ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ….

 

Του Απόστολου Σοφιαλιδη

 

Α΄

Εν αρχή, μπορεί να ήταν πράγματι το βαθύ σκοτάδι και η μαύρη παγωνιά.

Μπορεί να ήταν το σκαρφάλωμα με τα τέσσερα στα ψηλά δέντρα, για τροφή ή για το φόβο των άγριων θηρίων.

Μπορεί να ήταν οι αγέλες και οι θανάσιμες μάχες για τα ζευγαρώματα από οίστρο και ένστικτο μόνο.

Μπορεί να ήταν η άγρια βαρβαρότητα της ανάγκης για επιβίωση.

Β΄

Μα ήρθε κάποια ώρα που όλα αυτά τελείωσαν.
Ήρθε η ώρα του εξανθρωπισμού του κτήνους και του τέλους της εποχής του σκότους και του τρόμου.

Ήρθε η ώρα που ο άνθρωπος άρχισε να μοχθεί στα χωράφια του και στους κήπους του, για να έχει καρπούς και λουλούδια.

Που ο άνθρωπος έφτιαξε πιάτο, για να τρώει το φαγητό του, και κρεβάτι, για να κοιμάται με τον σύντροφό του.

Και που έφτιαξε καταυλισμούς και χωριά για να συνυπάρχει με τη μεγάλη οικογένεια της κοινότητας.
Ήρθε η ώρα του λόγου.

Γ΄

Και ύστερα, ήρθε και η ώρα που ο άνθρωπος πόθησε το κάλλος.
Και έφτιαξε το σπίτι του,όχι μόνο γερό, μακαι όμορφο.

Έφτιαξε και στάβλους γερούς και όμορφους, για τα ζώα του.
Και ύστερα, ήρθε μια μέρα που θέλησε, όχι μόνο να είναι νόστιμο το φαγητό του, αλλά να είναι ωραίο και το πιάτο στο οποίο τρώει.

Και, τότε, ζωγράφισετο πιάτο του.

Και η κοινότητα συμφώνησε για όλα αυτά χαμογελώντας.

Αυτή ήταν η νέα αρχή για τον άνθρωπο. 

Ήταν η ώρα του λόγου και του κάλλους. 

Δ΄

Πέρασαν χρόνια, και ο λόγος, το κάλλος και η κοινότητα γέμισαν βιβλία και φωτογραφίες.

Μέχρι να καούν κι αυτά κι εκείνες και να γκρεμιστούν και τα τελευταία όμορφα έργα των ανθρώπων.

Μοιάζει να γύρισε ο άνθρωπος στις άλλες, τις πιο παλιές αρχές.

Η υποταγή στην ασχήμια θεωρείται αισθητική υπεροχή.
Η επιστροφή στην κτηνωδία θεωρείται αποθέωση της ανθρώπινης δύναμης.
Αντί για την αξία της κοινότητας των ανθρώπων, βλέπω την εξουσία να κρατάει την κοινωνία υποταγμένη, κομματιασμένη και ακοινώνητη, με όπλα τη βία και τη συναλλαγή.

Ε΄

Και βλέπωακόμη τις κουζίνες και τα υπνοδωμάτια των ανθρώπων να μικραίνουν ασφυκτικά και τα σαλόνια να μεγαλώνουν τραγικά και άχρηστα.

Βλέπω να καταστρέφονται χωράφια, βράχια, ξερολιθιές και μνημεία και μαζί τους να χάνονται ζώα, πουλιά, δέντρα και θάμνοι και να φυτρώνουν σαν θυμωμένα σπυριά «παραδοσιακές μαιζονέτες» και «εξοχικά» για «εκμετάλλευση».
Βλέπω ανθρώπους να μην έχουν γη, να πεινούν, να διψούν, να μαραίνονται, χωρίς χώμα, νερό και αέρα.
Βλέπω τον κόσμο γύρω μου ντυμένο σε κουρέλια και στα κουρέλια της ανθρώπινης ιστορίας.

Και βλέπω ανθρώπους να τρίβουν τα χέρια τους που κουρέλιασαντην ιστορία τους.

 

ΣΤ΄

Την ιστορία, όμως, την κάνουμε,μνημεία ή κουρέλια ανθρωπιάς, εμείς και σήμερα.

Σήμερα, λοιπόν, θέλω πάλι να κοιμάμαι ήσυχα και ειρηνικά. Θέλω το νόστιμο φαγητό μου και το ζωγραφισμένο πιάτο μου. Τον σύντροφό μου, τον γείτονά μου, την κοινότητά μου, την κοινωνία μου.
Χωρίς εξουσία συναλλαγής και βίας, χωρίς δήθεν εκπροσώπους μου. Με ελευθερία, με ισότητα και με συμπόνια για τους ανθρώπους, για τη ζωή τους και για τα έργα τους. Θέλω, πάλι, τον λόγο, το κάλλος, το φως και τον άνθρωπο και όχι το κτήνος.

Δεν θέλω σκοτάδι και παγωνιά. Δεν θέλω βαρβαρότητα επιβίωσης, απόλαυσης και αναπαραγωγής, ούτε τρόμο και ξηρασία, ούτε οπλικά συστήματα.
Είμαι κοντά στο δικό μου τέλος, μα κρατάω ακόμα τα παλιά και καλά όπλα της δουλειάς.
Και δουλεύω μ' αυτά. Γιατί, κάποιος αύριο θα λέει για σήμερα «εν αρχή ην …». Και θα έχει απόλυτο δίκιο....

Απόστολος Σοφιαλίδης

Καρδιανή Τήνου

20/21 Απριλίου 2023