Μένοντας σε 50 τετραγωνικά μέτρα ή γιατί αυτός ο κόσμος δεν έχει τον ίδιο χώρο για όλους

Δημοσιεύουμε γράμμα αναγνώστη που εστάλη στο Περιοδικό. Σκέψεις για τα βιώματα των ημερών αυτών από την πλευρά των μη προνομιούχων.

.

Μένουμε σπίτι. Όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν.

Μένουμε σπίτι, γιατί αλλιώς είμαστε ανεύθυνοι –ή μάλλον υπεύθυνοι για όσους χαθούν.

Μένουμε σπίτι. Όποιο κι αν είναι αυτό. Των 250 τετραγωνικών με αυλή και πισίνα, ή το  ημιυπόγειο των 50.

Η πανδημία μαίνεται και κάποιος πρέπει να φταίει.

Και δεν μπορεί να φταίει αυτός στη βίλα με τις αυλές και την πισίνα. Στην τελική αυτός θα μείνει σπίτι. Έχει την άπλα του να κάνει πολλά πράγματα.

Άρα φταίει αυτός του  ημιυπόγειου. Στα 50 τετραγωνικά του, δεν χωράνε να μείνουν και τα πέντε άτομα. Χωράνε όταν δουλεύουν 12ώρα και απλά κοιμούνται σπίτι. Τώρα όμως δεν δουλεύουν και οι πέντε. Και ο ένοχος βγαίνει έξω από το σπίτι. Να περπατήσει, να αναπνεύσει. Άρα φταίει!

Φταίει γιατί θα κολλήσει πρώτος.

Φταίει που μένει με άλλους τέσσερις σε 50 τετραγωνικά. Στριμώχνονται στο σπίτι, αλλά στο δρόμο απαγορεύεται να περπατήσουν μαζί.

Φταίει που ο ένας τους δουλεύει σε εργοστάσιο που δεν έχει κλείσει παρά το συνωστισμό.

Φταίει που δεν έχει δυνατότητα να κάνει το τεστ. Και που δεν έχει προσωπικό γιατρό να τον συμβουλέψει.

Άρα τελικά είναι ένας δημόσιος κίνδυνος που εξαπλώνει τον κορονοϊό.

Κάθε σπίτι δεν έχει τον ίδιο χώρο. Γιατί δεν έχει και τον ίδιο ρόλο.

Για κάποιους το σπίτι είναι μια καρέκλα στο τραπέζι μετά τη δουλειά και ένα κρεβάτι για τον ύπνο. Για κάποιους άλλους το σπίτι είναι μια σκηνή σε ένα καμπ.

Για κάποιους ένα κελί φυλακής. Για κάποιες ένα κελί και ας μην έχει κάγκελα.

Για κάποιους μια είσοδος πολυκατοικίας.

Μην ψάχνουμε τον ένοχο σε αυτούς που δεν μένουν σπίτι.

Ίσως να μην είναι απείθαρχοι, ασυνείδητοι, ανεύθυνοι φορείς θανάτου. Ίσως απλά, να μη χωράνε στο σπίτι. Να μη χωράνε γιατί δεν έχουν μάθει να ζούνε μόνοι. Ή γιατί δεν μπορούν να ζήσουν τόσοι πολλοί μαζί.

Τελικά ίσως να μη χωράμε όλοι στα σπίτια. Να μη χωράμε συνολικά σε αυτόν τον κόσμο. Σ’ αυτόν τον κόσμο που έχει πάντα ένα θύτη και θύμα. Το ίδιο πρόσωπο: Θύτης ο λαός που τα έφαγε με τον Πάγκαλο, θύμα ο λαός που πλήρωσε την κρίση. Θύτης ο λαός που δεν έκατσε σπίτι, θύμα ο λαός που θα πληρώσει τα σπασμένα του κορονοϊού.

Μήπως τελικά δε μας φταίνε τα σπίτια μας; Μήπως αυτά τα σπίτια είναι φτιαγμένα για αυτό το σύστημα; Σπίτια ανάπαυσης μετά τη δουλειά και όχι σπίτια άπλετου ελεύθερου χρόνου. Γιατί οι λίγοι που διαθέτουν ελεύθερο χρόνο, οι συνταξιούχοι, δεν μπορούν να ζήσουν κλεισμένοι σπίτι. Πώς να κάτσει ο παππούς μέσα στα 50 τετραγωνικά; Δεν υπάρχει ζωή χωρίς καφενείο και ανθρώπους. Πώς να κάτσει μέσα ο μετανάστης στα 10 τετραγωνικά που του αναλογούν; Δεν έχει καν σήμα το κινητό στο ημιυπόγειο. Ζει ο άνθρωπος χωρίς ανάσα και συναναστροφή;

Και αν βγουν; Αν κάνουν μια βόλτα στο πάρκο; Με αποστάσεις πάντα, ούτως ή άλλως έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αγκαλιά. Εκεί είναι ο κίνδυνος; Δεν είναι ο συνωστισμός στη δουλειά που πολλοί είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν καθημερινά; Στο σπίτι, που πολλοί είναι αναγκασμένοι να ζουν ο ένας πάνω στον άλλο. Στο καμπ. Στο νοσοκομείο χωρίς μάσκες. Χωρίς ΜΕΘ. Χωρίς προσωπικό.

Θα νικήσουμε. Γιατί ο λαός θα σώσει το λαό για ακόμα μια φορά. Θα είναι και ο θύτης και το θύμα της σωτηρίας μας. Το θέμα είναι ποιον θα νικήσουμε. Γιατί ο κορωνοϊός θα φύγει. Και θα έρθει κάτι άλλο. Και κάτι άλλο. Και αν δεν νικήσουμε το λόγο που έχουμε τέτοια σπίτια, πάλι αυτά δε θα μας χωράνε.

Τουλάχιστον μάθαμε τι σπίτια θέλουμε. Ή τι σπίτια δε θέλουμε.

Μάθαμε γιατί τα πάρκα δεν είναι απλά χρήσιμα. Είναι αναγκαία.

Μάθαμε ότι η υγεία δεν είναι εμπόρευμα. Είναι ζωτικό αγαθό.

Μάθαμε την αξία μιας αγκαλιάς, μιας συντροφιάς, μιας παρήγορης κουβέντας.

Ας μάθουμε και ότι κατάρα δεν είναι μόνο ο κορονοϊός, είναι το σύστημα.

Και να το αλλάξουμε.

Αν θέλουμε να ζήσουμε.

Αν θέλουμε να χωράμε στα σπίτια μας!

.

κεντρική φωτογραφία: Κώστας Αρβανίτης

Από το :Το Περιοδικό