Όταν δεν έχεις τι άλλο να γράψεις...

 Γράφαμε πέρυσι τέτοια μέρα:

-Τι έμεινε να γράψεις; 

-Για τους πλουμιστούς στολισμένους και φαντασμαγορικούς «ταπεινούς» του σύγχρονου κόσμου… Άσ’ τους στην αμηχανία μιας πλούσιας μα αδιάφορης ζωής. Στο βλέμμα τους βλέπεις την ζήλια και την απορία για όσους ζουν ελεύθεροι. Σκλαβωμένοι στην ήττα της αποδοχής μιας κρυφής, μιας υπόγειας ζωής…

-Για τους κάθε λογής κόπανους να βγάζουν τις μισές ζωές τους σε μίσος…; Άσ’ τους, κομπλεξικούς στα γαλόνια τους, να εξωτερικεύουν την καταπίεση μιας ζωής που δεν ξεδιψούν οι βραβεύσεις και οι αναμεταξύ τους, βορρά του ανέμου, φιλοφρονήσεις. Μόνον η λύπηση μένει όταν σβήνουν τα φώτα…

-Για τους γλύφτες τους; Πολλοί μα κι εκείνοι αδιάφοροι. Χρόνια μπροστάρηδες, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, χωρίς καν προσωπικότητα. Άσ’ τους σαν άδεια περιφερόμενα σακιά που κουμαντάρει ο βοριάς. Ο βοριάς που τόσο καλά ξέρουμε εμείς.

-Για όσους το βουλώνουν; Άσ’ τους στην ησυχία τους. Αυτή του θανάτου του αιώνιου στην τώρα και σε κάθε επόμενη ζωή. Ανάλατοι και άνοστοι σαν ευθεία γραμμή απλά περιμένουν… Οι νεκροί σας βλέπουν και κουνάνε το κεφάλι.

-Γράψε για ένα σκύλο που τρέχει. Γράψε για ένα λουλούδι που ανθίζει τον Γενάρη. Γράψε αχτίδα που ξεφεύγει από τα σύννεφα. Γράψε για την παραφωνία στου ολέθρου τον σκασμό. Γράψε για ένα φτερούγισμα κόντρα στον άνεμο. Γράψε για ένα χέρι ιδρωμένο ή για ένα μάτι δακρυσμένο. Γράψε για το πρώτο φως του πρωινού και το τελευταίο πριν έρθει η νύχτα. Γράψε μια μικρή ιστορία για ένα βότσαλο που βρέθηκε σε μια μικρή παλάμη να το κρατά σφικτά και μετά σε μια τσέπη βαθιά… Κι έπειτα μπροστά στα μάτια μιας μάνας να παρουσιάζεται σαν θησαυρός. Θησαυρός που κλείστηκε σε ένα συρτάρι μαζί με ζωγραφιές, χρωματιστά μολύβια και μια φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού.