Περί δολοφονιών..

Στη δημοκρατία, κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει. Κανείς! Ούτε μαύρος, ούτε άσπρος, ούτε κόκκινος, ούτε πράσινος, ούτε οποιουδήποτε χρώματος. 

Επίσης, στη δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της εκδίκησης. Οι κοινωνίες θεσμίζουν τη δικαιοσύνη η οποία αμερόληπτα αναλαμβάνει να σωφρονίσει τους ενόχους, όχι να εκδικηθεί. 

Επιπλέον, στη δημοκρατία η εύρεση των ενόχων και η διαλεύκανση κάθε εγκλήματος γίνεται από τους φορείς που έχει θεσμίσει η ίδια η κοινωνία. Όχι από τον κάθε δημοσιογράφο/καναλάρχη/πολιτικό/κάφρο.

Τέλος, η δημοκρατία δεν έχει Δικαστές Ντρεντ. Αν αποκτήσει, δεν θα είναι δημοκρατία, αλλά μια ομάδα τραμπούκων όπου ο καθένας  ”δικάζει” όπως γουστάρει.

Αυτά τα ολίγα, είναι βασικοί κανόνες της Δημοκρατίας, που πολλοί δείχνουν να τα ξεχνάνε.. Από την κατασκευή ενόχων που πραγματοποιούν τα ΜΜΕ και συγκεκριμένοι πολιτικοί, μέχρι τη συγκίνηση που εξαρτάται από το χρώμα ή την ιδεολογία για τον κάθε νεκρό.

υγ: το αν ο νεκρός έχει συγκεκριμένο χρώμα ή ιδεολογία, δεν αλλάζει την τραγικότητα του άδικου χαμού μιας ανθρώπινης ζωής. Το αν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος, δεν δικαιολογεί  τη δολοφονία. Γι αυτό έχουμε τη δικαιοσύνη. Αν αυτή δεν λειτουργεί σωστά, είναι καθήκον όλων μας να αγωνιστούμε για να την βελτιώσουμε και να μην επιτρέπουμε στον καθένα να την παίρνει στα χέρια του.

υγ2: Δεν μπορώ να ξέρω τους ενόχους (και ας σταματήσει επιτέλους το έγκλημα του συμψηφισμού). Το να καταλήγουμε σε αβίαστα συμπεράσματα είναι τουλάχιστον ηλίθιο. Πάντως, η άρτια οργανωμένη δολοφονική επίθεση μου θυμίζει Μαρφίν,  Γκιόλια και μαφία της νύχτας. Και βλέποντας τη σπουδή των ΜΜΕ να χρεώσουν τη δολοφονία σε ιδεολογικό χώρο, το ενδεχόμενο της προβοκάτσιας δεν μπορώ να το αποκλείσω (είναι αυτό που λέμε: βρωμάει Μαρφίν), χωρίς εννοείται να το αποδέχομαι αναγκαστικά ως γεγονός.

πηγή: island 42 από τον LYKOURGO