Στο απουσιολόγιο...

Μια εβδομάδα χρειάστηκε να περάσει για να δοθεί λύση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την απεργία της ΠΝΟ που ξεκίνησε την περασμένη Τρίτη. Η λύση μάλλον ήρθε, με επιστράτευση των απεργών τελικά και όχι με επιστράτευση ιδεών…  (Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο η επιστράτευση δεν είναι απόλυτα σίγουρη αν και το νέο έχει διαδοθεί από τα ΜΜΕ)

Μέχρι πριν από 3 μόλις εβδομάδες ήταν όλοι εκεί και μας τάζανε ακόμη και ελικόπτερα: Η πραγματικότητα ήταν όμως ότι το ελικόπτερο το χρησιμοποίησαν για να πάνε στο συνέδριο για τον Καλλικράτη όπως ακούγεται, αδιαφορώντας πλήρως για την απομόνωση που προκάλεσε στο νησί η πολυήμερη απεργία των ναυτικών. Σαφώς και όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων! Κι αν μπορούμε να δικαιολογήσουμε ότι στην αρχή φάνηκε για μια μικρής διάρκειας απεργία, και έμειναν αναπαυμένοι στις δάφνες της νίκης, τι να σκεφτούμε για την Παρασκευή όταν πια είχαν περάσει τέσσερις ολόκληρες μέρες και είχε ανακοινωθεί η παράταση ως την Κυριακή το πρωί;

Οι Τηνιακοί έμειναν όμως πάνω στο νησί για να νικήσουν άλλη μια φορά το φόβο της αρρώστιας, την έλλειψη προϊόντων, την ταλαιπωρία για τους άταφους συγγενείς και ένα σωρό άλλες δυσκολίες που αν κάποιος δεν αντιμετωπίσει δεν λογαριάζει για σπουδαίες. Το ζούμε η αλήθεια είναι τις χειμωνιάτικες περιόδους με τα απαγορευτικά, αλλά αυτή τη φορά τα 9 μποφόρ ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι όλων εκείνων οι οποίοι τριγύριζαν μέχρι τις αρχές του μήνα από χωριό σε χωριό κομπορρημονώντας για όσα έκαναν και εξαγγέλλοντας αυτά που θα κάνουν…

Και η αλήθεια είναι πως στην ηπειρωτική Ελλάδα ή στα νησιά με αεροπορική σύνδεση, όταν βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις αποκλεισμού έχουν και εναλλακτικές. Αντίθετα εμείς απλά περιμένουμε... 

Το πρώτο αυτό πρόβλημα έβαλε και την πρώτη απουσία στο απουσιολόγιο της πραγματικότητας του νησιού, αυτής που βρίσκεται μακριά από αυτά που οι πρωταγωνιστές-εκλεγμένους και της αλήθειας τους… Πριν καλά-καλά αναλάβει ο κ. Κροντηράς, μας άφησε όπως συνηθίζεται σαν πολίτες να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας την εγκατάλειψη… Απ’ την άλλη μεριά και η εκλεγμένη αντιπολίτευση άφαντη…

Σαφώς και είναι δύσκολο να σπάσει κάποιος μια τέτοια απεργία, κάτι που δεν είναι και επιθυμητό στην δύσκολη περίοδο που ζούμε και ιδιαίτερα όταν μια ομάδα από τους συμπολίτες μας παλεύει για τα δικαιώματά της. Δεν θέλουμε να ενεργοποιείται ο "κοινωνικός αυτοματισμός" και η μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται κατά της άλλης όπως περίτεχνα προσπαθούν τα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Θέλαμε το απλό: Η δημοτικές αρχές να είναι δίπλα μας: Να κατεβαίνουν στο λιμάνι καθημερινά, να συζητούν με τον κόσμο και να καταγράψουν όλες τις περιπτώσεις που χρειάζεται να παρακολουθούνται τις ημέρες του αποκλεισμού (πχ εγκύους). Αντί αυτού πήγαν ταξίδι… Έτσι ταξιδεύει και το μυαλό τους σε κόσμους που μπορούν να σώσουν τον κόσμο και να πολιτεύονται αυτοαξιολογούμενοι σαν οι καταλληλότεροι…

Το δε εξωφρενικό: "φταίνε οι συνδικαλιστές και τα κόμματα τους..." και να κροκοδείλια δάκρυα, γιατί σε αυτή την χώρα φταίει διαρκώς κάποιος άλλος και όχι αυτός που ούτε καν πέρασε από το μυαλό του πως θα έπρεπε να προσπαθήσει να δώσει μια λύση...

Καταλήγοντας, δεν ξέρουμε αν υπήρχαν ουσιαστικές λύσεις για το πρόβλημα. Σίγουρα όμως και μια επιστολή που να ζητούσε από το υπουργείο εθνικής άμυνας ένα δρομολόγιο από τα τροφοδοτικά του ναυτικού, ίσα για να δέσει κάτι στην προβλήτα και να σκουπίσουμε λίγο ιδρώτα αγωνίας, θα αρκούσε. 

Τι πιο δίκαιο απ’ το να ζητάς από αυτούς που διοικούν να σε καταλαβαίνουν και να σε νοιάζονται;

ΥΓ: Η θητεία της νεοεκλεγμένης αρχής δεν άρχισε ακόμη αλλά ευχόμαστε να μην φανούν τόσο λίγοι ξανά στα χρόνια που έρχονται.