Τήνος: ανθρώπινη αλυσίδα ελπίδας

Έτσι ξεκινήσαμε. Ένας ιστός στο πουθενά... 

Πέρσι, τέτοιο καιρό, τα Πράσα, γίνανε μέρος της καθημερινότητας μας 

Περίπατοι και φωτογραφίες.. 

Η καταστροφή ξεκίνησε...

Βλέποντάς την, ο κόσμος άρχισε να βλέπει αυτά που κάποιοι φωνάζαμε. 

Άρχισε να ρωτά, να ενημερώνεται να μαθαίνει, να ευαισθητοποιείται,  να αντιδρά.

Ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο στην Τήνο.

Δεκάδες πολίτες συμμετείχαν στις ημερίδες που διοργανώθηκαν, στα δημοτικά συμβούλια, στα δικαστήρια, υπογραφές, ψηφίσματα,  όλοι μαζί αποφάσισαν ότι θα κάνουν οτι ειναι δυνατό για να μην μπουν ανεμογεννητριες.

Κάποιοι δεν το κατάλαβαν. Μας χλεύαζαν. Μας ειρωνευόταν. 

Μας έλεγαν ότι το Πάσχα (του 2019), θα είχαν τελειώσει. Μετά μας είπαν το Μάη(του 2019) μετά τον Οκτώβρη. Οι νεότερες πληροφορίες έλεγαν ότι θα μας καλούσαν στα εγκαίνια στα μέσα Ιανουαρίου (του 2020) αυτή την φορά. 

Εμείς εκεί. Ενωμένοι μια γροθιά. ΟΧΙ. Δε μας άκουσαν...

Λέγαμε όχι και το εννοούσαμε.

Πάνω από 1200 πολίτες βροντοφωνάξαμε "όχι στις ανεμογεννήτριες" στις 22 Νοέμβρη. Στο μεγαλύτερο μέχρι εκείνη την ώρα συλλαλητήριο που έχει γίνει στην Τήνο. Ούτε τώρα μας άκουσαν...

Στις 19 Δεκέμβρη, πάνω από 300 πολίτες, βρέθηκαν στο λιμάνι, με το άκουσμα και μόνο ότι έρχονται οι μπετονιέρες για να ρίξουν τα μπετά. Δεν τόλμησαν ούτε να φτάσουν μέχρι τον καταπέλτη του πλοίου.

Μάθαμε ότι θα έρθουν ΜΑΤ. Άμεση η αντίδραση του δημάρχου, της επάρχου και του δημοτικού συμβουλίου. Τα ΜΑΤ, δεν ξεκίνησαν καν. 

Σήμερα, 22 Γενάρη  θα έπεφταν τα μπετά στα Πράσα. Τα μπετά δεν έπεσαν. Αντ΄ αυτού, οι πολίτες της Τήνου, ανεξαρτήτου ηλικίας ή πολιτικής τοποθέτησης, πιασμένοι χέρι χέρι, δημιουργήσαμε μια ανθρώπινη αλυσίδα που άρχιζε από το Βίντζι και τέλειωνε στο Μάρινερ. 

Στην γενική παντηνιακή απεργία που αποφασίστηκε στο δημοτικό συμβούλιο, συμμετείχαν οι πάντες. Η Τήνος νέκρωσε. Τα πάντα ήταν κλειστά.

Και φυσικά δώσαμε υπόσχεση ότι είμαστε εδώ και εδώ θα μείνουμε. 

Για να δούμε. Θα μας ακούσουν τώρα;