Επιτέλους χρώματα!!!

Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που με κάνει να γράφω, ή για να ακριβολογώ τι είναι εκείνο που με εμποδίζει να γράφω… Ξεκινώ πολλές φορές και όλο καταλήγω σε μισά κείμενα ή σκαριφήματα, ψηφιακά παρκαρισμένα στις γωνιές ενός υπολογιστή πολλαπλών άχαρων ρόλων. Ίσως απλά να μην έχω κάτι να πω και όσα είχα να πω είναι γραμμένα ήδη σε ετούτο εδώ το ιστολόγιο. Ίσως πάλι αυτά που έχω να πω να μην θέλω πραγματικά να τα επικοινωνήσω σε γνωστούς ή αγνώστους αναγνώστες. …Και τέλος για να προλάβω άδικες κουβέντες, ούτε απογοητευμένος είμαι από την κατάσταση που διαμορφώνεται, καθώς γνωστό στους τακτικούς μας επισκέπτες ως πολέμιος κάθε ελπίδας και οπαδός της συνείδησης, αφουγκράζομαι όπως ποτέ άλλοτε την ιστορική συγκυρία να προσφέρεται μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσουμε τις ζωές μας και γοητεύομαι.  
Τις στιγμές αυτές , ακόμη και ότι θεωρείται δεδομένα πηγή έμπνευσης από τον κοινό νου, είναι λιγοστό… ή έστω είναι απροσάρμοστο και καλώς  έτσι, ως τέτοιο στέκεται χωρίς δημιουργήματα, ως οντότητα.

Όχι, δεν ήρθε η ώρα για μια προσωπική εξομολόγηση αν και από την συμπεριφορά των αναγνωστών βιάζομαι να προβλέψω πως κάτι τέτοια θα είχε περισσότερα «κλικ». Ο πρόλογος είναι αναγκαία συνθήκη. Το σημερινό «παρακινητικό» λοιπόν, ήρθε στην δουλειά. Δεν είναι πολλά λεπτά που γύρισα σπίτι. Στο τέλος μιας κοπιαστικής μέρα μιας μεγάλης εβδομάδας. Με ένα κεφάλι γεμάτο, νεύρα που σπάνε σε ένα κόσμο που εξακολουθεί να ζει σε καλούπια και  ένα σώμα έρμαιο ρουτίνας αλλά και χρωμάτων.

 

Η ασπρόμαυρη επιγραφή «προσοχή χρώματα!!!» έμενε κολλημένη στην πόρτα της εισόδου να παραπέμπει στην φοβία της ίδιας της ύπαρξης. Τον φόβο της απόκλισης αλλά και την στειρότητα της μονόχρωμης πραγματικότητας. Ένα μήνυμα που συνόψιζε την ενοχική αντιμετώπιση κάθε απόλαυσης και ουσίας με την νομοτελειακή παρουσίαση ενός δρόμου χωρίς εναλλακτικές.
Γιατί κάποιος να πρέπει να είναι προσεκτικός με τα χρώματα; Ποια νομοθετική ρύθμιση νόμιμου και ηθικού μπορεί να φρενάρει την φαντασία ουράνιων τόξων, μαρκαδόρων αραδιασμένων σε ένα χαλί, ανθισμένης Άνοιξης ή παιδικών παιχνιδιών;

Αυτή την πόρτα με την ασπρόμαυρη επιγραφή ήθελα ν’ ανοίξω με την περιέργεια μικρού παιδιού. Και προς στιγμή φαντάστηκα δεκάδες χρώματα που παρέμεναν ερμητικά στριμωγμένα στο δωμάτιο πίσω από την επιγραφή, να ξεχύνονται και να πλημυρίζουν την «από ‘δω μεριά της πόρτας» καλύπτοντάς με και πνίγοντάς με σε ότι αξίζει και δίνει νόημα.

Και χωρίς να παρασύρω σε συμπεράσματα για μικρές χαρές της ζωής: «Επιτέλους, χρώματα!!!»

 

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον/στην άγνωστο/η που άθελά του/της μου έφτιαξε το κέφι στο τέλος μιας μέρας χωρίς αποθέματα αντοχών.

ΥΓ2: Η επιλογή το Γενάρη της πολύχρωμης επιγραφής "της ελπίδας που τάχα έρχεται" είχε σκοπό να σας πάρει τα χρώματα μαζί με την ελπίδα. Η ελπίδα πέθανε, όπως και έπρεπε. Θα τους αφήσουμε να μας πάρουν και τα χρώματα;