Ανεμογεννήτριες: όχι και τόσο "πράσινες", όσο τις πλασάρουν όσοι τις προωθούν.

Πηγή:greeklignite

Τι συμβαίνει με τα παλιά αιολικά πάρκα; Είναι ένα ερώτημα στο οποίο επεχείρησε να δώσει μια απάντηση το Γερμανικό περιοδικό Wiwo, καθώς πολλές από τις ανεμογεννήτριες της πρώτης γενιάς πλησιάζουν την ηλικία απόσυρσης. Περισσότερες από 28.000 ανεμογεννήτριες έχουν εγκατασταθεί ήδη, κυρίως κοντά στη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική. Και το περιοδικό εντοπίζει σοβαρό πρόβλημα ειδικά για τις γιγαντιαίες φτερωτές, για την απόσυρση των οποίων εξακολουθεί να μην υπάρχει ικανοποιητική απάντηση.

Τα τεράστια πτερύγια του ρότορα των ανεμογεννητριών είναι πολύ δύσκολα ανακυκλώσιμα, καθώς κατασκευάζονται από συγκολλημένες ίνες ρητίνης ή μείγματα υλικών με γυαλί ή ίνες άνθρακα. Ως εκ τούτου, στο τέλος του κύκλου της ζωής τους, τα περισσότερα από αυτά τα πτερύγια καταλήγουν ως απόβλητα σε χωματερές. Επίσης συχνάτεμαχίζονται και καίγονται, αλλά τότε μολύνουν τα φίλτρα των κλιβάνων. Τα τσιμεντάδικα είναι ήδη εξαιρετικά απρόθυμα να εμπλακούν στο πρόβλημα, παίρνουν διστακτικά περιορισμένες μόνο ποσότητες πτερυγίων για καύση.

Τώρα πλησιάζει το τέλος της 20ετούς περιόδου επιδοτήσεων με βάση το νόμο EEG, οπότε χωρίς επιδοτήσεις τα αιολικά πάρκα δεν θα είναι κερδοφόρα και θα οδηγηθούν στην απόσυρση. Κάποια ίσως αντικατασταθούν από νέα, με τις τωρινές, πολύ μεγαλύτερες και έως θηριώδεις ανεμογεννήτριες, όπως φαίνεται στην πιο πάνω εικόνα. Αλλά όλα τα παλιά θα ...
χρειαστούν διαχείριση των υλικών τους κι εκεί η Γερμανία τρέχει ολοταχώς προς ένα τεράστιο πρόβλημα: η εταιρεία ανακύκλωσης Remondis υπολόγισε για το 2017 πως απαιτείται διαχείριση πάνω από 9000 τόνων υλικών πτερυγίων ανεμογεννητριών και στη συνέχεια αύξηση σε 16 χιλ. τόνους ετησίως μέχρι το 2021.  

Μεγάλο μέρος των υλικών των ανεμογεννητριών αποτελούνται από χάλυβα, χαλκό και αλουμίνιο, υλικά που μπορούν ν' ανακυκλωθούν, εφόσον βεβαίως κάποιος καταβάλλει το κόστος διαχείρισης. Το ίδιο συμβαίνει και με τις βάσεις από σκυρόδεμα. Αλλά, γιατί να καταβάλει κάποιος το κόστος διαχείρισης, αν δεν τον υποχρεώνει σχετικά η νομοθεσία; Ακόμα κι έτσι, για τα πτερύγια δεν υπάρχει λύση και μόνο τώρα τρέχουν ερευνητικά προγράμματα για αναζήτηση λύσης στο Τμήμα Χημικής Τεχνολογίας του Ινστιτούτου Fraunhofer, κοντά στην Καρλσρούη. Αλλά η λύση στην οποία προσανατολίζονται, θραύση σε μικρά κομμάτια για να διευκολυνθεί η αποδέσμευση των διαφόρων υλικών, δεν αναμένεται να είναι διαθέσιμη για εφαρμογή σε βιομηχανική κλίμακα πριν περάσουν 3-5 χρόνια κι αυτό εφόσον όλα πάνε καλά. Μόνο που μέχρι τότε τα πτερύγια ήδη θα συσσωρεύονται με εκρηκτικούς ρυθμούς, καθώς δεκάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες θα μπαίνουν στη σειρά για αποσυναρμολόγηση.

Αλλά ακόμα κι αν βρεθεί κι εφαρμοστεί κάποια λύση, δεν υπάρχει πρόβλεψη για το ποιος θα πληρώσει το κόστος υλοποίησης της όποιας λύσης. Στη Γερμανία βεβαίως πάντα καταφέρνουν να βρουν λύσεις, όπως έδειξε η περίπτωση της απόσυρσης των πυρηνικών εργοστασίων: ένα μέρος του κόστους το ανέλαβαν οι εταιρείες που έχουν τα εργοστάσια και το υπόλοιπο το ανέλαβε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δηλαδή το φόρτωσε στους πολίτες. Και κάτι παρόμοιο μάλλον θα γίνει στο τέλος και με τα αιολικά και τα Φ/Β και κάθε άλλο δήθεν ανανεώσιμο σκουπίδι. Όπως άλλωστε ζούμε κι εμείς εδώ και πολλά χρόνια, απ' την εποχή της δήθεν "σοσιαλμανίας" του Καραμανλή, πάντα έτσι γίνεται στην καπιταλιστική οικονομία, τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι υποχρεώσεις κοινωνικοποιούνται ...