Γιατί η φωτιά στο Κοσσίνι πρέπει να καταγραφεί ως εμπρησμός

Στο περιθώριο του Καλοκαιρινού οργασμού στο νησί καίγεται το Κοσσίνι. Ή για να ακριβολογούμε, καίγονται τα σκουπίδια στον δεματοποιητή. Ενός εξοπλισμού που όλοι μπορούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση «τι κάνει;» αλλά όχι και στην ερώτηση «γιατί το κάνει;». Το πρόβλημα πέρα από τις τεράστιες οικολογικές προεκτάσεις, που προς χάριν αυτών που αμολάμε κόκκινα φίδια με κέρατα και δυο ουρές στο νησί, θα μείνουν απλά θεωρητικές συζητήσεις χωρίς καμία μελέτη επιπτώσεων στην υγεία και την καθημερινότητα, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ και αποτέλεσμα ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ επιλογών ή μη επιλογών... Αφορά σε όλους τους κατοίκους του νησιού. Τόσο αυτούς που μυρίζουν ή βλέπουν τον καπνό, όσο και αυτών που συνεχίζουν αμέριμνοι να πουλάνε κομποσκοίνια και δεν ξέρουν κατά που πέφτει το Κοσσίνι και είδαν τα σκουπίδια μόνο ως πρόβλημα για τον τουρισμό όταν απέργησαν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα…

 

Η υποβάθμιση μιας παρθένας περιοχής είναι πραγματικότητα, όχι με την φωτιά, πολύ νωρίτερα… Και πριν από αυτή μιας άλλης παρθένας περιοχής. Και σε όσους δεν έχουν καταλάβει ότι ξεμένουμε από χώρους ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων στο νησί, ενδείκνυται να κάνουν κανένα περίπατο να δουν ότι έχει γύρω-γύρω θάλασσα και να διαβάσουν στα μαθηματικά για το «πεπερασμένο» του χώρου…  

 

Σήμερα βιώνουμε ότι έπρεπε να έχουμε δει δεκαετίες πίσω: Κανένας ΧΑΔΑ δεν ήταν ποτέ λύση ακόμη και αν εμείς τους βαφτίσαμε στα προηγούμενα χρόνια ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ ή ότι άλλο με την βοήθεια μελετητών και της νομοθεσίας. Αν υπήρχε διάθεση για αυτοκριτική θα αποκαλούσα τους κρατούντες (χωρίς εξαιρέσεις και αστικές ευγένειες) «γαϊδούρια». Όμως εκείνο που φαίνεται ξεκάθαρα όλον αυτό τον καιρό, που το θέμα «(ΚΑΚΟ)διαχείρισης απορριμμάτων» επανέρχεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι ότι με κάποιο ευφάνταστο -εξαιρετικού ενδιαφέροντος για την επιστήμη της ψυχολογίας- μηχανισμό έχει δημιουργηθεί ένα συλλογικό ασυνείδητο αποποίησης κάθε ευθύνης από μεριάς τόσο των αιρετών όσο και εμάς των ψηφοφόρων. Ειδικά οι πρώτοι, αρνούμενοι συστηματικά να πάρουν επίπονες αποφάσεις για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους όλα αυτά τα χρόνια και παραπέμποντας το πρόβλημα στο διηνεκές παρακολουθούν τις φλόγες και το «διηνεκές που στριμώχτηκε στο παρόν»  στα δεματοποιημένα –είπαμε άγνωστο γιατί- σκουπίδια ως άλλοι Νέρωνες από τις οθόνες των υπολογιστών ή και ζωντανά, σκοτιζόμενοι μόνο για το βοριά που παρέσυρε στο πέλαγος τα «ροζ φλαμίνγο» τους.

 

Είναι οι ίδιοι που δίνουν λύση στο πρόβλημα κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια (εξαρτάται από την κυβέρνηση που νομοθετεί και αυτό…). Άλλη όμως λύση όταν πηγαίνουν στο Αγάπι, άλλη όταν κατεβαίνουν στη Χώρα. Η πραγματικότητα είναι πάντα ωμή: Οι δύο δήμοι με τους δημάρχους τους (όποιοι και αν ήταν αυτοί…), μα και ο ενιαίος δήμος απέτυχαν να περιορίσουν έστω το πρόβλημα και έμειναν να το κοιτούν να γιγαντώνεται. Σε αυτή τη βάση και μόνο θα έπρεπε να τιμούν τη νοημοσύνη μας με έστω μια παραίτηση «συγγνώμη». Μια «συγγνώμη» που δεν εξαργυρώνεται αλλά θα δημιουργεί προϋποθέσεις ως πρότυπο για την έννοια της ευθύνης και της πολιτικής ευθύνης στο μέλλον. Γιατί αν δεν είναι η «(κακο)διαχείριση των απορριμμάτων» αιτία ουσιαστική παραίτησης τότε ας μας προτείνει κάποιος ποια λεπτή «κόκκινη γραμμή» είναι; Τι θα τους ανάγκαζε σε ένα τέτοιο βήμα και αν τέλος πάντων ιδρώνει κάπως το αυτί τους…

 

Επιστημονικά η αυτανάφλεξη είναι απίθανη. Το πόρισμα θα το βγάλει η Πυροσβεστική υπηρεσία, αλλά δεν χρειάζονται στοιχεία για να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας πρώτα και τους κρατούντες, όλα αυτά τα χρόνια, στην συνέχεια ως κατ’ εξακολούθηση εμπρηστές…




ΥΓ: Σταχυολογώντας ένα σύντομο ιστορικό...

1998 -- ΧΑΔΑ στον Τσικνιά έγινε για να εξυπηρέτηση την κοινότητα Στενής αρχικά, στην συνέχεια για ένα σύνδεσμο κοινοτήτων και τέλος σε όλο το νησί με ανταποδοτικό όφελος προς την κοινότητα Στενής

 

2003/27/2 προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 160Δ) όπου καθορίζονται οι ΖΟΕ (χωροταξικό κ. Ροδ. Ζήση).

 

Ανάδειξη σε Natura και σταματάει η χρήση

 

Στο ενδιάμεσο διάφορες ενέργειες πυροσβεστικού χαρακτήρα

 

2013 Επιλέγεται το Κοσσίνι για βραχυχρόνια λύση- όχι πάνω από 18 μήνες- όσο προβλεπόταν από την μελέτη ο δεματοποιητής

 

Χρόνιες καθυστερήσεις στην ανακύκλωση¨Τα προγράμματα ανακύκλωσης δεν έχουν εφαρμοστεί στο βαθμό που θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια.