Δήμος Τήνου: κάλεσμα διαμαρτυρίας

Ο Δήμος Τήνου

 καλεί

 τον Τηνιακό λαό την Κυριακή 2 Νοεμβρίου στις 11.30 π.μ 

στην αίθουσα του πνευματικού Κέντρου 

προκειμένου να ενημερωθεί για τις εξελίξεις που αφορούν το ΠΙΙΕΤ και να συναποφασίσουμε για τις περαιτέρω ενέργειές με το πιο κάτω κείμενο: 

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος σε ένα 7λεπτο βίντεο

 

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος σε ένα βίντεο, μέρα προς μέρα, από το ξέσπασμά του στην κεντρική Ευρώπη αλλά και οι εξελίξεις στο μέτωπο της Αφρικής.

28η Οκτωβρίου η χώρα μας μπαίνει στον πόλεμο

Η τοπογραφία του τρόμου

Σημ Ξάνεμου: την ανάρτηση αυτή την είχαμε κάνει τον Οκτώβρη του 12 από το μπλογκ του "Πιγκουίνου". Θεωρούμε ότι αντί ταραταζούμ και φωτογραφίες από σύγχρονες παρελάσεις, είναι προτιμότερο να μαθαίνουμε την ιστορία από τις σύγχρονες με τα γεγονότα πηγές.. Και όπως χαρακτηριστικά μας γράφει σε σχόλιο τότε αναγνώστης μας: "δυστυχώς βλέπουμε πόσο πολύ κοντά είναι ο άνθρωπος στη κτηνωδία και τον παραλογισμό, ας τα βλέπουμε καλά αυτά γιατί σήμερα δεν υπάρχει δικαιολογία. Το μίσος και ο φασισμός βλέπουμε που οδηγεί".  

 Διατηρούμε την μορφή του πρωτότυπου.

Aπό τον Πιγκουίνο

Το ότι εβδομηντατόσα χρόνια μετά, πρέπει να εξηγήσεις εξ αρχής τι σημαίνει φασισμός, δεν το λες και μεγάλη πρόοδο. Ένα μίγμα αμορφωσιάς, απόγνωσης και καφρίλας έχει καθηλώσει ένα αδικαιολόγητα ευμεγέθες κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην ευκολία των παράλογων επιχειρημάτων. Των βολικών γενικεύσεων. Των ασυνείδητων επιλογών.

Μεθαύριο είναι 28η Οκτωβρίου και λέω να σε πάω μία βόλτα. Έρχεσαι;



Στο κέντρο του Βερολίνου, υπάρχει μία μεγάλη έκταση που μετά το τέλος του πολέμου, παρέμεινε γιαπί. Βλέπεις, σε ετούτο το σημείο υψώνονταν κάποτες τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες. Ακριβώς εδώ βρισκόταν το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων ισοπέδωσαν το μέρος, που εν συνεχεία υπάχθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και σχεδόν γιαπί παραμένει μέχρι τις μέρες μας.



Σα να μην του έφθαναν οι ήδη βεβαρυμένες ιστορικές του φορτίσεις, μερικά χρόνια αργότερα, πέρασε από δίπλα του και το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους. Πίσω από το τείχος, παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού, σε μία πόλη με πολλαπλές ταυτότητες και σύνθετα ιστορικά συμπλέγματα.



Περπατώντας εντός της έκτασης και κατά μήκος του τείχους (που σε αυτό του το τμήμα, έχει παραμείνει σχεδόν ανέπαφο, ως ιστορικό τεκμήριο μνήμης και αναστοχασμού), συναντάς κάτω από ειδικές μεταλλικές κατασκευές, τα υπόγεια των κυβερνητικών κτηρίων των Ναζί.



Καλωσήρθατε στην "τοπογραφία του τρόμου". Πιαστείτε όλοι από το χέρι και ας κάμουμε μία σύντομη αναδρομή στην αδυσώπητη και αναπόδραστη αλήθεια της φασιστικής βίας.



Στο μέσον της έκτασης, οι Γερμανοί έχουν φτιάξει πολύ προσφάτως ένα λιτό μουσείο από μέταλλο και γυαλί, για να στεγάσουν το δύσκολο και ενοχικό θέμα του Ναζισμού. Μέσα από μία σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων και σύντομων κειμένων, επιστρέφουν σε μία από τις πλέον καταίσχυντες στιγμές της πανανθρώπινης ιστορίας: την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την πραγμάτωση της φασιστικής ιδεολογίας.

Την ιστορία την ξεύρεις καλά. Όλα ξεκίνησαν μέσα στο χάος και την οικονομική δυσπραγία που επέβαλαν οι δυτικοί στην ηττημένη Γερμανία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η υψηλή ανεργία, η ανέχεια και η απόγνωση των λαϊκών τάξεων αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη του Χίτλερ και την ευρεία υποστήριξη των επιχειρημάτων του: μειονότητες όπως οι Εβραίοι μάς κατατρώνε τον πλούτο, η ανωτερότητα της φυλής μας αποδεικνύεται από τη λαμπρή ιστορία μας, όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι φυλετικά κατώτεροι και άρα θα πρέπει να παταχθούν, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και αναποτελεσματικοί, η βία κατά πάντων είναι δικαιολογημένη όταν ενδύεται το μανδύα του εθνικού συμφέροντος, χρησιμοποιούμε τη δημοκρατία για να επιβάλουμε τον ολοκληρωτισμό.



Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα ξεσπάσματα βίας. Κατά των "προφανών" εχθρών του λαού: των ξένων. Στην πάνω φωτογραφία, δεν σου κάμει τόσο εντύπωση το πλήθος των όσων συγκεντρώθηκαν για να χαζέψουν το σπάσιμο και την καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού. Σου κάμουν μεγαλύτερη εντύπωση, οι χαρούμενες, γελαστές φάτσες των ανθρώπων που γύρισαν να κοιτάξουν το φωτογραφικό φακό, ενόσω εκτυλισσόταν δίπλα τους μία πράξη απροκάλυπτης βίας.



Το ίδιο και στις επόμενες φωτογραφίες. Οι Ναζιστές έχουν καταλάβει την εξουσία και προχωρούν σε εκδιώξεις ή συλλήψεις Εβραίων και κατασχέσεις περιουσιών. Πίσω από το σκοινί, το φιλοθεάμων πλήθος παρακολουθεί και δεν λείπουν τα χαμόγελα.

Ντυμένες με τα καλά τους παλτουδάκια και τα καπέλα τους, οι Εβραίες εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, χωρίς να καλογνωρίζουν τι σχέδια έχει στο νοσηρό μυαλό του το νέο καθεστώς, για την περίπτωσή τους. Αστές της εποχής, αξιοπρεπείς στην εμφάνιση και σίγουρα θορυβημένες, έχουν βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο μίας λαϊκής αρένας που στήθηκε για να τις δει να εξευτελίζονται.



Ηλικιωμένες κυρίες εν σειρά οδηγούνται στο άγνωστο. Εξιλαστήρια θύματα ενός λαού που διψάει για αίμα και αντεκδίκηση.



Οι Ναζί προχωρούν σε παραδειγματικές κατασχέσεις και συστηματικούς εκφοβισμούς. Πρόσεξε και πάλι το πλήθος που παρακολουθεί.



Με τα χαρτιά τους στο χέρι, σε μεγάλες ουρές, περιμένουν να ιδούν τι θα απογίνουν. Βλέπεις στα πρόσωπά τους την κούραση, κάποιο φόβο, ίσως και περιέργεια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα οδηγήσει το τρενάκι του φασισμού. Ξεκινάει έτσι απλά: από μερικές προσαγωγές, μερικές μικρές νίκες που ικανοποιούν και ανακουφίζουν το λαϊκό αίσθημα. Εν συνεχεία, κλιμακώνει τις δράσεις του, ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του και στραγγαλίζει τις ελευθερίες. Στο τέλος, κατατρώγει τα σωθικά όλων όσων έρχονται σε επαφή μαζί του και διασπείρει το μίσος και τον τρόμο. Καταλήγει πάντοτε στην καταστροφή. Έτσι ακριβώς. Και τόσο προβλέψιμα.



Δες προσεκτικά τους ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν με την καρτέλα περασμένη στο στήθος τους. Κοίταξέ τους πολύ προσεκτικά. Και ύστερα δες αυτό το παιδί.



Είναι μέρος μίας μεγαλύτερης φωτογραφίας που έχει ως θέμα την εκκένωση μίας συνοικίας Εβραίων. Αλλά έκαμα ζουμ. Και στάθηκα στο βλέμμα του και στην ανάταση των χεριών του. Από πίσω το όπλο του γερμανού στρατιώτη και μπροστά το παιδί. Αυτός είναι ο φασισμός και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό.



Έπειτα εστίασα σε αυτό το ειρωνικό χαμόγελο. Του στρατιώτη που παρακολουθεί με προφανή ικανοποίηση, τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου.



Το επόμενο στάδιο είναι η διαπόμπευση. Των όσων δεν εκπληρώνουν τα κριτήρια. Όσων δεν ταιριάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι του φαντασιακού ιδεότυπου.



Και η περιφορά τους μπροστά από τα αδηφάγο και αποκτηνωμένο πλήθος. Που συγκαλύπτει την ατομική του ευθύνη μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο.

Σφίχτηκε η καρδιά μου, ένιωσα αηδία. Διέκοψα για λίγο την ανάγνωση των φωτογραφιών και κατέφυγα στο εσωτερικό αίθριο του μουσείου για να πάρω μία ανάσα.

Κοίταξα κάτω τα βότσαλα. Ψιλόβρεχε έξω, έχουν αρχίσει και τα κρύα. Υγρές και γκρίζες οι πέτρες δεν αφήνουν να φυτρώσει τίποτα σε ετούτο εδώ το μέρος. 

Επέστρεψα στην έκθεση. Χάζεψα μερικές φωτογραφίες με στελέχη της Γκεστάπο να ποζάρουν γελαστά στη γερμανική ύπαιθρο. Διάβασα με προσοχή τις λεζάντες, τα ονόματα, τα κατορθώματα του καθενός. Άλλος κατέκαψε ανθρώπους, άλλος οδήγησε εκατοντάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλος συμμετείχε σε δολοφονικές επιθέσεις κατά αμάχων.

Αναρωτήθηκα πώς έφθασαν σε αυτές τις θέσεις όλοι αυτοί. Κάποιος τους ψήφισε  κάποιος τους ανέδειξε, κάποιος παρέλειψε να τους εγκαλέσει όταν άρχιζαν να εκφράζουν δημοσίως τον παραληρηματικό λόγο τους.



Ύστερα μελέτησα την ενότητα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι, δεν υπάρχει κάτι που δεν ήξευρα ή που δεν φανταζόμουν. Έχω άλλωστε επισκεφθεί το Νταχάου (το σχετικό ποστ, εδώ) και ποτέ δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Εντούτοις, κάθε φορά, τη νιώθω τη γροθιά στο στομάχι.



Ο πατέρας μου που τον έχει ζήσει τον πόλεμο, μου έχει πει ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν είχαν ιδέα περί στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν ήξευραν ούτε που οδηγούνταν όλοι όσοι συλλαμβάνονταν, ούτε βεβαίως γνώριζαν περί των φρικαλέων πειραμάτων, των βασανιστηρίων και των φούρνων. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και γύρισαν γιομάτοι αγωνία οι όσοι επέζησαν από το Άουσβιτς και το Νταχάου, τότε μόνο αντιλήφθηκε ο κόσμος το μέγεθος του εγκλήματος. Τη συμφορά που προκάλεσε το μίσος.



Αυτός ο χάρτης δείχνει από που μεταφέρονταν συλληφθέντες προς το Άουσβιτς. Ναι, και από την Ελλάδα. Από τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο, την Αθήνα, την Κέρκυρα και τα Γιάννενα.

Στην Ελλάδα, αφιερώνεται και μία πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα. Που περιλαμβάνει φωτογραφίες από τις θηριωδίες στα ελληνικά χωριά, από την πείνα κατά τη διάρκεια της κατοχής και από τον ηρωικό -ναι, ηρωικό- τρόπο που απέκρουσε η χώρα μας το φασισμό.

Ένας ολόκληρος τοίχος καλύπτεται με καρτέλες των εργαζόμενων στα Ες Ες και τη Γκεστάπο. Πολύχρωμες χαρτονένιες καρτέλες. Θα μπορούσε να είναι και ένα εικαστικό αποτέλεσμα, μία σύνθεση ενός μοντέρνου καλλιτέχνη. Αλλά είναι απλώς τα φαντάσματα που στοιχειώνουν ετούτο εδώ το μέρος.

Δυο-τρία πράγματα θέλω να σου δείξω ακόμη και θα σε αφήσω. Το πρώτο είναι αυτές οι φυσιογνωμίες. Είναι γυναίκες δεσμοφύλακες και νοσοκόμες που υπηρέτησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρατήρησε τη σκληρότητα και την απανθρωπιά στα βλέμματά τους. Από ένα σημείο και μετά, εάν αφήσεις να σε καταλάβει το μίσος, η όποια ηθική σου υπόσταση ακυρώνεται. Ένα κτήνος γίνεσαι.

Επίσης να σου δείξω αυτή τη φωτογραφία από τις δίκες που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου. Οι θαρραλέοι παλικαράδες κρύβουν τώρα τα πρόσωπά τους από το φωτογραφικό φακό. Αλλά δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνεις για τι ανθρωπάρια πρόκειται.

Και κάτι ακόμα που θα βρεις πολύ ενδιαφέρον. Σε αυτό το πλήθος όλοι χαιρετούν ναζιστικά.

Όλοι εκτός από έναν.

Και ίσως αυτός ο ένας, να σώζει κάπως τα προσχήματα για τους Γερμανούς που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν συνειδησιακά αυτή τη δυσβάσταχτη ιστορική ενοχή. Άλλοι είναι σε φάση άρνησης, άλλοι σε φάση αδιαφορίας, άλλοι ειλικρινώς ντρέπονται για τους μπαμπάδες ή τους παππούδες τους που συμμετείχαν σε αυτό το έγκλημα.

Για το τέλος, σου άφησα ετούτη τη φωτογραφία. Ένα ζευγάρι σε μία τρυφερή, ανθρώπινη στιγμή. Από πάνω του, τα σημαιάκια με τον αγκυλωτό σταυρό. Θα σου την αφήσω ασχολίαστη.

Ο βαρύς φθινοπωρινός ουρανός σκέπασε με θλίψη την πόλη. Βγήκα από το μουσείο συντετριμμένος. Αλλά εξαιρετικά σίγουρος. Ότι η ιστορική μνήμη είναι βαρύ καθήκον των λαών. Και ότι η υπευθυνότητα, η λογική και η ευθυκρισία δεν είναι καθόλου δεδομένες. Δυστυχώς, καθόλου δεδομένες.

Εάν είναι να υψώσεις στο μπαλκόνι σου τη σημαία μεθαύριο, ας ξεύρεις τουλάχιστον γιατί το κάμεις. Και ας το κάμεις για τους σωστούς λόγους.

Μνήμη Γεωργίου Δεσπίνη

Στη μνήμη του προσφάτως αποθανόντος μεγάλου αρχαιολόγου και ερευνητή, 

Γεωργίου Δεσπίνη

πραγματοποιείται στο ΙΤΗΠ την 27η Οκτώβρη στις 19.00μμ

Φιλολογικό Μνημόσυνο

για την ζωή και το έργο του.

Ομιλήτριες οι καθηγήτριες αρχαιολογίας:

• Λυδία Παλαιοκρασσά: "Το έργο και η προσφορά του Γ. Δεσπίνη στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής"
• Νότα Κούρου: "Η ιδιαίτερη σχέση του Γ. Δεσπίνη με την Τήνο"

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ!

Από Mariniki Alevizopoulou στο Τεχνηέντως

Σάββατο μεσημέρι στο σημαιοστολισμένο, ενόψει εθνικής εορτής, σούπερ μάρκετ και ασφαλώς γίνεται χαμός. Έχω ελάχιστα πράγματα κι έτσι στέκομαι στο ταμείο-express. Κι εδώ, ωστόσο, η ουρά είναι μεγάλη. Όσο χαζεύω περιμένοντας τη σειρά μου, την προσοχή μου τραβάει ένας ηλικιωμένος κύριος, γύρω από τον οποίο έχουν μαζευτεί πέντ’ έξι τσιγγανάκια. Ο κύριος προσπαθεί να μάθει στους πιτσιρικάδες πώς να περνάνε τα χρησιμοποιημένα μπουκάλια που τους έχουν φορτώσει οι γονείς τους απ’ το μηχάνημα ανακύκλωσης μπουκαλιών.

«Πρέπει να το κρατάτε απ’ τη μεριά που είναι το bar code» τους λέει. «Από δω που έχει τις γραμμές. Το μηχάνημα δεν παίρνει όλα τα μπουκάλια. Πρέπει να έχουν γραμμές για να τα πάρει και να σας δώσει λεφτά».

Δεν ξέρω τι δουλειά μπορεί να έκανε στα νιάτα του, πάντως έχει μεγάλη υπομονή και ταλέντο στο να εξηγεί. «Θα του πήγαινε να ’ταν δάσκαλος» σκέφτομαι. Ο κύριος, αφού βεβαιώνεται ότι οι πιτσιρικάδες κατάλαβαν πώς γίνεται η δουλειά, φεύγει για να κάνει τα ψώνια του.

Κάποια στιγμή το μηχάνημα σταματάει να τους παίρνει τα μπουκάλια. Ένας από τους πιτσιρικάδες περνάει δίπλα μου κι αρπάζει απ’ το ψυγείο δυο energy drinks που βρίσκει μπροστά του. «Επ, επ, επ, κυρία, αυτός τα βούτηξε και φεύγει» τον καρφώνει στην ταμία η 65άρα που περιμένει μετά από μένα στην ουρά. Κι αρχίζει να εξηγεί στην από πίσω της πόσο εξπέρ είναι τα τσιγγανόπουλα στην κλεψιά: «Το ‘χουν κάνει επιστήμη. Τα βουτάνε και δεν τα παίρνεις χαμπάρι».

Ο πιτσιρικάς δεν σταματά. Προσπαθεί να τσεκάρει αν το μηχάνημα θα διαβάσει τις γραμμές του καλού μπουκαλιού, αυτού που έχει το σούπερ μάρκετ δηλαδή, για να καταλάβει αν φταίει το μηχάνημα ή τα μπουκάλια του. Η ταμίας σχεδόν αδιάφορα του φωνάζει ένα υποχρεωτικό «πού τα πας τα μπουκάλια;».

Ο πιτσιρικάς τα επιστρέφει στο ψυγείο και της λέει: «Το μηχάνημα χάλασε».

«Δεν χάλασε, γέμισε. Να πας να το πεις στην κυρία στην είσοδο» του απαντά. Εκείνος κοιτάει μια την ταμία και μια τη παρέα του. Πληρώνω, παίρνω τις σακούλες μου και τον βουτάω να πάμε παρέα.

«Το μηχάνημα γέμισε» λέω, έχοντας δίπλα μου τον πιτσιρικά. Η κυρία στην είσοδο μου χαμογελάει και απευθύνεται στον πιτσιρικά: «Εσείς το γεμίσατε, ε;».

Αφότου η κυρία της εισόδου είπε στο μικρόφωνο «ένας υπεύθυνος στην ανακύκλωση, παρακαλώ» και το μηχάνημα αποκαταστάθηκε, κατεβαίνω τις σκάλες προς το πάρκινγκ και κάνω διάφορες σκέψεις. Είμαι βέβαιη πως όση ώρα εξηγούσε το καρφί, η «Επ, κυρία, τα βούτηξε», στην από πίσω της πόσο εξπέρ στις κλοπές είναι τα τσιγγανόπουλα, αν την ρωτούσα «κι εσένα μωρή τι σε κόφτει αν κλέψει δυο κωλοαναψυκτικά από ολόκληρο σούπερ μάρκετ;», θα μου απαντούσε κάτι του στυλ «εγώ γιατί να τα πληρώνω; Δεν είμαστε ίσοι όλοι οι πολίτες;». Σκέφτομαι πάλι ότι η κυρία στην είσοδο πρέπει να αιστάνθηκε πολύ γλυκειά κι εξυπηρετική μπροστά στην πονόψυχη πελάτισσα που της πήγε το τσιγγανάκι για να του λύσει το πρόβλημα. Αλλά εμένα φυσικά, αν είχα πάει μόνη μου, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να μου πει: «Εσείς το γεμίσατε, ε;». Και κάπου εκεί θυμάμαι τον Σταύρο Θεοδωράκη στο Mega να χαΐδεύει τα κεφαλάκια των τσιγγανόπουλων, μ’ εκείνο το αντρίκειο αλλά γλυκό «εσύ πας σχολείο, ρε;».

Έτσι λοιπόν. Η χαμογελαστή κι εξυπηρετική με τον υποδόριο, γλυκό ρατσισμούλη είμαι σίγουρη ότι ψηφίζει Ποτάμι. Το καρφί ψηφίζει Τζήμερο.

«Κατάθεση ψυχής»: Υπό τύπον ανοικτής επιστολής

Από τον Κύριο Σάββα Απέργη λάβαμε την παρακάτω ανοικτή επιστολή.

 Παράκληση του Ξάνεμου για μια ακόμα φορά τα όποια σχόλια να είναι σχετικά με το αντικείμενο, πολιτισμένα και κόσμια.  

 Φωτό www.tiniaki.com

Του πρ. Δημάρχου Τήνου Σάββα Απέργη

μέσα από μια σύντομη ιστορική αναδρομή του Π.Ι.Ι.Ε.Τ.

Ως χρηματίσας Δήμαρχος Τήνου και επί πολλά χρόνια επίτροπος στο Π.Ι.Ι.Ε.Τ. αισθάνομαι την υποχρέωση, αλλά και ως απλός Τήνιος πολίτης τώρα, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τις θέσεις μου ξεκάθαρα, πάνω στο θέμα που απασχολεί σήμερα όλους τους Τηνιακούς και που αφορά στο Ιερό μας  Ίδρυμα και συγκεκριμένα την επανυπαγωγή του υπό την εποπτία της εκκλησίας, πράγμα που μόνο η Χούντα το επιχείρησε.

Στην έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου (12-10) είπα, ή μάλλον έβγαλα απ’ τα βάθη της ψυχής μου μερικές σκέψεις για τις οποίες (ας μου επιτραπεί να αποκαλύψω) δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα με τα οποία οι συμπατριώτες μας δεν με συνέχαιραν, αλλά με ευχαριστούσαν.

Επαναλαμβάνοντας πιο συστηματικά σήμερα όσα εκεί είπα, σημειώνω τα εξής:

Δεν κινούμαι από πολιτικό συμφέρον ούτε από καμιά άλλη σκοπιμότητα.  Δεν αποβλέπω πουθενά. Ζω τα χρόνια της ωριμότητάς μου με την οικογένειά μου που μου χάρισε ο Θεός. Μετέχω ενεργά μόνο στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του τόπου μου.

Μοναδικό μου κίνητρο η ευλάβειά μου και ο σεβασμός μου προς την Παναγία και το Ιερό μας Ίδρυμα.

Το νησί μας είναι Παναγιοφρούρητο και εγώ δηλώνω «Παναγιόπληκτος!». Το «Δεύτε Τήνιοι Πολίται» και το «Πληθύς η των Τηνίων…» έχουν περάσει στο αίμα μου και έχουν επηρεάσει το DNA μου.

Πάντα φοβόμουν, αλλά πίστευα ότι δεν θα με προλάβαινε ζωντανό, ένα νέο κτύπημα που θα επιχειρούσαν, όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν, (ίσως δικαιολογημένα) ή δεν θέλουν να χωνέψουν ότι το Ι. Ίδρυμα οφείλει την ακτινοβολία, την αίγλη του, την εμβέλειά του  και την Πανορθόδοξη καταξίωσή του πρωτίστως στην πρόνοια και διορατικότητα των κτητόρων του να αναθέσουν τη διοίκηση και διαχείρισή του σε επιτροπή από ευσεβείς  λαϊκούς Τηνίους, αφήνοντας απερίσπαστους τους κληρικούς στο τελετουργικό και πνευματικό τους έργο. Το «διακονείν τραπέζαις» η Εκκλησία ήδη από τους Αποστολικούς χρόνους το ξεχώρισε από το κήρυγμα του λόγου του Θεού.

Αυτό το καθεστώς διετηρήθη αδιατάρακτο με μικρές και μικρής σημασίας αλλαγές μέχρι το 1969, οπότε κατά τη δικτατορία του Παπαδόπουλου το Ιερό Ίδρυμα δέχθηκε το πρώτο καίριο και αποτελεσματικό κτύπημα, δηλαδή υπήχθη στην Εκκλησία ή μάλλον στην Ιερά Σύνοδο. Μάλιστα το ιστορικό αυτό λάθος προήλθε από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κατά τα άλλα σοφό και Άγιο άνθρωπο. Μερικοί, τότε, κυρίως  των παρεκκλησιαστικών, λεγόμενων, κύκλων, πανηγύρισαν, επειδή, όπως πίστευαν, το Ιερό Ίδρυμα ανήκε πλέον  στο φυσικό του φορέα, δηλ. την Εκκλησία, χωρίς καμμία άλλη αλλαγή, αφού παρέμενε η εκ λαϊκών αποτελουμένη επιτροπή και μάλιστα  με πρόεδρο Τήνιο , τον αείμνηστο Πάμφιλο Αλαβάνο. 

Το δεύτερο κτύπημα ήταν πλέον εύκολο. Ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται.

Σε ελάχιστα χρόνια και συγκεκριμένα το 1974 επί Ιωαννίδη ορίζεται πρόεδρος ο Μακαριστός Μητροπολίτης Δωρόθεος Α’ (ο Ιερώνυμος τότε δεν διοικούσε πλέον  την Εκκλησία) και έτσι ανετράπη μία παράδοση 150 ετών. Ο αείμνηστος Πάμφιλος παίρνει την ηρωική και πολύ τιμητική γι’ αυτόν απόφαση να κτυπήσει πένθιμα τις καμπάνες της Παναγίας και σέρνεται στα στρατοδικεία. Ήταν όμως αργά. Οι καμπάνες έπρεπε να είχαν κτυπήσει πένθιμα το 1969, όταν εξεδιώχθη η τότε επιτροπή υπό τον αείμνηστο Σωκράτη Καρδαμίτση. Ο Σωκράτης δεν κτύπησε τις καμπάνες, αλλά έκαμε κάτι πιο τολμηρό. Έστειλε τηλεγράφημα στην «Κυβέρνηση» με 750 λέξεις, τότε που απαγορευόταν και το «απλώς αναφέρεσθαι» με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί αυτός και όλα τα μέλη της επιτροπής αμέσως (Για την ιστορία αναφέρω ότι μέλος της ήμουν κι εγώ).

Το πένθιμο κτύπημα του 1974 ήταν ηρωικό μεν, (έτσι το διατηρεί στη μνήμη του ο Τηνιακός λαός) αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Το μεγάλο κακό είχε γίνει το 1969. Τα επόμενα ήταν εύκολα αφού η πόρτα της Ιστορίας είχε ανοίξει διάπλατα. Το Ιερό Ίδρυμα μάλιστα θα είχε αλωθεί πλήρως, αν δεν έπεφτε η Χούντα τον ίδιο χρόνο.

Όταν ήρθε η πρώτη ελεύθερη κυβέρνηση, ο Τηνιακός λαός έκαμε το ευνόητο και το αναμενόμενο. Με παντηνιακές συγκεντρώσεις στις οποίες συμπροήδρευαν οι ισχυροί άνδρες της εποχής, πολιτικά μεν αντίπαλοι, αλλά πάνω απ’ όλα Ντηνιακοί, Σωκράτης Καρδαμίτσης και Ιάκωβος Χανός και με πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση, τις οποίες συντόνιζε ο αείμνηστος  Γιώργος Μπουρδάκος, στυλοβάτης από πολλές απόψεις του Ιερού Ιδρύματος και θερμός θιασώτης των ιστορικών του δικαιωμάτων και προνομίων,  κατορθώθηκε να επανέλθει το Ιερό Ίδρυμα στην Πολιτεία, αλλά με πρόεδρο τον εκάστοτε Μητροπολίτη. Έγινε δηλ. ο λεγόμενος «Ιστορικός συμβιβασμός». Αποδεικνύεται όμως ότι κάθε συμβιβασμός είναι νόθος και μόνο οι δυναμικές λύσεις φέρνουν μόνιμα αποτελέσματα.

Τα πράγματα φαίνονταν ότι έβαιναν ομαλά μέχρι τώρα. Ο επίσκοπος προήδρευε διακριτικά, βοηθούσε λόγω του κύρους που του έδινε το αξίωμά του και οι πολλές προσωπικές του ικανότητες  τα δε λαϊκά, αιρετά μέλη ήλεγχαν την κατάσταση.

Όμως κάποιοι –είναι φανερό ποιοι- καιροφυλακτούσαν. Τα ήθελαν όλα δικά τους. Έπεισαν μερικούς πολιτικούς περί των «αγαθών» τους τάχα προθέσεων, τους υπαγόρευσαν τις επιθυμίες τους και αυτές εν μιά νυκτί έγιναν Νόμος του Κράτους. Ελπίζω για λίγο. Διότι δεν είναι νοητό να διαγραφεί μια ιστορία  δύο αιώνων με δυο- τρείς  (ν)τροπολογίες. Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν επαναφέρουμε τα πράγματα στην προτέρα τους κατάσταση. Η αδέκαστη ιστορία θα μας κρίνει και θα μας καταδικάσει πολύ αυστηρά. Θα μας συγκρίνει με τους σπουδαίους προέδρους του παρελθόντος και θα μας βρίσκει ότι έχουμε ανάστημα νάνων. Θα τρίζουν τα κόκαλα ενός Αφεντούλη, ενός Σχολάρχη, ενός Κρικελή, ενός Σωκράτη Καρδαμίτση μαζί με τα αγιασμένα οστά των κτητόρων που τα άκουσε ήδη να τρίζουν η Μακρυγιάννεια απλότητα της ψυχής του Αλέκου Φλωράκη.

Σεβασμιώτατε,

Όταν η πρώτη γυναίκα παραβίασε το άβατο των Μετεώρων (ήταν πριγκίπισσα) ο παριστάμενος Ηγούμενος της είπε «Υψηλοτάτη, ήθελα να είχα τη δύναμη να σας εμποδίσω».

Εγώ, σεβασμιώτατε, πιστεύω ότι έχετε την δύναμη, (αρκεί να το θελήσετε), ώστε να μην παραβιασθεί το άβατο (το αυτοδιοίκητο και η μοναδικότητα) του Ιερού Ιδρύματος. Η ιστορία θα σας καταλογίσει ότι επί των ημερών σας διεπράχθη αυτό το λάθος. Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος τάχθηκε εναντίον του σχεδίου Ανάν λέγοντας: «Παρέλαβα ένα ανεξάρτητο Κράτος. Δεν δικαιούμαι να παραδώσω μια κοινότητα». Και Σεις, αφού όπως διαβεβαιώνετε όλα αυτά έγιναν  εν αγνοία Σας, προλάβετε, ταχθείτε με το σύνολο του ποιμνίου σας, για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Παραλάβατε και διοικείτε ένα Πανελλήνιας και Πανορθόδοξης εμβέλειας Ίδρυμα, μην παραδώσετε στο διάδοχό Σας ένα απλό θρησκευτικό προσκύνημα και κάμετε ό,τι μπορείτε, ώστε να μην υποβιβασθεί ο φάρος αυτός της Ορθοδοξίας.

Μπείτε μπροστάρης και οδηγείστε τον λαό της Τήνου ως καλός ποιμένας πριν η λύπη και η οδύνη του γίνει αγανάκτηση και παρασύρει τα πάντα. Τότε και μόνον τότε και η δική μου συνείδηση θα ηρεμήσει. Γνωρίζετε, Σεβασμιώτατε, ότι είμαι πλέον από τους μεγαλύτερους στην ηλικία που έχω συνδεθεί και θυμάμαι την προ του 1969 κατάσταση, γι ‘ αυτό και είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος και πάντοτε με έτρωγε η ανησυχία ότι το Ιερό Ίδρυμα θα δέχονταν κάποτε ένα ακόμη ισχυρό κτύπημα. Πίστευα όμως ότι δεν θα έλθει τόσο σύντομα και μάλιστα επί των ημερών Σας.

Σ’ αυτό με «νανούριζαν» και οι δικές σας θέσεις και διαβεβαιώσεις. Σήμερα δεν με πείθει κανείς, ότι όλα όσα έγιναν, δεν ήταν εσκεμμένα, κατευθυνόμενα και εν κρυπτώ κυοφορούμενα.

Γι’ αυτό  ανεξάρτητα από το σεβασμό που Σας έχω ως Επίσκοπο, Δηλώνω απερίφραστα ότι  είμαι αναφανδόν ταγμένος με την άλλη πλευρά, αυτήν όλων σχεδόν των Τηνίων   που πιστεύουμε ότι αυτά που έγιναν είναι μόνον η αρχή και ότι θα ακολουθήσει ή βήμα-βήμα ή με ορμή καταιγίδας, (δηλαδή βλέποντας και κάνοντας) η πλήρης άλωση του Ιερού Ιδρύματος. Οι διαβεβαιώσεις δεν αρκούν να μας καθησυχάσουν. Είναι πολλά τα κενά και τα ερωτηματικά για τις προθέσεις των δραστών, οι οποίοι θα αποκαλυφθούν, όσο και αν τώρα κρύβονται , διότι «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» σύμφωνα με το αρχαίο λόγιο ή «τίποτα δεν μένει μυστικό στην εύμορφη Ελλάδα» κατά τον ποιητή.

Για όλους αυτούς τους λόγους θα ήθελα και εγώ να είχα την δύναμη να επανέλθει σε ισχύ η υπ’ αρ. 62/1914 απόφαση του Αρείου Πάγου κατά την οποίαν «Ο Ιερός Ναός Ευαγγελιστρίας Τήνου αποτελεί εντός της περιφερείας της Μητροπόλεως Σύρου και Τήνου μίαν όλως ανεξάρτητον εκκλησιαστικήν περιοχήν εις την οποίαν την μεν θέσιν της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Αρχής ήτοι της Ιεράς Συνόδου, επέχει η κυβέρνησης, την δε του οικείου  Επισκόπου η εκ λαϊκών  συγκροτουμένη επιτροπή».

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες.

Οι Μεγάλες Ιδέες, δίνουν κουράγιο  και ελπίδα στους ανθρώπους  και «τρέφουν» τους λαούς, όπως διδάσκει η ιστορία,  τους δε Κάτωνες[1] τους σέβονται και τους χρειάζονται οι κοινωνίες, γιατί στην εποχή τους φαίνονται ουτοπιστές και πεθαίνουν  πικραμένοι, αλλά ο χρόνος τους δικαιώνει και  οι επόμενες γενιές  τους αναπολούν.

Τήνος, 24/10/2014

---

[1] Ο Κάτων, ο επικαλούμενος Τιμητής, ήταν ένας αυστηρός, συνεπής με τις ιδέες του και συντηρητικός Ρωμαίος, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τους συμπατριώτες του να μην υποκύπτουν στη λάμψη του Ελληνικού Πολιτισμού και εγκαταλείπουν τις απλές Ρωμαϊκές αρετές. Αργότερα, αλλά ήταν πολύ αργά, κατάλαβαν πόσο δίκιο είχε, όταν έχασαν τον παλιό τους καλό χαρακτήρα.

Πράσινος εμπρηστής

Από το: thepressproject

Από χθες το απόγευμα (Σημ. Ξ: προχθές) η Χίος ξαναζεί εφιαλτικές στιγμές πυρκαγιάς, αυτή τη φορά στην βορειοδυτική πλευρά της. Μέχρι τώρα έχουν γίνει στάχτη αρκετές χιλιάδες στρέμματα αγροτικής και δασικής έκτασης, βοσκοτόπια καθώς και πολλές εκατοντάδες ελαιόδεντρα.

Η αιτία της πυρκαγιάς σύμφωνα με δημοσιεύματα και φωτογραφίες του τοπικού τύπου ήταν μια ανεμογεννήτρια η οποία προφανώς δεν άντεξε τον ισχυρό νοτιά και σπινθήρισε, κάηκε ολοσχερώς ο μηχανισμός της και προκάλεσε όλην αυτή την καταστροφή η οποία ακόμη συνεχίζεται παρ' όλες τις υπεράνθρωπες και ολονύχτιες προσπάθειες πυροσβεστικής και εθελοντών οι οποίοι τελούν εν αναμονή των βροχών που θα σβήσουν τις φλόγες μιας και οι πολύ ισχυροί νότιοι άνεμοι καθιστούν αδύνατη την προσέγγιση αεροπλάνων και ελικοπτέρων.

Ανεμογεννήτρια λοιπόν ο εμπρηστής σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες. Η πράσινη ανάπτυξη καρβουνιάζει τον τόπο και το τοπίο γύρω της.

Βεβαίως, θα πει κάποιος, οι ΒΑΠΕ που θα μας φέρουν δεν είναι σαν αυτές τις παλαιού τύπου μικρές ανεμογεννήτριες. Αυτές είναι πραγματικά ασφαλείς και πράσινες. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εκτός από τις ήδη γνωστές περιβαλλοντικές καταστροφές που προξενούν όπως την κατακρήμνιση ολόκληρων βουνών, την ισοπέδωση και την κοπή εκατομμυρίων δέντρων, την τσιμεντοποίηση των τοπίων σε γιγάντια κλίμακα αφού η κάθεμιά χρειάζεται ένα στρέμμα τσιμεντένιας βάσης για να στηθεί, τις εκσκαφές και τις διανοίξεις δρόμων επί παρθένων και περήφανων ορέων τα οποία θα καταντήσουν ρημαδιό με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στους υδροφόρους ορίζοντες και στην ζωή ανθρώπων και πλασμάτων άλλων ολόγυρα, οι "σύγχρονες" ΒΑΠΕ που θέλουν να μας φέρουν είναι πολύ παλαιάς τεχνολογίας, πριν την εποχή της ελληνικής ευμάρειας, κατασκευασμένες το 2002, και απέμειναν απούλητες στις αποθήκες των εταιριών που εξυπηρετούνται από τέτοιου είδους πολιτικές αποφάσεις πολιτικών εξυπηρετητών του πολυεθνικού συμφέροντος και όχι της πατρίδας.

Οι τοπικές κοινωνίες σε όλη την Ελλάδα έχουν ήδη κατανοήσει το μέγεθος της καταστροφής και της κοροϊδίας. Γι' αυτό και υπάρχουν παντού γενικευμένες πλέον αντιδράσεις ενάντια στην εγκατάσταση αυτών των Βιομηχανικών ΑΠΕ. Πολίτες, σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα, Δήμοι εκφράζουν με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους σε ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας δίχως κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό ανάπτυξης ούτε καν "ανάπτυξης", έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους και προβαίνουν σε συνεχείς δράσεις ενημέρωσης των πολιτών και πλήρους αντιστροφής του κλίματος και απομυθοποίησης της λεγόμενης πράσινης αυτής ανάπτυξης, που είναι ουσιαστικά μαύρη ερπύστρια ισοπέδωσης.

Το ζητούμενο είναι τώρα πια να νιώσουν και οι άνθρωποι των αστικών κέντρων την ουσία του μεγάλου αυτού προβλήματος και να προσαρμόσουν όσο μπορεί ο καθένας την ζωή τους στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας προς σωτηρία των δασών και των ορέων της χώρας μας, να συνδέσει δηλαδή ο καθένας μας την κάθε μικρή του κίνηση που χρειάζεται ενέργεια με ένα δέντρο, με μια βουνοπλαγιά και μια κορφή που δεν θα υπάρχουν πια.

Ας συνδέσουμε όλοι μες στο μυαλό μας την καθημερινότητά μας και τις μικρές μας καθημερινές κινήσεις με τις συνέπειές τους στο οικοσύστημα και όχι μόνον στο σύστημα, δηλαδή στην τσέπη μας.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης από ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα ή την διάθεση ή τον χρόνο να αντιδράσουν αλλιώς.

Προβληματισμός ο περιορισμένος Πλουραλισμός...

Παρά την κριτική που κάνουμε συχνά στα διάφορα Τηνιακά μέσα ενημέρωσης από εδώ, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι σημαντική η δουλειά που γίνεται (με καθόλου έως ελάχιστο οικονομικό όφελος).
 

Δυστυχώς λοιπόν ήρθε η ώρα να διαπιστώσουμε πόσο πιο περιορισμένη είναι η ροή πληροφορίας πλέον στον "κυβερνοχώρο"  του νησιού τους τελευταίους μήνες.

Από την μια η παύση λειτουργίας των thnianews και από την άλλη η αλλαγή της σελίδας tiniaki.gr σε συνδρομητικό ενημερωτικό site έχουν περιορίσει τις επιλογές αλλά και τον άτυπο ανταγωνισμό μεταξύ τους στην μεταφοράς της είδησης.

 
Δεν λέμε ότι χάνεται η πληροφορία. Ο καθένας μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο και να βρει σχεδόν τα πάντα. Απλά έχει μειωθεί η ροή της πληροφορίας προς τους μέσους χρήστες. Κι αν κάποιοι ισχυριστούν πως ενδεχομένως να είναι καλύτερη η κατάσταση όπου ο αναγνώστης αναζητά αυτό που θέλει και δεν πέφτει στην παγίδα να διαβάζει ότι του σερβίρουν, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ως δεδομένο ότι περιορίστηκαν σίγουρα οι διαφορετικές οπτικές των διαθέσιμων πηγών μεταφοράς της είδησης.

Συμπληρωματικά στην παραπάνω κατάσταση, θα πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι δεν υπάρχει εδώ και χρόνια τοπική εφημερίδα (ειδησεογραφικού χαρακτήρα ή έστω γνώμης).

Σίγουρα λοιπόν μεγαλώνει το κενό και μαζί το περιθώριο για μια νέα προσπάθεια που θα πρέπει να το καλύψει στοχεύοντας όχι τόσο στην αναπαραγωγή αλλά στην πρωτογενή παραγωγή θεμάτων. Σίγουρα οι οικονομικοί παράγοντες δεν ευνοούν προς την κατεύθυνση αυτή αλλά θα πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτά τα εγχειρήματα όχι ως ατομικές επιχειρήσεις αλλά ως μια καλή ευκαιρία συνεργασίας μιας ομάδας.

Κόκκινη σημαία και ανερυθρίαστα θρασύς συλλογισμός.

Διαφωνώ με το ξέσπασμα του Τζίμη Πανούση στην πρόσφατη ραδιοφωνική ελληνοφρένεια της Πέμπτης 16 Οκτώβρη. Προφανώς ο οικοδεσπότης, Θύμιος Καλαμούκης είχε μια βάση να διαμαρτύρεται για το μονομερές "αντι-ΚΚΕδικό" μένος του φιλοξενούμενού του που σκόπιμα οι νεοφιλελεύθεροι δημοσιογράφοι της επόμενης γωνίας εξέλαβαν ως αντικομουνιστικό.

 

Ο Θύμιος δεν είναι προφήτης. Ούτε αντικειμενικός κριτής είναι. Ήξερε όμως ότι η άποψη του Τ.Πανούση θα γίνονταν σημαία στις μνημονιακές φυλλάδες και πράγματι επιβεβαιώθηκε. Όπως παρατηρεί και ο Πιτσιρίκος στην προσωπική τουιστοσελίδα: "το ζήσαμε και αυτό στην χώρα μας". Μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, τα μνημονιακά δεκανίκια της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και φανατικοί οπαδοί των αγορών έσπευσαν να αποθεώσουν τον Τ. Πανούση και να καταδικάσουν την Λ. Αγγελοπούλου. (ή όπως αναφέρεται στο πρωτότυπο «Ζούμε στην εποχή που οι δεξιοί, οι καθεστωτικοί και οι νεοφιλελεύθεροι αποθεώνουν μαζικά τον Τζίμη Πανούση και επιτίθενται λυσσαλέα στην Γιάννα Αγγελοπούλου.»)

 

Πως θα μπορούσαν να συνδέονται αυτά με την Τήνο; Σίγουρα δεν αφορούν το νησί μας κατ' αποκλειστικότητα αλλά μπορούν να αποτελέσουν την σύντομη περιγραφή της ιστορίας του ιδεολογικού άλλοθι...

 

Η ιδεολογική καθαρότητα στην Ελλάδα είναι προνόμιο λίγων κάθε φορά αλλά πολλών στο σύνολο... Η ιδεολογική καθαρότητα είναι το ίδιο στείρα(*) με την γενετική καθαρότητα. Ίσως όχι τόσο ρατσιστική αλλά σίγουρα εσωστρεφής. Ενίοτε επιθετική και δεικτική για αυτούς που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της. Ο αυτοπεριορισμός αυτός αναπόφευκτα δημιουργεί μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδεολογική καθαρότητα και την κοινωνία. Ακόμη και η ιδεολογική καθαρότητα να έχει δημιουργηθεί μέσα από ζυμώσεις στην κοινωνία, λόγω της ιδιαιτερότητας να απομονώνεται από τις διαφοροποιήσεις, σταδιακά εκφυλίζεται σε ένα παρακείμενο στην κοινωνία σώμα. Οι διαχωριστικές γραμμές ολοένα και δυναμώνουν και το όποιο μήνυμα της ιδεολογικά καθαρής ομάδας παύει να επικοινωνείται καταλήγοντας σε μία ορθή ιδεολογική προσέγγιση μεν, στείρα για την κοινωνία δε κατάσταση.

 

Η πρόσφατη ανακοίνωση της τοπικής του ΚΚΕ για το ΠΙΙΕΤ μάλλον επιβεβαιώνει μια κατάσταση πλάνης και απομόνωσης, απομακρυσμένη από την ουσία της

πολιτικής. Είναι απλώς μια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης της ύπαρξης της.

 

Ακροθιγώς θίγει τον παρεμβατισμό των τοπικών βουλευτών της συγκυβέρνησης που αποτελεί στην συγκεκριμένη περίπτωση το μείζον πολιτικό θέμα που δεν λογοδοτούν, απλώς εκτελούν εντολές. Προβάλει τις ιδεολογικά μοναδικές διαφορές. Αυτές που εκείνοι βλέπουν μέσα από την καθαρότητα της ιδεολογικής τους συγκρότησης. 

 

Ο εκφυλισμός της σχέσης με την κοινωνίας όμως είναι αμφίδρομος. Όταν πάγια διαχωρίζεις την ιδεολογική σου καθαρότητα από την κοινωνία, σαν επακόλουθο και η κοινωνία θα διαχωρίσει την θέση της από εσένα. Όχι ακολουθώντας κάποιον φυσικό νόμο δράσης - αντίδρασης όσο απλά υιοθετώντας τον ρόλο που της αποδίδεται ως μιας ημιμαθούς μάζας.

 

Σε αυτό το σημείο μπορεί ίσως κάποιος να επικαλεστεί τις αέναες κλήσεις για ανάληψη της ευθύνης της κατάστασης από τον λαό ως αντεπιχείρημα στον παραπάνω συλλογισμό αλλά η στην πραγματικότητα ο συλλογισμός δεν έχει στόχο το μήνυμα αλλά την όλη διαδικασία που απομόνωσε το μήνυμα και που συνεχίζει να απομονώνει, κρατώντας τις κομουνιστικές αρχές (ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθενός) ως προνόμιο και όχι ως κεκτημένο της ανθρωπότητας. Κοινώς αναμένουμε από τον λαό που όμως παράλληλα του κλείνουμε τους διαύλους επικοινωνίας με αυτό που θα τον παρακινήσει οδηγώντας νομοτελειακά στον λήθαργο. Περιμένοντας μάλλον κάποιο όραμα... από ψηλά...

 

Δυστυχώς για την χώρα, στην ιδεολογική αυτή απομόνωση, χωρίς να έχει μερίδιο ευθύνης στην σημερινή οικονομικής κατάσταση της, οφείλεται μέρος της ιδιώτευσης και της αδράνειας του λαού.

 

Ποιός να εμπνεύσει τα κινήματα όταν οι κύριες πηγές έμπνευσης κρατούνται από ένα ιερατείο ως αποκλειστικότητα;

 

Η φυσική απουσία στις διαδικασίες απλά επιβεβαιώνει και τον καιροσκοπικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και την χωρίς έρεισμα αποστασιοποιημένη κριτική. Μια υψωμένη κόκκινη σημαία δεν αρκεί να κρύψει ένα πρόσωπο που ανερυθρίαστα συλλογίζεται με αυτοσκοπό την ιδεολογική καθαρότητα και όχι τους τρόπους εφαρμογής των ιδεολογικών αυτών αρχών.

 

 

(*) Ο χαρακτηρισμός "στείρα" στην ιδεολογική καθαρότητα αποδίδεται όχι στοχεύοντας την ιδεολογική καθαρότητα αλλά πάλι την εξελικτική διαδικασία της ανθρώπινης σκέψης που διακόπτεται εξαιτίας της δογματικής προσέγγισης του συστήματος το οποίο πολλές φορές κατά την ιδεολογική καθαρότητα αφήνεται να εννοηθεί πως δεν μεταλλάσσεται/εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Η απόρριψη αυτής της αντίληψης είναι αυταπόδεικτη εφόσον ο χώρος και τα υποκείμενα του συστήματος διαχρονικά υπόκεινται σε εξελικτικές διαδικασίες.