Προσδοκώ ανάσταση νησιού

Από τον Πέτρο Κουσουνάδη  

Ο τόπος μας είναι αγνός και ευλογημένος, σαν να έχει σταλεί από κάποιον για εμάς. Ακούραστος και υπομονετικός, μοιράζει αιώνες τα αγαθά του στους κατοίκους του. Αγαθά υλικά και πνευματικά, μα κυρίως πνευματικά. Την απεραντοσύνη του και την απλότητά του, τις συναντάς ταυτόχρονα σε ένα ξωκλήσι στην άκρη του χάρτη. Ο μόχθος και η δικαίωση, φυτρώνουν σε ένα φυτεμένο σκαλί πίσω από τον καλαμιώνα που κόβει το βοριά. Στις παραλίες, η αιωνιότητα λειαίνει τις πέτρες και τα γκρεμνά αντιστέκονται επίμονα στη φουρτούνα. Κι όμως, σαν άλλος Ιησούς, το νησί σήμερα κουβαλάει το σταυρό του, στο Γολγοθά της ανάπτυξης.

Για χρόνια, οι άνθρωποι του νησιού, άκουγαν τη διδασκαλία του και ακολουθούσαν το δρόμο του. Ήρθε όμως η εποχή που ξένοι Ρωμαίοι και ντόπιοι Φαρισαίοι αποφάσισαν ότι ο δρόμος αυτός δεν ήταν στα μέτρα τους. Κι εμείς τυφλωθήκαμε όπως ο λαός της Ιουδαίας. Πειστήκαμε πως κέρδος είναι να σταυρώσουμε τον τόπο. Άρον άρον, χτίσαμε, σκάψαμε, τρυπήσαμε. Γεμίσαμε τις πέτρες μας με πισίνες, τις πλαγιές μας με βίλες, τα χωριά μας με τραπεζοκαθίσματα, τις παραλίες μας με ξαπλώστρες, και τα στενά μας με ντεσιμπέλ.

Μετράμε τώρα, έχουμε πέραση. Εμείς κάνουμε κουμάντο και θα το πάμε το νησί όπου μας αρέσει. Εξάλλου έχουμε την δύναμη να το κάνουμε. Το μεγάλο συνέδριο του δήμου είναι δικό μας. Οι εκατόνταρχοι είναι φίλοι μας. Ο Καϊάφας μας στηρίζει. Δεν θα διστάσουμε να τρυπήσουμε με την λόγχη, για να βεβαιωθούμε ότι πετύχαμε τον στόχο μας.

Ίσως η Τήνος την ώρα αυτή, να καρφώνεται ήδη πάνω στον σταυρό. Κι αν η σταύρωση οδηγήσει αναπόφευκτα στον θάνατο, τότε μπορούμε να ελπίζουμε μονάχα στην ανάσταση. Αυτή η ανάσταση όμως, δεν πρόκειται να έρθει από μόνη της. Δεν γίνεται απλά να περιμένουμε τρεις μέρες κι έπειτα να μάθουμε τη χαρμόσυνη είδηση. Αν προσδοκούμε σε αυτήν θα πρέπει να την φέρουμε εμείς οι ίδιοι.

Χρόνια πολλά και καλή δύναμη!