη λύση;"

Μια ερώτηση που φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, τρία χρόνια μετά αυτή την θλιβερή επέτειο, με τους πρωταίτιους ελεύθερους  και με την δίκη των καθαρμάτων να διεξάγετε σημειωτών. 

Πιο κάτω όλο το κείμενο του Θέμου "Απίκος" Ρίζου γραμμένο το 2013:

Πόσο πιο σοβαρή την θέλετε;

 Θέμος "Απίκος" Ρίζος

 

 18 Σεπτεμβρίου 2013

Μία «σοβαρή» Χρυσή Αυγή ζητούσε προ ημερών ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Τα πράγματα δεν άργησαν να σοβαρέψουν αρκετά, καθώς αργά το βράδυ της Τρίτης (17/9), ο 34χρονος αντιφασίστας Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι ενός Χρυσαυγίτη στην Αμφιάλη.

 Δεν είναι η πρώτη δολοφονική επίθεση μελών της ναζιστικής συμμορίας. Πριν από λίγους μήνες, ένας 27χρονος Πακιστανός είχε δολοφονηθεί με μαχαίρι-πεταλούδα από δύο Έλληνες. Στο σπίτι του ενός βρέθηκαν δεκάδες φυλλάδια της Χρυσής Αυγής. Όμως, τότε ήταν «απλώς» ένας μετανάστης που δεν άξιζε πολύ χρόνο στα κεντρικά δελτία ειδήσεων.

 Οι μήνες πέρασαν, οι συμμορίες των ναζί είτε είχαν «μαζευτεί» κατόπιν εντολής Μιχαλολιάκου, είτε δρούσαν αποκλειστικά εναντίον εύκολων στόχων – δηλαδή μεταναστών που δεν θα αναζητούσε κανείς αν εξαφανίζονταν μυστηριωδώς. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η – πλασματική, όπως αποδείχτηκε – εκεχειρία  έδωσε λαβή στα σενάρια περί «σοβαρότητας»: το ανοιχτά φασιστικό κόμμα με κάποιο μαγικό τρόπο θα μεταλλασσόταν σε μία πραγματική κοινοβουλευτική δύναμη και θα πειθαρχούσε στη συνταγματική νομιμότητα.

 Στα σενάρια αυτά πόνταραν πολλοί, διότι ο χρόνος ζωής της κυβέρνησης συνασπισμού ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένος και επιβαλλόταν να βρεθεί έγκαιρα μία αποδεκτή λύση για τη διαχείριση της κρίσης. Μία λύση που θα επέτρεπε σε αυτούς ακριβώς που προκάλεσαν αυτή την κρίση να παραμείνουν στις θέσεις τους, παραχωρώντας -αναπόφευκτα- ένα μικρό κομμάτι της πίτας της εξουσίας.

 Κι έτσι φτάσαμε στη «σοβαρότητα». «Γιατί να μη δεχτούμε μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή – όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες – να στηρίξει μία συντηρητική συμμαχία;», αναρωτήθηκε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου ανοιχτά και ζωντανά, στον αέρα του ΣΚΑΪ. Λογική σκέψη για τη μερίδα εκείνη των ανθρώπων, που η μόνη τους προτεραιότητα είναι να συνεχιστεί απρόσκοπτα η εφαρμογή της πολιτικής που μας έφερε ως εδώ.

 

Ο Παύλος Φύσσας, θύμα της νέας δολοφονικής επίθεσης

 Να που όμως, ελάχιστα 24ωρα αργότερα, 50 Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν με ρόπαλα σε ομάδα αφισοκολλητών του ΚΚΕ. Και τρεις μέρες μετά, μία άλλη ομάδα φασιστών καταδιώκει τον Παύλο Φύσσα και ένας από αυτούς δεν διστάζει να βγάλει μαχαίρι και να τον τραυματίσει θανάσιμα. Μέχρι και η αστυνομία κάνει επίσημα λόγο για «άτομο του ακροδεξιού χώρου» και ανεπίσημα για μέλος της Χρυσής Αυγής.

 Πράγματι, οι ναζί σοβαρεύτηκαν. Σοβαρεύτηκαν τόσο, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ανοιχτά τις μεθόδους των ινδαλμάτων τους – των S.A. του Χίτλερ.

 Πόσο ακόμη πρέπει να σοβαρευτούν για να αποκλειστούν άνευ όρων ή αστερίσκων από οποιοδήποτε σενάριο τους θέλει σε θέσεις εξουσίας; Πόσοι νεκροί πρέπει να υπάρξουν για να σταματήσουν δημοσιογράφοι και πολιτικοί να χαϊδεύουν αυτιά και να αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην επέλαση του φασισμού; Αλλά κι εμείς, πόσο θα περιμένουμε από τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς τη λύση;