ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ!

Από Mariniki Alevizopoulou στο Τεχνηέντως

Σάββατο μεσημέρι στο σημαιοστολισμένο, ενόψει εθνικής εορτής, σούπερ μάρκετ και ασφαλώς γίνεται χαμός. Έχω ελάχιστα πράγματα κι έτσι στέκομαι στο ταμείο-express. Κι εδώ, ωστόσο, η ουρά είναι μεγάλη. Όσο χαζεύω περιμένοντας τη σειρά μου, την προσοχή μου τραβάει ένας ηλικιωμένος κύριος, γύρω από τον οποίο έχουν μαζευτεί πέντ’ έξι τσιγγανάκια. Ο κύριος προσπαθεί να μάθει στους πιτσιρικάδες πώς να περνάνε τα χρησιμοποιημένα μπουκάλια που τους έχουν φορτώσει οι γονείς τους απ’ το μηχάνημα ανακύκλωσης μπουκαλιών.

«Πρέπει να το κρατάτε απ’ τη μεριά που είναι το bar code» τους λέει. «Από δω που έχει τις γραμμές. Το μηχάνημα δεν παίρνει όλα τα μπουκάλια. Πρέπει να έχουν γραμμές για να τα πάρει και να σας δώσει λεφτά».

Δεν ξέρω τι δουλειά μπορεί να έκανε στα νιάτα του, πάντως έχει μεγάλη υπομονή και ταλέντο στο να εξηγεί. «Θα του πήγαινε να ’ταν δάσκαλος» σκέφτομαι. Ο κύριος, αφού βεβαιώνεται ότι οι πιτσιρικάδες κατάλαβαν πώς γίνεται η δουλειά, φεύγει για να κάνει τα ψώνια του.

Κάποια στιγμή το μηχάνημα σταματάει να τους παίρνει τα μπουκάλια. Ένας από τους πιτσιρικάδες περνάει δίπλα μου κι αρπάζει απ’ το ψυγείο δυο energy drinks που βρίσκει μπροστά του. «Επ, επ, επ, κυρία, αυτός τα βούτηξε και φεύγει» τον καρφώνει στην ταμία η 65άρα που περιμένει μετά από μένα στην ουρά. Κι αρχίζει να εξηγεί στην από πίσω της πόσο εξπέρ είναι τα τσιγγανόπουλα στην κλεψιά: «Το ‘χουν κάνει επιστήμη. Τα βουτάνε και δεν τα παίρνεις χαμπάρι».

Ο πιτσιρικάς δεν σταματά. Προσπαθεί να τσεκάρει αν το μηχάνημα θα διαβάσει τις γραμμές του καλού μπουκαλιού, αυτού που έχει το σούπερ μάρκετ δηλαδή, για να καταλάβει αν φταίει το μηχάνημα ή τα μπουκάλια του. Η ταμίας σχεδόν αδιάφορα του φωνάζει ένα υποχρεωτικό «πού τα πας τα μπουκάλια;».

Ο πιτσιρικάς τα επιστρέφει στο ψυγείο και της λέει: «Το μηχάνημα χάλασε».

«Δεν χάλασε, γέμισε. Να πας να το πεις στην κυρία στην είσοδο» του απαντά. Εκείνος κοιτάει μια την ταμία και μια τη παρέα του. Πληρώνω, παίρνω τις σακούλες μου και τον βουτάω να πάμε παρέα.

«Το μηχάνημα γέμισε» λέω, έχοντας δίπλα μου τον πιτσιρικά. Η κυρία στην είσοδο μου χαμογελάει και απευθύνεται στον πιτσιρικά: «Εσείς το γεμίσατε, ε;».

Αφότου η κυρία της εισόδου είπε στο μικρόφωνο «ένας υπεύθυνος στην ανακύκλωση, παρακαλώ» και το μηχάνημα αποκαταστάθηκε, κατεβαίνω τις σκάλες προς το πάρκινγκ και κάνω διάφορες σκέψεις. Είμαι βέβαιη πως όση ώρα εξηγούσε το καρφί, η «Επ, κυρία, τα βούτηξε», στην από πίσω της πόσο εξπέρ στις κλοπές είναι τα τσιγγανόπουλα, αν την ρωτούσα «κι εσένα μωρή τι σε κόφτει αν κλέψει δυο κωλοαναψυκτικά από ολόκληρο σούπερ μάρκετ;», θα μου απαντούσε κάτι του στυλ «εγώ γιατί να τα πληρώνω; Δεν είμαστε ίσοι όλοι οι πολίτες;». Σκέφτομαι πάλι ότι η κυρία στην είσοδο πρέπει να αιστάνθηκε πολύ γλυκειά κι εξυπηρετική μπροστά στην πονόψυχη πελάτισσα που της πήγε το τσιγγανάκι για να του λύσει το πρόβλημα. Αλλά εμένα φυσικά, αν είχα πάει μόνη μου, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να μου πει: «Εσείς το γεμίσατε, ε;». Και κάπου εκεί θυμάμαι τον Σταύρο Θεοδωράκη στο Mega να χαΐδεύει τα κεφαλάκια των τσιγγανόπουλων, μ’ εκείνο το αντρίκειο αλλά γλυκό «εσύ πας σχολείο, ρε;».

Έτσι λοιπόν. Η χαμογελαστή κι εξυπηρετική με τον υποδόριο, γλυκό ρατσισμούλη είμαι σίγουρη ότι ψηφίζει Ποτάμι. Το καρφί ψηφίζει Τζήμερο.