ΑΓΓΑΡΕΙΑ.ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Από το:tinosontherun

Διαβάζεται Αγγαρειά. Με τον τόνο στη λήγουσα, να δίνει κάτι από το βάρος του μόχθου, της πρόσθετης κούρασης μιας Κυριακής, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα στα χωράφια.
Τί ήταν όμως η αγγαρειά; Πολύ απλά, ήταν η υποχρεωτική παροχή εργασίας στην κοινότητα με σκοπό την συντήρηση ή την επέκταση των κοινόχρηστων υποδομών.
Πόσο ωραία και τεχνοκρατικά το είπα τώρα αυτό...
Μα η ουσία είναι πως, η αγγαρειά έβγαινε για να φτιαχτούν οι δρόμοι και τα μονοπάτια, να χτιστούν μάντρες, να βαφτεί η εκκλησιά, να επισκευαστούν ζημιές από φυσικές καταστροφές και γενικώς, να διατηρείται το νησί βιώσιμο.

 

Κάθε άντρας «όφειλε» στην κοινότητα εφτά μέρες τον χρόνο, εφτά μεροκάματα. Εφτά μέρες,σχεδόν πάντα Κυριακές, για να δουλέψουν όλοι μαζί για το κοινό καλό, για τον κοινό χώρο, τοΧωριό το ίδιο. 

Και φανταστείτε πόσο πολύτιμη ήταν τότε η Κυριακή, μετά από τόση κούραση, ασύγκριτα περισσότερη από τη σημερινή.



Έβγαζε, λοιπόν, ο πρόεδρος στην εκκλησία μετά τη λειτουργία την αναγγελία για την αγγαρειά.

Και κάθε άντρας, όχι κάθε οικογένεια, έβαζε εφτά μεροκάματα τον χρόνο για την κοινότητα. Έτσι έφτασαν μέχρις εμάς όλα αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας περιδιαβαίνοντας το νησί.

Και οι μάντρες, και τα μονοπάτια και οι δρόμοι. Δεν είναι ότι χτιστήκαν μια φορά και μετά αφέθηκαν στην τύχη τους. Υπήρχε διαρκής και άγρυπνη μέριμνα.

Μην ξεχνάμε πως τότε υπήρχε και ο αγροφύλακας, που είχε σαν αντικείμενο να βλέπει και να ενημερώνει για την κατάσταση της υπαίθρου.

Σήμερα, πέραν της φυσικής αποστροφής για κάθε μορφή εξουσίας που μας προέκυψε τα τελευταία χρόνια και που χρησιμοποιείται κατάλληλα από κόμματα και κομματάρχες, αποδεικνύεται περίτρανα ότι, οι δομές εκείνες ήταν σοφές και είχαν προβλέψει πολλά χρόνια πριν το τί θα συνέβαινε και πώς έπρεπε να χειρίζονται τις ανάγκες που προέκυπταν και πως έπρεπε άμεσα να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους αν ήθελαν να συνεχίσουν να μπορούν να ζουν στο νησί.

Σήμερα, αμέσως μετά την πραγματοποίηση των καλοκαιρινών εκδηλώσεων στα χωριά μας,αφήνουμε τις αφίσες να τις πάρει ο αέρας ή να τις λειώσει η βροχή...

... παρατάμε τα πανώ κρεμασμένα για κανένα μήνα για να εμπεδώσουμε την ουσία της φοβερής εκδήλωσης,

σκουπίζουμε τον δρόμο έξω από το σπίτι μας και σπρώχνουμε τα σκουπίδια στον υνταγό (υδραγωγό, για τους μη Τηνιακούς) ή τα πάμε στην πόρτα του επόμενου, ρίχνουμε τα νερά απ΄το σφουγγάρισμα στο δρόμο.


Ειδικά οι αθηναίοι που επισκεπτόμαστε το νησί κυρίως το καλοκαίρι, έχουμε χάσει την κοινωνική παιδεία που απαιτείται για να ξέρουμε πώς να ζούμε με άλλους σε έναν κοινό χώρο, το Χωριό.
Έχουμε ξεχάσει πως, στο χωριό οφείλουμε να μετέχουμε στα κοινά.
Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό που διαμορφώνει και ξεχωρίζει αν θέλετε, το χωριό από τον οικισμό.

Αυτό είναι που κάνει χωριό για παράδειγμα τον Τριαντάρο και τον Αρνάδο και αφήνει απ΄έξω τα τριγύρω χτισμένα σπιτάκια με πισίνες και γκαζόν, που δύσκολα θα ενσωματωθούν και θα γίνουν αποδεκτά στον ιστό του χωριού, κυρίως γιατί η χωροταξία τους τα απομονώνει από το χωριό,νοουμένου σαν ζωτικό χώρο.
Στην μεγαλούπολη κλείνεις την πόρτα σου και τ΄αφήνεις όλα απ΄έξω, για τους κοινόχρηστους χώρους φροντίζει το συνεργείο καθαρισμού.
Στο χωριό πρέπει να μεριμνάς πέραν του ιδιωτικού, και για το δημόσιο.
Στη μεγαλούπολη, για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και λόγοι ασφάλειας, θέλεις το αυτοκίνητο όσο γίνεται πιό κοντά στο σπίτι.
Στο χωριό μια τέτοια συμπεριφορά αλλοιώνει την δομή του ιστού, καταστρέφει την εγγενή ομορφιά του.
Στην μεγαλούπολη μπορεί και να μην πεις καλημέρα σε άνθρωπο μέχρι να φτάσεις στη δουλειά.
Στο χωριό χτυπάει πολύ άσχημα το να περάσεις και να μην μιλήσεις.
Τέλος πάντων, ξεκίνησα απ΄την αγγαρειά και κατέληξα στις συμπεριφορές μας, που μου φαίνεται μάλλον φυσικό σαν επακόλουθη σκέψη. Το νησί, και ειδικά η Τήνος, δεν είναι μόνον μια παραλία.
Είναι μια ενδοχώρα εξαιρετικά σημαντική από κάθε άποψη.
Και στενοχωριέμαι όταν βλέπω πόσος δρόμος πρέπει να διανυθεί για να καθιερωθεί αυτό στις συνειδήσεις μας.
Αλλά, μετά είναι και κείνος ο δρόμος του Αγίου Ζαχαρία στα Κελλιά, που φέτος το καλοκαίρι πρέπει να είχε πάνω από εκατό γλάστρες δεξιά κι΄αριστερά,

που έκαναν την άνοδο προς την εκκλησία μια μοναδική διαδρομή, ένα μικρό θαύμα των νοικοκυρών του χωριού, που συνεχίζουν αυτό που τους έμαθαν οι οικογένειές τους και τιμάνε τον τόπο τους με τον καλύτερο και πιό ουσιαστικό τρόπο.

Κάτι τέτοια είναι που σε κάνουν να λες πως δεν έχουν χαθεί όλα και πως οι άνθρωποι έχουν μέσα τους εκείνο το κάτι, που δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο, αλλά, στο μεταδίδει η οικογένεια και είναι εκεί και περιμένει να το χρησιμοποιήσεις.
Γι’ αυτό και λέω πως, μόνον εάν ενωθούμε για το κοινό καλό, θα υπάρχει ελπίδα.