Δυο βδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές πολλοί έχουν αναλύσει τα αποτελέσματά τους, ρίχνοντας φως στις αιτίες που οδήγησαν στην συντριπτική νίκη Τσίπρα καθώς και σε άλλα "ανεξήγητα" φαινόμενα όπως η είσοδος Λεβέντη στη βουλή αλλά και η διατήρηση των ποσοστών του χρεοκοπημένου ΠΑΣΟΚ μετά την σύμπραξη με την ανύπαρκτη ΔΗΜΑΡ. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος αποτύπωσε στον εκλογικό καμβά το "γκρέμισμα" της ελπίδας του.
Η λέξη δεν επιλέχτηκε τυχαία καθώς εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να χτίσει το σαθρό οικοδόμημα της ελπίδας πάνω στα καινούρια μεν θεμέλια των πλατειών του '11 με υλικά όμως που έχουν από καιρό παλιώσει, όπως η μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα, όπως οι θυσίες για την κυβερνησιμότητα, όπως οι πασοκικές εισροές και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Μετά την ταχυδακτυλουργική μετατροπή του ταξικού ΟΧΙ του λαού, σε συναινετικό ΝΑΙ των πολιτικών αρχηγών, όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε με μιας και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο λαός καλέστηκε ξανά στις κάλπες, αυτή την φορά όμως για να διαλέξει αρχηγό, όπως πάντα δηλαδή, και διάλεξε τον Τσίπρα. Πως; Μα αφού έχασε κάθε του ελπίδα πίστεψε πια στο Θατσερικό "there is no alternative" και επέλεξε απλά αυτόν που υποθέτει ότι θα κάνει την καλύτερη διαχείριση του μνημονίου.
Ένα άλλο κομμάτι των ψηφοφόρων αγανακτισμένο από την "προδοσία" Τσίπρα, με την ελπίδα εξαφανισμένη ψηφίσανε trollάροντας και βάλανε τον Λεβέντη στην Βουλή. Τέλος ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι αποφάσισε να μην ψηφίσει καν, γιατί φυσικά δεν υπήρχε τίποτε που να μπορούσε να ψηφίσει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κόσμος που στήριξε τον Τσίπρα τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος που γέμισε την πλατεία Συντάγματος την παραμονή του δημοψηφίσματος, ο κόσμος που ψήφισε "αριστερά" δεν ήταν και δεν είναι αριστερός, και ούτε θέλησε ποτέ να γίνει εδώ που τα λέμε. Λαμβάνοντας όμως σαν δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερό κόμμα αποφάσισε να το στηρίξει και να το ψηφίσει γιατί έφερνε την ελπίδα. Ακόμη περισσότερο στο δημοψήφισμα στήριξε και ψήφισε το ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο ενέχει την μικρή ίσως πιθανότητα εξόδου από το ευρώ. Αυτός ο κόσμος έχει ήδη προχωρήσει, αλλά μένει να κάνει ακόμη μία μεγάλη υπέρβαση.
Τώρα που φάνηκε πως ελπίδα δεν υπάρχει στους πολιτικούς ηγέτες, στις κοινοβουλευτικές εκλογές και στα κόμματα εξουσίας ο κόσμος αυτός μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Αντί να απογοητευτεί και να διακόψει αυτήν την πρωτοφανή ενασχόληση των τελευταίων χρόνων με την πολιτική μπορεί να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και να αρχίσει την πραγματική συμμετοχή στην πολιτική. Αντί να μαζευτεί και να "κοιτάξει την δουλειά του", μπορεί να ανοιχτεί, να συζητήσει, να συνεργαστεί και να αναδημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία.
Η κατάσταση μοιάζει να είναι αυτό που λέμε "ή τώρα η ποτέ". Τα κτυπήματα που δέχεται η δημοκρατία είναι καθημερινά και ισχυρά. Οι φασίστες καραδοκούν και σπέρνουν το δηλητήριο τους στην κοινωνία. Αν απομακρυνθούμε από την πολιτική ζωή, αν συνεχίσουμε να αφήνουμε την διαχείριση σε ηγέτες ή σε τεχνοκράτες, το μέλλον μας θα σχεδιάζεται με γνώμονα το συμφέρον των ισχυρών και όχι το δικό μας.
Η λύση βρίσκεται στη συμμετοχή. Σε πολιτικές ομάδες, σε κινήματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου υπάρχουν πολιτικές διαδικασίες. Να γίνουμε εμείς το υποκείμενο των πολιτικών εξελίξεων και όχι το αντικείμενο των πολιτικών επιλογών κάποιων άλλων.
Η λέξη δεν επιλέχτηκε τυχαία καθώς εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να χτίσει το σαθρό οικοδόμημα της ελπίδας πάνω στα καινούρια μεν θεμέλια των πλατειών του '11 με υλικά όμως που έχουν από καιρό παλιώσει, όπως η μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα, όπως οι θυσίες για την κυβερνησιμότητα, όπως οι πασοκικές εισροές και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Μετά την ταχυδακτυλουργική μετατροπή του ταξικού ΟΧΙ του λαού, σε συναινετικό ΝΑΙ των πολιτικών αρχηγών, όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε με μιας και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο λαός καλέστηκε ξανά στις κάλπες, αυτή την φορά όμως για να διαλέξει αρχηγό, όπως πάντα δηλαδή, και διάλεξε τον Τσίπρα. Πως; Μα αφού έχασε κάθε του ελπίδα πίστεψε πια στο Θατσερικό "there is no alternative" και επέλεξε απλά αυτόν που υποθέτει ότι θα κάνει την καλύτερη διαχείριση του μνημονίου.
Ένα άλλο κομμάτι των ψηφοφόρων αγανακτισμένο από την "προδοσία" Τσίπρα, με την ελπίδα εξαφανισμένη ψηφίσανε trollάροντας και βάλανε τον Λεβέντη στην Βουλή. Τέλος ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι αποφάσισε να μην ψηφίσει καν, γιατί φυσικά δεν υπήρχε τίποτε που να μπορούσε να ψηφίσει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κόσμος που στήριξε τον Τσίπρα τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος που γέμισε την πλατεία Συντάγματος την παραμονή του δημοψηφίσματος, ο κόσμος που ψήφισε "αριστερά" δεν ήταν και δεν είναι αριστερός, και ούτε θέλησε ποτέ να γίνει εδώ που τα λέμε. Λαμβάνοντας όμως σαν δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερό κόμμα αποφάσισε να το στηρίξει και να το ψηφίσει γιατί έφερνε την ελπίδα. Ακόμη περισσότερο στο δημοψήφισμα στήριξε και ψήφισε το ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο ενέχει την μικρή ίσως πιθανότητα εξόδου από το ευρώ. Αυτός ο κόσμος έχει ήδη προχωρήσει, αλλά μένει να κάνει ακόμη μία μεγάλη υπέρβαση.
Τώρα που φάνηκε πως ελπίδα δεν υπάρχει στους πολιτικούς ηγέτες, στις κοινοβουλευτικές εκλογές και στα κόμματα εξουσίας ο κόσμος αυτός μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Αντί να απογοητευτεί και να διακόψει αυτήν την πρωτοφανή ενασχόληση των τελευταίων χρόνων με την πολιτική μπορεί να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και να αρχίσει την πραγματική συμμετοχή στην πολιτική. Αντί να μαζευτεί και να "κοιτάξει την δουλειά του", μπορεί να ανοιχτεί, να συζητήσει, να συνεργαστεί και να αναδημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία.
Η κατάσταση μοιάζει να είναι αυτό που λέμε "ή τώρα η ποτέ". Τα κτυπήματα που δέχεται η δημοκρατία είναι καθημερινά και ισχυρά. Οι φασίστες καραδοκούν και σπέρνουν το δηλητήριο τους στην κοινωνία. Αν απομακρυνθούμε από την πολιτική ζωή, αν συνεχίσουμε να αφήνουμε την διαχείριση σε ηγέτες ή σε τεχνοκράτες, το μέλλον μας θα σχεδιάζεται με γνώμονα το συμφέρον των ισχυρών και όχι το δικό μας.
Η λύση βρίσκεται στη συμμετοχή. Σε πολιτικές ομάδες, σε κινήματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου υπάρχουν πολιτικές διαδικασίες. Να γίνουμε εμείς το υποκείμενο των πολιτικών εξελίξεων και όχι το αντικείμενο των πολιτικών επιλογών κάποιων άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου