Ιφιγένεια εν μνημονίω

Ο Αγαμέμνονας καλεί την κόρη του στην Αυλίδα με το πρόσχημα τον γάμο της με τον Βασιλέα Αχιλλέα. Με την άφιξή της όμως αποκαλύπτεται ο πραγματικός σκοπός που δεν είναι άλλος από την θυσία της στην θεά Άρτεμη ώστε να εξασφαλιστεί ο ευνοϊκός άνεμος κατά τον απόπλου για την Τροία.  Με ένα στρατό που στασιάζει, ο Βασιλέας Αγαμέμνονας θα ξεπεράσει κάθε δισταγμό και προτάσσοντας «το καλό της πατρίδος*» και την «εύνοια των θεών», θα εναποθέσει στον βωμό την θυγατέρα του, στην οποία μάλιστα ο ίδιος θα καταφέρει το μαχαίρι…¹

Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι ο Αγαμέμνονας υπερβαίνει ανθρώπινο τον εαυτό του και κάνει την μέγιστη αλτρουιστική θυσία. Η θυσία όμως της κόρης του, αποτυπώνεται στην ιστορία, απλώς σαν εγωιστική. Αλτρουιστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά της ίδιας της Ιφιγένειας που αποδέχεται την μοίρα της να πεθάνει. Θα ήταν μια ενδεχόμενη «αποστασία» της Ιφιγένειας κατ’ αντιστοιχία εγωιστική πράξη;

Πανταχόθεν εμφανίζονται «γνωστικοί», «αποστασιοποιημένοι αντικειμενικοί κριτές», «κάτοχοι της αλήθειας», που αναπαράγουν το ίδιο αυτό επιχείρημα: «-Δεν έχετε επιχειρήματα, δεν έχετε σχέδιο.» Χρησιμοποιώντας το αποπροσανατολιστικό αυτό τέχνασμα, υπεκφεύγουν της ουσίας: Να επιχειρηματολογήσουν πάνω στο δικό τους σχέδιο. Εκείνο της διάσωσης της χώρας μέσω της θυσίας μιας ολόκληρης γενιάς. Εκείνο της ισοπέδωσης μιας αξιοπρέπειας. Εκείνο του ορυμαγδού των εργατικών κατακτήσεων. Εκείνο του εθνικού ξεπουλήματος. Συνοδευτικά, παραθέτονται οι έννοιες της «ανάπτυξης» (επιτηδευμένα συγκεχυμένης), της οικονομικής επανεκκίνησης (πλαισιωμένης από ανακόλουθες πράξεις), του ζημιογόνου κρατισμού (αποδεσμευμένου αιτιών)  και τόσων άλλων πετυχημένων (ομολογουμένως) όρων που δεν εξήγησαν ποτέ το δια ταύτα…  

Αξιοπερίεργο (συγχωρέστε μου την εξωτερίκευση) είναι πως εκείνοι που μας έφεραν εδώ, τώρα θα μας σώσουν. Για χρόνια κατείχαν την εξουσία και σπατάλησαν εθνικούς και κοινοτικούς πόρους χωρίς να δημιουργήσουν τις αντίστοιχες υποδομές, χωρίς να ενισχύσουν την αποδοτικότητα σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα, χωρίς να βελτιώσουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες και την ποιότητα και χωρίς να προετοιμάσουν τους πολίτες για αυτό που ακολούθησε. Την ίδια στιγμή, οι στρατιές πιστών που δημιούργησαν μέσα από ένα παιχνίδι δούναι και λαβείν (λαβείν λιγότερο) , σε πολλές περιπτώσεις ακόμη τους ακολουθούν, ανίκανοι ακόμη και να ασκήσουν αυτοκριτική. Σε άλλες πάλι, «αποστασιοποιούνται».

Αξίζει τελικά η αυτοθυσίας μιας γενιάς; Ποιος είναι αυτός που κοστολογεί ανθρώπινες ζωές; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να βάλει σε ζυγό τα οφέλη και τις ζημιές μιας οικονομικής συναλλαγής και ποιος τελικά μέμφεται την αντίσταση εκείνων που δεν αποδέχονται  αυτή την ανταλλαγή. Πόσο μάλλον όταν η τελευταία προϋποθέτει μια θυσία προς όφελος μια παραπαίουσας πολιτείας. Είναι εγωισμός η μη αποδοχή της μοίρας που συντάσσεται σε γραφεία, υπό την επιρροή των οικονομικών αγορών, ή αντίσταση;

Θα προτιμούσα η κριτική των «μεγαλόστομων» υποστηρικτών του μνημονίου να περιορίζεται σε ένα από τα δύο επίπεδα που δημιουργούνται: Είτε στο μεν της εγωιστικής ανθρώπινης φύσης, πλαισιωμένης από μη ευγενή, ζωώδη ένστικτα επιβίωσης,  είτε στο δε της «ανανθρώπινης» ισορροπίας των αγορών, υπό την παρατήρηση ότι η μεν πρώτη δημιούργησε, η δε δεύτερη δεν μας έχει πείσει ούτε καν για την αναγκαιότητά της.
Αλληλούια, για τον αδύναμο άνθρωπο ενός ΕΓΩ παραδεκτού και Ανάθεμα για μια υποταγή σε πρασινοκόκκινα βελάκια ενός χρηματιστηρίου: Θα αντισταθώ ακόμη κι αν αυτό το αντιλαμβάνεστε ως προσωπικό όφελος. Θα αντισταθώ για εκείνο το δικαίωμα, που διατηρώ στο ακέραιο,  να πιστεύω πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Θα αγωνιστώ για τον εγωισμό μου, όπως αυτός επιβεβαιώθηκε στην σύγχρονη Δαρβινική / εξελικτική θεωρία. Και τελικά μέσα από κάποιο από τα ΕΓΩ που στέκονται στο πεδίο της ίδιας μάχης, να υποκλιθώ στον αλτρουισμό της ουσίας: Δεν παλεύω μόνο για’ μένα και για το λόγο αυτό δεν θα παλεύω μόνος…  

Τι κι αν φυσήξει με το αίμα της Ιφιγένειας… Ένας Αγαμέμνονας θα έχει χάσει την κόρη του!

ΥΓ: Δεν μέμφομαι εκείνους που διοίκησαν, αναγκαστικά για κάποιο κακό που έκαναν στην χώρα, αλλά και για το καλό που "απέφυγαν"! Καταφανέστατο παράδειγμα πρώην νομάρχης – εδέησε ο Ύψιστος (μετά των πρεσβειών των επί γής "αδελφοτήτων") και επανέκτησε την βουλευτική του ιδιότητα – του οποίου το θετικό έργο στην Νομαρχία (από θητεία διπλή), κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει!
Αυτό σας καταλογίζω ως προδοσία: την σπατάλη του χρόνου μας, και την υποθήκη του μέλλοντός μας. Κι αν αντιδράτε στον όρο «προδοσία», εξηγούμαι: Αν δεν είναι προδοσία (δεν υπήρχε δόλος και σχέδιο), αν δεν είναι πλιάτσικο (δεν υπήρξε προσωπικό όφελος), τότε σας καταλογίζω την αδιαφορία και την ανικανότητα και μαζί την εκποίηση μιας γενιάς, χρέος στην αυτή ανικανότητα, της οποίας ανάξιοι είστε και να παραδεχτείτε σαν «βιογραφικό περιουσιολόγιο».


ΥΓ2: Παράλληλα, να υπενθυμίσω πως οι πατριώτες, ενώ προτάσσουν το εθνικό συμφέρον, χτυπούσαν την ίδια την χώρα με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις τους για έξοδο από το Ευρώ.

ΥΓ3:Επαναδιαπραγμάτευση δεν δύναται να κάνει κανείς Αγαμέμνονας… εκείνος που έκανε την παράδοση, μόνο «επαναπαράδοση» μπορεί να κάνει…

¹Αργότερα  αποδεικνύεται βέβαια πως όλα έγιναν για τον Χρυσό (περίεργο…), αλλά και το τέλος του Αγαμέμνονα δεν θα είναι αντάξιο της θυσίας που έκανε… Βέβαια, αυτόν δεν τον αποτέλειωσε η Ντόρα…