Η ηδονή της αυτοικανοποίησης

Τον Γενάρη του 2013 το Ξάνεμο πέρασε μια δικαστική περιπέτεια και κυρίως μια κατάσταση απειλής... Μάλλον η τηνιακή ιστορία επαναλαμβάνεται πολύ σύντομα! Η διαχωριστική γραμμή του να απειλείσαι από το να απειλείς είναι περίπου τέτοια όπως οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης. Δυστυχώς δεν έχω διαθέσιμα στοιχεία για να επιβεβαιώσω όσα γράφονται τις γιορτινές αυτές μέρες σε γνωστούς Τηνιακούς ιστότοπους. Για τον λόγο αυτό θα αρκεστώ σε μια κριτική στην λεγόμενη «αυτοφωτογράφιση», μια μόδα που ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα σαν η κοινωνία να ήταν έτοιμη από καιρό!

Φαινόμενο «selfie» για να το πούμε και σε μεστά ελληνικά! Το λεγόμενο και αυτοπροτρέτο που μπήκε στην ζωή μας σαν μόδα, ίσως να μην είναι τίποτε περισσότερο από μια λύση ανάγκης. Μιας ανάγκης του υποκειμένου να τραβά προσοχή και παράλληλα να δηλώνει πως μπορεί να σταθεί ως μονάδα. Μιας εγωιστικής ανάγκης που με την βοήθεια της τεχνολογίας διαφημίζει την αδιαφορία του υποκειμένου προς κάθε μορφής επαφή. Μιας κατ’ επέκταση ακραίας νεοφιλελεύθερης προσέγγισης της πραγματικότητας που αγνοεί την κοινωνία ως δομή και φαντασιώνεται μια νέα δομή που το υποκείμενο δεν αλληλεπιδρά παρά μόνο με τον εαυτό του.  

Δεν έχουν περάσει δύο εβδομάδες που καθόμουν παρέα με τον φίλο Μάνο στα βράχια του Άρειου Πάγου. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και γύρω μας περπατούσαν ή στέκονταν εκατοντάδες τουρίστες. Δυο μέτρα μπροστά μου ένας από αυτούς, έστησε την φωτογραφική του στην πέτρα και αφού την ρύθμισε έτρεξε μπροστά από το φακό. Προφανώς δεν ήταν πιο απλό από το να ζητήσει σε κάποιον γύρω του να τον βοηθήσει…

Αλλά η αυτοφωτογράφιση δεν προϋποθέτει καμία ανθρώπινη επαφή! Είναι η πιο έκδηλη μορφή αυτοϊκανοποίησης: Μπροστά στην εκπόρνευση της κοινωνίας από την πραγματικότητα, προτιμά την απόλαυση του ηδονοβλεψία. Ενίοτε προσπαθεί να αλληλεπιδράσει με το αντικείμενο πόθου του όπως με τον ίδιο τρόπο προσπαθεί ο καταναλωτής μιας ταινίας πορνό! Άλλες φορές πάλι υποδεικνύει την φαντασίωσή του απομονώνοντας σημεία της ταινίας που βλέπει τον εαυτό του.

Όταν πια το υποκείμενο στην αυτοφωτογραφία δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, αλλά και αυτόν τον αντιμετωπίζει ως τρίτο και ουδέτερο, τότε η ηδονή μετουσιώνεται σε οργασμό. Όχι ίσως για το υποκείμενο αλλά για το σύστημα! Τότε είναι που η υποκειμενική αντικειμενικότητα «ολοκληρώνει»… κραυγάζοντας : «Μίλα μου μια ‘μένα…»!