Τα Πάθη του δικού μου Χριστού

Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 05.04.18 ] από το artinews

Δεν κήρυξε μεσσιανικά μηνύματα. Ήθελε απλά να παίξει κρυφτό.

Δεν έκανε θαύματα. Το γέλιο του ήταν αγγελικό.

Δεν τον κατέδωσε ο Ιούδας για 30 αργύρια. Τον ξωπέταξαν οι έμποροι για λίγο πετρέλαιο.

Δεν τον απαρνήθηκε τρις ο Πέτρος. Εμείς προσπεράσαμε ένοχα την φριχτή είδηση καταφεύγοντας στα αθλητικά της ημέρας.

Δεν “ένιψε τας χείρας του” ο Πόντιος Πιλάτος. Εκφράσανε την λύπη τους στο γεύμα εργασίας, οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν τον κορόιδευαν οι ρωμαίοι στρατιώτες ψευτοβασιλιά με ακάνθινη κορώνα. Τον έφτυναν οι φασίστες αποκαλώντας τον “ισλαμοπιθήκι”.

Δεν σταυρώθηκε τριάντα τριών χρονών, πνίγηκε τριών.

Δεν μαρτύρησε εν μέσω δύο ληστών. Η βάρκα τούμπαρε με άλλα δέκα παιδιά.

Δεν είπε “Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκαταλείπεις;”. Είπε “μαμά, μαμά μη πεθάνεις, φοβάμαι μόνος μου το μαύρο νερό”.

Δεν διαδόθηκαν τα διδάγματά του στους Εθνικούς. Τα νερά της Μεσογείου και η αδιαφορία μας εμπόδισαν την αλλοίωση του πολιτισμού μας από Αυτόν.

Δεν τον αποκαθήλωσαν την Μεγάλη Παρασκευή από τον Σταυρό. Πήρε ο φαντάρος το πτώμα που ξέβρασε η θάλασσα και το πήγε στο νεκροτομείο.

Δεν νήστεψα για να συμπάσχω στο μαρτύριό του. Μάζεψα οργή για τους δολοφόνους του.

Δεν αναστήθηκε την Κυριακή του Πάσχα. Την Κυριακή του Πάσχα, του ορκίστηκα να είναι ο τελευταίος που σκότωσε ο ιμπεριαλισμός και τον έβαλα στην καρδιά μου.

Αυτός είναι ο δικός μου Χριστός. Ο Αϊλάν.