Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Θεολόγος Πλυτάς 15 Αυγούστου 1937-2 Ιανουαρίου 2019: Ο ανυπόταχτος.

in memoriam...


Αποχαιρετήσαμε, χθες  2 Ιανουαρίου, από τον άγιο Νικόλαο , τον Θεολόγο Πλυτά.

Ίσως να είμαι ο πιο αναρμόδιος που θα μπορούσα να πω δυο λόγια για τον Θεολόγο γιατί δεν ήμασταν  ποτέ οι πιο καλοί φίλοι, ούτε κάναμε παρέα.  Τον γνώρισα μέσο της δράσης του για το Ίδρυμα. Του το είχα υποσχεθεί, χαριτολογώντας μαζί του, όταν πηγαίνοντας, την επόμενη μέρα από την επαναφορά της κανονικότητας στο ίδρυμα (28 Φεβρουαρίου), να τον επισκεφτώ στο σπίτι του για να του πω τις λεπτομέρειες που ήξερα από πρώτο χέρι. Τότε κλαίγοντας σα μικρό παιδί μου είπε: με αξίωσε η Παναγία να το δω και αυτό, τώρα δε με νοιάζει αν πεθάνω.  Θα πάω χαρούμενος.


Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τήνο, από φτωχούς βιοπαλαιστές γονείς, βιοπαλαιστής και ο ίδιος έζησε με την οικογένεια του, την γυναίκα του και τις δυο κόρες του, όλα του τα χρόνια στην Τήνο.

Ενεργός πολίτης, εκλεγμένος κατ επανάληψη δημοτικός σύμβουλος Τήνου, αγάπησε με πάθος την εκκλησία. 
Αγωνιστής για τα πιστεύω του, ανιδιοτελής, ακέραιος,  ανυπότακτος. Για το πάθος του για την εκκλησία δε δίστασε να τα βάλει με όποιον διασάλευε την κανονικότητα της εκκλησίας. Έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους,  επώνυμα και δημόσια.
 Για το λόγο αυτό έζησε στο πετσί του το χειρότερο πρόσωπο της εκκλησίας.
 Διώξεις, δικαστήρια, μηνύσεις,  σύρσιμο κατ επανάληψη για κάθε ψύλλου πήδημα.
Αυτός το χαβά του. 
Δεν έσκυψε ούτε μια μέρα και  δε «συνεργάστηκε» ποτέ.  
Παρά την επιβάρυνση της υγεία του, παρά την οικονομική αιμορραγία των συνεχόμενων δικαστηρίων.
Μόλις το Νοέμβρη, τον καταδίκασαν με τριετή αναστολή (ποινή που σχεδόν είναι αθώωση). Και σίγουρα δεν θα το ξανακάνει. Μπορούν οι κατήγοροι του να κοιμούνται ήσυχοι. Όσο για τις δίκες που εκκρεμούν, ο Δίκαιος κριτής, αποφάσισε.  
Έφυγε νικητής . ‘Έφυγε χαρούμενος. Το Ίδρυμα γύρισε στο προηγούμενο καθεστώς. Η τάξη επανήλθε.

Ήταν τόσο το μένος τους, μέχρι την τελευταία ώρα, αυτοί του «διδάσκουν» συγχώρεση,  που «ξέχασαν» να κτυπήσουν την καμπάνα της Παναγίας, κατά την μεταφορά της σορού του στον τάφο του, ως είθισται για όλους τους νεκρούς  .  Έπρεπε να υπάρξει έντονο τηλεφώνημα,  από δημοτικό σύμβουλο για να του το θυμίσει.

ΥΓ. Ο Θεολόγος ότι έλεγε και ότι έκανε, το έκανε επώνυμα. Στην μνήμη του θα διαγράφουμε τα ανώνυμα σχόλια, οποιουδήποτε περιεχομένου.



4 σχόλια:

  1. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση στον Θεολόγο ήταν η επιμονή του. Έγινε φανερή από την πρώτη μας συνάντηση κι από την πρώτη μας κουβέντα. Σίγουρα πήγαζε από την σιγουριά του, την βαθιά του πεποίθηση ότι κυνηγούσε το δίκαιο και έπραττε το σωστό. Κάποιοι την θεωρούσαν εμμονή όμως αν συλλογιστούμε τα κίνητρά του, αυτή η λέξη με την σχετικά αρνητική έννοια δεν μπορεί να συνδεθεί με τον Θεολόγο.

    Μοναχικός αγωνιστής, ίσως επειδή δεν είχε πια εμπιστοσύνη στους υπολοίπους, ίσως από συνήθεια, πάντως μοναχικός ή αν το δεις διαφορετικά, ανένταχτος. Ατρόμητος, καθώς γνώριζε πολύ καλά ποιους είχε απέναντί του μα δεν δείλιασε ποτέ κι ακούραστος, μιας και τα χρόνια που πέρασαν από πάνω του ποτέ δεν τον βάρυναν.

    Σύμφωνα με τον καθηγητή φιλοσοφίας Stewart Cohen, "ήρωας είναι ένας συνηθισµένος πολίτης που επιδεικνύει µια ασυνήθιστη πεποίθηση και επιµονή στο να πράττει το σωστό. Ο ήρωας διακατέχεται από µια αίσθηση γενικά αποδεκτής ηθικής, τόσο βαθιά ριζωµένης µέσα του που συχνά, προκειµένου να εφαρµοστεί, υπερβαίνει τα όρια του προσωπικού του συµφέροντος. ∆εν ανέχεται την αδικία και μένει σταθερός στις δεσµεύσεις που αναλαµβάνει προς τους άλλους." Ο Θεολόγος λοιπόν ήταν ένας ήρωας καθώς μέχρι το τέλος της ζωής του διατήρησε τα παραπάνω χαρακτηριστικά στο ακέραιο.

    Με μια ευχή και μια έκκληση στη μνήμη του, τελειώνω. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Θεολόγου, εργαζόμενοι όμως συλλογικά, αυτό ήταν το βασικό στοιχείο που έλλειπε σε όλον του τον αγώνα. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους μοναχικούς ήρωες, έχουμε ανάγκη από επίμονες συλλογικότητες. Ας οργανωθούμε για να συνεχίσουμε τον αγώνα του Θεολόγου και να ξεκινήσουμε τους δικούς μας αγώνες, μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην μνήμη Θεολόγου Πλυτά
    σπυριά λιβάνι δυό
    Η σχέση μου με τον Θεολόγο Πλυτά χρονολογείται από την εποχή που άρχισε τοπικά η ευαγγελική εκτροπή των παπάδων. Αισθάνθηκα την υποχρέωση να σταθώ δίπλα του, να τον υπερασπιστώ ένθερμα. Ωριμάζουμε πολιτικά, πολιτιστικά, πνευματικά με την προσωπική μας διαδρομή και προσπάθεια, αλλά και χάρη στην φροντίδα και την εμπειρία της διαδρομής των άλλων ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, με τους οποίους συμφωνούμε εν πολλοίς ή και διαφωνούμε. Υπερασπίζοντας τον Θεολόγο πρόκοψα σημαντικά πολιτικά.
    Η Εκκλησία περνάει μέσα από τον αναδευτήρα των κατά καιρούς μεταλλάξεων που δημιουργούνται εξαιτίας της ώσμωσης με τα εποχιακά ρεύματα, όπως έγινε με την Νεωτερικότητα, και Μετανεωτερικότητα, και σήμερα με τον κυριαρχούντα Μηδενισμό. Δεν είναι τοπικό φαινόμενο, «η ρημαγμένη χώρα» (Έλιοτ), αλλά ο Θεολόγος αισθανόταν άβολα με αυτό το «τοπίο στην ομίχλη».
    Ο Θεολόγος αισθανόταν ότι οι κληρικοί σήμερα αδυνατούν να παρουσιάσουν στον κόσμο το ζωντανό σώμα του Χριστού, να ενσωματωθούν σ’ αυτόν και πολύ περισσότερο να ενσωματώσουν σ’ αυτό τον σημερινό άνθρωπο. Ποιος δεν βλέπει, εξ άλλου, ότι οι παπάδες μας έχουν τα εξωτερικά τεκμήρια αφιέρωσης στον Θεό, αλλά εσωτερικά-ψυχικά είναι ξένοι με τον Χριστό, η καρδιά τους δεν Τού έχει δοθεί. Όλοι μας πληρώνουμε τα αποτελέσματα της ανεύθυνης εκχώρησης της πατρικής ευθύνης σε κληρικούς, επισκόπους και ιερείς, «άθεους εν τω κόσμω» (Εφ. 2, 12).
    Ο Παπαδιαμάντης στο μυθιστόρημά του «Οι έμποροι των Εθνών», είναι περισσότερο από προφανές ποιους υπονοεί όταν λέει πως «κάποιοι συναλλάσσονται μαζί μας, γυρεύοντας… μια λίβρα κρέας» (Σαίξπηρ. Ο Έμπορος της Βενετίας). Τι πουλάνε αυτοί οι έμποροι; Πουλάνε δήθεν ανακούφιση στην κόπωση που γεννιέται από την προσπάθεια κάθε ανθρώπου· ελπίδα μεταθανάτια· λιβανάκι για το μάτι, για την βασκανία, ξεματιάστρες είναι· φυτιλάκι από το ακοίμητο καντήλι και την ακοίμητη λαμπάδα· πουλάνε... και «της Παναγιάς τα μάτια». Εκμαυλίζουν δια των προσφορών. Ούτε λόγος για την εδώ και τώρα σωτηρία.
    Τα χείλη τους ψιθυρίζουν μηχανικά τυπικές ευχές αλλά η καρδιά τους είναι στην τσέπη των ταλαίπωρων «αγοραστών», με εμάς ως αγοραστές να μην μπορούμε να διακρίνουμε αν αγοράσαμε «χρυσάφι ή άργυρο, καλάμια ή άχυρα» ( Α΄Κορ. 3,12). Στο αβυσσαλέο ψυχικό κενό που κονταροχτυπιόμαστε, «κάτω από τα ερείπια» όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, υποκύπτουμε στην προτεινόμενη πραμάτεια των Εμπόρων των Εθνών, απαζάρευτα.
    Κύριοι, έμμισθοι της πατρότητας, ένα «γεμάτο χέρι» σημαίνει ένα «χέρι» δεσμευμένο και άρα ανίκανο να ανταποκριθεί στην πρόταση του Χριστού για συνάντηση. Καταντήσατε τους χριστιανούς σε μόνιμη σχέση εξάρτησης, σε μόνιμο ύπνο παρά τους πόδας του Γαμαλιήλ, μια Εκκλησία υπνώττουσα, χωρίς τον δυναμισμό της απορίας και της αντίρρησης. Χωρίς Θωμά, χωρίς Θεολόγο, χωρίς προσωπικότητες ελεύθερες. Έλεγε ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός σε μια συνάθροιση στο Παρίσι: «πού είναι ο Χριστός; Πού είναι οι Απόστολοι; Πού είναι η Εκκλησία; Όλα έχουν σκοτεινιάσει κάτω από την τεράστια σκιά ημών των δήθεν Πατέρων».
    Καταντήσατε την Εκκλησία παγοποιείο. (Δάντης, Κόλαση). Προπαγανδίζετε, προωθείτε και πουλάτε πάγο που εμποδίζει την ζεστασιά των ανθρώπινων σχέσεων… πάγο που κατακαίει καθετί που προσπαθεί να φυτρώσει. Ο Ευγένιος Ο’ Νηλ στο θεατρικό του «Ο Παγοπώλης έρχεται» γράφει: Μόνο με έναν τρόπο μπορείς να βοηθήσεις τον άνθρωπο: συμπονώντας τον. Μα συμπονώντας τον σωστά… να μην δειλιάζει όταν έρχεται η ώρα να δει καταπρόσωπο την αλήθεια, (Θεολόγος) ούτε να γίνεται δειλός, και να αρπάζεται από την πιο αστεία δικαιολογία, φτάνει να μην σκοτώσει τα κούφια του όνειρα… (εσείς) βοηθώντας τον να μην… μεθάει με οποιονδήποτε τρόπο για να ξεχνάει την αγάπη….(εσείς).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο)
    Δεν έχετε να πείτε τίποτα ούτε να προτείνετε στον σημερινό άνθρωπο, τίποτα που να τον ενδιαφέρει υπαρξιακά. Καταντήσατε την Εκκλησία, σωματείο υπάκουων ανθρώπων! Χρηστών πολιτών! Που συγχέουν το ήθος του Χριστού με τα χρηστά ήθη! Μια Εκκλησία που σκανδαλίζεται από την ωμότητα του Θεολόγου και δεν αναζητά, μέσα σ’ αυτήν την ωμότητα, στοιχεία ειλικρίνειας να τα αναδείξει. Μια Εκκλησία που νομίζει ότι σκοπός της είναι να ρυθμίζει την συμπεριφορά! Μια Εκκλησία που φοβάται να μιλήσει για το Μυστήριο της αγάπης και εξαντλείται σύσσωμη σε καθ’ έξιν σωρηδόν δικαστικές προσφυγές, αναιρώντας τον Χριστό που μιλάει για συγγνώμη «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών). Μας δουλεύετε κανονικά. Δεν ντρέπεστε καθόλου;
    Στην ταινία «The Good Catholic» ένας νεαρός κυριολεκτικά και μεταφορικά μικρούλης ιερέας λέει στο εκκλησίασμα: «δεν είμαι εδώ για να σας κρίνω» και δέχεται να αλλάξει θέση με το εκκλησίασμα. Χριστός και ελευθερία πάνε αντάμα, μάς υπενθυμίζει ο πάπας Φραγκίσκος. Η Εκκλησία είναι λίκνο μεγαλώματος και όχι θάλαμος αερίων, από όπου αποκλείεται η ελευθερία και έχει ήδη φύγει από εκεί ο Χριστός. Ο θάλαμος αερίων σκοτώνει εν ονόματι της αλήθειας και της χρησιμότητας, έχοντας «ξεχάσει» την ελευθερία.
    Στην Τήνο την θέση του Ευαγγελίου, την γεμάτη δυναμισμό, που ξέρει να παρεμβαίνει νοηματοδοτώντας την καθημερινότητα της ζωής των ανθρώπων, την κατέλαβε ένας ιερατικός σατραπισμός παρεΐστικος, σαν να πρόκειται για μια ολοχρονίς κατασκήνωση! Δίνεται ο ρυθμός, από τον πρωτόπαπα, σφυρίζεται από αυτί σε αυτί ποια τακτική θα ακολουθηθεί, προσοχή να μην ξεφύγει κανένας, από την δεσποτική του εγκόσμιου συμφέροντος, όλοι τυφλή υποταγή, αλλιώς θα σας πάρει και θα σας σηκώσει (πέφτουν και διαόλοι)… Δεν καταλαβαίνετε κύριοι μισθοφόροι της ιεροσύνης ότι όταν η αγάπη και η αλήθεια πάρουν διαζύγιο δημιουργείται στροβιλώδες κενό που καταπίνει άπειρες ψυχές; Η αγάπη σταυρώνεται για να αποδείξει την αλήθεια και η αλήθεια σαρκώνεται, όταν γεννάει αγάπη. Όχι ρε Θεολόγε δεν θέλουμε να καταλάβουμε, δεν σας κοροϊδεύουμε, είμαστε ειλικρινείς. Σας το λέμε καθαρά: δεν αγαπάμε κανέναν δεν σεβόμαστε κανέναν. Μόνο το συμφέρον μας! Και όποιος πάει αντίθετος με το συμφέρον μας μέχρι και στα δικαστήρια θα πάμε.
    Ούτε ο Πόντιος Πιλάτος ούτε κανένας άλλος δικαστής του Πραιτωρίου πάλαι τε και νυν, δεν μπορεί να έχει κάποια σχέση με το υπούργημα του ιερέα, με όσους δηλαδή διακονούν την αρτίωση τής προσωπικής τους πνευματικής πορείας και ζωής αλλά και αυτής τών χριστιανών, «οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν» (Λκ. 6,44).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο)
    (1. Παπά Στέλιο, ως μέλος της τοπικής Εκκλησίας, πιστεύω ότι εφ’ όσον δεν ήταν στις προθέσεις σου να ζητήσεις δημόσια συγγνώμη από τον νεκρό και την οικογένειά του, δεν έπρεπε να λάβεις μέρος στην εξόδιο ακολουθία του Θεολόγου, και μάλιστα ως Πρώτος. Ήταν καθαρά εμπαιγμός, να συμμετέχεις στο μυστήριο με τις τόσο μεστές αγάπης και ελπίδας ευχές. Ο παπά Γιώργης, ναι, γιατί αυτός σήκωσε ανάστημα και δεν υπέκυψε στον καταναγκασμό. Και μην μου πεις: τι ξέρεις τι έκανα εγώ; Θα σου απαντήσω: Οτιδήποτε γίνεται δημόσια, δημόσια και ανασκευάζεται. Εκτός αν είχες εντολή να βεβαιώσεις κάποιους ότι όντως ο Θεολόγος πέθανε, και πλέον να κοιμούνται ήσυχοι. Όχι τρεις αλλά σαράντα τρεις εκκλησίες να κτίσεις, έστω και νόμιμες, μόνο ένα βουβό γονάτισμα μπροστά στο φέρετρο του Θεολόγου, όχι με την επιπολαιότητα ενός σόου με λυγμούς στην ώρα της λειτουργίας, θα σ’ έσωζε. Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέει στον ιερέα Βασίλειο «ποιμαίνουμε με μητρική καλοσύνη και φροντίδα..». Μέχρι τότε θα εξακολουθεί να σώζει την κατάσταση μόνο ο παπα- Γιώργης Τουφεκλής. «Κάθε ζωντανή ύπαρξη στα δύσκολα φαίνεται». (Ρίλκε)
    2.Είναι και μικρόψυχοι: όντως με άνωθεν εντολή δεν κτύπησαν οι καμπάνες. Η παρέμβαση τού κ. Κορνάρου τούς υποχρέωσε, καθυστερημένα, να κτυπήσουν ακριβώς την ώρα που φτάναμε στο κοιμητήριο. Αντ’ αυτού κτύπησαν αυθόρμητα παλαμάκια όλοι οι παρευρισκόμενοι, την στιγμή της εκφοράς της σορού του Θεολόγου.
    2.Ποιος θα περίμενε να δημιουργηθεί σύλλογος για την προστασία μας από την ιερατική βία. Θα το δούμε κι αυτό. Πέτρο θα τα πούμε δια ζώσης σύντομα).





    ΑπάντησηΔιαγραφή