Στο δικό μας "Μίκη"

Για όλους εμάς που στο πεζοδρόμιο" ψυχωνόμαστε" από τα τραγούδια του Αγώνα,
που στα χρόνια της δικτατορίας "ο ίσκιος έπεφτε βαρύς",

που κάθε άνοιξη ψάχναμε τη "Μαργαρίτα Μαγιοπούλα", 

που στα ξερονήσια βόγγαγαν "Μάνα μου και Παναγία μου", 

που οι γυναίκες των εξόριστων με"Δακρυσμενα Μάτια" αποχαιρετούσαν τους συντρόφους τους, 

ένα "Γελαστό παιδί" με το ψευδώνυμο "Μίκης" έγραφε το "Βράχο, Βράχο" τους καημούς τους στις παραλίες της Μακρονήσου όπου "ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα".

 "Από το παράθυρο του" στη Ζάτουνα, ονειρευόταν τη "Γειτονιά των Αγγέλων" και στη μνήμη του έρχονταν η"Μαρίνα" σαν ένα όμορφο αστέρι.

 Θα θελα να πει τραγουδιστά "τα 'δατε τα μάθατε", η γειτονιά μας από τώρα θα λέγεται "Συνοικία το όνειρο" και όταν "την πόρτα ανοίγω το βράδυ", "ο αέρας θα λέει μια προσευχή", μετά θα παρατηρήσω πως "το φεγγάρι κάνει βόλτα" σε "Δρόμους σκοτεινούς" και σα "Δραπέτης" μιας ζωής τυραννισμένης, "κράτησα τη ζωή μου" σε ένα"περιγιάλι κρυφό". 

Έτσι σα "Ναυαγός" αφουγκράστηκα "το τραγούδι των Σειρήνων"  μα αναζήτησα το "τραγούδι της Πηνελόπης" και "δίπλα στη θάλασσα" ένιωσα πως "το τραγούδι των συντρόφων" ήταν ένα "τόπι χρυσό",  ένα "Συλλείτουργο", μια " κουβέντα μ' ένα λουλούδι". 

Χθες όμως Μίκη, ήταν μια "΄Αδικη μέρα" 

για σένα αλλά περισσότερο ήταν για μας μια " μπαλάντα στους άδικους ποιητές των αιώνων", γιατί φάνηκε πως " κουράστηκες να μας κρατάς" με τα φλάμπουρα ψηλά, 

μας θύμησες τους "Δρόμους που χάθηκες", 

μας άφησες σε "Δρόμους μακρινούς" σε "Δρόμους Σκοτεινούς" σαν εκείνους του "Αντόνιο Τόρες Χερεδια". 

Μόνη μας ελπίδα " του κόσμου η ανηφοριά" και το "Γωνιά- γωνιά σε καρτερώ".

Ο δικός μας " Μίκης" βρίσκεται " μέσα στις " θαλασσινές σπηλιές", είναι κρυμμένος μέσα στον " άνεμο που γέννησε τη νύχτα", είναι ο " Καβαλάρης του Ουρανού", αυτός που μας μπόλιασε με το ήθος της συντροφικότητας της αλληλεγγύης, του αγώνα. 

Μάνθος Γαΐτης