«Ζούμε την προπαγάνδα του
ατομικισμού…»
Thomas
Ostermeier
Καθυστέρησα.
Μάλλον εσκεμμένα.
Κι από
επιστολές είχα και από αναφορές για «πανίερα» μέρη είχα και από κοσμικές επισκέψεις
άλλο τίποτε και από τοξικές ανανεώσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχα. Λίγο
πολύ όλα όσα ασχολούμαι, να πιαστώ και να γράφω στις ίδιες γραμμές με τις ίδιες
λέξεις. Επέλεξα να μην γίνω γραφικός. Μάλλον από εγωισμό. Με αντιμετωπίζουν
όλοι σαν τέτοιο κι εγώ δεν θέλησα να τους επιβεβαιώσω. Σκυμμένα κεφάλια…
Μέχρι
και η παρέα της στήλης το κατάλαβε και αποφάσισαν να τα πούνε αναμεταξύ τους οι
εκατέρωθεν «πολιτευτές». Χωρίς εμένα. Κι αυτοί με επιστολές! Οι κουβέντες τους μάλλον
δεν συναντιούνται… Σκυμμένα μυαλά…
Ναι! Σκυμμένα
κεφάλια… Η ηλιθιότητα προελαύνει και ξωπίσω της τρέχουν εκείνοι… Μέσα στην
κοινωνία της γνώσης, μεθυσμένοι όμως από άγνοια. Και πριν βιαστώ να τελειώσω
την φράση φταίω! Φταίω γιατί μιλάω, γιατί γράφω, γιατί εκφράζομαι! Φταίω γιατί
τολμώ να αμφισβητώ, τολμώ να αντιλέγω, να αντιδρώ! Κι όμως οι είρωνες δεν
ξύπνησαν σήμερα. Κοιμούνται ακόμη. Και στον ύπνο τους κεφάλια σκυφτά…
Δεν σκέφτομαι
πια τον εμφύλιο. Δύο φυλές πια καταλαβαίνω: Εκείνους που ξεχωρίζουν φυλές κι
εκείνους που ΔΕΝ ξεχωρίζουν. Η μάχη μεταξύ τους δεν μπορεί να αποκαλείται «εμφύλιος».
Ο πόλεμος στην ιστορία του δεν γνώρισε άνανδρους. Οι προδότες δεν έπιασαν όπλα…
Αν διχάζω, καλώς πράττω! Εκείνοι που περιμένουν τον πόλεμο να έρθει και
παρακαλάνε να μην έρθει, δεν είναι φιλειρηνιστές…
Η
δημοκρατία είναι σε πλάνη: Στην γενικότητα των πολλών που αποφασίζουν απαντώ
πως μια πλειοψηφία δεν κατοχυρώνει και το δίκιο τους. Στις πλειοψηφίες με
κεφάλια σκυφτά, αντίθετα ταξιδεύω. Λόγια πλατιά, κλεφτές ματιές προς τον
ορίζοντα εξακολουθητικά σκυμμένου προσώπου. Λόγια πλατιά, περιγραφές που
έκλεψαν οι υποτακτικές ματιές, οι λίγοι να περιγράψουν και στους άλλους που μόνο
σκύβουν. Και φαντάζουν θαρραλέοι από τις κλεφτές τους ματιές. Και πλειοψηφίες
ειρωνικές να περιμένουν να ανταποδώσουν… Σκυμμένα μυαλά…
ΥΓ: Τα
ανεμομαζώματα «ενηλικιώθηκαν» κι έγιναν «διαβολοσκορπίσματα»!
"Οι νεκροί δε μίλησαν ποτέ, γι' αυτό και τους βαραίνει μιά μεγάλη κατηγόρια. Γι' αυτό και ξέχασαν για πάντα την αξία της φωνής. Πρέπει λοιπόν να μιλούμε για λογαριασμό τους. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δίκιο της απουσίας τους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλης Βασιλικός, απόσπασμα από το "Ζ".