Τά σκιάχτρα

Διετές μνημόσυνο Θεολόγου Πλυτά

Τοῦ Γιώργου Δημόπουλου

 

«Τώρα ὁ Διάβολος κάνει διακοπές, γιατί τό ἔργο του τό ἔχουν ἀναλάβει οἱ Δεσποτάδες» πατήρ  Ἰωάννης Ρωμανίδης Καθηγητής Πανεσπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

  Τό χρέος τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων εἶναι βαρύ. Νά βροῦν λύση καί  διέξοδο ἀπό τήν κρίση τῆς  ἐποχῆς μας. «Ὁ κόμπος ἔφτασε στό χτένι». Ποιοί θά πάρουν τήν  πρωτοβουλία να μᾶς βγάλουν ἀπό τήν κρίση; Ἡ ἀνάγκη δημουργεῖ και τό ὄργανο; Τό πρόβλημα   ἔχει τεθεῖ.  Ἔχει τεθεῖ σωστά; Ποιῶν «πνευματικῶν ἀνθρώπων»;Ὑπάρχουν σήμερα; Ἡ σύγχυση τῶν ὅρων δέν εἶναι ἀπλή σύγχυση λέξεων· εἶναι σύγχυση ἐννοιῶν καί ἰδεῶν. Αὐτή ἡ σύγχυση ἐπιτείνει τήν κρίση. Δέν εἶναι κάθε πνεῦμα ἐκ Θεοῦ.  Καί πνευματικοί ἄνθρωποι δέν εἶναι μόνο ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Τό ἀποκορύφωμα τῆς σύγχυσης καί τῆς κρίσης ἐντοπίζεται στό γεγονός ὅτι ἀκόμη καί οἱ κατά κυριολεξίαν «πνευματικοί», οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κληρικοί, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἐκφράζονται πνευματικά, ὅλα τους νά εἶναι ἔμποτισμένα ἀπό τό Πνεύμα τοῦ Θεοῦ, δέν ὑπάρχει ἴχνος Ἁγίου Πνεύματος,  οὔτε  στά γραφόμενά τους, οὔτε στά λεγόμενά τους, ἀλλ’ ἰδίως στίς πράξεις τους. Σκιάχτρα τοῦ πνεύματος, ντυμένα στίς βαρύγδουπες χλαμύδες  τῶν τίτλων τους ἤ επισείοντες τά σκῆπτρα τῆς  πολυποίκιλης ἐξουσίας τους, κατακεραυνώνουν  τούς ἄλλους πού δέν τούς προσκυνοῦν μεταφορικά καί κυριολεκτικά. Φαίνεται πώς πάει πολύ νά ἀναζητήσουμε ἐρυθήματα αἰδοῦς στά πρόσωπά τους.

  Οἱ πνευματικοί! οἱ  κληρικοί μας, αὐτά τά σκιάχτρα τοῦ πνεύματος, στίς μέρες μας ἔγινε ὁλοφάνερο ὅτι μέρα νύχτα μᾶς θολώνουν και ρυπαίνουν τό  μυαλό καί τήν καρδιά μας, γιατί δέν διαθέτουν τήν στοιχειώδη εὐαγγελική κατάρτιση.  Διαφεντεύουν ἀσύδοτοι τίς ψυχές μας. Νέφος βαρύ ἐπικάθηνται οἰ «ἀφορισμοί»τους, οἱ κατάρες τους, οἱ διώξεις τους, μεταφορικά καί κυριολεκτικά στίς ρίζες τῆς ὕπαρξής μας, ραδιενεργό πού παραλύει καί κατατρώει κάθε ἱκμάδα τῆς ζωῆς μας. Θά ἦταν κουτό νά περιμένουμε,  ἐκ μέρους τῶν κατευθυνομένων ἀπό τό  ὑλικό συμφέρον τους σκιάχτρων, νά μᾶς ὁδηγήσουν στό ξέφωτο.  

  Κριτήριο, ἄν πρέπει νά θέσουμε ἕνα κριτήριο γιά τήν παρουσία τοῦ Πνεύματος, πρέπει ἀφετηριακά νά εἶναι ἡ πίστη στόν Θεό. Ἡ πίστη πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ο Χριστός πού ἦρθε καί ἔγινε ἀληθινός ἄνθρωπος.  Ὅποιος πιστεύει αὐτό ἔχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἕτσι μποροῦμε να ξεκινήσουμε μέ ὅσα γράφει ὀ  Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, στήν πρώτη του ἐπιστολή. Δέν μπορεῖ κανένας νά ξεστρατίσει ἀπό τά κριτήρια τοῦ Εὐαγγελιστή καί συγγραφέα τῆς  Ἀποκάλυψης. Ἄν λοιπόν στίς πράξεις ὁποιουδήποτε κληρικοῦ, δέν ἀναγνωρίζεται ἡ ἀγάπη, ἄς τό  ποῦμε ἐπιτέλους καθαρά: δέν εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι σκιάχτρο δέν εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Γραψίματα, λόγια,  ψιθυρίσματα, στάσεις καί συμπεριφορές πού δέν ἀποπνέουν τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού γαληνεύει ψυχές δέν εἶναι, ἀσφαλέστατα, τοῦ Εὐαγγελίου.  Δέν μιλάει τήν γλώσσα τοῦ Θεοῦ ὁποιοσδήποτε ἀπειλεῖ καί  δημιουργεῖ σύγχυση, ἀναστάτωση, κόπωση καί φόβο στίς ψυχές τῶν  πιστῶν, γιατί δέν εἶναι ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης. Ἐλάχιστοι ἀπό τούς δεσποτάδες,  δέν ὑποφέρετε ἀπό τήν κατεξοχήν διαταραχή τῆς  ναρκισσιστικῆς  προσωπικότητας:  Διαθέτετε μεγαλειώδη αἴσθηση σημαντικότητας τοῦ ἑαυτοῦ σας, ἀπαιτεῖτε τυφλή ὑπακοή καί ὑπερβολικό θαυμασμό, ἐκμεταλλεύεστε τούς ἄλλους γιά νά ἐπιτύχετε τούς δικούς σας σκοπούς.

  Ὁ φόβος καί ἡ τρομοκράτηση τῶν ἀπλοϊκῶν ψυχῶν ἀπό τούς  κληρικούς- σκιάχτρα εἶναι τό μεγάλο σκάνδαλο τοῦ καιροῦ μας. Ἀντί νά παρακαλοῦν τόν λαό τοῦ Θεοῦ τόν προκαλοῦν. Ἀντί νά  τόν εἰρηνεύουν τόν  ἀναμπουμπουλιάζουν,  ἐκφοβίζοντάς τον μέ ἀπειλές. Λόγος μισαλλόδοξος, πείσμα, πνεῦμα κοσμικό. Ἀνήκουν στόν κόσμο, γι’ αὐτό μιλᾶνε μόνο τήν γλώσσα τοῦ κόσμου, καί ὁ κόσμος τούς καταλαβαίνει. Δέν τούς καταλαβαίνουν ὅσοι ἀνήκουν στόν Θεό. Πῶς μπορεῖ ἕνας κληρικός,  ὑποτίθεται ἕνας ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, νά ὑπερβαίνει μέ μαεστρία τό Εὐαγγέλιο καί νά διώκει δικαστικά ἕνα πιστό, τόν κυρό Θεολόγο Πλυτά χωρίς οἶκτο, χωρίς ἔλεος; Ὁ γλῶσσα σας, γίνεται ξίφος πού μέ τὁν λόγο της θανατώνει ἀντί νά ζωοποιεῖ. Ἡ δεξιοτεχνία τοῦ μίσους σας, δέν ἀνταποκρίνεται στό πνεῦμα τῆς ἀγάπης Του. Γι’αὐτό παραμένετε ἔξω ἀπό τό   χῶρο τοῦ Πνεύματος. Γι’αὐτό σᾶς ἔχει ἀπορρίψει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, τῶν πιστῶν, πού εὐτυχῶς καταλαβαίνει τήν ἀκατανόητη ἀπό ἐσᾶς γλῶσσα τοῦ Ευαγγελίου· ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ  τούς   εἶναι πολύ οἰκεία. Κύριοι φαίνεται πώς δέν πέρασε ποτέ ἀπό τό μελίγγι σας ὅτι ἡ χειροτονία δέν σᾶς κάνει, μαγικά, μετόχους  χαρίσματος. Εἴσαστε ἐμπρηστές     καί ὄχι πυροσβέστες,  

  Ἡ ἀγάπη δέν ἔχει λογική –με ποιά λογική ὁ ἅγιος προσεύχεται γιά τά ἐρπετά  καί τά διαόλια. Λογική ἔχει τό συμφέρον σας τό θωρακοσμένο μέ τήν πανοπλία τοῦ νόμου.  Ἡ ἀγάπη ἀρχίζει ἐκεῖ πού τελειώνουν οἰ ἀτομικές διεκδικήσεις. Ὅταν ὁ ἄλλος μέ ἐνδιαφέρει περισσότερο ἀπό τήν δική μου σιγουριά, τήν δική  μου δικαίωση, τήν δική μου ἐπιβίωση.

«…᾿Αγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν.  ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ.  ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.  ᾿Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.  Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν.  ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν. (Α΄ Ἰωάν. δ΄)

   Μεταχρονολογημένο ἐπιλεγόμενο:

  Ἡ κακία καί ἡ ἐκδικητική μανία  εἶναι δυσοίωνο καί ζοφερό πράγμα. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ εἰδωλολάτρες ἱερείς δέν καταριοῦνταν, οὔτε δίωκαν. 

Ὁ Θεσσαλός, ὁ γιός τοῦ Κίμωνα, κατήγγειλε κάποιον  Ἀλκιβιάδη ὅτι διέπραξε ἀδίκημα εἰς βάρος τῶν θεῶν. Ὁ Δῆμος τόν καταδίκασε ἐρήμην, δήμευσε τήν περιουσία του καί ἐκδόθηκε ψήφισμα νά τόν καταριοῦνται οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἱέρειες. Μόνον ἡ ἱέρεια Θεανώ δέν πειθάρχησε στό ψήφισμα καί ἐπαινέθηκε γι’ αὐτό, διότι ἀρνήθηκε νά καταραστεῖ τόν Ἀλκιβιάδη, παρά τήν προτροπή τοῦ λαοῦ, διότι εἶπε: Εἶμαι  ἱέρεια γιά νά προσεύχομαι καί ὄχι γιά νά καταριέμαι.

Πλούταρχος, Αἴτια Ρωμαϊκά 44, καί Ἀλκιβιάχης22.