Σκοτώνοντας την προοπτική

Η ανάρτηση «Ο πανηγυρικός να περιμένει την κοινωνία!» προκάλεσε μια αλυσίδα σχολίων. Αρκετών ανάμεσα σε αυτά αναξιοπρεπών. Δεν με προβληματίζει μόνο το περιεχόμενο. Πολύ περισσότερο τρομάζω με την θρασυδειλία σχολιαστών που γράφουν ανώνυμα όσα δεν θα τολμούσαν ποτέ σε δημόσια κουβέντα. Επιστρατεύουν προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις στον βωμό των λειψών πολιτικών επιχειρημάτων (που όπως φαίνεται δεν είναι ούτε καν απαραίτητα στον δήθεν πολικό τους λόγο ενώ υπάρχουν οι προϋποθέσεις τα τελευταία να κυριαρχήσουν). Δεν είναι μόνο άνανδρο, ούτε απλά ψυχοπαθολογικός κομπλεξισμός, είναι η απώλεια κάθε ίχνους αξιοπρέπειας. Γιατί η αξιοπρέπεια αγαπητέ ανώνυμε αναγνώστη δεν είναι κάτι που χάνεται από την κρίση τρίτων. Αντίθετα υπόκειται σε μια υποκειμενική προσέγγιση. Ασυνείδητα. Με άλλα λόγια δεν έχει σημασία ουσιαστική για τον αναγνώστη αν γνωρίζουμε ποιος γράφει χυδαιότητες εφόσον ο ίδιος αυθυποβάλλεται στην διαδικασία να τις γράψει.

Το internet με αυτή την χρήση δεν ανοίγει ορίζοντες επικοινωνίας. Απλά απελευθερώνει καταπιεσμένες σάπιες σκέψεις που συμπυκνώνουν το επίπεδό μας. Ο οχετός που ανοίγει και αποκαλύπτει το μαύρο και το κενό μιας ανούσιας ζωής.

Δεν κρίνεται βέβαια ολόκληρη η τοπική κοινωνία, όπως κάποιοι άλλοι ανώνυμοι προσπάθησαν να τονίσουν, στους 3-4 που σχολιάζουν με αυτές τις μεθόδους ή σε 3-4 άλλους που ζουν ζωές τέτοιων μεθόδων που μετουσιώνονται σε πρακτικές. Η τοπική κοινωνία κρίνεται στον τρόπο που αντιδρά σε όλη αυτή την σαπίλα. 

Κλέβοντας, ένα από τα τελευταία σχόλια τολμώ να γράψω πως είναι πια ξεκάθαρο «πως ο βασιλιάς είναι γυμνός». Η απάθεια θα είναι με βεβαιότητα συνενοχή, καθώς, πίσω από μια φαινομενικά προσηλωμένη θρησκευόμενη κοινωνία, εμφανίζεται το αποτέλεσμα ίσως κάποιας καταπίεσης ή ακόμη χειρότερα ο μηδενισμός κάθε πραγματικής αξίας.

Στο δια ταύτα, η ανάρτηση στην οποία έγιναν όλα εκείνα τα σχόλια αναδείκνυε τον προβληματισμό για μια κοινωνία που είναι εθισμένη στην ελπίδα. Αναζητούσε διέξοδο από την εικονική πραγματικότητα της καθημερινότητας που ελπίζει στην συνείδηση της κοινωνίας. Τελικά η κοινωνία ελπίζει μόνο στην απελπισία, την καταστροφή(*) και φαίνεται να έχει μπολιαστεί στο μίσος. Μόνο αντίδοτο είναι να αντιδράσει η ίδια κοινωνία. Και η κοινωνία είμαστε εμείς! Η συνοχή μας εξαρτάται πια όχι από οικονομικούς δεσμούς – μια φαινομενικά σταθερή κοινωνία που δημιούργησε το σύγχρονο οικονομικό σύστημα και που μια χαρά δούλεψε και στο νησί τις χοντρικά δύο τελευταίες δεκαετίες που λεφτά υπήρχαν – αλλά από μια αναθεωρημένη προσέγγιση ενός πρωτεύοντος είδους πάνω στον πλανήτη που γεννά τις προϋποθέσεις για αειφορία. Αειφορία δημιουργίας.

Ότι μένει να πεθάνει στην Ελλάδα των τεσσάρων και πλέον χρόνων του μνημονίου δεν είναι παρά η προοπτική μιας αλλιώτικης κοινωνίας. Κοινωνίας πολιτών που ξεπερνούν τα ένστικτά τους, ξεφεύγουν από τον οπαδισμό και επαναθεμελιώνουν τους δεσμούς μεταξύ τους.

Επαναλαμβάνομαι.

(*) Το χάος μπορεί να είναι τελευταία ελπίδα όλων εκείνων που αισθάνονται την κενότητα της πραγματικότητας που ζουν. Εκεί που όλοι πάλι θα εξισωθούν… Έστω και σαν ζώα και θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία...