Σαν σήμερα, στις 26 Δεκέμβρη του 1997, έφυγε από την ζωή, ένας
πολύ καλός φίλος, ένας πολύ καλός φίλος της Τήνου, ο ΚορνήλιοςΚαστοριάδης.
Υπεραγαπούσε την Τήνο και το τηνιακό τοπίο. Πολλά από τα τελευταία του
βιβλία είναι γραμμένα στο σπίτι που διατηρούσε στον Τριπόταμο και που περνούσε
μεγάλο μέρος από τα καλοκαίρια του.
Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η φράση
του για «το χειροποίητο νησί».
Παρακάτω, παραθέτουμε αποσπάσματα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Τέτας
Παπαδοπούλου: «Για τον Κορνήλιο Καστοριάδη –
“Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας"
«Σε μια πρώτη προσέγγιση, ο σημερινός
δυτικός άνθρωπος−συμπεριλαμβανομένου και του Νεοέλληνα− είναι
ένα άτομο περιορισμένο στην καθαρά ιδιωτική του σφαίρα.
Ενδιαφέρεται μόνον για το βιοτικό του επίπεδο. Προσπαθεί με τα
διάφορα καταναλωτικά “αγαθά” να συγκαλύψει την έλλειψη
κάθε νοήματος αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητά του».
«Εκείνο που κυρίως καταναλώνουν σήμερα
οι άνθρωποι είναι τη-λε-ό-ρα-ση. Και μέσα από την τηλεόραση
καταναλώνουν, δι’ αντιπροσώπου, τη φαντασίωση μιας ζωής που θα
ήταν λεφτά, σεξ, εξουσία και βία».
«Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα
στη Δύση είναι μια πρεμιέρα στην ιστορία της
ανθρωπότητας. Πρώτη φορά, από όσο ξέρω, παρατηρούμε μια κοινωνία χωρίς
αξίες, χωρίς νόρμες, χωρίς κατεύθυνση. Ούτε καν στην καπιταλιστική πρόοδο
δεν πιστεύει πραγματικά πια κανείς».
«Ο Φρόυντ, στο γνωστό του
βιβλίο για τη θρησκεία ως αυταπάτη, δίνει έναν πολύ σωστό ορισμό
της αυταπάτης. Λέει ότι “η αυταπάτη δεν είναι απλώς μια εσφαλμένη πίστη, αλλά
μια εσφαλμένη πίστη που τη στηρίζει μια επιθυμία”».
«Με την πολιτική απάθεια και
το ιδεολογικό κενό που υπάρχει σήμερα, ένας οικολογικός κατακλυσμός θα
οδηγούσε μάλλον σε κάποιο φασιστικό ή ολοκληρωτικό καθεστώς
παρά σε ένα δημοκρατικό ξύπνημα».
«Η συγκρότηση ενός λαού
σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά
κάτι που δημιουργείται».
«Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός −όπως και
κάθε λαός− είναι υπεύθυνος για την ιστορία του,
συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία
βρίσκεται σήμερα».
«Οι λογαριασμοί που
έχει κανείς με τον τόπο που γεννήθηκε, που μεγάλωσε, που
μιλάει τη γλώσσα του δεν κλείνουν ποτέ. Ξέρω ότι χρωστάω στην
Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος από αυτό που είμαι. Και πάντα πονάω απεριόριστα και
τον τόπο και τον λαό».
«Πρέπει να πω ότι σε μικρή ηλικία με
διέκρινε ήδη μια διπλή πόλωση. Από τη μια μεριά, είχα μεγάλο
ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία. Από την άλλη, είχα επίσης μεγάλο
ενδιαφέρον για την πολιτική δράση και την κοινωνική μεταβολή.
Αυτή η διπλή πόλωση ήταν καθοριστικό στοιχείο στην όλη μετέπειτα εξέλιξή μου.
Και σήμερα, κατά κάποιον τρόπο, έτσι είμαι. Με ενδιαφέρει βασικά η σκέψη,
αλλά επίσης με ενδιαφέρει η τύχη της κοινωνίας και η προσπάθεια για
μια κοινωνία πιο ελεύθερη και πιο δίκαιη».
«Αυτόνομος, λοιπόν, είναι εκείνος
που δίνει στον εαυτό του έναν νόμο. Φυσικά, δεν θα αποκαλούσα
αυτόνομο όποιον εκπληρώνει απλώς τις επιθυμίες του χωρίς κανένα φρένο και χωρίς
κανέναν έλεγχο, όποιον θεωρεί πως νόμος είναι να κάνει ό,τι του κατεβαίνει κάθε
στιγμή στο κεφάλι. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία. Δεν μπορεί να υπάρξει
κοινωνική και συλλογική ζωή χωρίς οργάνωση και χωρίς ένα minimum κοινών
κανόνων. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική και συλλογική ζωή χωρίς ένα minimum
αξιών και σκοπών. Εννοώ αξιών και σκοπών που να τους συμμερίζονται όλα τα μέλη
της κοινωνίας ή τουλάχιστον να μην τους αντιμάχονται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να
προτιμούν να γίνει ρημάδι η κοινωνία παρά να πραγματοποιηθούν αυτές οι αξίες και
οι σκοποί».
«Όπως ξέρετε, η βασική μου θέση είναι
ότι κάθε κοινωνία αυτοθεσμίζεται. Δηλαδή κάθε κοινωνία δημιουργεί
τους θεσμούς της. Θεσμός είναι τα εργαλεία. Θεσμός είναι η θρησκεία.
Θεσμός είναι οι αξίες. Θεσμός είναι η ρύθμιση των
σεξουαλικών σχέσεων. Θεσμός είναι η ύπαρξη εξουσίας και ο
τρόπος με τον οποίο επιβάλλεται και νομιμοποιείται».
«Η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία −η
καπιταλιστική κοινωνία εν γένει− έχει ως κεντρική φαντασιακή σημασία την
απεριόριστη αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων, την απεριόριστη αύξηση της
κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση και πάνω στους ίδιους τους ανθρώπους. Και
αυτό το εμφανίζει ως λογική
επιδίωξη. Όμως αυτή η επιδίωξη, η οποία πραγματικά παίζει έναν απολύτως κεντρικό ρόλο στη ζωή της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι τελείως άλογη, τελείως αυθαίρετη».
επιδίωξη. Όμως αυτή η επιδίωξη, η οποία πραγματικά παίζει έναν απολύτως κεντρικό ρόλο στη ζωή της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι τελείως άλογη, τελείως αυθαίρετη».
«Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι αυτή:
τα αρχέτυπα, η θάλασσα, τα δέντρα, ο ουρανός,
η σχέση του σώματος με έναν χώρο, με άλλα σώματα,
με τη φύση. Πέραν αυτού η σχέση είναι πολύ προβληματική».