Τρία ξεχωριστά πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα ανέδειξαν με τον πιο ανησυχητικό τρόπο τις ισχυρές αλλά για χρόνια καλά κρυμμένες “μαύρες” δικλίδες ασφαλείας της αστικής δημοκρατίας. Η εκλογή Trump στην θέση του “πλανητάρχη”, το δημοψήφισμα Erdoğan, και η αναμέτρηση Le Pen – Macron στον δεύτερο γύρο των εκλογών της Γαλλίας. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε την μετάλλαξη του ΟΧΙ μετά το δημοψήφισμα Τσίπρα στην Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω έλαβαν χώρα σε δημοκρατικές χώρες, με “νόμιμες” εκλογικές διαδικασίες εκφράζοντας την ... λαϊκή βούληση. Η διαπίστωση αυτή δεν αναιρείται ούτε από την νοθεία στο τουρκικό δημοψήφισμα, καθώς αποτελεί απλώς μια ακραία εκδοχή της θεσμοθετημένης νοθείας του αμερικάνικου εκλογικού συστήματος όπου νίκησε ο υποψήφιος με τις λιγότερες ψήφους, ούτε από την κωλοτούμπα Τσίπρα η οποία έγινε αποδεκτή δυόμιση μήνες αργότερα με νέο νόμιμο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η συστημική κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικές πολιτικές και πολύ δημοκρατία. Η νεοφιλελεύθερες πολιτικές πρέπει να εφαρμοστούν με κάθε τρόπο. Αν δεν μπορεί να τις εφαρμόσει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση πρέπει να έρθει μια δεξιά ή και μία ακροδεξιά. Αν η δεξιά αντιμετωπίζει κινηματικούς φραγμούς μπορεί να έρθει η “αριστερά” να ολοκληρώσει το ξεπούλημα. Αν ένας πρόεδρος χρειάζεται περισσότερες εξουσίες συγκεντρωμένες στο πρόσωπό του μπορεί να τις πάρει. Αν το μοντέλο του ειρηνιστή προέδρου δεν ταιριάζει πια με τους αναγκαίους ιμπεριαλιστικούς βομβαρδισμούς τότε μπορεί να υιοθετηθεί το μοντέλο του προέδρου με τσαμπουκά και αρχίδια.
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία με τις κυβερνήσεις που εκλέγονται από λιγότερο του ενός τετάρτου των πολιτών μιας χώρας και πολλές φορές αποφασίζουν τι θα συμβεί σε άλλες χώρες ή και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ενίοτε, αν δεν βγαίνουν τα κουκιά, διορίζονται και κυβερνήσεις χωρίς καθόλου εκλογές προκειμένου να συνεχιστεί το έργο. Που και που γίνονται και δημοψηφίσματα των οποίων τα αποτελέσματα αλλοιώνονται κατά βούληση πριν ή μετά το πέρας της διαδικασίας.
Σε αυτό το σημείο της ροής της σκέψης ίσως κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές να σκεφτεί πως αφού δεν έχουμε δημοκρατία τελικά ζούμε μια χούντα ή ακόμη χειρότερα να αναρωτηθεί μήπως με τη χούντα ήμασταν καλύτερα αφού έτσι κι αλλιώς δημοκρατία δεν έχουμε. Όχι, ούτε χούντα έχουμε ούτε τότε ήταν καλύτερα. Εκτός κι αν εννοούμε καλύτερα τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τα βασανιστήρια, το ξύλο, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων κλπ. Όχι δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο όμως κάτι μαύρο αχνοφαίνεται στον ορίζοντα της δημοκρατίας μας κι έχει την οσμή του πεθαμένου.
Όλα τα παραπάνω έλαβαν χώρα σε δημοκρατικές χώρες, με “νόμιμες” εκλογικές διαδικασίες εκφράζοντας την ... λαϊκή βούληση. Η διαπίστωση αυτή δεν αναιρείται ούτε από την νοθεία στο τουρκικό δημοψήφισμα, καθώς αποτελεί απλώς μια ακραία εκδοχή της θεσμοθετημένης νοθείας του αμερικάνικου εκλογικού συστήματος όπου νίκησε ο υποψήφιος με τις λιγότερες ψήφους, ούτε από την κωλοτούμπα Τσίπρα η οποία έγινε αποδεκτή δυόμιση μήνες αργότερα με νέο νόμιμο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η συστημική κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικές πολιτικές και πολύ δημοκρατία. Η νεοφιλελεύθερες πολιτικές πρέπει να εφαρμοστούν με κάθε τρόπο. Αν δεν μπορεί να τις εφαρμόσει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση πρέπει να έρθει μια δεξιά ή και μία ακροδεξιά. Αν η δεξιά αντιμετωπίζει κινηματικούς φραγμούς μπορεί να έρθει η “αριστερά” να ολοκληρώσει το ξεπούλημα. Αν ένας πρόεδρος χρειάζεται περισσότερες εξουσίες συγκεντρωμένες στο πρόσωπό του μπορεί να τις πάρει. Αν το μοντέλο του ειρηνιστή προέδρου δεν ταιριάζει πια με τους αναγκαίους ιμπεριαλιστικούς βομβαρδισμούς τότε μπορεί να υιοθετηθεί το μοντέλο του προέδρου με τσαμπουκά και αρχίδια.
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία με τις κυβερνήσεις που εκλέγονται από λιγότερο του ενός τετάρτου των πολιτών μιας χώρας και πολλές φορές αποφασίζουν τι θα συμβεί σε άλλες χώρες ή και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ενίοτε, αν δεν βγαίνουν τα κουκιά, διορίζονται και κυβερνήσεις χωρίς καθόλου εκλογές προκειμένου να συνεχιστεί το έργο. Που και που γίνονται και δημοψηφίσματα των οποίων τα αποτελέσματα αλλοιώνονται κατά βούληση πριν ή μετά το πέρας της διαδικασίας.
Σε αυτό το σημείο της ροής της σκέψης ίσως κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές να σκεφτεί πως αφού δεν έχουμε δημοκρατία τελικά ζούμε μια χούντα ή ακόμη χειρότερα να αναρωτηθεί μήπως με τη χούντα ήμασταν καλύτερα αφού έτσι κι αλλιώς δημοκρατία δεν έχουμε. Όχι, ούτε χούντα έχουμε ούτε τότε ήταν καλύτερα. Εκτός κι αν εννοούμε καλύτερα τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τα βασανιστήρια, το ξύλο, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων κλπ. Όχι δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο όμως κάτι μαύρο αχνοφαίνεται στον ορίζοντα της δημοκρατίας μας κι έχει την οσμή του πεθαμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου