Αποπροσανατολισμός ή Ανατροπή του μνημονίου;

Την ώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση κατασπαράζει το "πτώμα" της χώρας μας, εμείς αναλωνόμαστε αν η αντιπολίτευση στο σύνολό της είναι αυτό που θέλουμε. "'Έγιναν τα τρία, δύο" μεν, αλλά δεν άλλαξε στην ουσία της - και είμαι απόλυτα βέβαιως πως όταν οι ψήφοι του κ. Κουβέλη χρειαστούν θα είναι παραπάνω από πρόθυμος να προασπίσει την "Αριστερά της ευθύνης"... Με την βοήθεια των μέσων, έχει επιτευθεί το παράδοξο: εν μέσω καταιγίδας νέων μέτρων και απολύσεων, η κουβέντα να επικεντρώνεται για την πορεία, τις διενέξεις και δηλώσεις στελεχών στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ασφαλώς αυτό μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την δυναμική του στην κοινωνία, αλλά το αντιμνημονιακό μέτωπο αποδυναμώνεται εφόσον σταδιακά αφήνουμε στην άκρη το κεντρικό διακύβευμα - αίτημα για ανατροπή την μνημονικής πολιτικής που εγκλώβισε την χώρα στην ύφεση και την ανεργία.

Μέσα σε αυτό το αποπροσανατολιστικό σκηνικό, που ενορχηστρώνουν τα μέσα και η μνημονιακή κυβέρνηση αλλά μερικώς ενισχύει και η συμπεριφορά των στελεχών του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ξεπηδάνε, αρπάζοντας την ευκαιρία, μνημονιακές φωνές σε όλη την χώρα και μιλάνε για την ανάπτυξη που έρχεται (μόνο αφελής μπορεί πλέον να τους πιστέψει πια), για την σοβαρότητα των στελεχών της κυβέρνησης και της αντιμετώπισης των προβλημάτων κοκ. 

Ούτε στις Κυκλάδες δεν λείπουν αυτές οι φωνές (δεν χρειάζονται συστάσεις). Προσωπική βέβαια εκτίμηση, πως όσο αφήνουμε τους εξασφαλισμένους (κάθε λογής) να μιλάνε και να πράττουν εκ μέρους μας δεν θα δούμε κάτι να διαφοροποιείται. Και γράφω «διαφοροποιείται» γιατί αν γράψω «αλλάζει», κινδυνεύω χρειάζεται να υπερασπίσω τον ΣΥΡΙΖΑ-σκέτο (το Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο έγινε πια κόμμα) στα σχόλια που θα ακολουθήσουν. 

Η καχυποψία του μέσου κατοίκου αυτής της χώρας ήταν σε υψηλά επίπεδα. Μετά την μνημονιακή εξέλιξη των τελευταίων 3,5 χρόνων ανέβηκε ακόμη ψηλότερα και μάλλον δικαιολογημένα. Σίγουρα δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλές φορές όμως οδηγεί σε άλλες αρνητικές συνέπειες με κυριότερη την αδράνεια και κινδυνεύουμε, από τις ανεξέλεγκτες πολιτικές 1974-2013, να περάσουμε σε διαρκή στασιμότητα από τον φόβο ο ένας του άλλου. 

Στην «Ελεύθερη Ώρα» (σφύζει από ελευθερία) εκμεταλλεύονται αυτή την καχυποψία κάνοντας ρεπορτάζ για τις παρουσίες στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο αντιπροσωπιών άλλων χωρών, όσο και «εργατοπατέρων». Παραβλέπεται το γεγονός ότι σε όλα, ανεξαιρέτως τα συνέδρια των κομμάτων προσκαλούνται φορείς και πρεσβείες… (Μόλις πριν 3 εβδομάδες στο συνέδριο της ΝουΔου), ηθελημένα ίσως. Αναρωτιέμαι όμως: Δεν ξέρουν να κάνουν κριτική ή με αυτή την κριτική διευρύνουν το πελατολόγιό τους; Είναι αφελείς εκείνοι που παρασύρονται από αυτά τα επιχειρήματα ή δεν βρίσκουν εκείνα για την ουσία του προβλήματος;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει από τους παλαιοπασόκους που ο καθένας για τον τόπο του – και ο δικός μας είναι πολύ μικρός – γνωρίζουμε πως ήταν και παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ. Οι κομματάρχες δεν έχουν μετακινηθεί, είτε από «βίτσιο», είτε από ντροπή, είτε από κλειστές πόρτες. Το ίδιο και περισσότερο δύσκολο είναι και για τους μεγαλοσυνδικαλιστές. Στις κλαδικές όπου επιχειρήθηκαν μεταπηδήσεις έπεσαν αλλεπάλληλες φραστικές σφαλιάρες (αυτήκοος μάρτυς ο γραφών και τονίζει το "φραστικές" για να μην αρχίσουμε με τα θέματα της "βίας των άκρων"...). 

Απεναντίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από τα ίδια τα μέλη του. Εκείνα της ονείρωξης της εξουσίας. Εκείνα που πιστεύουν πως ήρθε η ώρα να αλλάξουν οι άνθρωποι στις θέσεις και όχι το σύστημα στο σύνολό του. Εκείνα που στο προ μιας εβδομάδας συνέδριο ψήφιζαν βελάζοντας… αγνοώντας την παράμετρο της διαδικασίας που λέγεται διαλεκτική. Έτσι, σε στιγμές αντιπαράθεσεις των προβεβλημένων στελεχών στο ακρωατήριο επικρατούσε "χάβρα" με φωνές και γιουχαίσματα. Δεν ήταν η πλειοψηφία, δεν ήταν όμως και ευκαταφρόνητο το ποσοστό τους ανάμεσα στους συνέδρους.
Στο ΠαΣοΚ άλλωστε, όταν βρίσκοταν λίγο πριν από την ανάληψη της διακυβέρνησης, κανείς δεν προβληματίζονταν για το αν θα μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο. Το σημερινό κεκτημένο, μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελoς της κοινωνίας, όταν η κριτική και ο έλεγχος σε κάθε βήμα θα προστατέυουν από την μετάλλαξη αυτή.

Όσο ο κεντρικός στόχος για ανατροπή του μνημονίου υποβαθμίζεται, ακόμη και αν όχι σκόπιμα, τόσο οι πολίτες θα αποπροσανατολίζονται. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ καταβάλουν κάθε προσπάθεια προς τον σκοπό αυτό. Δεν είναι τυχαίο πως πολλά κυβερνητικά στελέχη τελευταία δηλώνουν πως η αντίθεση "μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί" δεν υφίσταται. Περισσότερο από ποτέ είναι τώρα αναγκαίο να αναζητούμε λόγους και αιτίες κάτω από τα ψηλά γράμματα. Να δούμε τα πραγματικά προβλήματα και να συμμετέχουμε στην διαλεκτική. Η διαλεκτική να γίνει σύνθεση και η σύνθεση να συμπορευτεί με την δημοκρατία. Σε κάθε άλλη περίπτωση μας βλέπω σύντομα να αναζητούμε "Σχέδιο Β'"...